Fálkinn - 17.12.1943, Blaðsíða 51

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1943
— Þuu hafa féngið'svo slcemlileca-
íbúð með svo ágœlu iitsýni.
—• Hvar ev hún?
— fíeiút- á móti kirkjugarðiiuim.
Vitið þier ekki að það er bannað að veiða hjernu?
Hvað eruð þjer að bulla um veiði? Jeg er að kenna konunni
minni að synda!
- - Kliptu mif/ ekki fasl, góði
sheik, svq að jeg vakni ekki af
draumnum.
— Það var skrítið hvernig jeg kyntist stúlkunni þarna, lagsmaður.
Jeg stóð og var að telja peningana í veskinu mínu, og þá kom hún
nndir eins.
AYi eigum við að læra um Eirík af Pommern, sem var á eftir
Margrjeti.
— Hversvegna var hann á eftir henni?
Jeg get ekki luigsað mjer neitt
lýðilegra en hár i súpunni.
— Jú, súpa í hárinu er verra.
Hjónabandið liefir bæði sínar
góðu og slæmu hliðar. Sú góða er
að maður er ekki einn.
— En sú slæma?
Að maður er aldrei einn.
Faðirinn: Mjer þykir það leitl
.—• en injer líst alls ekki á þennan
unga mann, sem er farinn að verða
svo oft með þjer.
Dóttirin: — Þú skalt ekki taka þjer
það nærri. Honum list nefnilega
ekki á þig heldur.
Þó að jni værir síðasti karlmaö-
urinn á jarðríki mundi jeg ekki
vilja giftast þjer.
Nei, því að þá mundir þú á-
reiðanlega troðast undir.
Hversvegna var aðeins hann
yngsti bróðir ykkar settur til menta?
Af því að við hin vorum svo
vel gefin, að það þurfti ekki að
kaupa í okkur vitið.
Konan mín ætlar ekki að gefa
mjer neina jólagjöf í ár. Gerir kon-
an yðar þaðþ
— Hversvegna ætti luin að fara
að gefa yður jólagjöf?
— Hvernig gengur verslunin hjá
þjer?
— Hræðilega. Jeg táþa á liverjum
degi.
— En af hverju lifir þú þá.
— Af sunnudegi—num, því.að þá
er búðin lokuð.
Heldurðu að þú komið ekki til
mín á þriðja í jólum, Lísa?
— Nei ekki á þriðja í jólum, þvi
að þá er mjer altaf ilt i maganum.
Hversvegna heldurðu að jólasveinn-
inn liafi hvitt skegg, Pjetur.
— Það er vist til þess að jeg skuti
ekki þekkja þig, pabbi.
Ileyrðuð jijer nokkuð af honum
syni yðar í Ameríku fyrir jólin,
frú Hávers?
Já, liahtið þjer ekki að hann
hafi sent mjer páfagauk í jólagjöf.
En heldur hefði jeg nú viljað gæs,
þvi að gaukurinn var svo ólseigur
að jeg gát ekki unnið á honum
hvernig sem jeg sauð hann.
Frúin (við manninn sinn, sem e.r
hlaðinn jólabögglum): HeldUrðu
nú að við höfuni ekki gleymt neinu,
Agúst?
Böndinn: Jú, það er jeg hrædd-
ur um, því að í fyrra bar jeg einn
böggulinn í munninum, en þar er
enginn núna.