Fálkinn - 04.05.1945, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
VHCSSW
LC/CHbURHIR
Hver heldurðu al hafi orðið eflir ?
Einu sinni var lítill dvergur, sem
hét Ertuperti og átti heima í Dverga
landi. Hann var vandræ'ðagepill, því
að liann hafði svo gaman af að
hrekkja fólk.
„Gættu þín, sagði Skinnhöttur skó-
ari, „þetta endar með skelfingu!“
En Ertuperti hló bara og hljóp
lit í skóg, þangað sem mennirnir áttu
lieima og voru stundum að skemmta
sér. Því hann érti líka fólk.
í dag var hann heppinn þvi hann
sá tvo skólastráka, sem höfðu hlaup-
ið lil i skóg í staðinn fyrir að leika
sér heima. Annar þeirra sagði við
hinn:
„Nú ætla ég að vita hvort þú get-
ur þessa gátu: Kiddi og Gunna og
Klíptumig voru að leika sér að flug-
drekum. Svo flugu Kiddi og Gunna
burt. Hver var þá eftir? — Gettu
nú!
„Það er enginn vandi,“ sagði hinn
l.rengurinn. „Klíptumig auðvitað! úr
því að Kiddi og Gunna fóru.“
„Það skal ég gera,“ sagði sá fyrri.
Og svo kleip hann hinn í handlegg-
inn og sneri á.
„Æ!“ orgaði drengurinn. „Þvi ger-
irðu þetta?“
„Þú sagðir sjálfur: Klíptumig!“
sagði liinn og hló, og Ertuperti, er
hafði heyrt þetta, liló líka. Nú datt
lionum nokkuð í hug. Rétt á eftir
mætti hann Gæsapenna skrifara og
sagði skelfing blíður.
„Iieyrðu, Gæsapenni! Þú ert svo
vitur að þú getur víst ráðið fyrir
mig gátu?“ Og Gæsapenni gekkst
upp við skjallið og sagðist skyldi
reyna.
„Þá skaltu heyra gátuna, Gæsa-
penni. Hún er svona: „Klíptumig,
Berðumig dg Stígðuámig voru að
leika sér að flugdreka. Tveir þeirra
flugu á burt — liver var þá eftir?“
„Ja, ég veit ekki,“ svaraði Gæsa-
penni og liugsaði sig um. „Var það
ekki-------Stígðuámig?“
„Með ánægju,“ sagði Ertiperti og
trampaði á líkþornið á lionum Gæsa-
penna svo að hann liljóðaði. „Þú
sagðir mér að gera þetta,“ sagði
Ertuperti og hljóp lilæjandi burt.
Næst liitti liann meistara Grá-
skegg, sem var borgarstjóri i dverga-
bænum. „Afakaðu, herra Gráskegg-
ur, en þú ert víst vitrastur allra
dverga, svo að vonandi getur þú
ráðið fyrir mig gátu,“ sagði Ertu-
perti og hneigði sig. Og svo las liann
upp sömu gátuna og áður.
Meistari Gráskeggur setti upp tvo
spekingsvipi og liugsaði sig um. En
loks sagði hann: „Sláðumig!“
„Já, það skal ég gera úr því að þú
biður mig um það, sagði bjeaður
drisillinn hann Ertuperti, og svo
löðrungaði hann borgarstjórann svo
duglega að hann datt kylliflatur og
missti bókina sina. En áður en hann
komst á fætur aftur var Ertuperti
liorfinn og var nú kominn inn i
vinnustofuna hjá honum Leðurjakka.
„Heyrðu Leðurjakki, getur þú ráð-
ið þessa gátu: Og svo romsaði hann
upp sömu gátunni í þriðja sinn.
Leðurjakki var niðursokkinn i
vinnuna sína en eftir dálitla stund
svaraði liann eins og úti á þekju:
„Klíptumig!“
„Þvi ekki það!“ sagði hann slæmi
Ertuperti, og svo kleip hann Leður-
jakka, þennan líka gæðadverg, í
handlegginn, svo að hann æpti eins
liátt og nokkur dvergur getur æpt.
,.Þú baðst mig um það sjálfur!“
sagði Ertuperti spottandi og hljóp
út úr vinnustofunni, þvi að annars
hefði Leðurjakki flengt liann með
stóru ólinni sinni.
Og liann flýtti sér svo mikið að
það lá við að hann feldi hann Tígul
múrara, sem gekk lijá þegar Ertu-
perti kom út. Hann var með nokkra
tígulsteina, sem hann ætlaði að nota
i nýja húsið, sem hann var að bygg-
ja.
„Hæ! hæl“ liugsaði skömmin hann
Ertuperti, „þarna kemur einn enn,
sem ég get ert!“ En upphátt sagði
hann: „Það er gott að ég skyldi hitta
þig, Tígull múrari — geturðu ráðið
fyrir mig gátu?“
„Hvernig er hún? spurði Tígull
og stóð kyrr.
„Nú skaltu heyra, sagði Ertuperti.
Og svo þuldi hann gátuna.
„Ha, flugu burt?“ spurði Tígull
múrari. „Hver flaug burt?“
„Taktu almennilega eftir!“ svaraði
Ertuperti, og svo fór hann með gát-
una sína aftur.
„Nú, þeir flugu burt, en hvað
sagðirðu nú affur að þeir hétu?“
spurði Tígull múrari.
„Æ, skelfing ertu vitlaus,“ svaraði
Ertuperti gramur. Og svo þuldi hann
hátt — því að Tígull múrari var svo
heyrnarsljór: „Eg sagði Kliptumig,
Sláðumig og Stígðuámig —“
„Með mestu ánægju,“ sagði múr-
arinn, og svo trampaði hann á tærn
ar á Ertuperta.
„Æ, þú mátt ekki gera þetta!“
vældi dvergurinn. „Það var alls ekki
svona! Æ, æ, það er ekkert gaman
að þessu!“
„Jú, ansi gaman,“ sögðu Gæsa-
penni og Gráskeggur, sem nú voru
að koma að. Leðurjakki kom líka út
úr vinnustofunni sinni og ýmsir
fleiri dvergar, sem einhverntíma
liöfðu orðið fyrir barðinu á Ertu-
perta.
„Þú sagði þetta sjálfur,“ sagði
múrarinn. -— „Þú sagðir það meira
að segja þrisvar, ég lieyrði það sjálf-
ur.“
Enginn vildi lijálpa lirekkjalómn-
um honum Ertuperta og loksins
varð liann að flýja, en hinir liæddu
hann og lilógu að honum. Ertuperii
var allur blár og marinn, og sveið
mikið i eyrað, þvi að einhver liafði
rétt að segja klipið það af honum.
„Eg skal aldrei framar erta aðra,
úr því að það er svona vont eftirá,“
Adamson var skorinn niður.
J •“■v l J
— Fyrirgefið þér —- þér munuð
ekki hafa meðal við kvefi?
sagði Ertuperti grátandi. Og það
loforð liélt hann, svo þegar frá leið
var alveg liætt að spyrja hann:
„Hver heldurðu að hafi orðið eft-
ir?“
—- Ila, það voruð víst þér, sem
ókuð ú mig i gærkvöldi — ha?
— Ilversvegna standið þér eigin-
lega hérna til að gæta að. Haldið
þér að nokkrum manni detti í hug
að stela þessu gamla rusli?
— Að hugsa sér að geta flogið
svo.na um loflið.