Fálkinn - 28.04.1944, Blaðsíða 9

F Á L IC I N N
9
Þetta var sjöundi júní 1905.
Merkisdagur. Þá byrjaði öll
sóknin að enduróma af hófa-
skellum. -— Þegar Tretteberg
liringjari kom akandi neðan
Alstaðabreklcurnar með ljós-
móðurina, sá hann þjettan ryk-
mökk þyrlast á móti sjer.
Hesturinn lians varð hræddur,
svo að hann misti stjórn á hon-
um, og það mátti elcki tæpara
standa að Ijósmóðurinn kæmi í
tæka tíð. Gamli presturinn, er
fór í hægðum sínum eftir vegin-
um sá einhverja ófreskju þeyt-
ast út úr skóginum og niður að
sjó. Hann var nærri orðinn fyrir
slysi, og' þegar liann kom heim
á prestsetrið var hann fölur
$ei^ nár og þarfnaðist hjúkrun-
ar. Margt fleira vildi til þennan
dag, sem ekki verður sagt frá
hjer.
Um kvöldið þegar piparkarl-
inn sat úti fyrir bænum, sá hann
ríðandi mann koma neðan að,
Hesturinn var ljettur í spori, en
hann stansaði við og við. spcrti
upp eyrun og frísaði.
Vjssulega var heimurinn und-
arlegur, en þó ekki eins hættu-
legur og áður. — Hesturinn var
eins og af sundi dreginn, og a
riddaranum var ekki þur þráð-
ur, -— jafnvel liárið var renn-
vott.
—- Sælir nú aflur, sagði gesl-
urinn. — Það síðasta, sem kunn-
ingi minn reyndi, var að leggja
út á fjörðinn. Jeg held bara, að
hann hafi sjeð skip, sem hann
endilega vildi fara um borð i.
En það var gott fyrir okkur
báða að fá bað og kælingu.
Um leið og hann sagði þetta,
sveiflaði hann sjer af baki og
klappaði liestinum á síðuna.
Gamli maðurinn gekk hring-
inn í kringum þá báða og klór-
aði sjer í höfðinu. Það var ó-
skiljanlegt, að þeir skildu báð-
ir vera komnir heilir á húfi.
— Nei — þó að jeg vefði
hundrað ára, sagði hann —
öðru fekk hann ekki upp kom-
ið.
— Líttu á hófana, sagði borg-
arbúinn. Þeir eru allir rispaðir
og skemdir. — Það stafar af
því að liann hefir svo lengi
staðið í skítnum, sagði piltur-
inn. Eða rjettara sagt stafar það
af því að þú erl piparsveinn.
Karlinn klóraði sjer aftur bak
við eyrað og glolti.
Jæja, vertu sæll. Viltu gera
svo vel að teyma hann i göðan
haga. Við sjáumst á morgunn.
Og hann náði í húfuna sína,
sem bóndinn var búinn að finna
Ijel bana upp, en lvfti henni aft-
ur í kveðjuskyni.
Hesturinn var tjóðraður. En
eigandinn snjerist utan um hann
%ndaíallið
Eftir Johanue§ ¥. Jensen
Aoaaoa situr hjá mjer í grasmu.
Við erum ein, þvi Matti og Lidili
eru hinumegin við kofann. Við heyr-
um þau tala saman. Það er að segja
við heyrum til Matti, rödd Lidihs
heyrist ekki. Aoaaoa er einnig hljóð
en hún silur og virðir mig fyrir
sjer, eða rjeltara sagt, hún liorfir
stöðugt á mig. Hvað á jeg að segja?
Málið er alltof fátækt, og jeg kann
það ekki. En svo sit jeg Hka kyrr
og horfi hara á Aoaaon
Það er bjart ennþé, en sólin er
sest og myrkrið skell.ir bráðum
yfir. Tveir stórir fuglar þjóta á
hendingskasti yfir pálmakrónunum;
það roðar af bjarma sólariagsins á
bringum þeirra, þar sem þeir fljuga
i vesturátt. Vindurinn er genginn
til bvílu; hægur andardráttu,’ hans
berst innan úr skógarþykkninu.
Þá virði jeg Aoaaou fyrir mjer
sem allra fljótast í dvinaudi dags-
birtunni, til þess að geyma uiynd
hennar í huganum, þegar myrkrið
fæi-ist yfir, myndina iiennar Aoaau,
sem cr malajastúlka venjuleguni
dyggðinn gædd og elckert óvenjulega
fögur. Andlitsdrættir hennar eru
ekkert aðlaðandi, nefið er söðul-
balcað með víðar nasaholur, munn-
urinn er stór og varirnar naumast
vel lagaðar. En þelta einfalda og
frumstæða andlit — það er gætt
fögruin litum og djúpum, undur-
samlegum tónum.
Grunnliturinn er brúnn sem kopar
og á liann slær litblæ, sem likist
bronce og tini við augnalokin. —
Augu hennar eru dökkbirún og
lirein eins og himininn. Bak við
eyrun og kaffibrúnan liáls hennar
hrynur þykkt, tinnusvart liárið nið-
ur á herðar. Hún hefir fæturnar
kreptar þar sem hún situr. Á ann-
ari stórutánni ber hún silfurliring
með grænum steini.. Mjaðmirnar
eru sveipaðar mittisblæju úr grænu
rósaljerefti, sem liggur þjett að
grönnum líkama liennar. Axlirnar og
há brjóstin eru vafin gulum linda.
alla nóttina, þvi að þelta var
svo furðulegt.
