Fálkinn - 17.12.1943, Blaðsíða 41

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1943
ana hlæjandi og gerðu ósparl grín
að Bill. Maðurinn sem hafði lalaft
við Nicky Ned gekk nú fram fyrir
Buffalo Bili en hjelt sjer samt i
hæfilegri í'jarlægð frá fótum hans.
„Jeg hugsa að þú vitir hvers
handbragö þetta er, Hr. Buffalo Bill,
riddari," sagði han háðslega. „Líð-
ur þjer bara ekki vel þarna upp'i í
rölunni?“
Þrátt fyrir sársaukann, sem gekk
i gegn um skrokk Bills varð reiðin
samt yfirsterkari og hann leit á ná-
ungann með fyrirlitningu.
„Já,“ svaraði hann, „jeg get sjeð
á ógeðslega smeltinu á þjer, að þú
ert mesti þorpari, sem enn er ekki
hengdur — og þetta er aðeins ann-
að nafn á þjer í staðinn fyrir
Stóra Lee, hinn raga morðingja og
bófa. Hvað ætlarðu þjer næst?“
Hönd Lees greip um byssuskeftið,
en eftir nokkra umhugsun stilti hann
sig þó.
„Þetta var óvarlega talað, Buffalo,
og mig varir að þú eigir éftir að
óska, að jeg hefði seut þjer kúlu
fyrir það, þegar þú færð að vita,
hvað biður þin. En það er víst best
að segja þjer það, svo að þú engist
ekkt i marga tima af forvitni. Ef
þú lítur í kringum þig geturðu sjeð
að þessi stígur endar skyndilega í
mýri, ákaflega sakleysislegri mýri
sem lítil börn kalla þó eiturdíkin.
Eiturgufurnar eru einmitt vanar
að gjósa upp á þessum tíma, og jeg
get sjeð að þær munu byrja að
rjúka innan klukkutíma. Þegar þær
koma, rjúka þær el'tir þessari kletta-
skoru, nákvæmlega nógu sterkar lil
að drepa mann hægt og rólega á
visindalegan hátt. Ef þú værir svo-
lítið nær mundir þú anda sjálfan
þig inn í eilífðina á nokkrum augna-
blikum, en í þeirri slöðu, sem þú
ert núna færðu að deyja hægt og
rólega og jeg er hræddur um að
þjer muni bara alls ekki lílca það.“
Hann þagnaði og beið eftir svari,
en fjekk eklcert. Eklcert í ásjónu
njósnarans benti til, að liann hefðl
heyrt hinn hræðilega dóm sinn.
„Nú já, svo að minn maður ætlar
ekki að tala?“ hjelt útlaginn áfram.
„Kanslce þig langi til að spara svo
lítið andardráttinn síðustu stund-
irnar? En það bjargar þjer nú varla,
karl minn. Málavextir eru nefnilega
þeir, hr. njósnari, að þegar jeg
frjetti að þú hefðir verið kallaður
til virkisins vissi jeg náttúrlega strax
að þú mundir fara að þefa eftir
sporunum okkar. Við erum ekki
hræddir við hermennina, en Buffalo
Bill er svolitið, sem jeg vil helst
ekki þurfa að hafa fyrir augunum.
Svo að jeg ásetti mjer bara að bjóða
þjer í ofurlitla skemtiferð áður en
þú fengir tækifæri til að bjóða okk-
ur í hana. Og nú hangirðu þarna
eins og reitt hæna, herra njósnari.
Það lilýtur að liafa verið þykk slæða
sem Nicky Ned breiddi fyrir aug-
un á þjer, það má nú fyrr.vera að
bíða ekki eftir miðdegismatnum til
að komast inn í eilífðina!"
Hann þagnaði aftur, þegar einn
bófanna rak upp óp og benti í átt-
ina að dikinu. Óljós bláleit gufa með
gulum og grærvleitum litbrlfeðum
reis upp úr hinum skuggalegu díkj-
um.
„Eiturgufurnar!“ æpti Stóri Lee,
„Fljótir, forðið ykkur.“
Hinir þorpararnir voru fyrir löngu
orðnir órólegir og biöu skjálfandi
á beinununf eftir skipuninni meðan
þeir horfðu sífelt á hina ógnandi
þoltu.
