Fálkinn - 18.02.1944, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
EE0RGE5 SlMEnon
nn
i Flæmska búðin
tjáði sig samsekann henni.
„Hve margir eru eiginlega gáfulegir i
útliti? Og þegar betur er að gáð, ]iá er
gáfulegt fólk als ekki gáfað. Jeg liefi það
íyrir venju þegar jeg hefi komist yfir ein-
livern, sem jeg gruna, þá gæti jeg þess að
vera eins flónslegur og jeg mögulega get.“
„Þetta var í fyrsta sinn, sem Maigret tal-
aði við þau í þessum dúr. Það var því likast
að liann talaði við þau eins og kunningja.
„En það er nú liægra ort en gjört að
hreyta útliti sínu,“ sagði læknirinn. „Tökum
til dæmis ennið á yður. Hver sá sem hefir
snefil af viti á liöfuðlagsfræði. Jæja, jeg
liefi ekliert á móti því að veðja um, að þjer
sjeuð skarpvitur maður.“
Loks var kaffisamsætinu lokið. Full-
trúinn varð fyrstur til þess að ýta stólnum
sínum til haka og krossleggja fæturnar.
Hann tók pípuna sína upp úr vasanum og
tróð tóbaki í hana.
„Á jeg að segja yður livað mig langar til
að biðja yður um, ungfrú Margurite?. .. .
Að fara að hljóðfærinu og lofa mjer að
heyra „Söng Sólveigar.“
Hún hikaði við og liorfði spyrjandi á
Jósep, en frú Peetei’s tautaði:
„Hún spilar svo ágætlega.... Og hvílík
rödd!“
„Það er eitt sem mjer þykir Ieitt,“ sagði
Maigret, „að ungfrú María skuli ekki vera
hjerna lijá okkur. . . . Og svo er þetta síð-
asti dagurinn minn.“
Anna leit fast á hann. „Eruð þjer að
fara?“
„Já, í kvöld. .. . Jeg verð að vinna fyrir
mjer, skiljið þjer. Og svo er konan mín
orðin óþolinmóð eftir mjer líka.‘“
„Og' herra Machére?,,
„Jeg veit ekkert hvað hann hyggst fyrir.
En jeg geri ráð fyrir. . . .“
Dyrabjallan hringdi fram i búðinni. Það
var gengið hröðum skrefum frammi í búð-
inni. og' svo var.barið að dyrum.
Þetta var Machére og honum var auð-
sjáanlega mikið niðri fyrir.
„Er fulltrúinn hjerna?“
Hann hafði ekki sjeð hann þegar í stað,
því að hann liafði hörfað undan þegar hann
sá að fjölskyldan var þarna í einum hóp.
„Hvað er að?“
„Mætti jeg fá að tala orð við yður?“
„Já, afsakið þjer, Ætlið þjer að reyna
það?“
Og Maigret fór á undan lionum fram i
búðina og hallaði sjer upp að búðarborðinu.
„Þetta fólk fer í taugarnar á mjer!“
Machére teygði fram álkuna í áttina til
stofunnar. „Fyrst og fremst er lyktin af
kaffinu þeirra og tertunni alveg nóg til
þess að jeg fæ velgju.“
„Var það þetta, sem þjer komuð til að
segja mjer?“
„Nei, en jeg hefi fengið frjettir frá Brux-
elles. Lestin kom þangað á rjettum tíma.“
„En prammadelinn yðar var ekki með
henni?“
„Nú, svo að þjer vitið það þá nú þegar!“
„Nei, en mig furðar ekkert á því. Hjelduð
þjer að þessi Cassin væri fífl? Það datt
mjer aldrei í liug. Hann liefir auðvitað
farið úr lestinni á einhverjum krossgöt-
um, fai’ið á aðra lest og svo skift um lest
aftur. ... Það getur vel verið að hann sje
kominn til Þýskalands í kvöld, eða til Am-
sterdam, eða þá að hann liefir lent í París.“
„En hvaðan hefir liann fengið peninga í
það ferðalag?“ spurði Machére með liæðn-
isglotto.
„Hvað eigið þjer við?“
„Jeg á við það, að jeg liefi rannsakað
þá lilið málsins. I gær gat Cassin elcki
borgað það sem liann fjekk á bjórstofunni,
svo að honum var neitað um veitingar....
Og það sem verra er, það virðist svo sem
hann skuldi peninga hvar sem er, og ýmsir
kaupmenn lijerna reyndu til að fá hann
kyrsettan."
Maigret leit á samverkamann sinn eins
og honum væri alveg sama hvoru megin
hryggjar liann lægi.
