Fálkinn - 28.04.1944, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Tígrisdýrið
Stutt skáldsaga eftir PEARL BLICK
Tígrisinn að liliðinu hjá þjer, til þess að
eiga hægra með að komast inn. Þeir sögðu
að faðir hans....
— En nú er hann horfinn....
— Menn Blá-ÚIfs höfðu hann á hurt með
sjer.
— En hans eigin menn . .. . ?
— Þeir urðu svo hræddir, þegar þeir sáu
að hinir höfðu tekið Tigrisinn í staðin fyrir
þig, að þeir flýðu sem fætur toguðu.
— Sögðu þeir ekki neitt?
— Þeir sögðu — Það: var konan, sem við
seldum ykkur, en ekki hann. En menn Blá-
Úlfs sögðu :— Okkur var skipað að liafa
Tígrisinn með okkur heim aftur. Og' þá
flýðu hinir.
— Það er ekki líkt bónda mínum að
láta taka sig til fanga.
— Kona, það voru fimm menn, sem
hjeldu honum. Fimm sterkir menn.
— Og sá enginn til þeirra?
— Þetta var um það leyti sem allir hvíla
sig. Þarna skamt frá beið vagn og þar biðu
þrír menn, sem hundu liann.
— Hver lagði á ráðin um þetta?
— Tveir af lians eigin mönnum.
— Láttu þá koma liingað... . Nei, bíddu
við. — Jeg fer heim til mín.
— Ekki núna. Það er komið fram á
miðja nótt.
— Jú, einmitt núna. Jeg liefi hestinn
hans, jeg reið honum hingað. Hann er
traustur og fótviss. Hún stakk skammbyss-
unni í barminn, og steig á hestbak aftur,
án þess að gefa sjer tíma til þess að nærast
nokkuð.
— Það var farið að birta af degi þegar
hún kom heim aftur. — Vörðurinn starði
á hana eins og naut á nývirki meðan hann
var að lileypa lienni inn. Hún gekk rakleitt
inn til föður síns.
— Hvað er þetta, Mollie, ert það þú?
spurði hann forviða.
— Faðir, fáðu mjer Tigrisskattinn, jeg
verð að fá hann, sagði liún. En i sama bili
sortnaði henni fyrir augum og liún lje-
magnaðist, yfirkomin af svefnleysi og sulti.
Hún fálmaði með liöndunum og fjell í öng-
vit á gólfið.
Hún vissi ekki hve lengi hún hafði sofið,
en þegar hún vaknaði mundi hún undir-
eins áform sitt. Hún varð að komast yfir
peninga, næga peninga til þess að gera út
her. Hún ætlaði að safna hermönnum
Tigrisdýrsins undir vopn og fara með liðinu
gegn Bláa-Úlfi.
Nú opnaðist hurðin og faðir liennar kom
inn. Andlit hans var grátt og afskræmt.
— Það er úti um okkur, sagði hann.
— Hvað hefir gerst? spurði Mollie.
Ö, hefir eitthvað orðið að'manninum mín-
um ?
— Hvað ertu að segja, barn? Það er land-
ið sem er úti um — Japanir eru komnir
til Shangliai. Frændi þinn segir, að þeir ætli
að skjóta á strandhjeruðin, — við verðum
öll drepin. Við getum ekki tekið á móti
þeim — við höfum engan her.
— Ef Tígrisinn væri hjer þá mundi liann
ekki sitja'auðum höndum, sagði hún stolt.
— Hann hefir her viðbúinn.
— Hvar er hann? spurði faðir hennar.
— Blái-Úlfur liefir rænt honum. Jeg
verð að fá peninga til að....
— Þú skalt fá þá, sagði hann.
— Jeg þarf að fá l'lugvjel —• litla flugvjel
sem liægt er að lenda á lakmörkuðu svæði
— og mann sem kann að fljúga.
— Jeg skal síma lil frænda þins í Shang-
hai og biðja hann um að senda flugvjel
hingað.
— Hún verður að vera svo stór, að mað-
urinn minn geti komist fyrir í henni til
baka, sagði hún.
Faðir hennar kinkaði kolli, fór út og
lokaði dyrunum varlega á eftir sjer. Hún
sat uppi i rúminu og þrýsti höndunum að
gagnaugunum. Hugsanir hennar voru á
ferð og flugi. — Hvílíkt land, liugsaði hún
með sjer. — Blái-Úlfur — Japanarnir —
hann og jeg.
Hún hafði einu sinni verið í flugvjel
þegar hún var i Ameríku. Hún og Mary
Lane höfðu flogið til Wasliington til þess
að sjá japönsk kirsiberjatrje i blóma. Og
meðan hún stóð þar undir trjánum og
hafði látið bikarblöðin lnynja yfir sig,
hafði hún verið að liugsa um, að Japanir
gætu ómögulega verið eins vondir og faðir
hennar vildu vera láta, úr því að þeir gætu
ræktað svona falleg trje. En nú mundu
japanskar sprengjur lirynja yfir Shangliai,
eins og blómablöð ofan úr skýjunum.
