Fálkinn - 18.10.1946, Page 12

12
FÁLKINN
Edmund Snell:
Maðurinn með járnhöndina
L
knýttum linefa, svo að hann slengdist á
gangstéttina. Einhverju svörtu var kastað
á eflir honum, og bilhurðinni svo skellt
í lás.
Fólkið á götunni nam staðar og leit
kringum sig. Bíllinn fór að hreyfast og
það var rétt svo að örvílaður þjónninn
fékk ráðrúm til að setjast fram í við hlið-
ina á ökumanninum.
Armourer héyrði dyravörðinn segja
spaugslegri rödd:
— Hans hágöfgi er ekki með sjálfum,
sér í dag!
— Það er ekki svo að sjá, svaraði Ar-
mourer þurrlega.
Af forvitni gekk hann niður á gang-
stéttina og sá eitthvað dökkt og rykfallið,
sem lá í rennunni. Hann sparkaði í þetta,
sem Bernhardi greifi hafði kastað út úr
hifreiðinni, í æðiskastinu, það var flóka-
hattur nákvæmlega eins og sá sem Ar-
mourer liafði fundið í ganginum uppi
í gistihúsinu!
— Merkilegt! tautaði hann og fór svo inn
aítur. Það var ekki nema um eitt að gera
núna. Westall varð að taka á móti hon-
um. Allir hlekkirnir i heilli keðju höfðu
horist upp í hendurnar á honum, ldaðist
á hann, hvort honum líkaði betur eða
ver. „B“ í bréfinu sem hann hafði fundið
i hattinum, þýddi kannske Bernardi —
og svo var talað um svörtu höllina, og
þetta merkilega með brúna flókahattinn.
Hann fékk ekkert svar þegar hann barði
að dyrum hjá sir James. Hann gerði því
ráð fyrir þvi að Helen og faðir hennar
sætu niðri í salnum og væru að borða,
og fór niður í skrifstofuna til að spyrjast
fyrir. Ármaðurinn virtist vera úti á þekju.
— Sir James Westall, monsjör? Því mið-
ur — það býr enginn maður með því
nafni hér á gistihúsinu.
Armourer góndi forviða á hann. — Býr
hann ekki hér, segið þér? En ég talaði
við liann sjálfur, hérna uppi á nr. 43, fyr-
ir ekki meira en hálftíma.
Ármaðurinn yppti öxlum og baðaði út
höndunum.
— Yður hlýtur að skjátlast, monsjör.
Sir James Westall býr ekki liérna og
herbergin á 43 eru iaus eins og stendur
Hann sneri bakinu að Armourer og fór
að tala við annan gest, \.:ð hinn endann á
borðinu.
Armourer reyndi við dyravörðinn.
— Mér er sagt að sir James Westall og
dóttir lians séu farin. Er það rétt?
Dyravörðurinn starði eins og naut á
girðinguna beint á móti gistihúsinu.
— Sir James hefir ekki heiðrað okkur
með heimsókn í marga mánuði, herra. Eg
hefi heldur ekki heyrt þess getið að það
væri von á honum.
Armourer stakk höndunum i vasana og
hló upp í opið geðið á manninum.
— Þér segið það. Aristide! Og lögreglan
hefir vitanlega ekki komið hingað heldur?
Hann veifaði með einum 100 franka seðl-
inum barþjónsins við nefið á dyraverðin-
um. „Eg er einn af þeim' innvígðu, lagsi,
og liefi ekki efni á að sólunda timanum.
Hverjum spyr maður eftir núna?
Dyravörðurinn starði enn og brá ekki
svip.
— Nei, nei, monsjör! sagði hann hátt.
— Eg get svarið að yður skjátlast. Og svo
hvíslaði hann hás: — Eg veit kanske eitt-
hvað á morgun. En farið núna. Það er
spæjari í anddyrinu og horfir á okkur.
— Það verður kannske ekkert „á morg-
un“ hjá mér, Aristide, hvíslaði Ai’mourer,
hálft í hvoru við sjálfan sig, um leið og
hann gekk út framhjá dyraverðinum. —
Góða nótt!
III. Kap.: Kynleg kona.
— Afsakið þér, monsjör!
Armourer var kominn liálfa leið niður
þrepin jiegar Aristide vék lionum afsiðis.
Áður en Armourer gafst tími til að mót-
mæla þessu háttalagi dyravarðarins varð
lionum litið á þrjár persónur, sem komu í
sama bili út um vindulnirðina. Aristide
stóð með húfuna í hendinni og hneigði sig
undirgefinn. Gistihússtjórinn kom brosandi
og var að fylgja grannvaxinni Arabakonu
með slæðu niður þrepin, út að bifreið, sem
beið á götunni. Tveir svartbrýnir menn
með svarta tarbusa og í smoking komu há-
liðlega á eftir henni — annar hár og álút-
ur, skarpleitur, en hinn afar digur.
