Fálkinn - 10.12.1943, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
%
Endáslepp bónorðsför
Gamansaga úr Reykjavíkurlífinu.
Eftir Jóhannes Fridlaugsson frá Fjalli.
Hann Jón stúdent lá aftur á
bak upp í legubekknum og
reykti vindil. En hva'ð honum
fanst fara vel um sig, þar sem
hann lá þarna í dúnmjúkum
legubekknum og var að reykja
ágætan Ilavanavindil. Hann
virti fyrir sjer hringina, sem
mynduðust í loftinu fyrir ofan
hánn af reyknum, sem hann
bljes hægt og rólega frá sjer.
En hann var nú i raun og
veru ekki að liugsa um reykinn
eða vindilinn heldur um hana
Línu Johnsen, dóttir lians John-
sens kaupmanns. Hann var nú
húinn að vera ástfanginn upp
yfir eyrii í meira en viku, eða
síðan að seinasta dansskemtun-
in var lialdin í Bárunni, og enn
var hann engu nær um hugarþel
hennar. Að vísu hafði hún litið
svo undur iiýrt til hans og þrýst
sjer fast að honum, þegar þau
dönsuðu seinasta valsinn rjett
áður en hætt var. En hún liafði
nú reyndar iitið liýrt til fleiri
jjilta þá nótt, til dæmis til hans
Sigga bakara og til hans Gríms
bókhaldara og jafnvel til fleiri.
En Jóni fanst hann ekki þola
þetta lengur. Hann varð að fá
að vita annaðhvort áður en langt
um liði. En hvernig átti hann
að ná tali af henni, eða-átti liann
að skrifa henni. Nei. Það leist
honum ekki ráðlegt, því það
liafði hann Pjetur stúdent sagt
honum að þær voru mildu gjarn-
ari að segja nei, ef þær væru
beðnar hrjeflega. Og Pjetri var
óhætt að trúa, því hann hafði
allmikla reynslu í þeim málum.
Nei, munnlega varð liann að
gjöra það. En hvar átti hann að
ná tali af henni, og hvernig átti
hann að byrja. Það fanst honum
býsna erfitt.
Hann hugsaði lengi um þetta
aftur og fram og velti því fyrir
sjer á alla vegu -—• þar fann
hann ágætt ráð. Hann setlist upp
í einhverju ofboði. Já, niður á
fjörn. Þar var ágætur staður.
Þar hlaut Lína að koma. Tjörn-
in var nýlögð, og mátti húast
við að þar yrði fjörugt og mann-
margt, þegar fram á kvöldið
kæmi
Hann hallaði sjer út af aftur,
teygði úr sjer makindalega og
fór að hugsa um hvernig hann
ætti að bera sig að, þegar sú
mikla stund kæmi, að hann færi
að bera upp bónorðið við Línu.
En livað hann skyldi bera sig
riddaralcga til á skautunum. —
Hann skyldi gæta þess að hafa
skrefin jöfn og halla sjer jafnt
út í báðar hliðarnar. Það hafði
hann sjeð hann Þórarinn kaup-
mann gera, og liann var talinn
hesti skaulamaðurinn í Vík. Svo
skyldi hann ögn veifa nýja stafn-
um, sem hann hafði keypt í
gær. Já, hann skyldi sannai’lega
bera sig vel á skautunum og
vekja eftirtekt stúlknanna á sjer.
Svo skyldi hann gefa því gætur
hvar Lína væri, og þá gæti hann
rent sjer i námunda við hana, og
máske reka óvart í hana olnbog'-
ann, og hiðja hana svo fyrigefn-
ingar. Og þegar liann væri far-
inn að tala við hana þá var æf-
inlega hægt að lengja samræð-
urnar. Svo gæti hann boðið
henni að leiða liana ögn um
Tjörnina, og þá gæti hann dregið
sig út úr mesta mannfjöldanum
og lengra suður á Tjörnina. Og
svo — og svo, liann hugsaði ekki
setninguna til enda. Hann hrökk
upp frá hugsunum sinum við
það að drepið var á herbergis-
dyrnar.
„Kom inn,“ sagði Jón og sneri
sjer við á legubekknum.
Það var Pjetur skólabróðir
hans, sem kom, og lijelt liann á
skautum í hendinni.
„Blessaður Jón, komdu strax
suður á Tjörn. Það er kominn
feikna fjöldi þangað af fólki.
Komdu nú fljótt. Þær verða
margar fallegar meyjarnar þarna
í kvöld. Vittu bara til!“
Jón settist upp.
„Já. Jeg ætlaði að fara á skauta
í kvöld. Og það legst einlivern
veginn í mig að það verði við-
burðarikt og þýðingarmikið fyr-
ir mig þetta kvöld. Mig dreymdi
fvrir því i nótt.“
Siðan gengu þeir fjelagar nið-
ur götuna og niður að Tjörn-.
Það mátti lieita að allur norður-
hluti hennar væri alþakin fólki.
En á suðurhluta hennar voru
fáir, nema örfáir smádrengir, er
vogaðastir voru, því þar var ís-
inn ótraustastur. Flest af fólkinu
voru unglingar og börn, bæði
piltar og stúlkur. Samt var þó
margt af fullorðnu fólki og altaf
var að bætast við.
Þeir fjelagar bundu upp á sig
skautana hjá Frikirkjunni og
rendu sjer út á Tjörn, þar sem
mannösin var mest. Lína var
þar hvergi sjáanleg. Jóni leist
ekki á blikuna.
