Fálkinn - 18.02.1944, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
regnhlífinni minni, liklegast í
þeim tilgangi að selja hana og
ná sjer í peninga á bak viö
Jiana. Og nú er hann að fara
heim með ágóðann af deginum
i dag.
Þegar hjer var komið sög-
unni var ungfrú Möngu Snævar
ýtt til hliðar af fólki, sem þurfti
að komast inn í vagninn. Bráð-
um kom vagninn, sem jeg æll-
aði með, og var með taglhýt-
ing. Hún fór inn i fremri vagn-
inn en jeg í þann aftari.
Jeg komst svo heim með regn-
hlífarnar tvær og alla pinklana,
vökvaði hlóminn í síðasla sinn
raðaði svo dótinu mínu ofan í
stóru ferðatöskuna mína, þai
á meðal regnhlífunum, sem
jeg kom vel fyrir. Það var gótl
að þær voru nýmóðins, af kubbs-
legu gerðinni, liugsaði jeg —
annars hefði jeg ekki komið
þeim ofan í töskuna. Siðan
fjekk jeg mjer kaldan hita,
hengdi upp nýjan flugnapappír
i eldhúsinu, afhenti frú Ulriku
á neðstu hæð lykilinn — hún
ætlaði nefnilega að vökva hlóm-
in og líta eftir ihúðinni.
Það var komið undir kvöld
og jeg þrammaði niður að vest-
urlandsbátnum. Þar voru auð-
vitað sömu laugardagsþrengslin
og vanl var. Fólkið tróð sjer
áfram í göngunum með föggurn
ar sínar, skipsþernurnar höfðu
annríkt og snjerust eins og
þeytispjöld milli farþegaklef-
anna. Jeg fór mjer að engu óðs-
lega og staðnæmdist við borð-
stokkinn og naut veðul'blið-
unnar. Jeg sá í fjarska ljósa-
dýrðina á Eikahergi. Það eina
óleyfilega, sem jeg hafði að-
hafst eftir að konan fór, var
að jeg sat þar eitt kvöld með
honum .Tolmsen og fjekk mjer
portvínsglas og reykti mjer pípu
með góðu tóbaki.
Nú fór smátt og smátt að
kyrrast um borð. Flestir höfðu
flýtt sjer að komast i klefana
lil þess að verða sem óhinastir
í fyrramálið. Jeg leit á farþega-
skrána í salnum og sá þar, að
nijer var ætlað að sofa í klefa
númer fimm, ásamt einhverjum
Petersen kapteini.
.Teg náði í handtöskuna mína,
sem jeg hafði skilið eftir við
stigann, og har hana að klefa-
dyrunum. .Teg opna dyrnar var-
lega, til þess að vekja ekki sam-
býlismann minn, því að jeg
þykist vita að hann sje sofn-
aður. .Teg fæ þetta staðfesl undir
eins og jeg kem innfyrir, því að
jeg lieyri lágværar hrotur úr
efri kojunni. Mjer finnst heldur
enginn nauðsyn á að kveikja
ljós þarna inni. því að nóttin
var eigi dimmari en eins og
ofurlítið væri farið að skyggja.
Þarna stóð jeg nú talsvert
ljettklæddur og þvoði mjer eins
hljóðlega eins og jeg gat.
Já, afsakið þjer, sagði Dalil
við hana gömlu frænku mína,
— en sannasl að segja var jeg
ekki á öðru en nærbrókunum.
Nú hættu hroturnar þarna i
uppliæðum og svo heyrðist uml
og nokkur óþolin andvörp. Ein-
hver bylti sjer þarna uppi og
einhver rödd heyrðist segja:
Afsakið þjer, en væri ekki hægl
að fá næturfrið hjerna hvað
líður ?“
Blóðið stirnaði i öllum mín-
um æðum. Þetta var kvenmans-
rödd.
— Afsakið þjer, en jeg.......
hyrjaði jeg.
Karlmaður! grenjaði raust-
in.
— Kæra ungfrú. . . . hyrjaði
jeg aftur.
— Sparið þjer yður að stiga
í vænginn, þegar jeg er annars
vegar, viðbjóðslegi kvennabósi,
æpti hún og kveikti á rafmagns-
ljósinu.
