Fálkinn - 10.12.1943, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
HAPPDR/ETTISVINNINGURINN
Ella kom þjótandi inn úr dyr-
unum og fleygði skólatöskunni
sinni á borðið: „Mamma, liugs-
aðu þjer, hann pabhi hennar
Elísahetar hefir unnið þúsund
krónur i happdrættinu! Ó, hvað
þau eru heppin!“ Ella reif sig
úr kápunni og fleygði henni á
stól.
Móðir Ellu leit upp úr saum-
um sínum og sagði: „En livað
það var gleðilegt, mjer þykir
svo vænt um það þeirra vegna.
llann pahbi hennar Elísabetar
Iiefir verið svo lengi veikur.“
„Þykir þjer vænt um það,
mamma,“ hrópaði Ella. „Nei,
Jieyrðu nú, nú verður liún Elísa-
het auðvitað svo montin, að það
verður ómögulegt að kóma ná-
iægt henni.“
„Ósköp er að lieyra til þín,
harn,“ sagði mamma liennar,
,þú ert þó eklvi öfundsjúk?“
„Öfundsjúk,“ svaraði Elia,
„nei, en mjer sárnar þetta. Það
hefði verið nær að við liefðum
unnið þessa peninga.“
„Við losnum nú við það, þar
sem við eigum enga miða,“
sagði móðirin, „en farðu nú
fram með kápuna þína, <;g
sæktu svo fyrir mig kol í föt-
una.“
Ella stóð letilega upp. „Hvar
er liann Siggi? Getur hann ekki
sótt kol?“
„Siggi er í sendiferð,“ sagði
móðirin.
Ella lahhaði fram með föt-
una. í dyrunum mætti hún
Sigga.
„Siggi farðu nú niður og
sæktu kol í fötuna.“
„Já, það get jeg vel gert,“
svaraði Siggi, og hljóp syngj-
andi niður stigann.
Móðirin leit með óánægjusvip
á Ellu. „Geturðu þá ekki lijálp-
að mjer við að sauma hnappa
á þessar skyrtur? Þú veist að
jeg þarf að vera húin fyrir
kvöldið.“
„Ó, þessar viðhjóðslegu skyrt-
ur, jeg get ekki þolað, að þú
slculir þurfa að sitja og sauma
altaf á þessa vjel.“
Þegar húið var að drekka eft-
irmiðdagskaffið, hað móðirin
Ellu um að fara með lilhúna
saumatauið lil verslunarinnar.
Það þótli Ellu ekki leiðinlegt.
Hún flýtti sjer í kápuna og
lagði’af stað. Hún flýtti sjer að
skila stóra pakkanum, og svo
þaut hún eftir götunni að stóra
húðarglugganum, þar sem hún
hafði sjeð svo yndislega kápu,
daginn áður. Jú, þarna var hún
ennþá. Ella starði alveg frá sjer
numin á kápuna. En hvað hún
var yndisleg. „Ef Elísabet fengi
liana nú?“ Ella fjekk tár í aug-
un af gremju, og i illu skapi
lahhaði hún heim.
Þegar Ella var háttuð um
kvöldið, hreiddi liún sængina
upp fyrir höfuð og liágrjet. Á
morgun ætlaði hún að tæma
sparibaukinn sinn og kaupa
liappdrætlismiða. Og ef hún svo
ynni, þá myndu mamma og
Siggi reka upp stór augu.
Hvaða undarlega hirta var
þetta. Ella settist upp í rúminu
og leit undrandi í kringum sig.
Ó, það hafði snjóað um nótt-
ina og nú vOru þökin á liúsun-
um svo hvít, að hún fjekk of-
hirtu i augun. Hún reis liægt
upp og klæddi sig og fór úl á
götu. En hvað alt var hvítt og
fallegt. Hún ætlaði að hlaupa
úl á liornið og sjá, livort að
númerið liennar hefði komið
upp. Hún vissi að það hafði
verið dregið i happdrættinu
daginn áður. Iljartað harðist
i hrjóstinu af spenningi, þegar
hún sá stóru livítu spjöldin,
sem hjengu í glugganum. Hún
lijelt fasl utan um happdrættis-
itiiðann, sem hún var með í
kápuvasanum. Númerið kunni
liún utan, 1214, það var aldur-
inn á lienni og Sigga „1214,
1214“ livíslaði. hún, meðan hún
rendi augunum eftir löngum
listum. Hvað var þetta? Það
var áreiðanlegt, hún kreisti afl-
ur augun, liara að hapa væri
ekki að dreyma, svo opnaði
hún þau aftur, jú, svei mjer
1214 — 300 krónur stóð þarna.
Bara .300 krónur; það var
ekki mikið, það var ekki lausl
við að Ella yrði fyrir vonbrigð-
um, en það var nú samt liægt
að fá mikið fyrir 300 krónur.
Ilún ruddist í gegnum mann-
þröngina inn um dyrnar.
„Hvað vantar þig, vina min?“
sagði stúlkan, sem var við af-
greiðsluna. Ella sýndi henni
miðann feimnislega. Hún trúði
þvi ekki ennþá, að hún hefði
unnið, en stúlkan rjetti henni
virkilega þrjá stóra peninga-
seðla.
Ella kreisti þá í hendinni.
Svona mikla peninga hafði hún
aldrei Iiaft í höndunum. Augna-
hliki seinna stóð hún úti á göt-
unni. En hvað nú? Hún ætlaði
nú aldeilis ekki í skólann i
dag. Hún lahhaði eftir götunni
og litlu seinna stóð hún fyrir
utan stóra gluggann, jú, kápan
var þarna ennþá. Hvað skyldi
hún kosta. Ella opnaði dyrnar
og fór inn.
