Fálkinn - 12.11.1943, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Jeg óska til hamingju
Eftir Jón Kr.
Eitt kvöldið, fyrir nokkru síð-
an, var jcg á heimleið eftir
einni af þessum hálfmvrku, liol-
óttu götum í útjaðri hinnar ís-
lensku höfuðborgar. Stormur-
inn lamdi regndropunum á
skrokkinn á mjer. Jeg tók stór
stökk yfir stærstu pollana, en
bílar og hifhjól skvettu við og
við á mig úr smærri pollunum
Yfir þessum vatnsaustri, sem
á mig gekk að ofan og neðan,
var jeg orðinn argur í skapi.
Mjer var það Ijóst, að jeg yrði
að hengja kápuna mína til þerr-
is á miðstöðvarofninn og liggja
þögull og rólegur á buxunum
mínum um nóttina. Jeg var,
sem sagt, eins og úrillur kven-
hatari, sem mest hugsar um
sinn eigin hag.
All i einu var þrifið í öxl
mjer.
„Komdu sæll, Sæli!“ var sagt
alt annað en blíðlega.
„Sæll,“ svaraði jeg og leit
upp. „Sæll, Óli.“
„Hvert ertu að fara?“
„Heim.“
„Jeg er líka á heimleið. —
Heyrðu, jeg þarf að segja þjer
tíðindi, lagsmaður,“ og til þess
að gefa orðum sínum meiri á-
herslu, hnipti liann harkalega
í síðuna á mjer.
„Nú, livað er það?“
„ímma og Valli eru gift,
maður! Hefirðu lieyrt annað
eins,“ og nú fjekl: jeg óþægi-
lega að kenna á áherslunni,
því að liægri linefi hans skall
á síðunni, sem að honum vissi.
„Ertu að gera hnefaleikaæf-
ingar á mjer?“
„Nei, nei, en jeg er spentur
fyrir þessum hnefaleikaskóla
okkar Reykvíkinga. En hvernig
líst þjer annars á „parið“?
„Jeg hefi liaft svo stuttan um-
hugsunarfrest, að jeg get ekki
svarað því svona í hvelli,“ svar-
aði jeg og herti gönguna.
„Jæja, vertu bless!“
„Bless.“ Það var gott að hann
fór.
Jæja, svo þau voru þá gengin
í hjónaband!
Nú langar mig til þeás að
víkja nokkrum orðum að ykk-
ur, ungu brúðhjón!
Jeg óska ykkur innilega til
hamingju!
Jeg hefi nú grenslast nokk-
uð um hagi ykkar og sú rann-
sókn hefir leitt d Ijós, að þið
gætuð vel verið án liamirigju-
óskar minnar — þið eruð svo
liamingjusöm — en það spillir
ekki, þó að þið fáið mína vel-
meintu liamingjuósk. — En það
er nú raunar annað en marg-
endurtekin hjónaástahamingja,
sem jeg ætla að tala um við
ykkur. Það er mín sárþjakaða
samviska, sem krefst þess að
verða ljettari — eftir orðsins
fylstu merkingu. Jeg æíla að
gera játningu. Þið lcannist við
atvikið, þegar þið lesið þessar
línur, sem „Fálkinn“ flýgur nú
með til ykkar yfir forugar göt-
urnar, lieim í hlýju íbúðina
ykkar á — ja, í Austurhænum,
skulum við bara segja.
— Það eru nú alt að því 2
mánuðir síðan. Það var kvöld.
Klukkan var rúmlega átta. Jeg
stóð á Lækjartorginu og hafði
mjer helst til skemtunar að
horfa á karla og konur í kapp-
hlaupum við hatta, sem, fegn-
ir frelsinu, leituðu með mismun
andi hraða undan kuldanepj
unni. Þessar venjulegu „Je“-
upphrópanir elskulegra kven-
radda blönduðust ruddalegum
formælingum rómsterkra karl-
mannsradda. Allir og allar náðu
liöfuðfötum sínum, tóku þau
fantatökum og þrýstu þeim á
úfna kollana. Jeg hló að þessu
um stund, en svo fann jeg, að
kuldanepjan mjakaði sjer í
gegnum kápulausan klæðnað
minn — nær lijartanu. Jeg leit
á klukkuna. Nú, það var víst
hest að hafa sig i húsaskjól!
Eins og „þjóf úr heiðskíru lofti‘
sló því niður yfir mig, að jeg
skyldi heimsækja þig, Valli
kunningi. Jeg tók á rás yi'ir göt-
una, milli glóandi götunaglanna
þar sem fótgangandi fólk getur
ólíftrygt hoðið allri bílaumferð
Réykjavíkurhorgar hyrginn, án
þess að saka liið minsta. Hrað-
ganga upp Bakarabrekkuna —
fyrirgefið — Bankastrætið, hit-
aði mjer nokkuð, en Laugavegs-
lahhið dreifði þeim liita. Þess-
ar eilífu hnippingar á katlar-
garnamjóum gangstjettunum
eru svo fjarska óþægilegar. •—
Manni virðist þarna eins og
heimurinn sje alt of látill. —
Lolcs konist jeg að lnisinu, þar
sem þú áttir heima. Jeg gekk
inn og upp stigana, að herberg-
ishurð þinni. Prúðmannlega
barði jeg að dyrum. Enginn
svaraði. Jeg' reyndi á hurðina.