Konan leit til Armourers um leið og llún
gekk framhjá, og lítill, gljáandi hlutur
rann út úr einni klæðafellingu hennar og
lenti við fætur lionum. Fingur Armourers
höfðu lokast um hann á broti úr sekúndu,
áður en Aristide hafði tekist að ná í hann.
— Afsakið þér, monsjör, þetta er veskið
dömunnar.......
Armourer leit hvasst á hann.
— Eg veit það, kunningi. En ég geymi
það fyrst um sinn.
Kynlegt bros lék um varir hans þegar
hann flýtti sér niður dyraþrepin á eftir
konunni með slæðuna. Þetta var máske
síðasta kvöldið sem hann lifði, og hann
var staðráðinn í að reyna að gera það sem
viðhurðaríkast. Undir venjulegum kring-
umstæum hefði það ekki yfirleitt verið
neinn viðburður þó kona missti gullhylki,
en hann liafði tekið eftir tvennu í augun-
um, sem störðu á liann yfir slæðuna, —
að þau voru blá en ekki brún, eins og
gera hefði mátt ráð fyrir um Arabakonu,
og að liann var viss um að þau könnuðust
við hann.
Armourer vatt sér framhjá feitum gisti-
hússtjóranum, sem brosti og beygði sig í
sífellu, og sá nú aftur augun, gegnum op-
inn gluggann á bifreiðinni.
— Hylkið yðar, madame, sagði hann og
rétti það inn um gluggann. Heitir fingur
gripu — ekki um hylkið heldur um úlfn-
liðinn á honum.
— Hjartans þakkir, monsjör, sagði hún
á frönsku. — Eg er yður mjög þakldát. Það
var óvarkárni af mér að glopra því svona
niður. Kanske við megum aka yður eitt-
hvað?
Armourer hristi höfuðið.
— Eg þakka kærlega boðið, en ég ætla
að borða miðdegisverð hérna og svo fer
ég í casinóið á eftir.
— Til að spila, monsjör?
— Já, til að spila. Kanske mér veitist
sú ánægja að liitta yður þar síðar?
Hún yppti öxlum.
— Kanfcke, monsjör. Leyfið mér að
minsta kosti að gefa yður afríkanskan
verndargrip, sem gelur fært yður gæfu.
Rödd liennar lækkaði og varð. að livísli.
— Geymið þetta — fljótt! Takið það
ekki upp hérna.
Ilún fékk honum ofurlítinn, þunnan
böggul í lófann. Fingur lians luktust um
hann, og liann stakk lionum í vasann
þegar svartbrýnu mennirnir komu nær
bifreiðinni, og færði sig til svo að þau
gætu komist inn. — Au revoir, monsier!
Þegar bifreiðin og liinir kynlegu far-
þegar var komið í hvarf, gekk Armourer
hlislrandi frá gistihúsinu og á lítinn, val-
inn matstað, þar sem liann liafði afráðið
að fá sér eitthvað að borða.
Ennþá eltu kynjarnar hann, og liann
vissi að þær liöfðu byrjað á þvi augna-
blilci sem hann lieimsótti sir James West-
all.
Það hefði verið lilægilegt að látast
þekkja konu, sem liann hafði aðeins séð
augun og nefbeinið á og sem hafði talað
með raddhreim, sem liún vel gat liafa
gert sér upp, en það hafði verið eitthvað
það i öllu fasi hennar, sem honum kom
svo einkennilega kunnuglega fyrir sjónir.
En eitt var liann alveg viss um: liann
hafði aldrei séð förunauta hennar áður.
Hann tók á bögglinum, sem hann liafði
í vasanum, með þumalfingri og vísifingri,
til þess að reyna að finna livað þetta væri.
Hann mundi vel aðvörun hennar og ákvað
að opna ekki böggulinn meðan hann væri
úti á götunni. I fyrsta lagi var langtum
of margt fólk kringum hann, og í öðru
lagi vissi hann nægilega mikið til þess
að sjá að morðið á föla manninum í
gistihúslierbergjunum nr. 43 — hafði
rumskað við lögreglunni í Monaco '—
jafnvel þó að þetta morð væri þaggað
niður.
Hann gat lika liugsað sér að aðrir menn
liefðu gætur á lionum — mennirnir sem
sir James var að starfa á móti. Ef þeir
liefðu séð hann fara inn í salarkynni
lögreglustjórans og konia þaðan út aftur,
gátu þeir dregið þá ályktun af því, að
liann starfaði enn fyrir ’WestalI. Hann
minntist þess livernig Bernardi skaut allt
í einu upp í þjórskálanum og að liann
lial'ði boðið honum að drekka glas með
sér. Hafði þetta verið tilviljun? Og livaða
samband við leydardóminn liafði það,
að liann skyldi liitta þessa þrjá kynlegu
Austurlandabúa við gistihússdyrnar?