Það var liðin löng stund og
Jón liafði enn ekki orðið var við
Línu. En alt i einu kom hann
auga á liana og Sigga bakara.
Þau voru auðsýnilega að koma
rjett í þessu. Það var auðsjeð
að Siggi reyndi það sem liann
gat að koma sjer í mjúkinn hjá
henni. Hann hjálpaði lienni til
að binda á sig skautana og studdi
hana fyrstu skrefin og hjelt sig
stöðugt við hlið hennar.
Jóni fór ekki að lítast á hlik-
una og var í vandræðum með
hvað hann ætti að gera til þess
að ná tali af henni, eða fá Sigga
til að skilja við hana. Var liann
i þann veginn að liætta við alt
saman og fara heim. En þá sjer
hann sjer til mikillar gleði að
Siggi bakari og einir ö aðrir pilt-
ar voru að húa sig til brottfarar,
og rjett á eftir gengu þeir niður
Lækjargötu.
Nú var annaðhvorl að hrökkva
eða stökkva. Hann herti upp
hugann og rendi sjer fram með
liliðinni á Línu og heilsaði henm
um leið.
„Nei. Jón, en livað þjer eruð
ágætir á skautum,“ sagði Lína
um leið og Jón rendi sjer fram
fyrir hana og svo í hálfhring til
haka aftur.
„Og ekki er það nú. En máske
að frökenin vilji að jeg leiði liana
ögn, og sýni yður hvernig þjer
eigið að skrefa sem jafnast.“
Lína þáði það með þökkum.
„Eigum við ekki að koma ofur-
lítið út úr mannösinni,“ sagði
Jón um leið og hann rendi sjer
af stað.
„Jú, gjarnan, en samt ekki
of langt, því ísinn er ónýtur þeg-
ar sunnar kemur á Tjörnina.“
„Já. Jeg skal fara varlega,“
mælti Jón og slefndi suður með
landinu að vestanverðu. En hvað
alt gekk nú vel, fanst Jóni.
Nú voru þau komin út úr
mesta mannfjöldanum, og þegar
þau voru komin dálítið sunnar,
þá skyldi hann nota tækifærið
og ljetta á hjarta sínu.
Þau rendu sjer áfram, hlið við
hlið. Það fór að hresta i ísnum
og Lína fór að liafa orð á því,
að þau skyldu fara að snúa við
aftur.
„Og það er ekki neitt,“ ansaði
Jón og jók ferðina.
Nú mátti hann ckki híða með
það lengur að hyrja á bónorðinu.
En honum var stirt um mál. Það
var eins og einhver biti sæti i
hálsinum á honum.
Svo ræskti hann sig.
„Lína þjer getið ekki skilið
hvað jeg er hamingjusamur á
þessari stundu. Jeg hefi þráð
þetta augnablik vikum saman
ií
„Æ, æ, ísinn er að bila!“ kall-
aði Lína og tók fast i liandlegg-
inn á Jóni svo Jón hálfsnerist í
hring og nam svo staðar. En
það þoldi ísinn ekki. Þau sukku
bæði niður i vatnið upp undir
hendur.
Þau hljóðuðu um hjálp. Og á
svipstundu var komið margt fólk
í námunda við þau, en ekki
nema fáir þorðu að koma fast
til þeirra, því þeir óttuðust að is-
inn mundi ekki þola það. En
nokkuð var hlegið og stöku
gamanyrði heyrðust úr ýmsum
áttum.
Það gekk illa að koma þeirn
upp á ísinn, því það brotnaði
jafnan undan þeim, þegar þau
lögðust á skörina. Samt komust
þau upp úr eftir töluverðan
hrakning í vökinni. En þegar
upp úr kom tók ekki betra við,
því þá rigndi yfir þau liáði og
gamanyrðum og þá fyrst fjelck
Lína málið. Hún skammaði Jón
og hrakyrti og kendi honum
um allar hrakfarirnar. Og þeg-
ar Jón ætlaði að fara að biðja
Iiaila fyrirgefningar og bera ögn
i bætifláka fyrir sig, þá varð
hún enn espaðri, svo að Jón
tók þann kostinn að þegja
alveg.
Fólkið stóð skellihlæjandi í
kring um þau og altaf bættust
fleiri og fleiri við, og þá þurfti
Lína að segja söguna upp og
upp aftur og aftur og bæta altaf
einhverju nýju við. Aðra eins
skemtun höfðu Reykvíkingar
ekki fengið langa lengi.
„Það verður að fá sáttanefnd-
ina lil að tala á milli þeirra,“
kallaði strákur einn lilæjandi.
„Eða einhvern prestinn,“ hætti
annar við.
Jón var farinn að hríðskjálfa,
og rjeð því af að halda af stað
heimleiðis. En vegurinn var ó-
greiður. Hann komst ekki á-
fram fyrir strákahópnum, sem
þyrpst hafði utan um liann og
ætlaði alveg að æra hann.
En nú var stillingin á förum.
Nú kom nýi, stafurinn í góðar
þarfir. Hann veifaði honum i
lcringum sig og strákahópurinn
rofnaði á augabragði með ó-
hljóðum og gauragangi, því
sumir fengu allþung högg af
stafnum.
Jón hraðaði sjer af stað. En
á eftir sjer lieyrði liann stór-
yrðin í Línu og hlátrana í stúlk-
unum, sem hún var að segja
söguna og svo blótsyrðin i
strákunum, sem fengið höfðu
að kenna á stafnum.
Eftir þetta kom Jón stúdenl
aldrei á skauta og fjekk aldrei
fyrirgefningu hjá Línu sinni.