Hún var ólæst. Jeg gekk inn,
lók liúfuna af höfðinu, lokaði
dyrunum og i myrkrinu gekk
jeg raldeitf að djúpa liæginda-
stólnum. Þarna var jeg kunn-
ugur öllum staðháttum. Mjer
varð brátt nptalegt og gat farið
að velta ýmsu fyrir mjer, sem
„veltumaður“ „Morgunhlaðsins“
liefir enn ekki velt fyrir sjer.
En mjer fór ekki að lítast á
það, livað þú gast verið ógæt-
inn að fara ekki að vitja heim-
kynna þinna. Jeg ætlaði sann-
arlega að halda yí'ir þjer áminn-
ingarræðu. Jeg fór að hugsa
ræðuna. Ilún fjekk smám sam-
an á sig fast fprm. Ilún varð
loks að einni af þessum gamal-
dags áminningarræðuin, sem
við skólamenn kryddum með
latneskum og dönskum áherslu-
orðum. En ekkert dugði. Ræð-
an var tilbúin, en þú komst ekki
til að sitja undir henni. — Það
heyrðist óljóst i grammófón í
fjarska. —• Ó, þú gránnnófónn,
sem nolaður ert til þess aftur
og aftur að endurtaka óhljóm-
ræna „slagara"! Og þið æsku-
mannsevru, sem þráfaldlega
verðið að taka á móti hjáróma
„jass“-tónum! Hversu miklu
fremur vilduð þið ekki heldur
láta yndisblíða söngva leika um
ykkur. Jæja, Valli minn góð-
ur, þú lætur heldur en ekki
híða eftir þjer. Jeg verð víst
að bæta nokkrum orðum í á-
minningarræðuna. Það er ann-
að en skemtilegt að bíða lengi
einsamall í niðamyrkri. Og tím-
inn leið. Mig fór að syfja. Loks
fór jeg að dotta. Þá stóð jeg
snögt á fætur, kveikti og leit
á klukkuna. Hún var farin að
genga tíu. Jeg vissi, að þú hafð-
ir annað lierbergi, sem þú kall-
aðir svefnlierbergi. Það var inn
af þessu, sem. þú kallaðir dag-
stofu. Þar vissi jeg, að þú hafð-
ir bæði rúm og legubekk. Strax
og jeg mundi eftir legubekkn-
um, opnaði jeg svefnherbergið,
kveikti þar, en slökti i dagstof-
unni, tólc húfuna og gekk inn.
Jeg gekk snarlega að legubekkn
um og kastaði mjer niður á
hann. Ansi var það nú fyndið,
að vera hrjótandi þarna, þeg-
ar þú kæmir! En Ijósið mótti
ekki lifa. Jeg slökti. Áður en
jeg ahnenilega vissi af var jeg
steinsofnaður. IJve lengi jeg'
liefi sofið, er mjer ekki ljóst.
Alt í einu vaknaði jeg við það,
að talsvert háværar raddir
heyrðust frá dagstöfunni. Hvað
var um að vera? hugsaði jeg
og fór að reyna að átla mig.
Jeg þekti fljótlega rödd þína,
en hitt var kvenmannsrödd, er
jeg ekki kannaðist við. „Nei,
góði minn, það er mjer ómögu-
legt. Hvað heldurðu að inamma
segði, ef jeg kæmi ekki lieim
í kvöld?“ lieyrði jeg stúlku
segja.
„En, elskan mín, hvað lield-
urðu að það geri til? Þú ert nú
orðin unnusta mín, og þá finst
mjer ekkert við það að athuga
þótt þú verðir lijá mjer í nótt.“
„Jeg get það ekki núna.“
Það varð þögn, sem kossa
smellir rufu öðru hvoru.
„Nú verð jeg að fara, vinur
minn,“ sagði unnusta þín blíð-
lega.
„Gerðu það fyrir mig, hjart-
ÞESSI ÞÝSKI KAFBÁTUR KOM EKKI AFTUR.
Skömmu eftir að mijndin var tekin af þessum þýska kafbáti
la hann á hafsbotni. Það voru tvœr Wellington-sprengjuflug-
vjelar, sem rjeðu niðiirlögum hans. Fgrri flugvjelin laskaði
hann svo, að hann Ijet ekki að stjórn og komst ekki í kaf, en
sú síðari sprengdi hann. Er mgndin tekin úr síðari vjelinni
og sýnir hvernig rgktlr tir bátnum eftir sprengju fgrri vjel-
arinnar.