Hún hafði risið upp við dogg
og dregið sængina upp undir
höku. .Teg sá gulbleika, kakk-
feita ásjónu og músarófufljetl-
ur, sem voru festar með kanta-
handi yfir gagnaugun.
Hún deplaði til mín augunum
og pírði þeim, meðan hún var
að venjast ljósinu. Mjer fanst
eins og hún þekkti mig.
Eruð ]>að þjer? sagði hún níst-
andi, jú, þessu gat jeg búist
við af yður. Mig furðar ekkert
á þessu atliæfi, eftir það sem
hún Manga Sævar sagði mjer
í dag.
Þetta lilaut að vera kvenper-
sónan á sporvagninum, sem ung-
frú Sævar liafði verið að tala
við um mig.
Lastafulli svaði, öskrað'
hún — ef þjer farið ekki út
un'dir eins þá hringi jeg á þjón-
ustufólkið. Út með yður.
Það var sannast að segja alls
ekki skemtilegt að láta kven-
mann sjá sig, svona eins og jeg
var klæddur; en mjer var ger-
samlega ómögulegt að fara í
brækurnar að henni ásjáandi.
Jeg káfaði eftir fötunum mín-
um, tannhurstanum og tösku-
imni og komst fram á ganginn.
Þar var sem betur fór engin lif-
andi sál, og jeg komst í garm-
ana aftur.
— Standið þjer ekki á hleri
þarna fyrir utan dyrnar, við-
hjóðslegi flagari !• heyrði jeg sagt
innanfrá.
Jeg náði í rjettan hlutaðeig-
anda sem staðfesli að jeg ætli
að liggja á nr. 5 ásamt Pelersen
kapteini. Þetta var nr. 5 og jeg
var viss í mínu máli, en jeg
kaus að vægja, þvi að það gerir
sá, sem vitið hefir meira. Lik-
lega mundi það frekar auka á
lit mitt hjá henni. Á morgun
mundi sannleikurinn koma í
ljós og þá mundi kvenmaður-
inn sjá, að hún hefði haft rangt
fyrir sjer.
Allir hinir karhnannaklefarn-
ir voru fullskipaðir, en vingjarn
leg stúlka hjó um mig í revk-
salnum og loksins gat jeg tekið
á mig náðir.
Daginn el'tir koinum við lil
Krákeyra. Veðrið var dimmt og
drungalegt. Þegar við vorum
að leggjasl að bryggjunni kom
hellidemba, og jeg varð ergi-
legur við tilhugsunina um, að
regnhlífarnar skyldu vera niðri
á hotni í ferðatöskunni, því að
nú var of seint að ná þeim það-
Konan min stóð á bryggjunni
og hún leit til min sem snöggv-
asl en fór svo að stara á land-
ganginn. Jeg var kominn i land
og stóð við hliðina á lienni með
töskuna í hendinni, en rigning-
in huldi á mjer.
Loks var eins og henni ljetti
og hún liorfði ánægjuaugum
á landganginn. Þarna var hún
þá að koma — kvendið á nr. 5.
Hún var í hjálpræðishersbún-
ingi. Hún kom til okkar, leit til
mín fyrirlitningar augum, þar
sem jeg stóð liundvotur og sagði
svo: „Yður vantar þá regn-
hlíf i dag líka, sje jeg.“
En hvað jeg' liefi þráð yð-
ur, sagði konan mín við hjálp-
ræðiskvendið. — Ungdómurinn
hjerna er svo óráðsettur og sið-
laus, að það er ekki vanþörf á
að halda hjerna ofurlitla sam-
komu. Það er mikil hlessun að
því að þjer skylduð koma, kap-
teinn Petersen!
an.
ÁTTUNDI IIERINN í FJÖLLUM.
Myndin er af tveimur mönmim úr S. hernum, sem ern að
klifra upp tir fjalladal skaml frá Bojano i Ítnlíu, en þar eru fjöll-
in um 5000 feta liá.
SKJÓTA TIL LOFTS OG LANDS.
Þessi failbyssa, með 3,7 þumlunga hlaupvídd er eiginlega
einkum letluð til að skjóta á flugvjelar. En í viffureigninni á
Ílalin hefir litin verið notnð jöfnnm höndum til loflvarna og
sem stórskotaliffsbyssa.