Fálkinn - 25.10.1946, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
KROSSGÁTA NR. 608
Lárétt skýring:
1. Góður, 5. rithöfundur, 10. dýr,
12. kona, útl., 14. þras, 15. þing-
mann, 17. áhrifagjarnar, 19. huggun,
20. venjulega, 23. flýti, 24. bit, 26.
nokkrir, 27. mát, 28. fugls, 30. burst,
31. drjúpa, 32. spænskt nafn, 34.
afkvæmi, 35. sæmilega, 36. hrein,
38. greina, 40. vatn, 42. hani, 44.
eyða, 46. verðleggja, 48. krók, 49.
kom, 51. skógardýr, 52. leiða, 53.
hornhúðar, 55. fæða, 56. skipar,
58. flani, 59. akrar, 61. rusl, 63.
þræðir, 64. umgerð, 65. er í vafa.
Lóðrétt skýring:
1. Þingmaður, 2. heiður, 3. um-
húðir, 4. ending, 6. tveir eins, 7.
forfeðurna, 8. þrir ósamstæðir, 9.
gimsteinafágarar, 10. fuglar, 11. fót-
stokk, 13. holur, 14. ríkt, 15. ílát,
16. efni, 18. skipuleggur, 21. fanga-
mark, 22. tala, 25. þráðinn, 27. sjó-
mann, 29. sælgæti, 31. lirufótt, 33.
kvæða, 34. kvikmyndafélag, 37.
eignarfornafn, 39. kona, 41. syndir,
43. þrep, 44. bibliunafn, 45. dýr,
47. herbergi, 49. dýramál, 50.
skammstöfun, 53. elliær, 54. kippa,
57. skel, 60. veitingastofa, 62. fanga-
mark, 63. samhljóðar.
LAUSN Á KROSSG. NR. 607
Lárétt ráðning:
1. Skall, 5. seinn, 10. skera, 12.
Osram, 14. skurð, 15. ala, 17. tosar,
19. kál, 20. afgirta, 23. ina, 24. alda,
26. raðir, 27. Ksar, 28. spuni, 30.
tað, 31. tótta, 32. Nina, 34. tóra, 35.
hastur, 36 kapall, 38, unað, 40.
pale, 42. aftur, 44. Sál, 46. slits, 48.
kram, 49. rónar, 51. aðra, 52. kór,
53. örmagna, 55. tóm, 56. annál, 58.
ana, 59. skont, 61. silla, 63. skagi,
64. rauða, 65. spari.
Lóðrétt ráðning:
1. Skuldunautarnir, 2. ker, 3. arða,
4. La, 6. E.O., 7. ista, 8. Nro, 9.
Nasistaleiðtog'i, 10. skálp, 11. hliðar,
13. manat, 14. skass, 15. agat, 16.
arið, 18. rarar, 21. Fr„ 22. T.R., 25.
anísnum, 27. kóralla, 29. intar, 31.
tópas, 33. auð, 34. tap, 37. þakka,
39. fónann, 41. ásamt, 43. Fróns,
44. sóma, 45. laga, 47. tróni, 49. R.R.,
50. R.N., 53. öllu, 54. aska, 57. ála,
60. kar, 62. að, 63. S.P.
lcerfi, alltaf á lit, og í hvert sinn juku
þau viðurlögin. Armourer kom með tillög-
ur, en hún gerði ávallt þveröfugt við það,
sem iiann stakk upp á. Einstöku sinnum
töpuðu þau, en i þau fáu skifti liló daman
með slæðuna • hara og tvöfaldaði aftur
viðurlögin.
Spilafíflið í Armourer fór að gera upp-
reisn. Að vísu var gaman að því að sjá
spilapeningana lirúgast saman fyrir fram-
an þau, en það var engin íþrótt í þessu
spili. Hann hrann af löngun til að breyta
út af þessari einhæfu aðferð með þvi
að reyna 36 á einum möguleika. En hin
fríða leiksystir hans vildi ekki fallast á
þelta.
— Non, non, mon ami, sagði hún. —
Við spilum til að græða, þér og ég. Með
hinu mótinu tapið þér bara.
Armourer yppti öxlum og lét undan.
Hann liafði misst allan áhuga á þessu spili.
Upp á vissan hátt hafði kvöldið farið
lil ónýtis. Þó undarlegt mætti virðast var
hann ekki neitt sérlega þakklátur við
þá tilhugsun, að nauðsynin á að fyrir-
fara sér væri úr sögunni, en lionum létti
stórlega þegar konan ýtti loksins stólnum
frá borðinu og stóð upp.
— Takið þér spilapeningana, sagði hún,
og svipurinn var eins og á aðalsfrú, sem
er að tala við þjóninn sinn. Nú skulum
við fara að sækja vinninginn. Gefið þér
spilapúkanum 500 franka og svo skulum.
við hypja olckur á burt liéðan. Kannske
þér viljið bjóða mér kvöldmat einhvers-
staðar? Eg liefi lijálpað yður til að vinna
fimmtíu þúsund franka.