Þeir þutu strax af stað og hrintu
hvor öðrum- í mesta írafári, þegar
skipunin kom, til þess að sem stærsl
hil yrði milli þeirra og þessa ægilega
óvinar, sem þeir gátu ekki skilið.
Stóri Lee hló lirottalega.
„Þessir piltar vilja ekkert eiga á
hættu,“ sagði hann og glotti. „Ilvað
er jtetta, ætlarðu ekki með þeim,
Buffull? Ekki það? Jæja, ljúfurinn,
ef þú ætlar að vera kyrr, bíö jeg
að minsta kosti ekki meö þjer. Eklci
sekúndu lengur!“
Hann þefaði út í loftið. „Eiturguf-
urnar eru nú á hraðri ferð hingað
i þetta sinn, enda er jeg farinn.“
Hann hló enn einu sinni liátt og
þaut af stað stórum og fimlegum
skrefum. Innan stundar náði hann
mönnum sínum, sem höfðu liætt að
hlaupa og gengu nú aðeins hratt
j)ar eð þeir hjeldu að nú væru þeir
öruggir.
Lee benti þeim að lialda áfram.
þegar þeir ætluðu að stoppa og
hjelt niður á flölina, þar sem Nicky
Ned og Buffalo Bill höfðu skilið eft-
ir hesta sina. Nicky benti á hest
Billys.
„Jeg var að hugsa um að þessi
hestur væri vel verður ómaksins og
áhættunnar sem jeg lagði mig i við
að ná Bufflinum,“ sagi hann og
brosti gleitt. „Ef þú liefir ekkert
við það að atliuga, lcapteinn, ætla
jeg þessvegna auðvitað bara að
taka-------
„Upp með hendurnar!"
Skipunin kom skyndilega út úr
skugganum fyrir framan. Hópurinn
þagnaði, þeir vissu ekki hverskonar
óvini var við að eiga. Slóri Lee
þreif byssuna úr hulstrinu og sendi
kúlu i átlina, sem röddin hafði lcom-
i'ð úr.
„Upp með hendurnar, segi jeg,
hver ykkar, sem móðir hefir fætt,
eða jeg sendi ykkur alla i vonda
sta'ðinn,“ liljómaði skipunin aftur.
„Næsti ma'ður, sem hreyfir byss-
una dettur niður dauður. Áfram
piltar, umkringjum þrjótana!"
Eggjunaroróp heyrðust og á næsta
augnabliki komu út úr skugganum,
Frank Powell skurðlæknir og tólf
amerískir hermenn á eftir honum.
Hver hermaður var með byssuna
lilbúna og miðaði á bófana, sem
rjettu strax upp liendurnar til merk-
is, um að þeir gæf.ust upp.
Aðeins Stóri Lee sjálfur sýndi
nokluir merki liiótstöðu og hann
var yfirbugaður áður en hann gat
gert meiri usla en að skráma her-
mann lítið eitt.
„Hvar er Bill Cody? Hvað hafið
þið gert við liann?“ spurði Powell
formann bófaflokksins. „Ó, jeg þekki
þið Stóri Leee,“ bætti liann við, „og
jég veii líka, að þú væ'rir ekki hjerna
með bófaflokkinn, ef þú hefðir ekki
lagt einhverja gildru fyrir Buffalo
Bill. Hver þessara manna er Nicky
Ned?“
Stóri Lee svaraði engu, en einn
hermannanna ýtti Ned fram og
sagði að hjer væri maðurinn, sem
hefði riðið út úr Indian Valley virki
með Buffalo Bill. Powell umlaði
eitthvað og' spurði aftur liöstuglega,
— í þetta sinn Niclcy Ned —- livaö
hefði orðið af Cody.
„Farðu og gáðu,“ æpti Stóri Lee
áður en undirmaður hans fjekk ráð-
rúm lil að svara. Það skríkti í hon-
um. „Og jeg vona bara að þjer líki
vel ferðin,“ bætti liann við.
