Fálkinn - 04.05.1945, Blaðsíða 6

6
F Á L K I N N
Övve ^icbtee-Trici?:
— Væ victis“ sagði hann
snöggt um leið og hann saup
út úr whiskyglasinu.
IV. Risaskipið.
— Dásamlegt, sagði feiti maj-
orinn Stockton. — Hún syngur
svei mér betur en næturgalarnir
við Lucknow. Andlit litla maj-
orsins, sem sólin í Indlandi ekki
hafði náð að liafa áhrif á, var
rauðbrúnt af hrifningu. Hinir
sundurlei.tu áheyrendur, sem
mestmegnis töldust til auðug-
asta aðals tveggja ríkja megin-
landsins, virtust taka þátt í
hrifningu majórsins.
Geraldine Farrar yfirsteig líka
sjálfa sig þetta kvöld. Stór dá-
dýrsaugu söngkonunnar leiftr-
uðu af ánægju yfir þessari hylli
sem henni var sýnd. Hún vissi
hvers virði það var, þvi and-
spænis henni sátu mestu auð-
menn Ameríku. — Demantarnir
leiftruðu við hvítan barm ungu
stúlknanna og allt það sem
Wörtli og Paquin liöfðu fund-
ið upp af tísku í klæðaburði,
skreytti granna og fagra líkama
amerísku kvennanna. Nöfn eins
og Rockefeller, Carnegie og
Morgan voru á meðal þeirra,
sem tóku þátt í hrifningu
bresk-indverska majorsins yfir
hinum ágæta og unaðsbliða söng
Geraldine Farrar.
Þjónarnir voru á þönum og
veittu Kampavín i litlum, þunn-
um, feneyiskum glösum. Og há-
vaðinn af völdum fólksins bland-
aðist tónum úr síðustu óperu
Puccinis.
Majór Stockton var dálítið hjá-
leitur við hliðina á ameríska pen-
inga-aðlinum. — Það var ekki
ncin Wall Street-lykt af lílt
snyrtilegri persónu hans, með
brennivínsandlitinu.
En léttlyndi hans var ómót-
stæðilegt. Gamansögurnar hans
framúrskarandi. Og meira að
segja liinir þverúðarfyllstu af
Fimmtastrætis íbúunum gátu
ekki á sér setið, þegar léttlyndi
hans var annars vegar. Þvi að
sjálfur ameríski peningaaðall-
inn er vitlaus í undraverðar
og hæpnar gamansögur. Og það
var orsök til þess að þessi
breski Indverji, sem virtist
hafa gengið á hinn ódauðlega
skóla Kiplings, var eins og lýs-
andi stjarna, á milli ungfrú
Westingliouse, með hina djarf-
legu drætti i kringum munninn
og frú Clark, liinnar fögru ráð-
herrafrúar frá Wasliington.
Annars var majórinn verald-
arvanur maður, sem kunni sig
hvar sem var. Hann var lílið
eitt farinn að hærast. Annars
hefði hver og einn með sæmi-
lega ef-tirtekt, veitt því athygli
hvað ]iað var mikið ósamræmi
á milli hins feita líkama hans,
sem troðið var í einkenisbún-
inginn og hins granna háls, er
tengdi saman höfuð hans og
breiðar herðarnar. En lögreglu-
mennirnir, sem voru um borð
á „The Eagle“ voru ekki hestu
menn Pinkertons. Þeir lifðu í
vellystingum á öðru farrými og
stigu aðeins stöku sinnum fæti
sínum yfir á hin fínu gólfteppi
á fyrsta farrými.
Og því að láta „Pinkerton-
mennina“ trufla sig? Yar ekki
þessi sjóferð yfir Atlantshafið
liátíðisdagur fyrir Bandaríkin?
Jú, í sannleika sagt „The
Ealge“ var fyrsta hafskipið
þeirra, sem tók þátt í sam-
keppninni við milliferðaskipin
frá Evrópu. Það var bvggt i
hinum stóru skipasmíðastöðv-
um ríkisins í Newport, —
og þegar það hljóp af stoklcun-
um gat liinn nýkosni forseti
Roosevelt með sönnu stolti sagt
að „The Ealge“ væri hið stærsta
stálskip, sem nokkurntíma hefði
klofið bylgjur úthafsins. Það
var líka rétt „The Ealge“ var
65 þúsund smálestir að stærð
og gekk 26,5 sjómilur á klukku-
stund óg tók 10.000 farþega.
Og nú fór þelta fræga skip
sína fyrstu reynsluferð með sæg
af ameríkönskum miljónamær-
ingum innanborðs. Horfurnar
fyrir ferðinni voru eins ákjósan
legar og framast varð á kosið.
