Fálkinn - 26.09.1947, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
n, ««.«*«*»: y c N j| 1 i ]| «• a I* n I !• 7ictop IIngw
Jondrette þakkaði Valjean gjöfina
með lævíslegri fagurmælgi og reyndi
á allan veg að tefja för hans.
Meðan á samtali þeirra stóð,
læddust nokkrir svipskrýtnir menn
inn í herbergið, svo að Valjean
varð undrandi.
Jondrette flýtti sér að segja, að
jietta væru heiðárlegir og friðsam-
ir nábúar, sem oft kiktu inn.
„Og sjáið þér, lieiðraði velgjörð-
armaður, hér liefi ég dýrmætt mál-
verk, sem ég neyðist til að selja
yður fyrir 3000 franka. — Hafið
þér veskið yðar meðferðis.“
Um leið og hann sagði þetta, dró
hann fram skiltið frá skránni í
Montfermeil oð sýndi Valjean það.
Valjean áttaði sig nú á öllum að-
stæðum. ]>að var eitthvað í aðsigi
og þvi um að gera að vera reiðu-
búinn, hvað sem í skærist.
Jondrette setti sig nú í tilhlýði-
legar stellingar fjárkúgunarmanns
og hrópaði: „Þekkið þér mig ekki?
Eg heiti Thénardier, fyrrum veit-
ingamaður í Montfermeil.
„Eg þekki yður ekki,“ sagði
Valjean, rólega og ákveðið, um leið
og hann greip þéttiiigsfast uhi stól-
bríkina.
í næsta iierbergi stóð Maríus og
fylgdist vel með þvi, sem fram fór.
Hann hafði nú lyft byssunni til þess
að skjóta, eins og Javert hafði tal-
að um, en þá heyrði hann nafnið
Thénardier, nafnið á manninum,
sem hann hafði leitað að árum
saman til þess að uppfylla kvöð
])á, sem faðir hans hafði Jagt á
hann. Þetta var maðurinn, sem
hann átti að launa fyrir hraustlega
framgöngu í orrustunni við Water-
loo.
Höndin seig aftur niður, og skot-
inu var ekki hleypt af — — „Nú
þú þekkir mig ekki aftur“, lirópaði
Thénardier. „Manstu ekki eftir jól-
unum fyrir átta árum, þegar þú
komst og sóttir Cosette litlu til veit-
ingahúss míns í Montfermeil og
horgaðir mér skitna 1500 franka
fyrir hana, barn, sem ég liefði get-
að lifað af allt mitt líf. — Manstu
ekki út í skóginum. Þá Jiafðir þú
öll ráð i þinni hendi, en nú er
minn dagur kominn, —- manstu nú
hver ég er?“
„Já, ég veit það nú, þér eruð
glæpamaður!"
Nú þustu svipskrýtnu nábúarnir
fram á gólfið og réðust að Valjean.
Urðu ])arna sviptingar miklar og
slag'smál. Valjean gerði mikinn usla,
en var þó að þrotum kominn, þeg-
ar Javert kom inn.
Þó að allir þrjótar ParísarböVgar
bæru virðingu fyrir Javert, réðst
hópurinn samt að honum, ])egar
liann birtist í dyrunum. En lög-
regluþjónarnir sem komu á eftir
honum, börðu ])á niður og settu
þá í handjárn. Einn árásarmann-
anna gat þó miðað byssu á Javert,
sem sagði hryssingslega: „Sparaðu
þér ómakið, vinur minn, byssan er
óhlaðin.“
Og byssan var óhlaðin.
Nú voru allir hinir handjárnuðu
fluttir niður á lögreglustöð, og Jav-
ert gaf skcpun um að flytja þann,
sem fyrir árásini varð, cinnig nið-
ur á lögreglustöð til yfirlieyrslu.
En h'ánn fannst ekki. Hann hafði
hlaupið á brott, meðan uppnámið
var. Javert varð hugsi og Jijá hon-
um vöknuðu grunsemdir, en eftir-
förin varð árangurslaus.
Valjean var allur á burt.
Jean Valjean, sem hafði farið frá
klaustrinu, af því að Coselte gat
ekki verið j>ar, nema hún yrði
nunna, bjó nú undir nafninu Faucli-
elevent í litlu Jiúsi í Plumet-götu.
Gerði liann þar allt vistlegt fyrir
Cosette, en hélt sig ekki ríkmann-
leg'a sjálfur. Sem góður borgari,
vann liann nú á borg'arverðinum.
Var hann tigulegur ásýndum í bún-
ingnum, en þegar lieim kom skipti
hann alltaf um föt og fór í verka-
mannabúning.
Cosette var vön öllum dutlung-
um og sérkenmim Valjeans. Hún
var farin að sætta sig við þessa
tvöföldu tilveru Iians. Hún kippti
sér ekki heldur upp við óróa lians
út af Thénardier-málunum.
Þau liættu ekki skemmtigöngun-
um um garða borgarinnar, og Co-
sette til mikillar gleði mættu þau
Maríusi nokkrum sinnum, án þess
þó að þau heilsuðust.
Eitt sinn mættu þau sjö vögnum.
Á hverjum þeirra sátu 24 menn og
sneru bökum saman. Þeir voru með
járn um liálsinn og voru hlekkjaðir
saman.
„Hvers konar lest er þetta, pabbi?“
spurði Cosette.
„Þrælkunarfangar á ieið til gal-
eiðanna,“ svaraði Valjean með sem-
ingi en þykkjuþunga. Fyrir 35 ár-
um hafði liann farið samskonar för.
Með hjálp duglegra njósnara
komst Maríus að því, Jivar Cosette
bjó. Hann gat komið til hennar bréfi
með ástarvísum dag nokkurn, og
svo næsta dag kom hann óbeðinn
inn í garðinn til liennar og settist
hjá henni.
Þegar ryrsta feimnin var yfirunn-
in tókust samræður með þeim, og
skömmu siðar féllust þau í faðma
og liófu ástarjátningar, þrungnar af
eldmóði æskunnar. — Og þetta l'agra
vor hittust þau i garðinum á hverju
kvöldi, Barón Marius Pontmercy,
sonur hershöfðingjans frá Waterloo,
og Cosette litlt, dóttir hinnar ógæfu-
sömu Fantine.