Fálkinn - 28.04.1944, Blaðsíða 10

10
F Á L Ií I N N
YMO/ftf
Fjársjóðsleitin
Ilvað ertu að lesa, Helgi?
— Spennandi sögu um menn,
sem fóru í langferð og fundu fjár-
sjóði, sem ræningjar höfðu grafið
niður.
— Æ, þú ællir lieldur að koma
og ieika þjer við Karen og mig, —
við gætum líka leikið fjarsjóðsleit,
og jiað er miklu skemtilegra en að
sitja og rýna í bækur.
— Nei, jeg vil ekki leika fjársjóðs-
leit — en ef einhversstaðar væri
grafin fjársjóður og við hefðum
gamlan uppdrátt og þessháttar að
leiðbeina okkur með, þá mundi jeg
vilja fara og leita með ykkur.
— Jæja, svo þú lieldur þá að
lijer sje ekki til fjársjóður? sagði
Karen sem var að komá inn. —-
Þú veist ekki hvað við eigum til,
en nú hefi jeg engan tima til þess
að segja ykkur meira. Við ætlum
út og þú ræður hvort þú kemur
með okkur.
Helgi var kominn upp í sveit til
þess að njóta þar sólaj- og útilofts
eftir langvinn veikindi, og átti nú
heima lijá frænda sínum og konu
lians, en Hans og Karen, börn þeirra
voru á líku reki og liann sjálfur.
Meðan Heigi lá veikur hafði hann
vanist á að vera silesandi, og nú
áttu hin börnin erfitt með að ná
lionum upp úr bókunum.
Um kvöldið stungu þau Hans og
Karen saman nefjum og gerðu á-
ætlun.
— Við skulum svei mjer láta liann
Helga komast í að ieita að fjársjóð-
um; hann má ekki hanga inni og
rýna i bækur allan daginn, sagði
Hans. Og svo teiknuðu þau i sam-
einingu ákaflega dularfullan upp-
drátt á skinn, nugguðu það svo með
mold og sóti. Svo skrifuðu þau
nokkra stafi lijer og hvar á uppdrátt-
inn með gotnesku letri, og einnig
ýmiskonar krössa og dulmerki, sem
voru injög furðuleg.
Daginn eftir sýndu þau Helga þetta
plagg, og liann varð undireins full-
ur áhuga fyrir ieitinni. Þau byrj-
uðu með því að leita tippi nokkur
trje, sem ættu að standa af sjer upp
á vissan máta, og með þessu móti
fengu þau Helga til þess að vera
úti allan daginn, þvi að ekki gat
hann leitað að trjánum inni i stof-
unni.
— Skelfing er gaman að hann
Iíelgi skuli vera farinn að koma
út, sagði frænka hans, — í dag
liafa börnin ekki verið inni nema
á meðan þau borðuðu, og liann var
ákafastur þeirra að komast út aftur.
Um kvöldið þótti Hans og Karen
gaman hve vel hatði tekist fyrsta
tilraúnin, og þeim kom saman nm,
að þau skyldu hahla áfram.
— Við gröfum niður kassa hjá
kastaniutrjenu, sagði Hans. —- Við
getum setl eithvað í liann, — nei
heyrðu nú til, við skulum grafa
gamla kistilinn, sem stendur uppi
á liáalofli. Hann er alveg eins og
gömu 1 f j ár s j ó ð s k i s t a.
Við skulum fara eldsnemma á fæt-
ur í fyrramálið og grai'a kistuna
— hann Helgi er vanur að sofa vel
á morgnana, svo að við höfum næði
til þess arna, sagði Karen.
En morguninn eftir sváfu þau yfir
sig líka, og loksins, eftir þrjá til
fjóra daga, vaknaði Hans urn kl. 4.
Hann vakti systur sína, og þegar þau
voru komin á lappir læddust jiau
upp á loftið, náðu í kistilinn og
grófu liann undir rótunum á kastan-
íutrjenu.