Án þess að eyða fleiri orðum í
Stóra Lee sagði Frank Powell und-
irforingja að líta eftir föngunum og
þaut síðan aleinn upp hinn dimma
stíg. Hann gat þegar, jafnvel langt
i ’burtu fundið lyktina af illum guf-
unum úi; eilurdíkjunum breiðast
niður eftir klettaskorunni. Hann
jiorði varla að vona, að hann mundi
finna Buffalo Bill, en liann varð að
reyna að bjarga sinum gamla fje-
laga úr eiturdíkjunum, dauðum eða
lifandi,
Við hvert skref, sem hann tók
urðu gufurnar magnaðri. Hann fjell
tvisvar, þvi að stigurinn var svo ó-
greiÖfær en þaut strax á fætur og
hjelt áfram.
Að lokum ko'mst hann að liinum
hjálparvana og hreyfingarlausa lík-
ama.
„Ó, bölvaðir!“ urraði liann, því
að liann var ekki enn fær um að sjá
rjett, hvað hafði gerst. „Þeir hafa
hengt liann, — hengt besta mann
sem andann hefir dreg:Ö.“
En, þegar Cody snjeri höfðinu i
áttina til vinar síns, rak skurðlækn-
irinn upp gleðióp.
„Bill!“ hrópaði hann og hljóp
fram með ihníf brugðinn í hendi og
skar sundur böndin, sem hjeldu
njósnaranum. „Bill, jeg hjelt þeir
hefðu liengt þig. Guði sje lof að jeg
kom tímanlega!“
„Það mátti ekki seina vera,
Frank,“ var hið veika svar Billys,
þegar hann fjell ni'ður og greip i
klettasnös til að styðja sig við. „Það
mátti ekki seinna vera, Frank. Þess-
ir þorparar — hefur þú. —
„Alla,“ sagöi Powell lionum, jiví
að hann giskaði á hvað liann ætlaði
að spyrja um. „Slóra Lee og allan
flokkinn. Þú færð að sjá þá þarna
langt niður frá undir umsjá nokk-
urra af okkar piltum. Styddu þig
við mig, Bill, og haltu áfram eins
hratt og þú kemst. Eiturgufurnar
magnast fljólt og þær kasta mönn-
um stundum flötum án nokkurrar
viðvörunar.“
Það þarf raunverulega ekki aö
segja meira. Frank Powell og Buffalo
Bill komust að lokum til hermann-
anna og fanganna, og ferðinni var
haldið án tafar til Indian Valley
virkis, því að Cody liafði náð sjer
svo eftir hina liörðu raun, að hann
gat auðveldlega stokkið á bak og
riðið með hinum.
Buffalo Bill sýndi ekki þakklæli
sitt fyrir það, sem vinur hans hafði
gert fyrir liann liann fyrr en um
kvöldið, þegar jieir voru einir í
kofa Bills. Og þá var ræöa lians
stutt eins og einkennandi var fyrir
hann og liitti naglan beint á höf-
uðið.
„Frank, fjelagi,“ sagði hann og
tók í hönd Franks og liorfði líeint
í augu hans. „Þú bjargaðir lífi mínu
þegar jeg hafði verið sá grasasni
að látja ginna mig eins og heimska
mús. Jeg jiakka þjer.“
„Ó, vitleysa,“ sagði Frank. „Við
skulum tala um eitthvað annað. Yf-
irmaður virkisins liefir neitað að
eiga nokkuð við Stóra Lee og bófa
hans. Hann ætlar að senda þá aust-
ur á bóginn til að dæmast af lög-
regludómstóli. En mjer finst það
nú bara vera að eyöa tima og pen-
ingum til ónýtis. Betri menn en
Slóri Lee liafa verið teknir af lífi
án nokkurs málavafsturs og það
fyrir minni sakir.“
„Betri menn og hugrakkari!“ var
svar Codys. „Hann þorði ekki einu
sinni að koma sjálfur til að sækja
þann, sem hann átti erindi við. AÖ
öðru leyti geta þeir þó aldrei sagt
að Frank Powell skurðlæknir sje
lengi á leiðinni að bjarga vini í
neyð.“
„Já, jeg fyrir mitt leyti tek ofan
fyrir Nicky Ned,“ sagði Frank.
„Honum tókst að villa Buffalo Bill
sýn og það er ekki allra að leika
það eftir."
Cerist
áskrifendur
Fálkans