Armourer hrökk við. Það gekk ekki
upp fyrir honum fyrr en nú hvílík kynst-
ur þau höfðu unnið. Hann fyllti vasana
með spilapeningum og elti vinkonu sína
með slæðuna. Heili lians sem áður hafði
verið gruggaður, var nú orðinn alveg klár
aftur. Fimmtíu þúsund frankar. Það þýddi
það sama sem allur gróði þeirra væri
lielmingi hærri. Nærri þvi sjö hundruð
pund á livort. Þau höfðu spilað um svim-
andi há viðurlög, en samt liafði honum
aldrei komið til hugar, að lokavinning-
urinn gæti orðið svona stór. Hann fann
að það hlaut að vera eithvað hogið við
þetta. Gjaldkerinn, sem borgaði honum
peningana fyrir spilapeningana, óskaði
honum til liamingju brosandi og tók fast
i höndina á honum. Armourer stakk þús-
und franka seðli í lófann á honum, áður
en hann sleppti á honum hendinni. Hann
gekk niður stigann og var líkast því að
hann svifi, og honum fannst hreina loftið
í spilabankagarðinum eins og ódáins-
drykkur. Runnarnir og blómin voru æfin-
lýraleg í rafljósabirtunni. Stórar skærar
stjörnur tindruðu á himninum heiðum,
og liinumegin við trjálimsgirðinguna, sem
sett hafði verið til að fela járnbrautar-
teinana, gat hann séð hvitar skútur vagga
fyrir akkerum á höfninni.
Hann hafði peninga upp á vasann og
heimurinn hrosti við honum á ný. Hann
leit á armbandsúrið og sá að komið var
fram yfir miðnætti. Morgundagurinn, sem
hann hafði elcki búist við að lifa, var
byrjaður. Svo var hinni ókunnu velgerðar-
konu lians fyrir að þaklca, að nú átti
liann nóga peninga til að borga skuldir
sínar og lifa lífinu áfram.
Það var tekið undir handlegginn á hon-
um.
— Það er fallegt i kvöld! sagði rödd við
hliðina á honum. — Er elcki gott að vera
lifandi?
Armourer leit við og skellihló.
— Gott að vera lifandi, ha? Jú, það
skal ég svei mér taka undir. En brosið
hvarf brátt af vörum hans og nú greip
geigur hann í staðinn. — En liver eruð
þér eiginlega? spurði liann hásum rómi.
Nú lieyrðist tindrandi lilátur frá lienni,
ertandi og kynlegur hlátur.
— Hvað kemur það eiginlega málinu
við, vinur minn? sagði hún. — Segið bara
að þér séuð þakklátur — að þér ætlið að
vera mér þakklátur til æfiloka.
Hann bar hönd hennar upp að vörum
sér.
— Það verð ég, sagði hann í hálfum
hljóðum. — Vitið þér, að mánuðum sam-
an hefir hagur minn farið síhrörnandi,
og óheppnin liefir elt mig óslitið. Það er
satt að það munaði minnstu að ég hlési
heilann á mér út úr hauskúpunni, en nú
hafið þér lijálpað mér úr öllum ógöngun-
um. Það er ekki sennilegt að ég gleymi
yður. Hann rétti út höndina eftir bláu
slæðunni, hann var forvitinn að sjá and-
litið, sem var bak við.
Hún rak upp lágt óp til andmæla og
hörfaði undan frá honum og dró liandlegg-
inn að sér. Eitthvað liart var rekið í
brjóstið á honum — það var hlaup á
slcammbyssu.
— Haldið yður i fjarlægð, sagði rödd-
in kuldalega.
Armourer yppti öxlum.
— Afsakið þér, sagði hann lágt, en
rétti í sama bili út höndina, greip um
úlnlið henni og sneri skammbyssuhlaup-
inu út á lilið. Hann brosti. — Hélduð þér
að ég væri hræddur við svona barnaleik-
fang, eða hvað?
— Ivannske .....
Hann tók af henni skammbyssuna, leit
á hana og stakk henni í vasann.
Hún stóð og sneri andlitinu undan, og
liann hélt að hún hefði farið að gráta.
Hann varð gagntekinn af meðlíðan, og
sem snöggvasl livarflaði það að honurn
hvort hann hefði sært hana — eða kannske
var hún aðeins vonsvilcin yfir því að
liann hafði séð gegnum tilraun liennar
til að hræða hann. Hann ætlaði að fara
að taka utan um hana, þegar fjórar verur
stefna í áttina til þeirra. Englendingur
og Arahakona, sem væru að rífast úti
á götu um þetta leyti sólarliringsins mundu