Fálkinn - 04.05.1945, Blaðsíða 8
8
F Á L K I N N
ROBERT Lim\ER:
ÓltlW HERKI
FÍLEFLDUR skipstjórinn rétti úr
sér og pírði smáum, fláum grís-
augunum á O’Connor, sem var að
rakna úr rotinu. Utan úr drykkju-
kránni heyrðust org, iæti og glasa-
glamur, en loftið í litlu skonsunni
á bak við, var þykkt of sprittdaun
og ópíiim. 0’ Connor lyfti þrútnum
hausnum og glápti sljóum aug-
um framundan sér. Annað augað
var lokað, og skyrtan, sem einu
sinni hafði verið hvit, var sundur-
tætt eftir hnífstungur. Hnífurinn
hafði líka skorið hörundið, og ])að
sáust blóðblettir á söðulbökuðum
legubekknum en hann lá á.
— Það munað minstu — árásin
kom svo skyndilega á mig, tautaði
hann. Svo stakk liann liendinni í
buxnavasann og það kom gleði-
glampi á opna augað í honum, er
hann fann að þykkt veskið var í
vasanum.
— Það fer víst að verða of heitt
fyrir yður hérna í Honkong, haldið
þér ]>að ekki, O’Connor? spurði
digri skipstjórinn og nú kom gretta
á andlitið á honum, sem mun hafa
átt að tákna bros. — En það er
líka hreinn óþarfi fyrir duglegan
stýrimann að flækjast hérna og
lifa af því að stela vasabókum.
O’Connor gaut augunum til hans
— hann var liræddur.
—- Reynið þér ekki að andmæla,
þér ofreynið yður á því, hélt hinn
áfram. — Eg horfði sjálfur á live
rösklega þér lumbruðuð á fitukagg-
anum og stáluð vasabókinni lians.
en hefði ég ekki ráðist á bófana,
sem lögðu i yður og ætluðu að ná
frá yður þýfinu, þá munduð þér
vera að velkjast hérna í liöfninni
núna.
O’Connor svaraði ekki. Hann var
skítugur og bólginn í framan, og
andlitið bar þess merki, að hann
hefði síðustu mánuðina mestmegnis
lifað á brennivíninu, sem hann sull-
aði í sig í hinum óteljandi krám og
knæpum í Honkong. Skipstjórinn
laut niður að honum.
— Þér þekkið mig, er ekki svo?
— Clint skipstjóri á barknum „Surr-
abee“. Mig vantar I. stýrimann, sjá-
ið þér. Mann eins og yður. Yiljið
þér ráða yður hjá mér? Eg spyr
einskis —- ekki einu sinn um veskið
í vasa yðar. En hinsvegar krefst ég
þess, að þér rækið vel starf yðar
um borð, haldið þeirri stefnu, sem
ég gef, og spyrjið mig ekki neins.
— Ekki er ég sólginn í það, skip-
stjóri. Honkong er skratti skemti-
legur bær. O’Connor hristi höfuðið.
—- Þér komið nú samt! Munið að
þér hafið vasabókina og að ég veit
að þér hafið liana. Það yrði ekki
gaman fyrir yður, að sumir aðrir
fengu að vita það. En ef þér komið
um borð í „Surrabee“ gleymi ég því
strax. Svo fáið þér líka gott kaup,
Útgerðarmennirnir eru ósínkir og
borga góðum mönnum vel. Annars
eru það ekki allir, sem ég ræð til
mín sem I. stýrimenn — en yður
get ég notað.
Hann starði smáum augum hvasst
á O’Connor, og ungi maðurinn yppti
öxlum.
— Jæja, þér liafið keyrið á mig,
skipstjóri. Það virðist svo, sem mér
sé nauðugur einn kostur. En látið
])ér okkur að minsta kosti fá wliisky
flösku hérna á borðið. Hvert á ann-
ars að sigla?
— Það kemur yður ekkert við.
Engar spurningar, og þá þurfið
þér heldur ekki að svara neinum
spurningum. Þér getið fengið eitt
glas til að hressa yður á, en við
siglum núna um miðnætti, og þá
verðið þér að vera ferðbúinn og
kominn um borð.
C URRABEEE“ var gamall ldáf-
^ ur og hörundslitur áliafnar-
innar mjög margbreytilegur —
svatur, jarpur, gulur og hvítur. O’
Connor vissi, að kinverskir kaup-
menn í borginni gerðu skipið út, og
hann vissi líka, að fyrri stýrimaður-
inn hafði horfið á dularfullan liátt
í síðustu ferð. Skipstjórinn gat ekki
fengið siglingarleyfi nema hann út-
vegaði sér nýjan stýrimann, og dug-
legir stýrimenn uxu ekki á trjánum
þarna í Honkong.