Og svona fögur júninótt með
gullrauðum skýjum yfir fjörð-
um og ásum getur jafnvel ver-
ið heíllandi fyrir piparsvein,
bvað gamall, sem hann kann
að vera. Og þarna stóð hestur-
inn heill á liúfi. Reyndar hefði
nú átt að lála hann inn, en það
varð að minsta kosti að bíða til
morguns.
Daginn eftir, þegar riddarinn
kom til að riða út i annað sinn
reisti folinn makkann og fagn-
aði honum með vingjarnlegu
hneggi.
Þ. G. þýddi.
Þannig situr liún í myrkrinu
sem er að detta yfir. Og af því að
rökkva tekur, teygir hún úr háls-
inum og færir andlitið nær mjer,
1 il þess að geta haldið áfram að
horfa á mig; hún skáblínir dálítið,
því að hún er búin að gleyma sjálfri
sjer.
Jeg vissi, að jafnskjótt og myrkrið
væri búið að gleypa fagra og mjúka
liti stúlkunnar litlu, mundi jeg öðlast
hana sjálfa! Og hjá lienni vildi jeg
eignast aftur liðnar stundir, sem
jeg háfði saknað: Sólbrenndar dæt-
ur Egyptalands, brúnar meyjar frá
Palestinu og bláar Palmyra-stúlkur.
Aoaaoa, nú kyssi jeg þig, luigsaði
jeg; en þegar jeg nálgaðist hana,
skildi hún það ekki, en lagði nefið
að mínu og lijelt þannig kyrru fyrir.
Jeg sat fullur undrunar og eftirvænt-
ingar, en hún tók ínig föstum mjúk-
um tökum og drakk loftið i djúpum
teygum með opnum munni; þá
skildi jeg hana og dró einnig að mjer
andann og teygaði að mjcr villiilm-
inn frá andliti hennar.
Það lagði af henni moskusangan,
nei, það var sami ilmurinn og úr
bændagörðunum heima, þar sem
mjaðurt, yllir og valmúa gróa eða
þá úr hvilum gamla fólksins. Það
minnir jafnvel á hesthúsið og bað-
kerið, þar sem kindur eru þrifaðar
. . . . Aoaaoa. . . . þú ilmar likt og
draumaríki bernskunnar, eins og
dulrænustu hamingjuvonir minar.
Jeg anda að mjer húminu sjálfu,
sem læðist utan úr skóginum, mett-
að af ilmi viltra trjáa og daggar-
angan kvöldsins.
Jafnframt teyga jeg ilininn frá húð
þinni, tungu og raddfærum. Um
leið streymir sál þín til mín, Aoaaoa,
en loftið titrar við svefnhugrenning-
ar mínar og gerir mig hræddan við
eilifan svefn.... Aoaaoa!
Þögn! Aoaaoa situr á fólui'.i sjer
i grasinu hjá mjer og leysir upp
klút, sem liún hefir ávexti í. Yndis-
legu augun hennar, segja ekkert og
sjá ekkert nema mig. —
Það er margt girnilegt i bögglin-
um, rambútan, mangostínar og sól-
gulir bananar. En neðst í honum
er dúrianávöxtur, sem er klofinn
í tvennt og felldur aftur samnn.
Ilún aðskilur lielmingana og leggur
þá báða milli okkar i grasið. Það
leggur sápukenndán ilm frá hvitu
og mjúku aldinkjötinu.
Aoaaoa situr á hælum sjer og
sveiflar tinnusvörtu hárinu frá sak-
lausu augunum sinum og rjettir
mjer aldinið. Silfurskær máninn
i fyllingu er að koma upp fyrir
trjákórurnar handan við dalinn.
♦
<►
<►
Áttundi herinn í snjó.
Flestir íslendingar' hafa gert sjer })á hugmgnd, að veðráttan
á ítaliu sje yfirlcitt einhver sú ágætasla, sem nokkurt Evrópu-
land á. En þegar stríðsfrjettirnar jxiðan eru lesnar mcð at-
hygli, virðist annað hafa orðið uppi i leningnunK Lengstiun
síðan i fyrrasumar, að bandamenn gerðu innrásina á megin-
land ítaliu hefir mátl lesa nm óhagstætt tiðarfar, sem liamlað
hafi hernaðaraðgerðnm. í haust gerðu siifelldar rigningar
vegina á Austur-ítaliu ófæra, svo að skriffdrekum og bifreið-
um varð ekki komið við; stundum voru svo miklir vextir i
smálækjum, að þeir urða til farartálma. Hermenn i áttuvda
hernum láta svo um mælt, að það hafi veriff leikur einn að
berjast á eyðimörkum Afríku í samanburði við örðugleikán,
sem þeir hafa orffið að reyna á Adríahafsströnd Ítalíu. Eftir
allar rigningarnar gerði svo snjóa á itölsku vígstöðvunum upp
úi' nýárinu. Hjer á myndiríni sjást menn úr hinni frægn her-
deild „Green Howards“ sem er í S. hernum, á göngu í fjallshlið,