Fálkinn - 12.11.1943, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 475
Lárjett skýring:
1. Tímabil, 5. Viðgerð, 10. Skip,
12. Torfært, 14. Kvenh., 15. Laust,
17. Yfirgefin, 19. Mannsn., 20. Á
liendi, 23. Vendi, 24. Hljóð, 26. Þrí-
menningar þf., 27. Fjalli, 28. Full-
nægjandi, 30. Umhugað, 31. Embætti
32. Ökumanni, 34. Mannsn., 35. At-
viksorð, 36. Ráka, 38. Ops, 40. Tíma-
tal, 42. Gælun., 44. Eyða, 46. Kján-
ar, 48. Feitmeti, 49. Fuglar, 51. Inn-
ýfli, 52. Hryggi (austfirska), 53.-
Þjóð, 55. ‘Bending, 56. Blauður, 58.
Ending, 59. Sársauki, 61. Rökræða,
63. Verkamaður, 64. Syngja, 65. Á
litin n.
Lóðrjett skýring:
1. Farnar að tapa sjer, 2. Rödd,
3. í spilum þolf., 4. Á fæti, 6. Ull,
7. Atv.o., 8. Piila boðh., 9. Lærling,
10. Eyja, 11. Völtvinn, 13. Steinteg-
und, 14. Ertna, 15. Tölra, 16. Kven-
maður, 18. Endur —, 21. Ófriður,
22. 2 eins, 25. Viðbót, 27. Fuglin-
um, 29. Gjöf, 31. Ungviða, 33. 3 sam-
hl., 34. 3 ómerkir, 39. Samkomulag,
41. Mannsn., 43. Mannsn., 44. Or-
saka, 45. Svekkja, 47. Tamdi, 49.
Upph.st., 50. Næði, 53. Kvenlieiti
þolf., 54. Veiki, 57. Kvenh., 60. Sögn,
62. Verkfæri, 63. Upph.st.
LAUSN KROSSGÁTU NR.474
Lárétt. Ráðning.
1. Setan, 2. Úthaf, 10. Atvik, 12.
Tökum, 14. Esjan, 15. Kló, 17. Gilja,
19. Skó, 20. Aurasál, 23. Lóð, 24.
Part, 26. Víkka, 27. Snar, 28. Arnar,
30. Aka, 31. fjara, 32. Akur, 34.
Alóð, 35. Ormnag, 36. Snævar, 38.
Bauk, 40. Smér, 42. ókyrrð, 44. Ota.
46. Diska, 48. Kalk, 49. Fregn, 51.
Ivinn, 52. Urt, 53. Bærileg, 55. Gas,
56. sliga, 58. Ana, 59. Laupa, 61.
Anaði, 63. Dekka, 64. Glaða, 65.
Dóris.
Lóðrjett. Ráðning.
1. Stjórnarbylting, 2. Eva, 3. Tina,
4. Ak, 6 Tt, 7. Högl, 8. Aki, 9. Fulln-
aðarsigurs, 10. Askar, 11. Flakka,
13. Mjóar, 14. Espar, 15. Kria, 16.
Óska, 18. Aðrar, 21. U. V., 22. Áa,
25. Takmark, 27. Sjóveik, 29. Run-
ur, 31. Flæmd, 33. Rak, 34. Ans, 37.
Hókus, 39. Steinn, 41. Dansa, 43. 49. Fæ, 50. N. E., 53. Baða, 54. Gler,
Karla, 44. Orra, 45. Agla, 47. Knapa, 57. Gal, 60. Aki, 62. Ið, 63. Dó.
„Hver skrambinní Mjer liefir ekki dottið
í hug, að þessi mynd væri til enn!“
Hann lyfti liendinni og ællaði að grípa
myndina, en Maigret varð fljótari til að
stihga henni í vasa sinn.
„Gaf hún yður mvndina? .... Nei, það
er óhugsandi. Hún er stoltari en svo ....
Nema . . . .“
Maigret hafði ekki augun al' Gerard með-
an þeir voru að tala saman. Var liann tær-
ingarveikur eins og'systir hans? Það var
hágt að segja. En það var engum vafa
bundið að hann liafði það aðlaðandi við-
mót, sem svo oft fylgir mönnum, sem eru
tæringarveikir — fíngerða andlitsdrætti,
fallegt hörund — og varir, sem túlkuðu
holdfýsnir og liáðsbros ljek oft um.
Hann var vel til fara, en þó án alls í-
burðar. Hann liafði ekki beðið þess að lilc-
ið findist, en sett sorgarreim um handlegg-
inn.
„Voruð þjer ástfanginn af lienni?“
„Þetta er gömul saga. Hún gerðist fyrir
löngu — áður en Germaine eignaðist harn-
ið. Það hljóta að vera minsta kosti fjög-
ur ár síðan.“
„Haldið þjer áfram.“
„Þarna er faðir minn i dyrunum til þess
að fá sjer frískt loft.“
„Haldið þjer áfram fyrir því.“
„Það var á sunnudegi .... Peetersfólkið
hauð Germaine með sjer í Rocliefort-hell-
ana. En á síðustu stundu gekk önnur syst-
irin úr skaftinu, og mjer var boðið að
hlaupa í skarðið .... Hellarnir eru um
fimtán mílur í burtu .... Við borðuðum
nesti þar. Hlógum mikið. Það lá ágætlega á
mjer .... Eftir snæðinginn fórum við gang-
andi á hurt, tvö og tvö. Josepli og Germa-
ine, Anna og jeg. Við gengum um skóginn.“
Maigret liorfði enn fast á hann, en ekk-
ert varð lesið úr augunum.