Þau fóru ósköp liægl en Iielgi
hafði nú samt vaknað. Útiveran
síðustu daga hafði haft svo hress-
andi áhrif á liann, og hann var
hvorki fölur nje máttlaus nú orðið,
en langaði til að fara á fætur strax
og sjá livað systkinin höfðu fyrir
stafni. Svo að hann læddist út á
eftir þeim.
— Nú, jæja, svo þau liöfðu þá
búið til þessa sögu um fjársjóðinn
sjálf. Helgi gat ekki stillt sig um
að lilæja, þvi að rtú sá liann, að
þetta var allt gert til þess að siítn
hann frá sögubókunum. — En jeg
skal launa þeim lambið gráa, liugs-
aði liann.
Undir eins og Hans og Karen
voru farin tók hann sjálfur til ó-
spilltra málanna og það var mikið
strit, sem hann varð að leggja á
sig.
Siðar um daginn var leitinni Iialdið
áfram. Og i ]>efta skifti urðu spor-
in rakin til kastaníutrjesin.s og
Helgi sagði: — Jeg er viss um að
fjársjóðurinn hlýtur að vera ein-
hversstaðar hjerna í grendinni, en
jeg er ekki viss um hvar hann er
hjerna. Hver veit nema það glöggv-
ist ef að maður sefur upp á það.
Jeg ætla að koma hingað aftur í
fyrramálið.
Og það gerði hann. Helgi ljel
eins og hann liefði eitthvað mjög
dularfullt fyrir stafni, og að hann
hefði ekki liugmynd um að Hans og
Karen höfðu laumast til og sest upp
i trjeð áður en hann kom, og höfðu
gát á honum þaðan.
Með rae.stu erfiðismunum gróf
hann upp fjársjóðskistilinn og svo
hrópaði liann: — Getið þið komið
hingað og hjálpað mjer til þess að
athuga hvað er hjerna í kistlinum?
— Vissirðu að við vorum lijerna?
spurðu þau alveg steinhissa, þegar
þau kom niður til Helga.
— Já, vitanlega. Og lítið þið nú
á. Svo opnaði liann kistilinn.
Karen og Hans gláptu 'hvort á
annað — livað var nú eiginlega
þetta? Var þarna kominn gamall
fjársjóður eða hvað? Þarna voru
gamallegir liringir, brol úr leir-
kerum og ýmsir aðrir merkilegir
hlutir.
— Þetta er sem ykkur sýnist,
sagði Helgi og liló. — Jeg fann
þetta allt lijer í akrinum fyrir nokkr-
um dögum, skamt frá stóru dysinni.
Munið þið ekki að jeg dróst aftur úr
þegar þið hlupuð lieim? Og svo
kom jeg þessu dóti fyrir í kistlinum,
eftir að þið höfðuð grafið hann
niður — við urðum að gera fjár-
sjóð úr þessu. Þvi að j>etta eru allt
hlutir, sem Þjóðmenjasafninu þykir
vænt um að eignast, og peningunum
sem við fáum fyrir þeta, skulum við
skifta á milli okkar.
— Þú ert besti fjárleitarinn, sem
jeg hefi nokkurntíma þekt, sagði
Karen hrifin. —• Að liugsa sjer að
þetta skuli liafa legið lijer á akrinum
okkar, en engin fundið það fyrr en
þú komst.
— Þetta var spennandi fjársjóðs-
leit sagði Ilans.
— Og hugsið þið ykkur, lijelt Hans
áfram. Jeg hefi fundið annan fjár-
sjóð. Jeg liefi fundið að það er
hetra að vera úti undir gerum himni
en sitja inni og rýna í bækur. Og
nú verð jeg fljótur að jafna mig
eftir veikindin.
Stúdent: .— En mjer finnst nú
ekki að jeg verðskuldi að fá núll.
Prófessor: — Mjer ekki heldur.
