Fálkinn - 19.11.1943, Blaðsíða 9
F Á L K I N N
9
„Hann liefir verið að spyrja
eftir bikarnum þínum.“
„Gerðu þjer enga rellu út af
því, sagði hann. „Það slampast
af. Jeg hefi sagt Gurling, að
mamma hafi sent bikarinn hing-
að i pósti, en að liann sje ekki
kominn fram ennþá.“
„En ef að við skyldum nú
tapa —“ sagði jeg.
„Við getum ekki tapað,“ sagði
hann. „Gastu ekki haldið matn-
um niðri í kvöld “ sagði hann
háðslega.
„Hvað er þetta?“ sagði jeg
snögglega og skimaði kringum
mig, eins og jeg liefði he}'rt eitt-
hvað. „Þetta var skrítið þljóð.
Eins og' einhver liefði verið að
smella kastanjettum lijerna inni.
Æ, afsakaðu,“ sagði jeg og
liorfði á Tony. „Það varst þú.“
„Jeg?“ spurði liann undrandi.
„Já, það glamrar í tönnun-
um á þjer,“ sagði jeg. „Svo að
það eru þá taugar og tauga-
skjálfti i þjer.“ '
„Farðu til fjandans,“ sagði
hann og gekk lil vjelamanna
sinna, sein voru að reyna hreyf-
ilinn hans.
Tvímenningslilaupin gengu
vel. Við Tony unnum Jjikarana
okkar. Svo kom næslsiðasta
lilaupið, sem var aðalatriðið á
dagskránni. Við Tony vorum
báðir á marklínu, hlið við lilið,
en tveir metrar á milli okkar,
meðan ræsirinn var að kynna
okkur. Fólkið klappaði meira
fyrir mjer. Jeg leit á Tony og
deplaði augunum.
„Nú sker bráðum úr því hvor
okkar er fremri,“ sagði hann.
SVO hevrðist skolhvellui’inn.
Hlaupið sem varðaði líf ann-
arshvors okkar var byrjað.
Hreyfillinn minn kveikti ekki
þegar i stað.
„Hvert í heitasta!“ liugsaði
jeg. Vjelamaðunrinn reyndi aft-
ur og nú tókst það. Hinir voru
komnir um tuttugu metra á
undan mjer og voru að taka
fyrstu beygjuna. Þetta var all-
mikið forhlaup og jeg sá, að
jeg yrði að gera mitt ítrasta,
ef jeg ætti að vinna.
Jeg beit á jaxlinn og' sagði
við sjálfan mig: Æðraslu ekki.
Eftir augnablik tók jeg beygj-
una. Svo gaf jeg bensin eins og
mest gat orðið og lievgði yst
út á brautina til þess að ryk-
ið, sem þyrlaðist upp undan
þeim sem framar fóru, skyldi
elcki setjast á gleraugun mín.
í næstu beygju var eltlvi nema
læpiega meters bil milli insta
hjólreiðamannsins og brautar-
bryggjunnar — en jeg skaust
gegnum bilið á fullri ferð. En
hraðinn hratt mjer út að ytri
bryggjunni aftur, svo að jeg
varð að liægja ferðina til þess
að rekast ekki á hana. Jeg tylti
vinstri tám á brautina og sneri
lijólinu í þrjátíu gráða horn.
Þá lieyrði jeg margraddaðar
stunur uppi á áliorfendapöllun-
um. Jeg gaf meira bensin.
Jeg var ekki meira en tiu
metra á eftir Tony. Horfurnar
fóru að verða heldur dapur-
legar fyrir mig. Við áttum þrjár
umferðir eftir — að eins þrjár
— og jeg fann að jeg' þurfti að
taka á öllu því, sem jeg átti
til, ef nokkur von átti að vera
um sigur.
Jeg fór frambeygjuna á fullri
ferð og liallaði hreyflinum að
vinstra hnje mínu. Jeg lagði að
mjer eins og' jeg gat og treysti
á fremra en jeg hafði nokkurn-
tíma áður gert á æfi minni. Jeg'
einbeitti allri orku minni og
allri kunnáttu minni, en samt
vann jeg ekki á. Mjer hafði tek-
ist að stytta bilið milli okkar
Tony um nokkra metra, en jeg
var of aftarlega til þess að
komast fram úr honum. Jeg
fann það, með einskonar á-
nægju, að þetla var erfiðasla
kappraunin, sem jeg hafði enn
tekið þátt í. Og jeg hefði verið
að minsta kosli tuttugu metra
á undan öllum hinum, ef jeg
hefði eklci mist þessar dýrmætu
tvær sekúndur i byrjun hlaups-
ins.
1 þriðju umferð ók Tony alla
langsíðu brautarinnar með fullri
bensingjöf, en þelta var flóns-
legt af honum. Þvi að við það
misti liann tvo metra. Jeg vann
jafn mikið á hann, og var nú
svo nærri honum, að nærri nam
að framhjólið lijá mjer snerti
afturlijólið hjá honum. I fram-
beygjunni í síðustu umferð
gerði Dooley fyrstu skiss-
una sína; hjólið lenti á mjúkri
mold, svo að hann misti stjórn
á því og það skrikaði út.