Undir eins og þeir voru komnir
á þilfar skipaði skipstjórinn að
vinda upp segl.
— Og svo verðið þér að sjá um
að þeir vinni, drullusokkarnir —
þér megið sparka í þá eins og yður
sýnist, O’Connor, bætti liann við.
Nýi I. stýrimaður á „Surrabee"
svaraði ekki, en fór þegar að skipa
fyrir. Fyrirskipanirnar voru ákveðn-
ar en vinsamlegar, og þeir svörtu
gulu og jörpu unnu dyggilega undir
„serang“ sínum eða bátsmanni. —
Hann var risavaxinn „Dyak“ —
suðurhafseyjabúi. O’Connor hrósaði
mönnunum, en þeir brostu til þakk-
lætis, svo að skein í mjallhvítar
tennurnar.
Þegar segl voru komin upp fór
liann niður til að taka við skipun-
um. Skipstjórinn glotti illyrmislega
til hans og sagði, að hann yrði að
taka fastar á skipsverjunum. Hann
liði ekki, að stýrimaðurinn hefði
nokkurt vinfengi við skipshöfnina.
— Eg kann mitt verk og hásetarn-
ir kunna sitt, skipstjóri, sagði O’
Connor rólega. — Ef þér hafið eitt-
hvað út á vinnuna að setja, þá lát-
ið mig vita, en mér liefir ávalt
reynst best að fara með hálfsiðað
fólk eins og menn en ekki eins og
skepnur.
Skipstjórinn svaraði ekki, og
næstu dagana sagði hann ekki orð
við O’Connor, umfram stefnuna, sem
stýrt skyldi eftir. Þegar O’Connor
reyndi að verða málkunnugur II.
stýrimanni, ungum Svía, sem virtist
hafa tekið sér of mikið i staupinu
um dagana, fékk hann ískalda þögn
til svars. Eini maðurinn, sem liann
talaði nokkuð orð við, var kin-
verski brytinn Ah Sing, sem hann
var vanur að hughreysta þegar
skipstjórinn hafði sparkað eða barið
hann, svo úr hófi keyrði.
0J CONNOR hafði átta menn á
vakt, tvo Kínverja, fjóra Sí-
ambúa, einn Tagal og einn Malaja.
Þeir voru súrir og síhræddir, eins
og þeir byggjust við að liann færi þá
og þegar að misþyrma þeim, en
smátt og smátt urðu þeir rólegri.
Vinnan gekk líka betur og betur,
svo að skipstjórinn liafði aldrei á-
stæðu til að gerast mannýgur. —
Veðrið var ágætt og norðaustan-
monsúninn stöðugur, en „Surrabee“
var afar lélegur siglari. O’Connor
vissi ekkert hvert verið var að
Lalda. Clint skipstj. var dularfullur
eins og véfrétt, og þegar stýrimað-
ur hafði fengið svar út í höft nokkr-
um sinnum, hætti hann að spyrja.
Hann hafði aldrei efast um, að
eitthvað var á huldu með þetta skip,
og ekki gat hann komist að því,
hvað orðið hefði af fyrra stýrimann-
inum. Hann hafði horfið eina nótt-
ina þegar hann var á vakt, og enginn
hafði séð urmul af honum síðan.
— Hann hefir vist dottið fyrir
borð, sagði skipstjórinn og svo bætti
hann við, auðsjáanlega að yfirlögðu
ráði: Hann var slæmur með að
spyrja. Skifti sér af öllu og vildi vita
allt. Enda hvarf hann.
O’Connor hætti líka að spyrja.
En þegar liann lagði sig á kvöldin
gleymdi hann aldrei að hafa skamm-
byssuna sína undir koddanum —
en það var eklci til að verjast liá-
setunum.
T"'\AG eftir dag slagaði „Surrabee'
á bláu, endalausu hafinu. Stund-
um grillti í land á bakborða, en þá
tók skipstjórinn jafnan stefnuna
nokkrum strikum utar.
Þegar liðnir voru tíu dagar vakn-
aði O’Connor eina nóttina við ó-
kunnar raddir við skipshliðina. —
Hann þaut fram úr, en klefadyrnar
hans voru Iæstar að utanverðu. Hann
kveikti og spyrnti öxlinni fast að
dyrunum, en hurðin lét ekki undan.
Þá mundi liann að liann átti eitt-
hvað af tólum í skipspokanum sín-
um, og eftir nokkrar mínútur haföi
hann skrúfað skrána af liurðinní.
