Fálkinn - 18.02.1944, Blaðsíða 10

10
F A L K 1 N N
Æfintýri
Á ókunnum slóðnm
Því nœst vaknaði liann skyndi-
lega til meðvitundar nm, að hann lá
endilangur á botni hellisins.' Það
var koldimmt í liellinum en úti
kváðu við öskur Indíánanna, sem
sönnuðu að síðasta, örvæntingar-
fylsta tilraunin hafði vissulega ekki
verið unninn fyrir gíg.
Hið síðastnefnda fylti hann nýj-
um krafti og öryggi. Hann brölti
á fætur, sló eld og tók að líta í
kringum sig. Það var engin hætta
á að Siauxarnir gætu hitt hann nú,
þeir gátu ekki skotið nógu lágt til
hess að draga inn í hellirinn. Og
á hinn bóginn var það mjög ólík-
legt að annar hjörn biði eftir honum,
vegna þess að ekkert nema fuglinn
fljúgandi liefði getað komist inn
í hellirinn.
Hann fann skrælþurra almviðar-
grein (sem liafði áreiðanlega fokið
þangað einhverntíma, þegar sveip-
irnir lágu sem óðast um gilið) og
kveikti í henni, hjelt henni fyrir
ofan höfuðið og rýndi gegnum
dimmuna.
Stórar leðurblökur, ógeðslega ljót-
ar, flöktu og kvinu i kringum hann.
þær þoldu ekki ljósið, Hann slo
þáer reiðilega frá sjer með loganum
og sendi þær beint af augum al'tur
út í skúmaskotin, sem þær höfðu
komið frá. Skyndilega rak hann
upp óp, því að hann sá nú, að það
sem hann hafði áður haldið að væri
litill hellir, var uppþornaður ár-
farvegur, sem liafði verið etinn
gegnum bergið af fljóti einhverju
fyrir mörg hundruð árum.
Ef til vill hafði meginfljót gjár-
innar legið i gegn ilm þennan helli,
þar til einhverjar jarðhræringar
hefðu neytt það til að flytja sig á
lægri staði og finna sjer annan far-
veg.
Þessi uppgötvun vakti nýja von
i hrjósti Cody, vegna þess, að hann
sá fram á, að fljótið hlyti að hafa
komið undan heru lofti utanað. Á
þeim stað, sem liann var nú kom-
inn á, var loft hins uppþornaða ár-
farvegs svo hált, að hann gat geng-
ið upprjettur. Farvegurínn þrengd-
ist ef til vill þegar fram i sækti,
en svo lengi sem liann gæti troðið
sjer í gegn, ákvað Buffalo Bill að
halda áfram ferðinni í þeirri von,
Buffalo Bill
að komast þannig aftur út í dags-'
ins Ijós og öryggi.-
— Jafnvel þótt mjer lakist það
ekki er það þúsund sinnum betra
en að stoppa hjer, hugsaði Cody.
— Einasta önnur leiðin út úr þess-
ari holu, er að kasta sjer á höfuðið
niður i Svörtuvölnin og jeg er ekkert
sjerstakleega gefinn fyrir svoleiðis
flugferðir.
Hann liló biturlega og hjelt af
stað eftir hellinum. Hann hjelt blysi
sinu eins hátt og hann gat, til þess
að sjá eins langt fram fyrir sig og
mögulegt var. Hann hjell áfram og
birtan af kyndlinum dansaði á kísil
krystöllunum, sem flóðið hafði skil-
ið eftir i farveg sínum, og olli margs-
konar Iitbrigðum og endurskini, svo
að hellirinn leit út eins og hann
væri gerður úr demöntum einum
saman.
Stórir dropasteinar hjengu ofan
úr loftinu eins og ískerti og ferð
njósnarans var ekki sjaldan tafinn
af geysimiklum gnæfandi steinum,
sem risu upp úr gólfinu eins og
draugar.
Hjer og þar opnaðist liellirinn í
marga smærri hliðarhella rjett eins
og i helli Aladdins.
