Fálkinn - 08.02.1946, Blaðsíða 13

P Á L K 1 N N
13
KROSSGATA NR. 572
Lúrétt skýring:
1. Kvikt, 7. leyndu, 11. tilkall, 13.
smygla, 15. tveir eins, 17. liækkun,
18. slark, 19. úttekiö, 20. fæða, 22.
ending, 24. upphafsstafir, 25. konu,
26. minnka, 28. tórast, 31. mánuður,
32. liégómi, 34. nögl, 35. bráðum,
36. fæða, 37. endi, 39. fangamark,
40. elskar, 41. pólitík, 42. skutur,
45. ósamstæðir, 46. utan, 47. ham-
ingjusöm, 49. slökkvari, 51. husluðu,
53. eind, 55. heita, 56. efni, 58. man-
aði, 60. fljótið, 61. dýramál, 62. ó-
samstæðir, 64. forsetning, 65. tveir
eins, 66. jurt, 68. stefna, 70. fanga-
mark, 71. merkis, 72. óværð, 74.
duglegt, 75. laun.
Lóðrétt skýring:
1. Ungviði, 2. firma, 3. veitinga-
liús, 4. fjölda, 5. tölu, 6. upphróp-
un, 7. skemmdur, 8. gervöll, 9. tónn,
10. kona, 12. þungi, 14. gróður, 16.
skylda, 19. flýtirinn, 21. veiða, 23.
fræðigreinin, 25. lengdarmáls, 27.
tveir liljóðstafir, 29. fangamark, 30.
grasblettur, 31. liljóðstafir, 33. náði
í, 35. batna, 38. tala, 39. fyrirlita,
43. manns, 44. hreysi, 47. veiki, 48.
kveinkar sér, 50. tónn, 51. band,
52. ósamstæðir, 54. á fæti, 55. lokur,
56. hýði, 57. kaupfélag, 59. slæman,
61. frá, 63. reiðu, 66. feiti, 67. við,
68. sæ, 69. asa, 71. skip, 73. upp-
hafsstafir.
LAUSN Á KROSSG. NR. 571
Lárétt rúðning:
1. Drósa, 7. melís, 11. patti, 13.
ósaði, 15. L.S., 17. Lars, 18. toga,
19. K.A., 20. kal, 22. Ra, 24. G.I.,
25. tár, 26. slit, 28. fleki, 31. mark,
32. afar, 34. önn, 35. scfn, 36. ána,
37. A.A., 39. S.L., 40. lag, 41. aftan-
skin, 42. háf, 45. T.S., 46. op, 47.
man, 49. laki, 51. haR 53. próf, 55.
afla, 56. kanal, 58. fals, 60. gul, 61.
áa, 62. op, 64. Rip, 65. Nr., 66. álir,
68. skar, 70. ð.r., 71. stuna, 72. lit-
ar, 74. rætur, 75. afrak.
Lóðrétt ráðning:
1. Dolks, 2. óp, 3. sal, 4. atar, 5.
fis, 6. rót, 7. magi, 8. eða, 9. L.I.,
10. slark, 12. traf, 14. Sogi, 16. sal-
an, 19. kárna, 21. lifa, 23. pening-
ana, 25. tafl, 27. T.A., 29. L.Ö., 30.
K.N. 31. M.A., 33. rafti, 35. slipp,
38. ats, 39. sko, 43. álfur, 44. fall,
47. móar, 48. aflið, 50. K.A., 51. ha,
52. la, 52. R.F., 55. Agnar, 56. Kain,
57. Loki, 59. sprek, 61. alur, 63.
pata, 66. átu, 67. rak, 68. sló, 69.
raf, 71. S.T. 73. R.R.
ist stundum, og virðist ístöðulítill. I raun-
inni er ég það þó ekki, ekki á meðan ég
á jtig og Per. Það er hugsunin um að ég
geti ekki uppfyllt skyldur mínar við liann
sem gerir mig þunglyndan, en vonandi
verður gæfan með, þó síðar verði, svo að
ég geti úlvegað lionum þá menntun, sem
ég Iiefði óskað mér að hann lilyti. Bara
að liann verði hraustur! Eg vona að það
sé eklci verra en læknirinn sagði okkur.
— Það vona ég líka, svaraði Inga, sem
einnig var kvíðafull. — Lælcnirinn ímynd-
ar sér auðvitað, að liann jafni sig, ef
hann getur fengið að dvelja i sveit.
— Já, en hann nefndi ekki, live langan
tíma það mundi taka, sagði Erik Brenn-
er. — Það er ekki rétt hjá mér að vekja
hjá þér(kvíða, en ég er mjög hræddur um,
að læknirinn hafi eklci látið allt í ljós
við okkur, eins og það raunverulega er.
Ef lil vill er það hugárburður í mér.
Nú þegar drengurinn er fjarverandi er
þetla miklu erfiðara, ég á við.... Iiann
jtagnaði skyndilega.
— Þú saknar hans mikið, Erik, er það
ekki?
