Fálkinn - 03.12.1943, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
h°l
Flæmska búdin
Maigret gekk heini að gistihúsinu, seni
hann dvaldi í, en fór ekki inn. Gegnum
gluggann sá hann hvar Maigret sat með
noklcra menn kringum sig, menn, sem ef-
laust höfðu fengið sjer fjórða eða fimta
umganginn. Gestgjafinn var einn i hópn-
um.
Macliére haðaði út öllum öngum. Það
var auðsjeð að vel lá á honum. Líklega
var hann að segja eitthvað á þessa leið:
„Þessir fulltrúar, sem koma frá París
hafa ekki minstu hugmynd ....“
Og auðvitað voru þeir að tala um Belg-
ana og mala þá mjölinu smærra.
Þarna var þröng gata, en við endann á
henni talsvert stórt torg. Á einu horninu
stóð hvitmálað kaffihús með þremur glugg-
um, sem mikla hirtu lagði út um. Þetta var
Café de la Maire.
Þegar dyrnar opnuðust heyrðist kliður
af margra máli. Þar var afgreiðsluboi'ð,
fóðrað með zinkþynnu. Borð með marmara-
plötum, og á sumum þeirra ofurlitlir rauð-
málaðir forhyrningar, ætlaðir spilamönn-
um. Loftið var þykt af pípu- og sígarettu-
reyk og súrum bjórþef.
„Tvo bjóra — tvo!“
Allir voru að lcalla'á þjóninn, sem var á
sífeldum þönum fram og aftur, með livíta
svuntuna flagsandi.
Maigret settist niður við fyrsta auða
borðið, sem hann sá, og kom þá brátt auga
á Gérard Piedbæuf í einum raka speglin-
um á þilinu. Hann var líka að lialda ræðu,
eins og Machére, en þagnaði von bráðar,
þegar Jiann sá fulltrúann, og hnipti i
fjelaga sína, sem allir litu í áttina til Mai-
grets.
Þrent var við liorðið hjá lionum. Ungur
maður og tvær stúlkur. Voru það auðsjáan-
lega verksmiðj ustúllvur.
Kliðurinn liljóðnaði alt í kring við komu
Maigrets. Jafnvel þeir sem voru að spila,
lægðu róminn, er þeir sögðu, og aílir gutu
Jiornauga tiJ nýja gestsins.
„Einn lijór,“ sagði Maigret.
Og Gérard Piedbæuf lmyklaði brúnirnar
og laulaði svo liátl að heyra mátti:
„Vinur Belganna . .. .“
Hann var auðsjáanlega undir áhrifum
víns. Augu hans gljáðu meira, en góðu hófi
gegndi. Purpuralitar varirnar stungu í stúf
við hörundslitinn. Hann var auðsjáanlega i
æsingi og í því slcapi að liann liafði gaman
af að láta taka eftir sjer. Hann var að leita
að einhverju smellnu til að segja.
„Jeg skal segja þjer, Ninie, þegar þú verð-
ur rilc, einhverntíma, þarftu ekkert að ótt-
ast — sjerstaklega af lögreglunni.“
■ Grannkona lians lmipti í liann undir
borðinu svo að liann slcyldi þegja, en það
hafði þau áhrif að liann espaðist.
„Hvað ertu að linippa í mig? .... Er
þetta elvlvi frjálst land? Getur þú elvld sagt
það sem þjer býr í brjósti? .... Jeg er
ekkert hræddur við að segja það, sem mjer
dettur i lnig, hvað sem öðru líður, og það
segi jeg þjer satt, að ef þú átt nóga pen-
inga geturðu látið lögregluna jeta úr lóf-
anum á þjer, en eigir þú eklci peninga, þá
En hann var eldd jafn liugrakkur og
hann þóttist vera. Hann var talsvert fölur
á kjálkunum. í rauninni var hann liræddur
við sitt eigið Jiugrekki, en löngunin til að
sýnast var þó yfirsterkari.
Maigret strauk froðuna ofan af bjór-
glasinu sínu og saup stóran sopa. Þarna
liefði verið alger þögn, ef ekki liefði lieyrst
dálítið í spilamönnunum.
„Há röð.“
„Fjórir gosar.“
„Þú átt það.“
„Gerðu svo vel að draga.“
Og litlu verksmiðjustúlkurnar tvær, sem
þorðu ekki að snúa sjer að fulltrúanum,
skiftu um sæti til þess að geta liaft gát á
honum í speglinum.
„Það virðist vera glæpur hjer í Frakk-
landi að vera franskur, sjerstaklega ef
maður er fátækur . . . .“
Gestgjafinn, sem sat við Jiorðið, hnyklaði
brúnirnar og leit bænaraugum til Maigrets,
eins og liann vildi biðja hann um að minn-
ast þess að maðurinn væri drukkinn. En
Maigret leit ekki einu sinni á hann.
