Fálkinn - 17.12.1943, Blaðsíða 11
JÓLABLAÐ FÁLKANS 1943 3
■pvAU stóðu hljóð eitt augna-
■*• blik. Geirmundur var eins og
álfui’ úr hól, og Helga var í sí-
fellu að strjúka af kápuerminni
sinni. Hún var talsvert lágkúru-
legri en áður.
Nú fór að vakna grunsemd
lijá Geirmundi. — Hvað ætlað-
ist Iielga fyrir? Var máske ann-
ar maður með i tafli? Hann Eið-
mundur! og nú — og nú —
„Hvað ætlar þú að gera ef jeg
læt verða úr ferðalaginu?" —
Geirmundur stalst til að líta á
hana. — „Þegar alt er húið milli
okkar. Við erum ekki hringtrú-
lofuð ennþá.“
Ný þögn. Helga spyrnti stíg-
vjelahælunum í snjóinn.
„Jeg' ætla að segja upp vist-
inni i Hábæ.“
„.Tæja •— og verða húsfreyja
á------.“ Geirmundur skammað-
ist sín i sömu andránni og hann
sagði orðin.
Helga kafroðnaði og sneri sjer
undan.
„Þjer skjátlast, Geirmundur;
þegar þú ert farinn þá Iiefi jeg
fengið mig fullsadda á karl-
mönnunum. Nei jeg ætla að ráða
mig að Ásliól, til foreldra þinna.
En jeg ætla að lieimta mikið
kaup.“ Það var eitthvað undir
niðri í röddinni.
„Heyrðu, hvað segirðu?" sagði
Geirmundur fagnandi og vafði
hana örmum. Þetta var þá ekki
nema fyrirsláttur að hún ætlaði
að bregða heiti við hann. Þetta
fór um hann allan eins og lieitur
straumur. Hann færði andlit
hennar fasl að sjer og starði í
augu liennar.
„Iíaupið verður hátt, það er
satt,“ hvislaði liann með hita í
röddinni. „Við bæði — maður
og kona.“
„Nei, nei, Geirmundur,“ hún
reyndi að losa sig úr faðmlög-
um hans.
„Nei, nei, launin mín eru þau,
sem þú áttir að fá — mestu laun
i heimi; launin sem þú ekki .. “
„Hvað áttu við?“
„Blessun móður þinnar á
hanastund hennar,“ sagði hún og
röddin hrást henni.---------
„Geirmundur, Geirmundur!
Hvar ertu? Nú er ekki neinn
tími til að vera að tala við stúlk-
ur,“ hrópuðu fjelagar hans og
koniu hlaupandi. „Við verðum
að dreklía skilnaðarskálina þína.“
Helgav ar horfin.
1/ LUKKAN var farin að ganga
A Vsjö um morguninn þegar
Geirmundur bisaði móti brekk-
unni uppundir Áshól, þreyttur
og þunglamalegur. Hugsun hans
skýrðist eftir því sem nær dró
bænum, en það var eins og hann
botnaði ekki i sjálfum sjer eða
því sem gerst liafði.
Tunglið var liorfið fyrir löngu
og' bitra norðangjólu lagði yfir
ásinn. Þegar hann kom heim á
hlað sá hann að móðir hans
mundi vera komin í fjósið, því
vera með ástaratlot þaina í Ás-
hól; aðeins strokið yfir hárið
meðan börnin voru lítil, svo að
móðurinni fasl þetta alveg ó-
skiljanlegt. Iiún botnaði yfirleitt
ekki neitt í því sem var að ger-
ast. Hún bæði grjet og hló, því
„Hvað er um að vera hjer hefir geithafurinn losnað?“
að daufa skimu lagði út um al- að Geirmundur — galgopinn sá
hrímaðan fjósgluggann. arna — lyfti henni i liáaloft og
Hann lvfti klinkunni varleg'a hringsneri henni, og hrópaði
og laumaðist inn, en varð að með gáskafullri röddu til þess
venjást mýrkrinu um stund áð- að hæla niður í sjer grátinn:
ur en hann gæti greint nokkuð. „Nú skalt ])ú og þið kvenfólk-
Ljóskerið var svart af sótreyk og ið ekki þurfa að gráta og stynja
lýsti ekki nema skamt, en í birt- framar. Áshóllinn skal verða
unni sá hann þó nokkurn hluta stórbýli. Við ræktum land, eign-
af skjöldóttri kú og bogið bak umst folaldsmeri og tryppi; og
móður sinnar og gömlu rönd- hóg skal verða af kálfum og' grís-
óttu prjónatreyjuna. Hún var um. Jeg skal strita svo að það
ekki að mjólka en sat álút á hvíni í öllu, og stúlku skaltu líka
skemlinum og studdi höfðinu fá: en þú verður að útvega liana
upp að huppnum á kúnni. — sjálf, því að Helga hefir út-
Var hún að tala við sjálfa sig? — skúfað mjer. — Ö, mamma,
Nei, hún var að biðja. Hann mamma!“
heyrði ekki nema orð og orð af „Hvað er urii að vera hjer —
stangli: hefir geithafurinn losnað?“
„--------vil elcki sporna við Pabbi og afi komu báðir skálm-
gæfu drengsins míns — —- ein- andi inn í fjósið.