„Hvað vill litla ungfrúin,“
hún hrökk við. Hún leit upp í
brosandi andlit afgreiðslumanns
ins, en svo áttaði liún sig. Já,
hana langaði til að máta káp-
una, sem var í glugganum.
Ella stóð og hringsneri sjer
fyrir framan stóra spegilinn,
aldrei hafði hún haldið, að liún
væri svona lagleg. Litla húfan
fór svo vel á hrúnu lokkunum
og kápan var svo falleg. En Ella
hrukkaði ennið. Eitt var vist,
og það var það, að hún gat ó-
mögulega gengið í gömlu skón-
um við þessi föt, en hún átti nú
líka heilmikið af peningum enn-
'þá. Hún Ijet pakka þessu öllu
saman inn.
„Er það ekkert fleira, sem
ungfrúin gæti notað?“ — Af-
greiðslumaðurinn var svo kurt-
eis og talaði við liana alveg eins
og hún væri fullorðin stúlka.
Ellu varð lilið á ljósrauðan silki
kjól, og áður en liún vissi af,
var liún komin í hann. Nei,
hvað hún var falleg i kjóln-
um. En lakkskó þyrfti hún, og
sokka. En hvað það var ynd-
islegt að eiga peninga. Ella Ijet
pakka þessu öllu saman inn. —-
Hvort þeir inættu senda pakk-
ann? Nei takk. Ella vildi sjálf
hafa ánægjuna af þvi að hera
þetla alt.
Hún var aftur komin út á
götuna. Nú var það skóbúðin.
Ella var rjóð í kinnum og
lokkarnir flugu í allar áttir,
þegar hún þaut frá einni húð-
inni í aðra. Hún var með svo
mikið af pökkum, að hún gal
varla gengið. Hvað skyldu þau
mamma og Siggi segja, þegar
hún kæmi heim. Hún hefði víst
átl að liafa eitthvað lianda þeim
en það höfðu ekki verið nógir
peningar, alt var svo dýrt. En
livað hún hlakkaði til að koma
heim og sýna þeim alt það, er
hún hafði keypt.
„Hvaða liíandis ósköp ertn
með af pökkum,“ sagði mamma
hennar, og Siggi klappaði sam-
an lófunum.
„Jeg spilaði í liappdrættinu
og vann,“ hrópaði Ella glöð.
„Það er ágætt,“ sagði Siggi
og' hjálpaði systur sinni að
koma öllum pökkunum inn,
sem var hlaðið á stóra kringl-
ótta borðið.
„Sko, lijerna er skókassi, það
er nú vist lianda þjer Siggi,“
sagði mamma hans brosandi og
rjetti Sigga stóran kassa.
„Og hjer er einn til, hann er
áreiðanlega lil þin, mamma,“
sagði Siggi og' rjetti mömmu
sinni hinn kassann.
Ella þreif pakkana virðulega
frá þeim. „Nei, það eru hæði
skór og stígvjel handa sjálfri
mjer, það voru bara 300 krón-
ur, sem jeg vann, maður get-
ur ekki fengið allan heiminn
fyrir þær.“ Og Ella tók upp úr
pökkunum og sýndi þeim.
„Fóru allir peningarnir i
þetta?“ spurði mamma lienn-
ar, „gát ekkert orðið eftir fyrir
stígvielum handa honum
Sigga?“
„Og jeg hjelt að þú mundir
kaupa kjól handa mömmu,“
sagði Siggi.
„Já, þegar jeg verð rík, kján-
inn þinn. 300 krónur er ekki að
vera ríkur, ef þú vilt fá að vita
það.“ Ella var með grátstafinn
í kverkunum, hún sem var húin
að lilakka svo mikið til að sýna
þeim þetta alt saman, og svo
voru þau ekkert glöð. Ella pakk-
aði öllu inn, til allrar hamingju
var sunnudagur á morgun og þá
ætlaði hún að vera í öllu stáss-
inu, og þá lilytu mamma hennar
og Siggi að verða glöð, þegar
þau sæu hvað hún væri fín.
Og' svo kom sunnudagsmorg-
uninn. Ella fór í öll fínu fötin
sín og stóð fyrir framan spegil-
inn og dáðist að sjálfri sjer. Nú
var liún alveg eins ánægð eins
og í gær. Nú komu mamma og
Siggi og þau gengu öll út í sól-
skinið. Allir kinkuðu svo vin-
gjarnlega kolli til mömmu, og
Siggi tók kurtejslega ofan, og
svo leit fólkið svo undarlega á
Ellu. Hjartað í Ellu hoppaði af
ánægju, en hvað það var yndis-
legt að vera svona fínt klædd;
en svo varð henni litið á
niömniu og Sigga, þau voru alls
ekki fín. Núna í sólskininu sást
vel hvað kápan liennar mönimu
var upplituð, og Siggi átti ekk-
ert annað en gömlu skóna sína.
Nú mættu þau einum af fjelög-
um Sigga.
„Ertu með á skauta, Siggi?“
lirópaði liann.
„Nei,“ sagði Siggi og hristi
höfuðið, „jeg ætla að ganga með
lienni mömmu.“
En Ella kendi í hrjósti um
Sigga. Hún vissi vel, að það var
af þvi að Siggi átti engin stíg-
vjel; hann gat ekki verið á skaul-
um á gömlu skónum. En hvað
það var leiðinlegt. Ella stakk
hendinni undir handlegg móð-
ur sinnar, en liún ýtti henni hlíð-
Iega til liliðar.
„Nei, Ella mín. Þú verður að
ganga ein, við Siggi erum ekki
nógu fín til ]iess að ganga með
Frh á bls. 11.