En núll er lægsta einkunn, sem
mjer er leyft að gefa.
— Ef skólastjórinn tekur elcki
aftur l>að sem hann sagði við mig
i morgun, þá neyðist jeg til þess
að fara úr skólanum.
— Það er bara svona. Iivað sagði
hann við þig?
— Hann vísaði mjer úr skóla.
/**//+/ r+/ /^/
í gær heyrði jeg eina góða sögu
af prófessor liti á þekju. Hann skelti
konunni sinni og kyssti liurðina.
í fyrradag var mjer sögð saga af
ekta prófessor. Hann leit á hár-
burstann sinn en ætlaði að líta í
spegilinn. Og svo sagði liann:
— Jeg þarf víst að raka mig í dag.
— Hversvegna liafið þjer svona
stóra konfektöskju ineð yður lieim,
prófessor. Er nokkuð mikið um að
vera?
— Hvað ætli jeg vili það? En í
morgun kysti lconan min mig fast
en ekki laust, svo að það getur vel
liugsast að annaðhvort afmælisdag-
urinn hennar eða brúðkaupsdagur
okkar sje í dag.
— Hugsið þjer yður, GG, að eitt
kvöldið, þegar þjer stæðuð á verði
kæmi einliver aftan að yður og
vefði vður örnmm. Hvað múnduð
þjer þá jeri?
— Jeg mundi kalla: „vertu ekki .
að þessu, María“, lierra liðsforingi.
— Jeg lield að Ijósmyndin af
lienni frú Hansen hljóti að vera
nauða lík henni.
— Jæja, af liverju heldur þú jiað?
—- Af þvi að hún sýih' hnnj ekki
nokkrmn manni.
Prófessorinn: — Það liefir ein-
hver stolið tóbaksdósunum úr vasa
minum.
Konan hans: —- Tókslu eftir að
nokkur færi með hendina ofan i
vasa þinn?
Prófessorinn: — Já, vist gerði
jeg það. En jeg lijelt að það væri
jeg sjálfur.
Prófessor kom heim lil sín 15.
maí og hringdi dyrabjöllunni, því
að vitanlega hafði hann gleymt lykl-
inuin heima. Nýja vinnukonan koin
til dyra, og horfði á hann rann-
sóknaraugum, þvi að þau höfðu
aldrei sjest áður.
-— Um-eh-mjá. Á prófessor Thomp-
son heima hjer? spurði hann.
— Já.
— Ætli hann sje heiraa núna?
— Nei, en hann er væntanlegur
heim á hverri stundu.
Prófessor Thompson snjeri frá
og stúlkan skellti í lás. Og svo sett-
ist vesalings maðurinn á tröppurn
ar, til þess að bíða eftir sjálfum
sjer.
Lærdómsmaður einn í veður-
fræði hafði fundið upp nýja tegund
af fallhlífum. Svo var farið með
hann i flugvjel, eitthvað upp á móts
við kollinn á Vífilsfelli, til þess að
hann reyndi áhaldið, og þar var
lionum útvarpað úr vjelinni. Þegar
hann liafði sigið um 400 fet í fall-
hlífinni, í besta gengi, sagði liann
ákaflega raunamæddur: -- Æ, hvaða
vandræði. Nú gleymdi jeg alveg
regnhlífinni ininni þarna uppi í
flugvjelinni.
—0 —
Próf. Viðulan: —- Heyrið þjer,
fröken. Hvað eruð þjer að gera þarna
í rúminu mínu?
Sú i rúminu: — Af því að þetta
er gott rúm, og jeg kann vel við
umhverfið og lnisið, og svefnher-
bergið okkar líka. Manstu ekki eftir
því að jeg er konan þin.
— Það er mikil furða live lítið
fólk veit. Þekkir þú lil dæmis „sjö
furðuverk veraldarinnar“?
•— Nei, ekki nema eitt þeirra —
fyrri mann konunnar minnar.