Fálkinn - 03.12.1943, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
Æfintýri Buffalo Bill
Og á'ður en veiðimaðurinn gat sagt
eitt orð til að mótmæla var Cody
stokkinn upp á örlítinn stall, sem
skagaði út úr klettinum, og nú klifr-
aði hann upp í áttina að stignum
— ofar og ofar meðan augu lians
fundu sifelt ný för fyrir liendurnar
og fæturnar, þar sem minna reynd-
ur maður hefði sagt að ekkert
hald væri að fá. Hann klifraði, rann
og sveiflaðist, en það mátti treysta
Buffalo Bill, hann lijelt örugglega
áfram þrátt fyrir allar hindranir.
Gamli veioimaðurinn sat í keng
fyrir aftan stóru steinana, umlaði
ljót orð i barm sjer og glápti gal-
opnum augum á Buffalo Bill, þar til
er hávær öskur frá Indíánunum
sögðu honum að þeir hefðu sjeð
Cody.
„Jæja, þá fer það að grána, lasm,“ ■
sagði hann við sjálfan sig og beit í
vörina. „En ef jeg get haldið þess-
um bölvuðu rauðu hundum í burtu,
svo að þeir komist ekki í skotfæri,
ja, þá er jeg meiri maður, en jeg
hafði haldið sjálfan mig vera hingað
til.“
Og af stað Iijeldu Indiánarnir i
áttina að þeim gamla, þeir voru alveg
hamslola af bræði yfir þvi að mögu-
leiki var á, að annað af fórnardýr-
unuiu gæti gengið þeim úr greip-
um. Marghleypa Walls sagði þrisvar
sinnum til sín með þeim árangri
að þrír hinna ungu stríðsmanna
fjellu sem tuskuhrúgur í spor liest-
anna.
Zymmpph — spat — spit — zymp.
Byssukúlur rauðskinnanna tóku
að leika mn klettinn umhverfis Cody
þar sem liann klifraði sífelt hærra
og hærra.
„Jeg get aldrei haldið þeim í
nægilegri fjarlægð," rumdi í þéim
gamla. „Jeg get alveg fundið Jiað á
mjer hvernig liárið verður skoriö af
með höfuðleðri og öllu saman og
þeir verða víst áreiðanlega búnir
að sjá fyrir Cody, áður en sú at-
höfn fer fram .... Halló! Hvern
fjárann ætla þeir sjer núna?“
Honum til mikillar undrunar höfðu
Sioux-indíánarnir stöðvað fram-
sóknina, flýtt sjer úr skotmáli og
söfnuðust nú saman og virtust, eftir
æsingunni að dæma, vera að ræða
eitthvað mjög áríðandi mál. Skyndi-
lega skáru nokkrir sig úr hópnum
og þutu af stað með geysihraða í
Norðvesturátt.
Walt skelti hendinni á lærið með
smeíli miklum.. „Henneky klifið!“
æpti hann upp. „Fari það þó i sjóð-
bullandi, jeg var alveg búinn að
steingleyma því! Það er ekki nema
nokkrar mílur i burtu, og þar að
auki miklu hægara að komast á stíg-
inn þeim megin. Ja, ef þeir ná ekki
Bufflinum í þetta sinn þá verður það
ekki af þvi að jeg liafi lijálpað hon-
um!“
Hann lagði lófana að munninum
og rak upp óp svo að rumdi í klett-
unum.
„Hæ, Buffull, komdu strax aftur,
snúðu við!“ kallaði liann.,, Nokkrir
af Indíánunum eru komnir yfir á
stiginn um Kennedy klifið. Þeir ná
þjer áreiðanlega við Svartavatns-
gjána. Snúðu við, Buffull, snúðu
viðl“
En Cody var þegar kominn út
úr heyrnarvídd. Með sterklegum
tökum dró hann sig upp á sylluna
og tók nú að ganga í áttina til Red
Peak með því að snúa andlitinu að
klettinum, það var svo mjó sylla að
liann gat ekki gengið öðru vísi.
Cody í klípu.
„Jeg geri ráð fyrir að Walt liafi
ekki verið að segja neina vitleysu,
þegar liann sagði, að allar likur
bentu til, að sá maður, sem reyndi
að ganga eftir þessari syllu, mundi
brjóta í sjer livert bein. Þetta er
líklega sá alversti vegur, sem jeg
hefi farið um mína daga!“
Þetta var Buffalo Bill að muldra
í barm sjer, meðan liann hálfri
klukkustund síðar sneri enn fram-
hliðinni að klettinum og varð að
ganga á hlið til að komast eftir
þessari syllu, sem hann nú varð að
nota, vegna ]iess að hún var stysta
leiðin til Iled Peak.
Og það er ekkert til að undrasl
yfir, að jafnvel eins æfður og fær
njósnari og Buffalo Bill, fyndi hvöt
hjá sjer til að bölva. Stallurinn eða
syllan var eitl af þeim nátfúrufurðu-
verkum, sem aðeins eru til hjer og
livar í klettabeltum vestursins. -—
Hvergi meira en tveir til þrír metr-
ar á breidd og mjókkaði oft niður
í minna en eitt fet, og meira að
segja voru þar stór göp, þar sem
stykki höfðu fallið úr klettinum.