Veðrið var yndislegt þegar „The
Ealge“ sigldi framhjá frelsis-
styttunni og allur fyrsti dagur
ferðarinnar liafði liðið sólbjart-
ur og fagur. Það var liægur
sunnanandvari og hitabylgja
eins og við miðjarðarbaug um-
lukti hið milda skip á ferð þess
austur á bóginn. Það var hreint
og gott skyggni og leit út fyrir
að það mundi lygna.
— Fyrsti skipstjóri, yfirhöfuðs
maður Jolin G. Evans stóð á
stjórnpallinum og athugaði sjón-
deildarhringinn gaumgæfilega í
gegnum sjónauka.
— Við fáum nú samt sem
áður þoku á miðunum, sagði
hann við einn af undirmönnum
sínum. -— Vindinn lægir.......
Hafið þér tekið á móti nokkrum
skey tum ?
— Við fengum loftskeyti frá
„Lucania“, sem nú er á miðun-
um og þar segir að hún hafi
ekki orðið vör við neinn rekís
og að veðrið sé dálítið drunga-
legt en engin þoka.
— Nú, jæja. Hvað er hraðinn
mikill núna?
— 26,9 sjómilur. Vélstjórinn
álítur að við komumst upp i 27
fyrir kvöldið. Við höfum farið
360 mílur, síðustu 24 tímana.
— Það er gott. Og þér hafið
ekki fengið nein skeyti um rek-
ís?
— Nei, og liann er víst ekki
svo algengur um þetta leyti árs.
— Við skulum nú ekki vera of
vissir um það. Það kom skeyti
um það frá St. Jolins í siðustu
viku að ísinn væri sem óðast að
losna......
Hann endaði ekki sctninguna.
Það kom sendill frá loftskeyta-
stöðinni og rétti undirskipstjór-
anum, sem hjá honum stóð og
þá átti vakt, skeyti. Hann opnaði
það í skyndi.
— Það er Jiraðskeyti frá „Luc-
ania“. Þokan er þétt eins og vegg
ur á miðunum. Hún er einu
striki norðar en við erum nú eða
um það bil 60 milufjórðunga frá
okkur. Vð verðum í henni eftir
eina og þrjá fjórðu úr klukku-
stund. Nú þarna er liún....
Hann liafði rétt fyrir sér. í
norðurátt sást nú greinilega grár
og úfinn bakki. Það var engu
líkara en úthafið syði og að upp
af því stigi gríðarlegir gufumekk
ir, upp í himingeiminn. Þessi
stóri ketill, sem myndaðist við
jaðar hinnar geysilegu hafbreiðu
úti fyrir Nýfundnalandi, af Golf-
straumsins milda miðjarðarhita
og pólstraumsins hitra kulda, var
í fullum gangi.
— Eigum við að liægja ferð-
iiia? spurði undirskipstjórinn.
— Auðvitað ekki, svaraði Ev-
ans. — Vð erum utan við venju-
lega siglingaleið, og það er að-
eins eitt skip á undan okkur. . . .
1 sama bili stóð indverski-
majórinn á fætur og hneigði sig
með lotningu fyrir ungfrú West
inghouse og kyssti á liönd frú
Clark. Síðan fór liann yfir að
einum glugganum, hakhorðs-
megin og skimaði sem snöggv-
ast í norð-austurátt.
Hann stóð þar nokkur augna-
blik, djúpt liugsandi, en sneri
sér svo við, með eins og óþolin-
móðlegri hreyfingu og gekk yf-
ir að veitingaborðinu og bað
um einn Manliattan-cocktail,
sem hann stakk út í einum teyg.
Á Nýfundnalandsmiðum.
Stockton majór gekk í liægð-
um sínuin út í hið stóra anddyri
Þar stóðu tveir þjónar, í litklæð-
um, utanvið dyrnar að liljóm-
listarsalnum. Þeir voru afar
háir menn og vel á sig komnir.
Majórinn *var lítill og aumingja-
legur við hliðina á þeim.
Hann stansaði augnahlik á
meðan hann tók upp vindlinga-
veski úr silfri. Annar af þjón-
unum gekk fram og kveikti í
fyrir hann með eldspýtu. Majór-
inn blés út úr sér þykkum
reykjarmekki og tók því næst
gullúr upp úr vasa sínum og leit
á klukkuna.
— Eftir 35 minútur, sagði
hann í hálfum hljóðum, og
starði heint fram fyrir sig, verð-
ur hringt til miðdegisverðar.
Eftir 45 mínútur neyðist „The
Ealge“ til að staðnæmast til
að forðast árekstur á ísjalca,
sem það fær skeyti um. Og eftir
klukkustund verður þokan þétt
eins og veggur í kringum okk-
ur. Og ef allt gengur eins og við
höfum áætlað, verður lysti-
snekkjan „Jaap van Huysmann*
við liliðina á okkur eftir 1
tíma og 15 mínútur. Þeir munu
komast um borð hjá okkur, án
þess að nokkur taki eftir því,
þvi þá mun enginn sjá á hönd
sér liér. En við sjáum. . . .
Þá verðið þið að hefjast