Fálkinn - 14.01.1944, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
Matt Taylor:
NEYÐARHJÁLP
U DDIE JONES stóð við vega-
mótin undir Ijóskerinu og
beið. Hann var lágur maður
vexti en feitlaginn, nálægt þrít-
ugu, með kringuleitt andlit og
björt góðleg augu. Við og' við
var hann að taka upp klukk-
una, horfði á hana og hristi
svo liöfuðið. Það var enn liálf-
timi þangað til áætlunarbifreið-
in kæmi.
Það voru ekki margar bif-
reiðar sem fóru hjá, og þær fáu
sem það gei’ðu, óku hart. Eftir
fimm mínútur hægði ein þeirra
á sjer er hún sá rauða ljósið.
Eddie Jones rjetti upp höndina,
en gerði sjer litlar vonir um að
hún mundi stansa. Bílstjórinjn
sat einn í framsætinu. En aftur
i vagninum sat stór og þrekleg-
ur maður og svaf.
Bílstjói’inn — ungur maður
og' svarthærður — leit kulda-
lega til Jones. Maðui’inn í aft-
ursætinu lireyfði sig’, hann svaf
þá ekki þegar til átti að taka.
Þeir töluðu nokkur orð lágt
saman. Svo opnaði bilstjórinn
vagnhurðina.
— Hvert. ætlið þjer? spurði
liann.
Kringlótta andlitið á Jones
varð alt að einu vingjarnlegu
þakklætisbrosi.
— Jeg á lieima í Minden. Jeg
var að biða eftir áætlunai’bif-
reið en —
—- Þckkið þjer leiðirnar
hjerna í kring?
Jeg hefi ekið hjer um á:-
um saman. Ef þjer haldið yður
við aðalveginn og---------
— Stundum getur maður stytt
sjer leið með ]xví að fara lilið-
argötui’, sagði bílstjórinn.
Og við erum að flýta okkur!
Auk þess, bætti liann við í öðr-
um tón, getið þjer kanske sagl
okkur hvar það er, senx lög-
regluþjónai’nir eru helst að
snuðra. Við kærum okkur ekki
um að láta sekta okkur, skiljið
þjer.
Eddie Jones deplaði augun-
um og hló. -— Jeg þelcki flesta
þeirra og mjer er nær að halda,
að jeg g'æti talað svo nxáli yðar,
að þjer þyrftuð ekkert að ótt-
ast þó að þjer lentuð í klípu.
IJann settist inn i bifreiðina
við hliðina á bílstjóranum.
Vagninn lijelt af stað.
— Gefið þjer honum nú ben-
sín svo um muni, Benny! sagði
maðurinn í aftursætinu, með
undarlega hásri rödd.
■p DDIE JONES fann pípuna
" sína, kveikti í henní og
hagx’æddi sjer í sætinu. — Jeg
geri ráð fyi’ir að þjer sjeuð ein
af þcim mönnum, sem ekki láta
sjer alt fyrir brjósti brenna og
tefla á tvær liættur ef svo býð-
ur við að horfa, er það? spurði
bann alúðlega-
Bilstjórinn muldraði eittlivað
ofan í barminn.
— Jeg á við það, að sumum
er ekki um það gefið að taka
fólk upp í til sín meðfram veg-
unum. Af ótta við „upp með
hendurnar“, skiljið þjer.
— Jæja, máske er þetta rangt
af mjer, en stundum verður
maður að leggja sig i hættu i
henni veröld. Og ef mjer virð-
ist, að maðurinn líti sómasam-
lega út, staðnæmist jeg og býð
honum upp í. Mjer hefir aldrei
ox-ðið það til trafala ennþá. Jeg
þykist hafa vit á að dæma um,
hvorl maðurinn er viðsjáls-
gripur e'ða ekki.
-— Gefðu honum meira ben-
sín, Benny, heyi’ðisl frá mann-
inum í aftursætinu. Hann dró
andann þungt og í rykkjum.
— Er hann veikur eða eitt-
hvað þvi um likt? spurði Jones.
— Hann er þreyttui’, svaraði
bifreiðarstjói’inn. Alveg út-
úrþreyttur. Það er allt og suint.
Hraðamælirinn sýndi 120 kíló
metra. Jones lottaði pípuna ú-
nægjulega.
— Jeg vei’ð að segja að við
gleypum kílómetrana! sagði
hann. — Konunni minni mun
koma þetta á óvart. Hún heldur
að jeg sje í Hai’ford ennþá. Og
það mundí jeg' hafa verið, ef
jeg hefði ekki brotið öxulinn í
bifreiðinni minni á leiðinni.
Þegar jeg' hafði dröslað bif-
reiðini til viðgei’ðarmannsins,
var orðið of seint að aka áfram.
Hann þagnaði og brosti: Mjer
þótti svei mjer vænt um að geta
komist hemx, Konuna mína
lang'aði svo mikið til að jeg
kæmist heim í lcvöld.
Þeir fóru beygju og nú lá
beinn vegnr framundan. Hraða-
mælisnálin Ijek fram og til
baka kringum 140.