„Og hvað svo meira?“
„Jeg ljet ekki þar við sitja. Og þetta hefir
verið versta púl, sem jeg liefi lent í á sunnu-
degi, þegar annarhver maður er að heiman
úr bænum. Jeg varð meira að segja að fara
í kvikmyndahúsið til þess að hitta menn
þar.“
Maigret tottaði pípuna og skemti sjer við
að setja lóð báðum megin á vogina á borð-
inu og' fá hana til að komast í jafnvægi.
„Jeg komst að því að Gérard Piedbæuf
fjekk tvö þúsuríd franka til láns í gær. -—
Ilann fjekk föður sinn til að skrifa undir
viðurkenninguna því að enginn trúir Gér-
hard vitanlega fyrir grænum eyri.“
„Hittust þeir?“
„Já, einmitt. Þeir gerðu það. Einn af toll
þjónunum sá Gérard Piedbæuf á gangi á
hafnarbakkanum með Cassin, skamt frá
belgisku tollstöðinni.“
„Um hvaða leyti var það?“
„Um klukkan tvö.“
„Ágætt!“
„Hvað er ágætt? Hafi Gérard látið hann
fá peninga, þá hefir það verið til þess að . .“
„Bíðið þjer nú hægur! Þjer megið ekk'
grípa niðurstöðurnar á lofti, Macliére. Það
getur verið mjög varasamt.“
„En það er samt staðreynd að Cassin, sem
ekki átti tíu aura að morgni gat keypt sjer
járnbrautarmiða síðdegis. .Teg liefi verið á
brautarstöðinni. Hann borgaði fyrir farmið-
ann með þúsund franka seðli. Og hann virt-
ist hafa aðra.“
„Aðra eða annan?“
„Jeg gat ekki betur lieyrt en maðurinn
segði aðra, en ekki er jeg þó viss um það
.... En segið þjer mjer nú livað þjer mund-
uð gera i mínum sporum.
Maigret varp öndinni, barði úr pípunni
sinni við stigvjelahælinn á sjer og benti inn
í borðstofuna.
„Jeg' mundi fara þarna inn og fá mér
einn vænan snaps .... Ekki síst vegna þess
að við fáum hljóðfæraslátt til að renna hon-
um niður með.“
„Er það alt sem þjer hafið ......“
„Svona komið þjer nú. Þjer ætlið víst
ekki að reyna að telja mjer trú um, að þjer
hafið nokkuð annað að gera! ------ Hvar er
Gérard Piedbæuf?“
„Hann er í Scala. Það er kvikmyndahús-
ið. Með einni af stúlkunum úr verksmiðj-
unni.“
„.Teg þori að veðja um að þau sitja i stúku-
sætum.“
Og Maigret smáskríkti og ýtti unga lög-
reglumanninum á undan sjer inn í borðstof-
una, en þar var tekið að rökkva, svo að ekki
sást nema ógreinilega í kring. Þunnur reyk •
ur leið upp frá hægindastólnum, sem lækn-
irinn sat í. Frú Peeters var að taka bolla-
pörin saman til þess að fara með þau fram
í eldhús og þvo þau. En Marguerite sat við
liljóðfærið og ljet fingurna líða yfir nótna-
borðið.
„Er yður alvara að jeg eigi að spila?“
„Já, svei mjer þá. Setjist þjer, Machére.“
Jósep stóð við arininn og studdi liægri
olnboganum á arinhilluna og starði út um
gluggann út í gráu sldmuna fyrir utan.
En við hljóðfærið sat Marguerite og söng
erindi úr „Söng Sólveigar.“ Henni var það
auðheyrilega áreynsla að lcomast erindið til
enda. Og tvisvar tók liún skakka nótu.
„Men engang vil clu komme,
det vet jeg for visst.
For det lovte cln sisst.
Anna var ekki inni í stofunni. Og hún var
lieldur ekki i eldhúsinu, en þar lieyrðist frú
Peeters gamla vera að stjáka um, en hafði
þó eins hægt um sig og hún gat til þess að
trufla ekki hljóðfærasláltinn.
Marguerite gat ekki sjeð frá hljóðfærinu
hve Jósep var aumingjalegur, þarna sem
hann stóð. Það hafði slokknað í vindlingnum
hjá honum.
Það dimmdi óðum í lierberginu. Rauður
eldurinn í arinum varpaði þurpuragljáa á
fágaða fæturna á borðinu.
Machére til mikillar furðu stóð Maigret
upp og labbaði að dyrunum og fór út, án
þess að fólkið tæki eftir því, að því er sjeð
varð. Unga' lögreglumanninum liefði þótt