Fálkinn - 26.11.1943, Blaðsíða 9

F A Lj K FN N,
9
á höfnina. Lítið virki viS höfnina
sendi skot, sem vantaSi ekki nema
svo sem 200 metra til aS komast
alla leiS. Svo svaraSi Jim meS tveim -
ur skotum á virkið og undir eins
dró það fánann niður. Jim hjelt á-
fram skothríðinni með mestu gætni,
hann vildi ekki gera sig óvinsælan
— hjá hvorungum aðila. Tvær kúl-
ur i liæSina, tvær í höfnina. Sjávar-
gusurnar voru ljómandi fallegar 1
sólskininu, reykinn lagði frá og nú
sá hann, að fáninn var dreginn nið-
ur á forsetahöllinni.
Hann hallaði sjer nú upp í rúrn
ög beið átekta. Loks kom bátur út,
hlaðinn hershöfðingjum með sverð
til að afhenda. Lika konr liermála-
ráðherrann, fjármálaráðherrann og
utanríkismálaráðherrann. Þeir voru
í hvítum vestum og lafafrökkum,
nieð orður og krossa. FjármálaráS-
herrann rjetti honum skjalamöppu
sína -— hún var tóm. Ráðherrann
haS afsöknar á að forsetinn, Ramon
der Silvas, hefði ekki komið.
Hann hefði laumast eldhúsmegin
út úr höllinni.
Benson var hálfruglaður af þess-
um afsökunum, smjaðri og vopna-
frantsali og ljet korna meS kampavín
þanda öllunt gestunum. Honum fanst
full ástæða til þess.
á kampavíninu kom það sem eftir
var flotans gætilega inn á höfnina,
sltip eftir skip. Benson horfði kvíða-
fullur á þau um sinn, en bráðum
komu bátar frá þeim og slcipstjór-
arnir tjáðu sig reiðubúna til að
gegna skipunum hans, en afsökuSu
hve þeir kæmu seint. Að öðru leyti
ljetu þeir, sem ekkert hefði í skor-
ist.
MeSan þeir sátu og gæddu sjer
„FariS eftir fyrri skipu'num,“
sagði Benson. Hann hafði ekkert
annað að segja og vonaði að þetta
gæti afstýrt uppþoti.
Skömmu siðar var liann kyntur
nýja forsetanum. Varð hann éigi lít-
ið hissa er hann sá, að það var
sami maðurinn, sem hafði gefið
honum kampavínið kvöldið áður.
Alcarzardo forseti og dóttir linns
Voru nærri þvi eins hreykin af
nýja aðmírálnum sínum eins og þau
voru yfir sínum eigin vegtyllum.
Jim Benson var skipaður stórað-
míráll yfir öllum flota lýðræðisins.
"Var haldin veisla honum til lieið-
urs og vegsemdar og stóð hún í liálf-
an mánuð, og þó hann kæmi jafnan
fyrstur og færi síðastur úr hverjum
fagnaSi, þá forsómaði hann ekki
flotann.
Hann var ekki duglegur sjómaður
fyrir ekki neitt, og þó liann byrjaði
að drekka kampavín snemma á
morgnana hafði hann stjórn á flot-
anum. KampavíniS var úr kjallara
fyrri forsetans og var fyrsta flokks
— flutt inn á árunum, þegar lýðveld-
IS hafði lánstraust í Frakklandi.
Það kom fyrir að vínið sljófgaði
minni stóraðmirálsins að því leyti,
er vissi að konu hans og börnum,
en skipin stóðu jafnan upp úr vímu-
þokunni. Hann hafði herkönnun á
liverjum degi. Æfði kapteina og liðs-
foringja svo ákaft, að þeim lá við
að óska að hann hrapaði niður um
lúkuna og ofan í lest og rotaðist.
En hann hjelt áfram ótrauður og
loks smituðust þeir af áhuga hans
og kostgæfni og voru ekki i vafa
um, að hann væri mesti aðmiráll-
inn, sem lifað hefði siðan Nelson.
