Fálkinn - 17.12.1943, Blaðsíða 38

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1943
Jólablaö
bamaima
ÞIÐ þekkiö öll, aÖ annirnar verða
miklar heima, þe'gar liður að
jólum. Mamma er að baka og brasar
allskonar mat, og svo þvær hún bæ-
inn hátt og lágt, svo að alt verði
tandurhreint á jólunum.
Börnin hafa lika nóg að hugsa,
ýmist um jólagjafirnar eða þá að
þau lijálpa til. En þó er jeg viss um,
að ekki hafa þau eins milcið að
hugsa og ekki skemta þau sjer eins
vel og álfarnir litlu gerðu, þegar
þeir afrjeðu að herma eftir piann-
fólkinu og halda jólin eins og það
gerir.
„Fyrst verðum við nú að þvo alt
húsið okkar,“ sagði álfadrotningin,
„síðan verðum við að búa til veislu-
mat — og baka sætabrauð og búa
til sælgætis — við verðum að hafa
þetta alveg eins og það er í mann-
heimum.
„Og við verðum að hafa jólatrje,
er það ekki?“ sagði svolítill álfur.
„Auðvitað,“ svaraði drotningin.
„En fyrst verðum við að gera hreint
i öllum álflieimum.
Jafnvel elsti álfurinn mintist ekki
þess, að nokkurntíma hefði verið
eins mikið að gera og núna. Og
þarna stóð álfakongurinn með kór-
ónuna sína i öllu þessu uppnámi og
horfði á.
„Skelfing ertu óvarkár að vera
Iijerna með kórónuna þína á höfð-
inu!“ sagði drotningin í jögunar-
tón; hún liafði vafið kongulóarvef
um hárið til þess að það skyldi
ekki rykast eða ýfast. „Komdu
hjerna, láttu mig setja eitthvað utan
um kórónuna!“
Svo tók hún rósarblað, vafði því
utan um kórónuna og ljet hana inn
i skápinn, sem hún geymdi gullin
sín í. En seinna um daginn brá
henni heldur en ekki er liún sá að
kórónan var horfin. Hún hafði ætl-
að að taka liana og fægja hana með
sólargulli.
„Hefirðu tekið kórónuna þina úr
skápnum?" spurði liún konginn.
„Nei, þú settir hana þangað sjálf
—“ svaraði kongurinn.
„En hún er þar ekki — einliver.
lilýtur að liafa flutt hana úr stað.“
Allir álfarnir hristu höfuðið þegar
þeir voru spurðir og sögðust ekki
liafa sjeð kórónuna. Hún væri blátt
áfram horfin.
„Æ, æ, æ, hvað eigum við að
.gera,“ vældi álfadrotningin. „Hjer
verða engin jól ef kórónan finst
ekki. Við verðum að leita að henni.“
Nú var liætt að þvo í Álfheimum,
en allir fóru að leita — þetta var
liræðilegt, að kórónan skyldi hverfa.
En svo var ofurlítill álfur, sem
hjet Snakkur. Hann hugsaði með
sjer:
„Allir leita hjer í álfheimum; hjer
verður leitað í liverri smugu. Jeg
held jeg verði að skreppa til Mann-
heima og leita — hver veit nema
kórónan hafi flækst þangað.“
Kórónan álfakonungsins
Jólaæfintýri
Snakkur liafði ekki liugmynd um
live Mannheimar voru stórir og
merkilegir. En hann flaug á stað —
þvi að þessir álfar höfðu vængi —
og á leiðinni mætti hann öðrum álfi,
sem hjet Pjakkúr.
„Hvert ert þú að halda?“ spurði
Pjakkur forvitinn. „Hefurðu kanske
svo að hann datt ofan i laufbing
fyrir neðan. En svolítil mús, sem
átti heima í búrinu, gægðist út úr
honunni sinni og sá, hvað um var
að vera.
„Pú! pú!“ stundi Snakkur og
bljes af sjer mjelið. Hann tók blað
og nuddaði sig með því, en i sama
bili rak hann upp undrunaróp, því
náð i kórónuna kongsins og ert að
koma henni undan?“
Snakkur átti svo annríkt að liann
svaraði ekki Pjakk, og hann flýtti
sjer svo mikið, að hann ganaði út
i loftstraum, sem tók hann og fleygði
honum beint inn um eldhúsglugga,
þar sem gæðablómið hún Katrín
eldakona var að hræra deig i jóla-
köku.
„Æ, livað er þetta?“ hugsaði
Snakkur þegar hann sökk langt of-
an í mjelið. Hann hafði aldrei sjeð
mjel fyr. „Æ, hvað mig kitlar!“
„Þarna er þá fluga í mjelinu,“
sagði Katrin. Hún sá ekki að þetta
var pínulítill álfur, en tók teskeið
lyfti honum upp úr mjelhrúgunni
og fleygði honum út um gluggann,
að þarna lá kóróna konungsins rjett
hjá honum!
„Vissi jeg ekki að hún mundi
vera í Mannheimum!“ sagði hann
fagnandi og tók upp kórónuna, vafði
liana inn i blað og flaug svo lieim
í álfheima.
En nú kom heldur en eklci á hann.
Því að þarna kom stór liópur álfa
fljúgandi á móti honum, með Pjakk
í broddi fylkingar, og voru þeir
hinir reiðilegustu.
„Þarna kemur þjófurinn!“ orgaði
Pjakkur. „Hann hefir orðið hrædd-
ur og er nú að koma með kórón-
una til baka — litið þið á, hann er
með liana í höndunum.“
Þetta reyndist svo vera, og her-
foringi álfakongsins tók kórónuna
af honum, en hinir álfarnir bundu
Snakk á höndum og fótum svo að
hann gæti ckki flúið.
„Pjakur verður að fá verðlaun,
úr því að hann fann þjófinn og
náði kórónunni aftur!“ sagði for-
inginn. Og svo var farið með þá
alla til kongsins.
Vitanlega varð kongurinn glaður
þegar hann sá kórónuna. Og liann
setti hana á höfuðið og kvað upp
dóminn:
„Snakkur fer í fangelsi —■ og
Pjakkur skal verða ráðlierra, úr
því að hann náði í þjófinn!"
En áður en Snakkur var settur
í fangelsið, kom orðsending um, að
svolítil mús biði fyrir utan og lang-
aði til að tala við konunginn. Það
væri viðvíkjandi kórónunni.
„Látið hana koma inn,“ sagði
kongurinn náðarsamlegast, og svo
kom músin inn. Þetta var einmitl
músin, sem átti heima undir eld-
húsgólfinu hjá lienni Katrínu, og
liafði sjeð Snakk detta út um glugg-
ann.
„Þetta er þjófurinn,“ sagði mús-
in og benti á Pjakk. „Jeg sá sjálf
þegar liann var að fela kórónuna,
og jeg sá líka að Snakkur fann
hana og flaug undir eins heim með
hana. Jeg flýtti mer alt hvað af tók
til þess að segja konginum hvernig
í öllu liggur.“
Svo var Pjakkur settur í svart-
holið en Snakkur var gerður að
ráðherra og fjekk að velja fyrstur
úr jólabögglunum á trjenu — það
er að segja næstur á eftir konginum
og drotningunni.
Og músin fjekk líka jólagjöf og
allir aðrir urðu glaðir.
Nema Pjakkur. Hann varð að dúsa
í fangelsinu og fjekk hvorki jóla-
gjafir nje jólamat, en liann átti líka
hvorugt skilið.