Á slíkum slöðum var margt ein-
kennilegt að sjá. En Cody stansaði
samt ekki til að dáðst að slíkum
sýnum, enda horfði hann ekki nema
rjett augnablik á blindu dýrin, sem
skriðu við fætur hans. Hann var
að velta því fyrir sjer, hve lengi
hann mundi geta haldið svona áfram
þvi að liann var sjer jiess meðvitandi
að það var meira en líklegt að fljót-
ið liefði alt í einu fallið beint niður
við þvert þrep, sem ekki væri svo
auðvelt að sjá. fyrr en alveg var
komið að því.
Og áður en hann varði var liann
komin að slíkum stað, um það hil
þrjátiu fet á dýpt. Ef hann hefði
runnið þarna, liefði það þýtt brot-
in bein og hræðilegan seigdrepandi
dauðdaga í iðrum jarðarinnar með
hin blindu skriðdýr sem einustu
fjelagana.
Njósnarinn var rjett tekinn að
anda rólegar eftir að hafa klifrað
niður i gjána, þegar hann sá, sjer
til mikillar skelfingar, að liellirinn
mjókkaði svo mjög, að það var rjett
með naumindum, að hann gæli
skriðið í gegn á höndum og fótum.
Hann varð að slökkva á kyndlin-
um á þessuln stað. Síðan lagði hann
af stað inn i dimmuna. Hann skreið
eins og ormur eftir hinurn þröngu
göngum og andvarpaði hátt af feg-
inleik, er hellirinn víkkaði aftur og
hann gat staðið upp.
Hann kveikti nú aftur á pílviðar-
greininni og lagði af stað áfram.
Hann var þó ekki kqminn langt er
hann neyddist til að reka upp undr-
unaróp. Hann fann frískt loft leika.
um sig, það var rjett svo, að liann
gæti fundið breytinguna, en nóg til
þess að segja honum að opið gæti
ekki verið langt undan.
Hann hjelt af stað með auknum
liraða og rak upp enn liærra gleði-
óp, er hann fór fyrir horn og dags-
Ijósið streymdi á móti honum eins
og frelsandi lífgjafi.
Menn geta nú imyndað sjer, að
hann dró ekki úr ferðinni!
Smátt og smátt stækkaði ljósopið,
þar til það útmyntist í ávölu gati.
sem blár himininn hv.olfdi sjer yfir
eins og dýrlegasta kóróna.
Munni hellisins var í urð fyrir of-
an græna akra. Og á ökrunum fyrir
neðan voru kofar og tjöld og námu-
mannatjaldbúðir.
„Rauði tindur, sem jeg er lifandi
maður!“ æpti hann upp. „Jeg hef
einmitt rekist á staðinn, sem jeg
ætlaði til, og jeg verð fær um að
afla Walt Withers allrar þeirrar
lijálpað, sem nauðsynlegt er. Bara
að jeg komn nú nógu fljótt til að
bjarga höfuðleðri hans!
Indíánarnir, sem sátu um Walt
Wither urðu alveg steini lostnir,
liálfri klukkustund síðar. Þeir hjeldu
að þeir hefðu gamla veiðimanninn
alveg i vasanum og settust þvi ró-
legir uiður, jiar sem þeir voru utan
skotmál frá Walt og biðu eftir
flokknum, sem farið liafði um
Hannekykklifið til að ná Buffalo
Bill.
„Hm! — frí í dag, Frímann? —
Hm — þjer liafið nú alla reiðu
fengið frí til þess að fylg'ja konunni
yðar af stað, jiegar lnin fór í sveil-
ina — svo til að fylgja henni tengda
móður yðar tii grafar — næst vegna
mislinganna i telpunni yðar —þar
næst þegar drengurinn yðar var
fermdur — og hversvegna viljið
þjer fá frí núna?“
„Nú ætla jeg að gifta mig.“
— Hum-heinm, tautaði forleggj-
arinn og ræksti sig. — Rithöndin
yðar er svo slæm, að jeg kemst varla
fram úr þessum kvæðum yðar. Al'
hverju vjelritið þjer þau ekki áður
en jijer komið með þau til mín?