Svo hljóp hann upp á þilfar meö
skammbyssuna í hendinni, en stað-
næmdisi fljótlega þegar liann leit
út. Seglin höfðu verið feld og lúk-
urnar opnaðar, og við skipshliðina
lágu djunkur, sem voru að talca farm
úr skipinu. Þetta gekk fljótt og kyr-
lállega, sjórinn var hægur og gott
tunglstjós.
Allt í einu fann hann þunga hönd
á öxlinni á sér. Það var Clint skip-
stjóri.
— Eg krefst aldrei að stýrimenn
mínir vinni aukavinnu! hvæsti liann.
— Þér gætuð ofkælst og það getur
verið lífhættulegt. Góða nótt! Þér
verðið vakinn á venjulegum tíma.
O’Cannor hikaði um stund, svo
ypti hann öxlum og fór ofan.
Klukkan fjögur um morguninn
kom Ah Sing og muklraði eins og
hann var vanur: Átta glas, sir! og
O’Connor flýtti sér upp á þilfar.
Það var ekki eins og venjulega II.
stýrimaður, sem var á verði, held-
ur skipstjórinn sjálfur. Hann sá
hvergi Jolianson, Svíann, og djukur-
nar voru líka liorfnar. Þegar O’Conn-
or gekk út þilfarið til að líta eftir
seglunum, sá hann skína í lítinn
lykil fyrir frama sig, og hann laut
niður og stakk honum í vasann.
Þetta var ekki venjulegur lykill,
lögunin var mjög einkennileg. En
að einliverju lilaut Iiann að ganga,
og O’ Connor varð forvitinn um
skráargatið.
A USTURHIMININN fór að elda
af degi þegar O’Connor gekk
aftur á til að athuga skriðmælinn.
Þegar hann laut yfir öldustokkinn
sá hann kínverskan „sampan“ —
húsbát, við skipið, en maður var að
klifra upp úr honum. Hann varð
ekkert hissa á þessu. — það skeði
ausjáanlega sitl al' hverju þarna á
„Surrabee". Þegar maðurinn hopp-
aði niður á þilfarið gekk hann ró-
lega til hans. Þetta var óvenjulega
hár og vel vaxinn Kínverji, í dýr-
um silkiklæðum. Þegar hann gekk
framhjá O’Connor heilsaði hann hvat
lega og sagði á góðri ensku að
liann þyrfti að tala við Clint skip-
stjóra, sem biði eftir sér.
— Jú, ég skal ekki drepa mig
á spurninni, látum skipstjórann fara
sínu fram fyrir mér, hugsaði O’Con-
nor.
Það birti meir og meir og svo kom
voldugur, glóandi hnöttur sólarinn-
ar upp fyrir sjóndeildarhringinn.
Klukkan átta skyhli II. stýrimaður
taka við verðinum, en það var skip-
stjórinn sjálfur, sem kom upp á
stýrispallinn.
— Ilvar er Johanson? spurði O’-
Connor forviða, en þá sneri skip-
stjórinn sér að honum, sótsvartur
af reiði.
— Þér eruð tornæmur! öskraði
hann. — Hefi ég ekki sagt yður að
stjórnin á þessu skipi komi yður
ekki við? Næsta slciftið, sem þér
skiftið yður af minum málum, verð-
ur siðasta skiftið, sem þér skiftið
yður af nokkru í þessum heimi yfir-
leitt! Snáfið þér niður!
Blóðið flaumaði fram í kinnarnar
á írlendingnum O’Connor, en liann
stillti sig og fór niður í klefa sinn.
Ali Sing færði honum matinn og
reyndi að brosa vingjarnlega, en
undir eins og O’Connor ætlaði að
segja eitthvað, brá Kínverjinn fing-
urgóminum á varirnar. O’Connor át
þegjandi og fór svo inn í svefnklef-
ann og fleygði sér á rúmið sitt. —
Hann fór að bugsa um, hvort það
yrði þessi Kínverji sem mundi koma
rás viðburðanna í algleyming. Eitt-
hvað óvenjulegt var að gerast, og
þegar liann heyrði allt i einu hróp
og hávaða, dunur og dynki ofan af
þilfarinu, vakti það enga undrun
Iijá Iionum. Hann tók skammbyssuna
sína og þaut upp stigann. — Þegar
liann kom upp á þilfarið stóð Iíín-
verjinn silkibúni þar, rólegur eins
og skurðgoð, og liorfði á áflogin í
kringum sig. O’ Connor sá skipstjór-
ann liggja grafkyrran fyrir framan
Kínverjann, sem stóð öðrum fæti á
barkanum á lionum. Ilann liljóp
fram, en skammbyssa hans klikkaði,
og á næsta augnabliki héldu 5-6
menn úr hans eigin vaklarfloltki
honum föstum. Ekki virtust þeir þó
ætla að gera honum mein, og þegar
Síambúarnir tveir höfðu bundið