Hann nóði í málning, vistir, fleiri
fallbyssur og meira af skotfærum
handa skipum sínum, þó að hart
væri í ári hjá stjórninni og lítið
um peninga. Fyrri forsetinn hafði
sent alla peningana til Monte Carlo
og ætlaðj að spila fyrir þá.
Ekki var Jim eftirgangsamur um
kaupið sitt. Hann hafði ekki orðið
þess var, að hann hefði neitt viS
peninga að gera. Alt sem hann þurfti
var við hendina: kampavín, matur
og skotfæri, einkennisbúningur og
bifreiðar.
„Þetta er ekta kampavinsembætti ‘
tautaði liann einn daginn við sjálfan
sig, „ekta kampavínsástand og hefSi
aldrei getað orðið án kampavins.
Ef maður hefði byrjað þetta með
öli eða wliisky væri það* farið út
um þúfur fyrir löngu, nei, það hefði
ekki einu sinni gengið með rommi,
og ófúllur liefði enginn maður gerjt
það. En jeg er hræddur um að það
hlaupi i lifrina og þá er úti um
mig.“
Jim fór að skamta sjer. Aldrei
var hann alveg allsgáður, en aldrei
svo að hann slagaði. Altaf glas
þegar að með þurfti, en aldrei tvö
glös í rykk.. Hann drakk ekki einu
sinni glasi of mikið kvöldið sem
hann uppgötvaði, að hann var trú-
lofaður dóttur forsetans ....
En i einum bænum suður i álfu
var sú rjetta frú Benson. Hvernig
skyldi henni annars líða. Hún vissi
ekkert um launcheroana, hana grun-
aði aðeins einhverjar smáyfirsjónir.
En tíminn leið og engin skýring
kom frá Jim.
Svo skrifaði hún útgerðarfjelaginu
og fjekk að vita, að maðurinn henn-
ar væri afskróður og hefði ekki til-
kynt heimilisfang sitt. Hún beið,
sjómannskonur eru vanar að bíða,
en loks fór liana að gruna það
versta. Loks klæddist hún í ekkju-
föt og fluttist í minni húsakynni og
reyndi að treyna aurana sem le'ngst.
Og einn daginn kom gamli aðr
dáandi hennar i heimsókn, landlier-
maður, sem verið liafði áhorfandi að
hinni óblóðugu byltingu. Hann
hafði sjeð aðmirálinn ráða fram
úr vandanum fyrir Alcarzando for-
seta og lcoin nú til að' óska frúnhi
til hamingju. Aumingja konan slcildi
ekki hvað hann átti við, en hún
fjekk bráðlega skýringu. Gesturinn
lýsti fyrir henni liinum íturvaxna
aSmírál með ljósa hárið, sem allir
dáðust að og tignuðu, en dóttir for-
setans elskaði ......
.... Aðmírállinn var um borð
í skipi sínu og var að hafa fataskipti
því að hann ætlaði upp á Hotel
Pacific. Þar átti að verða dans-
leikur fyrir forsetann og dóttur hans.
Þá kom brjef frá konunrti haus.
Hann starði á umslagið og lagði
brjefið á þvoltaborðið. Rjetti út
liendina effir flösltu, sem stóð i keri
rjctk hjá_. *
ífann greýp-^im flöskustútinn, en
rjetti flöskuna svo frá ^jer aftur.
Rak upp kynlegt hljóð og rokur og
lauk við að klæSa sig. Svo tók hann
enn flöskuna, en liafði sinnaskifti
á nýjan leik. Hann fór i land og
skildi brjefið frá konunni óopnað.
Klukkan 4 um morguninn kom hann
um borð aftur, alveg allsgáður —
í fyrsta skifti síðan hann liitti Al-
cárzardo. Hann rak augun í brjefið
úndir eiiis pg hann kom inn. Nú
íjet hann þjón sinn fara út og las
svo þrjefið.