„Og svo?“
„Og svo? .... Já . .. .“
Sauðarlegt og fremur óviðfeldið bros
færðist um andlit Gerards.
„Svei mjer ef jeg get sagt yður livað gerð-
ist í þessari ferð. Jeg er ekkert að tvínóna,
þegar svona her undir. Jeg tók liana á löpp.‘
Maigret studdi hendinni á öxl unga
mannsins og sagði svo með Iiægð:
„Er þetta satt?“
Jú, það var satt. Maigret var sannfærð-
ur um það. Anna hefir verið tuttugu og
tveggja liegar þetla gerðist.
„Og svo?“
„Svo var það ekki meira. Lítið þjer á
liana. Hvað haldið þjer að jeg liefði liaft
að gera við svoleiðis stúlku? ...... Hún
horfði í sífellu á mig í lestinni á lieimleið-
inni, og það var augljóst, að því minna sem
jeg skifti mjer af henni því betra.“
„Hvað sagði hún um þetta?“
„Ekkert. Jeg gekk á snið við liana og það
hlýtur hún að liafa skilið. Þvi að þegar svo
bar undir að jeg rakst á liana á götuni voru
augun í henni eins og op á skammbyssu-
hlaupum.“
Þeir voru nú komnir að húsi Piedbæufs.
Faðir Gérards kom á móti þeim í flóka-
skóm.
„Jeg heyri sagt að þjer liafið komið
hjerna í morgun .... Má jeg ekki hjóð^
yður að koma inn. Hefirðu sagt fulltrúanum
af þessu, Gérard?“
Maigret kom inn í ganginn. Stíginn var
líkastur því að hann væri úr fúadrumbum.
Alt var þarna fátæklegt og ljótt. Eldliúsið
var eina setustofan. Vaxdúkur með hláu
rósamunstri var hreiddur á horðið.
„Hver myrti hana?“ spurði Piedhæuf, er
auðsjáanlega steig' ekki í vitið. „Hún sagði,
þegar hún fór, að hún hefði ekki heyrt
i eitt af Josepli í margar vikur, og að liann
væri orðinn mánuði á eftir tímanum með
„Mánuði á eftir tímanum?“
„Já. Hann hefir horgað lienni liundrað
fianka á mánuði með harninu. Það gat
ekki minna verið, finst yður? Þjer sjáið,
það er lílct þess .....“
Géranrd lijelt auðsjáanlega að nú mundi
einhver langloka renna upp úr föður sín-
rm og flýtti sjr að laka fram í.
„Fulltrúinn skiftir sjer ekkert af því.
Hann kærir sig ekki um neitt nema slað-
reyndir. Og það er ein staðreynd, sem ekki
verður gengið framhjá, nefnilega sú, að
Josepli Peeters var lijer I Givet að kvöldi
þess 3. janúar, liversu margir sem fásl til
að sverja, að liann Iiafi ekki verið hjerna.“
„Þjer hyggið þetta á manninum, sem sá
mótorhjólið lians. En jeg er hræddur um
að. það sje ekki örugg sönnun. Annar mað-
ur fór þarna um klukkan rúmlega átta, og
hjólið lians var sömu tegundar og Joseplis.“
„fJss!“ Svo gerðist hann frekari:
„Einmitt það sem mjer datl í liug. Þjer
eruð á þeirra bandi.“
„Jeg er á hvorugs handi. Jeg reyni að-
cins að komasl að því, sem i rauri og veru
hefur gersl.“
En Gérard glotti bara. Hann.sneri sjer
að föður sínum og hjelt áfram:
„Fulltrúinn á ekki annað erindi hingað
en að reyna að hregða fæti fyrir olckur.“
Svo sneri liann sjer að Maigret: „Jeg ætla
að biðja yður að liafa mig afsakaðan. Mat-
ui'inn er tilbúinn, og jeg verð að vera
kominn i vinnuna aftur klukkan tvö.“
Hvað þýddu rökræður við svona menn?
Maigret leit kringum sig, ralc augu í harns-
vöggu í næsta herbergi, gekk síðan fram
ganginn og fór út.
Machére beið lians á Hotel de la Meuse.
Farandsalarnir voru að snæða hádegisverð-
iun í lítilli stofu, og var glerhurð milli
liennar og kaffisalsins. En þar voru lika
framleiddar máltíðir á marmarahorðunum,
handa þeim sem óskuðu þess, og nokkrir
menn sátu þarna að snæðingi þegar Mai-
gret kom inn.
Marcher var eklci einn. Við sama horðið
sat maður með rostungsskegg, stuttur vexíi
en handleggjalangur eins og kroppinhakur.
Þeir stóðu háðir upp þegar Maigret kom
inn.