Flugmaðurinn sem kom með vjelina var
ungur Kínverji frá Sliantung. Þau urðu að
tala ensku saman, því að þau skildu ekki
mállýsku hvors annars.
Hreyfillinn fór að suða og' þau ljetu i
loft. Bærin hvarf undir þeim. og hafið var
líkast stórri, blárri loftbólu. Þau þutu upp
á við, og Mollie varð a'ð ríghalda sjer í sætis-
bríkina. Menn voru þrjá daga að komast
upp Bláa-Úlfs fjallið — þrjá daga ríðandi
og gangandi.
—■ Við verðum rúmlega þrjá tíma, liafði
flugmaðurinn sagt, er þau fóru af stað. —
Jeg vildi helsl kornast til Shanghai i kvöld.
Jeg ætla að kaupa mjer vjelbyssu fyrir
peningana sem jeg fæ fyrir þessa ferð.
Sólin var að konra upp og þau flugu
undir gullrauðunr himni. Mollie starði hug-
fangin á hina unaðslegu liti. I dag átti hún
að hitta manninn sinn aftur og lijarta lrenn-
ar barðist er hún hugsaði lil þessa. Eftir
stutta stund átti Irún að lenda í gönrlu
virki; hún vissi ekkert hvað lrún nrundi
sjá þar, nema að hún nrundi lritta liann
þar. Það gat ekki hugsast að þeir lrefðu
drepið hanrr.
Henni hafði aldrei doltið í hug að þeir
gætu drepið lrann. Og þó voru þeir óvinir
lrans. Ef lrann væri eklci lífs þá ætlaði hún
að safna liði hans sanran, ráðast á Bláa-
Úlf og þorpara hans og afnrá þá af jörð-
inni. ,
— Flýtið þjer vður, kallaði hún til flug-
nrannsins.
Flugrrraðurinn flaug hægt og í stórunr
lrringum yfir fjallstindunr. Hanrr kinkaði
kolli og Mollie horfði niður. Þarna var stór
dalur nrilli tveggja hárra tinda, og í daln-
urn voru lág steinlrús og steingirðingar allt
í kring. Þetta hlutu að vera herbúðir Bláa-
Úlfs. Nú fór flugmaðurinn að lækka sig
á renniflugi.
— Þjer verðið að hafa vjelina tilbúna
svo að þjer getið lagt af stað nreð augna-
hliks fyrirvara, sagði Mollie við flugnrann-
inn. — Það getur lrugsast áð við konrunr
lrlaupandi, til þess að bjarga lífi okkar.
Ilann kinkaði kolli. Undir þeinr sáust snrá
verur koma út úr húsunum, en þær dreifð-
ust sín i hverja áttina unr leið og flugvjelin
lenti.
— Þeir eru hræddir, sagði Mollie. Því að
þeir hafa aldrei sjeð flugvjel á'ður. í sanra
bili fann lrún að vjelin snerti völlinn; lrún
hoppaði nokkrunr sinnunr en nanr svo stað-
ar. Nokkrir rrrenn nálguðust nreð varúð.
Mollie vatt sjer ljettilega út úr vjelinni og
snjeri sjer að nrönnunum.
— Hvar er yfirboðari ykkar? spurði hún.
— Jeg korrr til þess að færa lronum mikil
tiðindi og ill. Hún henti á flugvjelina. —
Þið sjáið, að jeg kenr hingað í nriklunr flýti,
nreð skipi gegnunr loftið.
— Er þetta loftskijr? spurði einn nraður-
inn.'— Við höfunr lreyrt af þeint sagl, en
aldrei sjeð þau.
— Fylgið nrjer til húshónda yðar, og
nreðan jeg' er þar rrregið þið skoða skipið.
Einn maðurinn liló feimnislega. — Sann-
ieik’írinn er sá, að við lröfunr engatr bús
bónda, sagði liann, og það var eins og
hann skammaðist sin. — Blái-Úlfur er ekki
karhrraður heldur kona.
—- Kona! Mollie liorfði á þá forviða lil
skiftis.
— Blái-ÚIfur dó í vor, sagði maðurinn.
— En engin fjekk að vita urrr það. — Ilún
sagði að það rnætti ekki segja neinunr frá
því, tók svo anrrar nraður fram í. — Hún
sagðist geta verið jafngóður foringi og
karlnrennirnir.
— Það hefir lrún líka verið, sögðu þeir
svo allir í senn.
— Fylgið nrjer til hennar, sagði lrún i
skipunartón.
Kona. Hana langaði til ]ress að spyrja
hvar nraðurinn hennar væri niður kominn,
og livað lrefði verið gert vi'ð hann. Ilver
veit nenra að hann væri dáinn? Ef til vill
lá hann í höndunr í einhverjunr snrákofan-
um þarna. Það nrundi veitast erfiðara að