Það var fult af trausti og ástúð
og þar voru ehgar ásakanir lieldur
aðeins umhyg'gja og kvíði um hann.
Var hann veikur eða liafði hann
særst úr þvi, að hann liafði ekki
skrifað henni svona lengi.
Hann skammaðist sín, þegar hann
Ias brjefið. Hann fór úr skrautlega
jakkanum niéð öllu pírumpárinu og
settist og las brjefið aftur. Hann
l'ann að það eina rjetta, sem hann
gat gert var að hypja sig á burt
serti skjótast og fara heim til konu
og krakka og byrja síðan nýtt líf
á öðrum slað — gleyma aðmíráls-
tign s'inni og láta aðra gleyma henni.
En til þess þurfti hann peninga
og nú áttj hann ekki nema tvö pund,
tíú shillinga og sex pence.
Það var barið ó dyrnar. Kapteinn-
inn rak inn höfuðiS og tilkynti að
úti stæðu þrír menn, í erindum,
sem ekki mættu bíða. Þeir voru lótn-
ir koma inn. Einn þeirra var fjár-
inálaráðherrar.n fyrverandi. Annai
var éigandi að stærsta blaðinu i
höfuðstaðnum. Priðja manninn kann-
aðist stóraðmiráilinn ekki við.
Þeir tókú sjer sæti og fengu vindil
en ekkert kámpavín. Benson spurði
vingjárnlegá i hvaða erindum þeir
Væri komnir.
Ókunni maÖurinn, sem var svip-
aður bankastjóra í jaginu, sagði, að
Benson gætí gert þeim stóran greiða
ef hann vildi taka við launum fyrir
heilt ár og segja svo af sjer innan
kjukkutima.
Jim lá við að æpa gleðióp, en svo
fór hann að gruna margt, þvi að
þetta var altof gott til að geta verið
satt. Hann spurði með þjósti, hvort
þcir væri óáhægðir með stjórn hans
ó flotanum og hvort hann hefði stað-
ið illa i stöðu sinni. Án þess að
svára rjetti fjármáiaráðherrann fyr-
verandi lionum skjaí var það
vottorð úm, að hann yæri frábær
flotaforingi, hugrakkur, varkár og
skyldurækinn. Benson stakk blaðinu
í vasann.
Ókunni máðurinn rjetti honum
svo vásabók, sem Benson stakk líka
á'sig, án þess að lita i hana.
„Bandaríkjaséðlar,“ sagði ókunni
maðnrinn.
„Jeg þakka fyrir mig,“ sagði að-
miróilinn fyrvcrandi.
„Báturinn okkar liggur við skips-
liliðina og „Pacific Queen“ fer suð-
ur eftir ldukkutíma,“ sagði blaðaút-
gefandinn.
„Jeg skal koma undir eins,“ sagði
Benson.
Þegar Benson var kominn um
borð í farþegaskipið og á leið til
konu og krakka, sem hann hlakkaði
mikið til að sjá, leit liann í vasa-
bókina. Þar voru fimtiu þúsund doll-
arar. „Hafi jeg unnið fyrir þessu
á sjö vikum finst mjer það skrítið
af þeim að vilja missa mig,“ liugs-
aði hann.
En degi siðar náði skipið í loft-
skeyti. Það var tilkynningin að ný
bylting hefði orSið í lýðveldinu. Nú
var Alcarzardo á leið til Parísar.
„Þetta var nú lalcara,“ sagði Jim
við sjálfan sig. „Það er líkast og
jeg hafi selt Alcarzardo gamla fyrir
nokkra dollara. En þetta er nú versta
kampavínsfylliriið, sem jeg hefi lent
á og gott að jeg skuli hafa s!oppið.“
— — Á bryggjuni stóðu kona og
krakkar og veifuðu til hans.
Fálkínn er
íjöllesnasta
heimilisblaðið