„Heil runa .... alveg lieil runa,“ sagði
einn spilarinn sigrilirósandi.
„Hyslvi, sem liefir grætt fje á smygli,“
lijelt Gérard áfram og gerði sjer far um
að sem flestir skyldu taka eftir. „Sá maður
er ekki til í Givet, sem ekki veit það ....
Áður var það tóbak og kniplingar. En nú,
síðan áfengi var bannað í Belgiu, gera
þeir óhemju brennivinsverslun við pramma
karlana .... Það er enginn vandi að gera
son sinn að lögfræðingi með því móti ....
Það kemur sjer vel fyrir hann að vera lög-
fræðingur. Honum veitir ekki af að kunna
klækina, þegai- þeir stinga honum inn.“
Maigret sat við borð sitt og skifti sjer
ekki af neinum, en allir liorfðu á hann.
Hann liafði ekki farið úr yfirfralvkaum, og
það gljáði á regndropana á öxlunum á hon-
um.
Eklci varð annað sjeð, en að þetta mundi
enda með ryskingum, og gestgjafinn fór til
fulltrúans, til þess að reyna að jafna þetta.
„Jeg vona að þjer takið elckert mark á
lionum. Hann er druklcinn .... Og svo syst-
urmissirinn ....“
„Komdu, Gérard! Við siculum fara,“ sagði
önnur verksmiðjustúllcan áhyggjufull.
„Hversvegna? Heldurðu að jeg sje lirædd-
ur?“
Gérard sneri bakinu við Maigret, þar sem
hann sat, en þeir gátu sjeð Jivorn annan í
speglinum.
Spilamennirnir liöfðn eklci nema liálfan
liugann við spilin, þeir spiluðu vitlaust og
gleymdu að borga.
„Meira brennivín!“ lcallaði Gérard
„Lílcjör-brennivín ....“
Gestgjafann langaði mest til að neita að
veita liomun meira, en liann ótlaðist ill-
yndi.. Hann liorfði spurnaraugum á Maigret
en hann svaraði engu.
„Svívirðilegar, sóðalegar aðgerðir! ....
Fyrst talca þeir stúllcurnar okkar, og svó
slcera þeir þær á háls, þegar þeir liætla að
hafa gaman af þeim .... Og lögreglan . .“
En Maigret var að rifja upp í lmganum
myndina af varðmanninum, sem gelck
hringferðirnar um verksmiðjuna í lier-
mannastalck, sem litaður hafði verið svart-
ur og með stormblysið sitt í liendinni. Hvað
skyldu þessar lcartöflur lians verða lengi að
soðna?
Hugur lians hvarflaði niður að ánni, bæj-
armegin. Að Jiúsi Piedliæufs. Að sofandi
barninu i grindarúminu. Að yfirsetukon-
unni, sem ýmist var að prjóna eða lesa í
blaðinu, og beið þess að Gérard lcæmi lieim.
Og' svo að flæmslcu búðinni. Nú mundu
þær liafa vakið gamla manninn og lcomið
honum í hólið. Frú Peeters mundi hafa
selt hlerana fyrir gluggana. Anna alveg ein
að hátta sig í herberginu sínu.
Og' prammararnir sváfu á Meuse, gáfu
liver öðrum olnbogaslcot, toguðu í kollubönd-
iii, þag lirikti í stýrunum, og vatnið sogað-
ist undir bátana.
„Þjónn. Annan Jjjór!“
Rödd Maigrets var róleg. Hann reýlcti hægt
iir pípunni sinni, og Jjljes smáum strókum
upp í loftið.
„Lítið ]>ið á liann. Þarna situr liann og
glottir . . . . “
Það var að ganga fram af gestgjafanum.
Það var auðsjáanlegt, að þarna yrði eklci
komist lijá áflogum, og hann fann að það var
honum um megn að ganga á milli og stöðva
þau.
Því að Gérard liafði staðið upp um leið
og hanii sagði þetta, og stefndi nú á Maigret.
Hann livesti brúnirnar og varirnar slculfu af
reiði.
„Heyrið þjer það, þetta var erindi yðar
hingað til Givet — elckert annað en að gera
okkur öll að fíflum. Lítið þið á hann! Hann
glottir eins og fábjáni! .... Bara al' þvi að
jeg Iiefi drukkið eitt eða tvö glös .... eða
öllu lieldur af því, að jeg er elclci eins ríkur
og sumir . . . .“
„Hjarta!“ lcallaði einn spilamaðurinn, til
þess að reyna að l>eina athyglinni i aðra átt.
En honum hefndist fyrir þá viðleitni, því
að Gérard þreif af honum spilin og ]>eytti
þeim út í salinn.
Helmingurinn af gestunum var staðinn
upp. Enginn vissi hvað gera slcvldi, en allir