— Vjelritaði jeg ekki? svaraði
skáldið unga. — Haldið þjer að jeg
væri að sólunda timanum að yrkja
kvæði ef jeg kynni að skrifa á rit-
vjel?
Þeir voru ekki í neinum vafa um
það, að njósnarinn kæmi þangað
sem fangi þeirra og skeggræddu um
það sín á milli, hvernig þeir myndu
bráðlega ná hinu hvíta andlitinu
líka og binda þá báða veiðimennina
við píningarhælinn. Þcir voru ein-
mitt að lilægja yfir spaugsyrðum
eins þeirra, þegar skyndileg kúlná-
hrið lagði sex þeirra flata.
Önnur kúlnaliríð drap fleiri áð-
ur en þeir gátu einu sinni áttað
sig á því, hvaðan skotin komu. Og'
loksins sáu þeir nokkra tugi her-
manna með Buffalo Bill í broddi
fylkingar koma þeysandi í augsýn.
Þetta var meira en hinir huglausu
Siauxar þoldu. Þeir dreifðust og
flýðu í æðisgenginni örvinglun, og
áður en langt var um liðið voru all
ir rauðskinnarnir liorfnir úr aug-
sýn nema hinir hreyfingarlau.su
líkamir á jörðinni.
Walt Withers kom brosandi fram
úr fylgsni sínu og lijelt á riffli og
skotfærabelti Buffalo Bill.
„Þakka þjer kærlega fyrir lánið
á járnhólknum þinum, fjelagi," sagði
háiin rólega, „en þeir rauðu gáfu
mjer nú samt varla tækifæri lil að
nota hann.
Jeg liugsá að jeg verði að þakka
ykkur fyrir að bjarga mjer frá
þeirri óskemmtilegu athöfn að vera
flektur höfuðleðrinu. En hvernig þú
fórst a'ð komast til Rauðatinds með
alla þessa þrjóta fyrir þér, það er
mjer ráðgáta, Buffull. Þú hlýtur að
hafa verið sjerstaklega heppinn!1'
Cody hló hjartanlega.
„Já, samsinti hann, „jeg var vissu-
lega heppinn, Walt. Og einhvern
daginn,“ bætti hann við alverlegar,
„ætla jeg aftur upp eftir stígnum Ii 1
þess að hafa ánægjuna af að finna
illa uppalinn grábjörn. Hann hefir
byssuna mína að láni, sem stendur,
og jeg er farinn að lialda, a'ð byssa
sje bara ekkert ónauðsynlegur hlut
ur nú á dögum.“
Skjólslæðingurinn: (sem hefir ver-
ið sýknaður af ákæru um innbrots-
þjófnað): — Jæja, verið þjer nú
sælir. Jeg lil inn til yðar einhvern-
tima.
Verjandinn: — Gerið þjer svo vel.
en fyrir alla muni að deginuin til.
— Eigaiidi stórra heildsöluversl
unar ljet prenta fjölda eintaka af
spjöldum, með orðunum „Gerðu það
strax!“ og' hengdi þau upp yfir
hverju borði í skrifstofunni, í þeirri
von að það mundi auka vinnuafköst
starfsfólksins. Nokkru siðar kom
kunningi hans inn í einkaskrifstof-
una og spurði hvernig þetta hefði
gefist.
„Jæja, eiginlega ekki eins og jeg
gerði ráð fyrir,“ svaraði heildsal-
inn. „Gjaldkerinn hvarf með 150.
000 krónur, aðalbókarinn hljóp a
burt með einkaritarann minn, þrír
starfsmenn heimtuðu launahækkun
og sendillinn sagði upp starfinu til
þess aðga nga í bófaflokk.“
I--------------------------------“
S k r í 11 u r.
_________________________________i