— Líkt og þú, og það er víst ekki lítið
sem þú leggur á þig til þess að dylja til-
finningar þínar! svaraði liann með við-
kvæmni og augnaráð hans har vott um
skilning. — Við getum ekki dulið það
hvort fyrir öðru. — En á sunnudaginn,
bælti hann við glaðlega, skulum við eiga
yndislegan dag — öll þrjú. Eg hefi ekki
i mörg ár hlakkað jafn mikið til.
Næstu vikur vann Inga allan daginn
vit i gegn. Jafnframt atvinnu sinni liugs-
aði hún um heimilið. Hún fór til vinn-
unnar snemma á morgnana, og mat-
reiddi og gerði húsverkin, þegar hún kom
heim seint á eftirmiðdögunum.
Þótt Erik væri þessu mótfallin og vildi
helst að hún legði vinnuna niður, hélt
liún henni áfram og fannst hún vera ham-
ingjusöm yfir því að gela unnið. Hún
sagði Erik að hann þyrfti ekki að líta
á sig sem neinn ])íslarvott; enda væru
fjölda margar aðrar konur, sem ættu við
lík kjör að húa og liún.
Sunnudagar þeir, sem þau heimsóttu
Per, voru þeirra hamingjuríkustu stund-
ir. Þau voru vön að fara ekki til hans
fyrr en að afloknum hádegisverði, til
að þurfa ekki að þyngja á matarbúri
séra Emanuels, og þegar þau komu til
prestsetursins, fóru þau langar göngu-
ferðir með drenginn út um skóginn, og
voru öll glöð og hamingjusöm sem á-
hyggjulaus hörn.
Þessir dagar vógu upp á móti öllum
hinum þungbæru áhyggjustundum, dreng-
urinn varð jafnan himinglaður er þau
komu, og Ingu virtist, sem hann mundi
hafa mjög gott af dvöl sinni i sveitinni.
Kinnar hans voru orðnar rjóðar og sæl-
legar af sólinni, og hann hafði lika fitn-
að. En þau vissu að liann mundi líða
af heimþrá, og dáðust að hve karlmann-
lega hann bar sig og hversu mjög hann
reyndi að dylja þrá sína til þess að vekja
ekki meðaumkun með sér.
Þegar Inga spurði hann hvernig honum
gengi að gera Emanuel til hæfis, svar-
aði hann aðeins, að stundum væri það
erfitt, en að hann gerði allt, sem þau
segðu sér, og þegar hún lirósaði honum
fyrir það hversu góður drengur hann væri
ljómuðu augu hans af gleði.
Séra Emanuel gaf drengnum góðan
vitnisburð eftir sinum hætti. — Eg verð
að segja það, hafði liann sagt við Ingu,
að hann er mjög þægt barn, og vel upp
alinn, en auðvitað vantar hann margt,
til þess að geta talist óaðfinnanlegur á
öllum sviðum, en væntanlega verður liann
það með tíð og tíma. Eg get lálið þig
vita, að það er lítill vandi að gera mann
úr honum ef rétt er að farið, þvi upplagið
er gott. En auðvitað verður maður þó
alltaf eitthvað að liafa fyir því, og þú
verður að skilja, að það er nokkur fórn,
sem við höfum tekið á okkar herðar fyrir
ykkur.
Inga kinkaði aðeins kolli, þegar Em-
anuel lióf slíkar ræður. Hún vildi lialda
friði, með því að leggja ekki í stælur við
bróður sinn, þótt henni fyndist hann oft
óréttlátur í skoðunum. Og hana grunaði
að hann og kona lians vissu ekki hvern-
ig best mundi að meðhöndla Per, þrátt
fyrir þeirra ákveðnu skoðanir þar um.
Færi hún að andmæla þeim, vissi hún,
að það mundi bara leiða lil uppistands,
þau mundu saka hana um vanþakklæti
á miskunn þeirra, og ráðleggja henni að
fara með drenginn heim til sín, ef hún
héldi að ekki færi nógu vel um liann hjá
þeim. En hún mátti eklti laka hann úr
sveitinni fvrr en hann væri orðinn liraust-
ur.
Hún vissi líka að mágkonu hennar fynd-
ist drengurinn vera til byrði fyrir sig,
og lienni sárnaði oft er hún heyrði hana
vera að fyrirskipa og atyrða Per, en hún
sat á sér, og' lét sem ekkert væri. Hún
vissi að það mundi hest til þess að halda
friði.
Þið verðið að skilja það, sagði séra
Emanuel eill sinn, — að drengurinn ger-
ir okkur feikna fyrirhöfn, og þeir pen-
ingar, sem þið borgið með honum, hrökkva
ekki fyrir útgjöldum i sambandi við liann,
t. d. varð Anna núna nýlega að láta sóla
skóna hans, og það er í ótal fleiri til-
fellum, sem hún hefir orðið að borga fyr-
ir hann úr eigin vasa. Eg segi þetta ekki
lil að krefja þig skuldar, Inga, en að-