— Alt í lagi, Lou? spurði bíl-
stjórinn manninn á bak við.
—- Alt í lagi, svaraði hinn
stutt.
— Eddie lottaði pipu sína i
ákafa. Hann naut þess að vera
í návist við þjóðveginn. Hann
var upplagður til að rabba.
— Kvenfólkið getur stundum
verið skritið, sagði liann.
Sjáið þjer nú-til dæmis konuna
mína. „Eddie,“ sagði hún við
mig í dag, „geturðu nú ekki
liugsað þjer að sleppa hugan-
um af viðskiftamálunum ofur-
litla stund? Jeg liafði liugsað
mjer að við færum á dansleik
i klúbbnum í kvöld. Það er i
rauninni mjög áríðandi!“ segir
hún. Jæja, jeg reyndi að fá
Iiana ofan af þessu. „Varla get-
ur það nú verið,“ segi jeg, „úr
því þú hefii’ ekki minst á það
fyr.“ En þá varð lxún svo skrít-
in. Hún tók í handlegginn á
mjei’, eins og jeg ællaði að yfir-
gefa hana fyrir fult og alt.
„Eddie,“ segir hún, „það er svo
skelfing einmanalegt hjerna, og
þú ert svo mikið að heiman.
Ertu aldrei neitt hræddur, að
það geti oi’ðið ettlivað að mjer
þegar þú ert fjarverandi? Eitt-
hvað sem þú vildir nauðugur
að kæmi fyrir? Hugsarðu aldrei
út í það, Eddie?“ Jæja, jeg liló
og stríddi henni dúlítið og sagði,
að ekkert gæíi komið fyrir ef
lxún læsti vel húsinu áður en
hún færi að hátta. En liún var
svo einkennilega óróleg.
Bílstjórinn, sem sat boginn
vfir stýrinu, tautaði eithvað.
— Hvernig er það með l<)g-
regluþjónana lijerna á þessum
vegi? spurði hann.
— Jeg sá hann, ljóshærða
lögregluþjóninn á mólorhjólinu
fyrir framan „Bláa mánann“.
Jeg geri ráð fyrir að Jiann hafi
farið þar inn til að fá sjer að
borða. Yður er óhætt að „slá
i bifreiðina. Hann kveikti aft-
ur í pípunni sinni. -— Gallinn er
sá, að konan mín skilur ekkert
í þessari sölustarfsemi, hjelt
hann svo áfram. Jeg hafði lof-
að manni í IJartford, að skoða
með honum vöruhirgðirnar
Iians í kvöld. Hann er að vísu
elcki stór viðskiftavinur, en jeg
hafði nú lofað honuni þessu,
og skiftavinir mínir vei’ða að
finna, að þeim sje óhætt að
treysta því sem jeg lofa — —.
Jæja, nú erum við rjett komn-
ir í Middlesboro.
■— Komum við bráðum inn i
Umferðargötur? spurði bilstjór-
inn.
— Þjer getið ekið fram hjá
kaupsýsluhverfinu. Snúið lil
hægri þarna niður frá við stóra
húsið. Það er Memovial-sjúkra-
lnisiö.
\ 7AGNINN liægði á sjer áður
* en liann beygði fyrir liorn-
ið og bilstjórinn rjetti úr sjer
og leit í spegilinn.
— Spítali, Lou, sagði hann
rólega.
Aktu úfram! var svarað.
Þeir voru komnir út úr bæn-
uhi aftur og ólui nú út beinan
þjóðveg. Eddie Jones sýndi
þeim hliðarveg, sem var fjórum
kílómetrum styttri. Honum varð
Ijettara og' ljetara í skapi. Hann
mundi komast lieini í tæka tíð
lil þess að komast á dansleik-
inn. Það var fyrirtak. Það var
ekki svo oft sem Butli komsl
út að skemta sjer. Ef til vill
var líf liennar full einmanalegt,
þegar liann ferðaðist svona
mikið.
— Nú kouium við til New
Point eftir örstutta stund, sagði
Eddie glaðlega. Þar átti konan
mín heima áður en jeg giftisl
henni. Jeg náði i hana frá ungu
mönnunum hjerna. Það mun-
aði minstu að ungur læknir,
IJarry Kenyon næði i liana rjett
fyrir nefinu á mjer. Hann var
skelfing ástfanginn af licnni.
Svo-o? sagði bílstjórinn.
Já, og stundum liggur mjer
við að óska að hún hefði teldð
hann, bætti liann við liægt. Jeg
meina hennar vegna. Hann
hefði getað gefið henni svo
mikið. Hann á skála hjerna og
þar er hann altaf um helgar,
og' svo hefir liann stóra íbúð
yfir lækningastofunni sinni í
Minden. Hann er duglegur
læknir. Konan mín leitaði til
lians fyrir nokkru vegna höf-
uðsins — hún er svo höfuðveik.
Ilann þagnaði skyndilega.
Bifreiðin liafði ekið yfir trjá-
rót, sem lá á veginum og mað-
Urinn í aftursætinu stundi hátt
af kvölum.
Þú verður vist að stansa,
Benny, sagi hann, og röddin vai
veikari en áður.