Það stóð ekki lengi á þessu en
eitt augnablik snerist bakhjólið
lijá honum í eðjunni — og í
sama vetfangi náðum við Tony
honum.
Við þeystum niður með lang-
síðuni á fullri ferð. Tony vissi
að jeg var alveg fyrir aftan
hann og reyndi að hrista mig
af sjer, en jeg slakaði skki á
og vonaði að hann mundi
skrika á beygjunni, svo að jeg
líæmist á lilið við liann þar. Það
var allra síðasti möguleikinn,
sem jeg hafði til að vinna. Ef
það tækist ekki jiá var úti um
mig.
Jeg mjakaði mjer dálítið til
hægri til þes að vera viðbúinn
að lileypa á sprett. Og nú færði
Dooley sig ofurlítið til hliðar
til jiess að vera betur viðbúinn
að fara beygjuna og Tony gerði
það sama.
Maðurinn er brjálaður að
ætla sjer að reyna þetta, hugs-
aði jeg.
í sama augnablild snerti
framhjól Tonys bakhjól Dooleys
og bæði mótorhjólin steyptust
kollhnýs með riddarana sína.
Tvö hjólin snertu sements-
bryggjuna meðfram brautinni,
svo að þarna hrukku neistar,
eins og af glóandi járni. Og svo
gaus upp logi. Þetta gerðist al-
veg fyrir nefinu á mjer.
Nú lendi jeg beint á þeim,
hugsaði jeg. Jeg þverbeygði og
hallaði höfðinu aftur á bak til
þess að hlífa augunum. Vjelin
mín hrökk til hliðar og jeg
fjekk þessa ógeðfeldu tilfinn-
ingu í magann, sem maður fær
þegar maður finnur, að maður
hefir mist stjóirnina á ökutæki
sínu. Svo náðu hjólin haldi aft-
ur, jeg' rjetti hjólið í rásinni
og beint fram undan mjer sá
jeg ræsirinn veifa tiglótta flagg-
inu — sigurvegaraflagginu. Og
því var veifað fyrir mjer.
DJOLEY hafði dáið samstund
is og Tony var fluttur á
sjúkrahúsið í mesta flýti. En
liann átti sjer enga lífsvon.
Mjer var leyft að líta inn til
hans rjett í svip. Hann horfði
á mig og einkennilegt bros ljelc
um varir hans, en hann sagði
ekkert. Og jeg tók í mátllausa
höndina á honum og fór út.
Iþrótlablaðamaður lcom inn í
því að jeg var að fara út. Jeg
heilsaði stutt, kveikti mjer i
vindlingi og beið. Það gat hugs-
ast að liann fengi eittlivað upp
úr Tony.
Þegar blaðamaðurinn kom úl
sagði hann: „Jæja, nú er úti
um hann. En svoltið gat hann
þó sagt.“
„Ilvað . . hvað sagði hann?“
„Það var nú eiginlega talsveii
merkilegt, sem hann sagði,“
svaraði hann. „Hann sagðist
hafa haft það á tilfinningunni,
að þetta sem skeði mundi ske.
Og' .... svo sagði hann dálitið
um yður.“ Blaðamaðurinn vatt
sjer upp í bifreið sina og setti
hreyfilinn í gang.
Jeg hrópaði: „Hvað var það?
Hvað sagði hann um mig?“ En
maðurinn var þotinn af stað . .
Nokkrum klukkutimum síðar
varð mjer litið á blaðaauglýs-
ing'u. Tveir menn beðið bana í
torfæruakstri á mótorlijóli, stóð
þar. Jeg keypti blaðið og' las
fynrsögnina: Tonij Lukatovitsj
og Red Dpoley biðu bana á
Los Angeles-brautinni. Jeg
staðnæmdist og las aðra fyrir-
sögn: Torfærukappi segir skilið
við íþrótt sína. Eftir örlagarík-
an árekstur vinnur lmnn eið
að því að taka aldrei þátt i
kappakstri framar.
Þetta hefi jeg aldrei sagt,
hugsaði jeg. Jeg las alla grein-
ina. Þar stóð að Tony liefði sagt
hlaðamanninum, að jeg hefði
svarið hátt og liátíðlega, að taka
aldrei þátt í kappakstri framar.
Jeg hraut lilaðið saman hægt
og rólega. Með þessari lygi liafði
Tony gert sigur minn í dag að
mínum siðasla sigri. Hvað stoð-
aði það að jeg mótmælli þessu
og segði að þessi orð hefðu al-
drei farið yfir minar varir?
Enginn mundi trúa mjer. Jeg
var búin að vera sem torfæru- ,
ekill.
En svo mintist jeg alt í einu
brossins, sem ljek um varir
Tonys á banabeðinum. Hann
hafði fengið hefnd fvrir ósig-
urinn.
MUNKAR BYGGJA SJER KIRKJU.
Munkar í Prinknash-klaustri i Vestur-Englandi hafa fengid'
leijfi til ad' byggja sjer kirkju i sambandi við klaustrið. Vinna
þeir alt að byggingunni sjálfir, höggva grjótið og vinna að
trjesmiðinni. Hjer sjást tveir vera að grafa fyrir grunninum.