manalegt lijerna þegar liann er „Nei, það er bara jeg, sem hefi
farinn. — Guð minn, guð minn, trúlofast lienni mömmu minni!“
far þú með mig, gamla mann- svaraði Geirmundur.
eskju, eins og' þjer þóknast, en „Hvað er þetta, Geirmundur,“
varðveittu hann Geirmund — faðrinn botnaði ekki í neinu -
varðveittu liann þarna meðal „ætlarðu þá ekki að sigla?“
framandi manna — og veillu „Sigla? Nei, þú skalt senda
mjer að liann---------“ geithafurinn til lians bróður
Lengra komst hún ekki. Hún þíns, en ekki mig!“
tók báðum höndum fvrir and- „Hí, lri, hí! Áfi gamli hló svo
litið og fór að gráta. — En svo dátl að liann varð að styðja sig
rak hún upp óp. Sterkur hand- við stoðina. „Þú ert nú meiri
leggur greip utan um liana, en snáðinn, Geirmundur.“
annar færði mjólkurfötuna frá,
og áður en hún vissi var hún í ISÁÐ má nærri geta að bjart
fangi sonar sins, örugg og róleg. * varð yfir jólunum i Áshól i
Það var ekki venjulegt að þetta sinn, og þegar þau óku öll
til kirkju á Nýársdag — hestur-
inn var strokinn og kembdur —
brostu og veifuðu allir grann-
arnir, sem urðu á vegi þeirra.
Orðrómurinn eignast margar
lappir til að hlaupa á, og allir
glöddust ákvörðun Geirmundar,
vegna foreldranna.
Móðir hans gekk liægt og
prúðlega inn kirkjugólfið þang-
að til að hún kom á móts við
bekkinn, sem Helga sat á, kvenna
megin; þar setlist hún. Helga
var rjóð og vandræðaleg og þorði
ekki að líta upp úr sálmabók-
inni, sem hún hafði i keltunni.
En gamla konan tók í höndina
á henni undir sjalinu og þær
sátu þannig og hjeldust í hendur
alla messuna.
Geirmundur var órólegri en
smástrákur, sem er i kirkju i
fyrsta skifti á æfinni. Hann sat
milli föður síns og afa, en við og
við varð hann að líta til hekkj-
anna hinumegin — aldrei hafði
hann sjeð neitt jafn fallegt og
andlitin tvö, sem voru þar hlið
við lilið. Og þegar hann lilýddi
á nýárssálmana fanst honum þeir
vera eins og nðkkurskonar inn-
gangur að nýjum, þýðingarmikl-
um þætti í æfi lians; liann var
að breytast úr unglingi í mann.
Hann spenti greipar og hvisl-
aði: „Órannsakanlegi guð —
fyrir þig og ástvini mína skal
jeg fórna lífinu, ef þess verður
af mjer krafist.“
Þá um vorið sungu lævirkj-
arnir irieira en nokkru sinni áð-
ur kringum Ásliól, og þegar þau
Helga og Geirmundur hiltust er
tómstund varð frá störfunum,
litu þau fyrst hvort á annað og
svo brostu þau upp í loftið til
lævirkjanna. Nú kunnu þau text-
ann að öllum lögunum, sem þeir
sungu:
„Heiðra skaltu föður þinn og
móður, svo að þjer megi vegna
vel og þú lifir lengi í landinu,
sem Herrann guð þinn gaf þjer.“