Þessi sylla lá meðfram kletti í
þröngu gili og náði um tvær mílur
lengra til norðurs. Frá efstu brún
klettana niður i sjóðandi vatn'ð
fyrir neðan hljóta að hafa verið alt
að því þúsund fet.
Um það bil miðja vegu milli brún-
arinnar og botnsins sneri þessi sylla
sig og á henni fikraði Cody sig
áfram líkt og blint skórdýr. Fyrir
neðan hann lá fimm liundruð feta
fall niður í svart vatnið, en fyrir of-
an var sljett berg, sem slútti ofl
yfir sylluna, svo að liann neyddist tii
að ganga boginn, en á öðrum stöð-
um var bergið svo laust i sjer, að
hann náði hvergi handfestu.
Eitt misstigið spor, ein skrikun
fótarins og — en það þýddi nú ekk-
ert að lmgsa um það.
Aðeins á breiðustu köflunum gat
Cody gengið nokkuð i líkingu við
eðlilegan gang, en oftast var liann
neyddur til að ganga á hlið, ann-
aðhvort með því að snúa bakinu eða
framhliðinni að klettinum.
Cody brann af óþolinmæði og
ákafa, sjer í lagi vegna þess, að
hann var að sækja hjálp til vinar í
neyð, umsetinn af mörgum tugum
grimmra og miskunarlausra rauð-
skinna. Samt fór hann aldrei svo
hratt að liann færi sjer að voða.
Skyndilega kom Cody auga á trje,
sem lá þvert yfir gjána. Það hlýtur
að liafa fokið niður i einum hinna
æðisgengnu sveipa, sem oft leika um
gilin, en rætur þess voru samt enn
fastar á stalli hinumegin gjárinnar.
Það, sem eftir var af bolnum lá
nakið öllum greinum, og livíldi endi
hans á syllu þeirri, sem Cody var
staddur á. Þannig myndaðist eins-
konar brú yfir gilið.
„Mjer þætti gaman að vita, hvorl
leiðin liggur yfir þennan drumb?“
hugsaði Cody með sjálfum sjer.
„Jeg get ekki sjeð það ennþá, en —“
Hugsanir hans trufluðust, er liin
árvöku augu lians festust á litamót-
setningu við hið blágráa berg.
Indíánar!
Hann horfði aftur á sama stað
og komst að raun um, að liann hafði
sjeð rjett, því að allmargir vopnað-
ir og málaðir rauðskinnar komu
þarna skríðandi á móti honum.
Það var engum blöðum um það að
fletta — þeir voru á leið eftir syll-
unni til að hitta hann; öskrin, sem
þeir ráku upp, þegar þeir komu auga
á hann gáfu algerlega til kynna stað-
reyndirnar.
Þó að Buffalo fiill liefði ekki lieyrt
aðvörunaróp Walls, hafði gamli
veiðimaðurinn giskað rjett á um,
hvar hann mundi mæta Indíánun-
um. Staðurinn, sem Cody stóð á var
Svartavatnsgjáin.
„Phiff! Þetta lítur lielst út fyrir að
ætla að verða nokkuð svart. Hvað
á maður nú að gera til að halda
höfuðleðrinu?“
Cody komst strax að niðurstöðu
með festu þeirri og snarræði, sem
honum var eiginleg. Trjábolurinn i
klifinu! Hann varð að ná þangað á
undan rauðskinnunum, komast yfir
og treysta svo á lieppnina með að
finna skýli hinumegin. Að því er
hann fjekk best sjeð, var drumbur-
inn um það bil miðja vegu milli hans
og rauðskinnanna. Það yrði kapp-
hlaup upp á líf og dauða, og alls
ekki víst að hann gæti bjargað sjer
samt, þó að liann kæmist yfir um.
En til allrar skarmbans ólukku,
var Cody nú einmitt staddur á þeim
stað, sem lilýtur áreiðanlega að hafa
verið mjósti kafli syllunnar, þó að
liann hjeldi samt af stað, áfram, með
þeim hraða, sem liann mögulega
vogaði sjer. Hann losaði um einu
skammbyssuna, sem hann hafði á
leiðinni, því að lionum fanst vera
líkindi til, að hann mundi þurfa
að skjóta fremsta mótstöðumann
sinn til að stöðva þá um stund.
HÍLÖ
• et mtíi&áýyi*
£4*. aJ
mio ^ Lii
.H E l l dTö L U B t R Q 0 f R:
ARNI JÖNSSON
H/lfNA BS.TB. 5 fiEVKJÁVÍK,
Egils ávaxtadrykkir
— Það er mekilegt hvaÖ hann faðir yöar er líkur forföður minuml
— Nei, það er ekkert merkilegt. Þaö var hann, sem sat fyrir hjá
málaranum.