Fálkinn - 26.09.1947, Blaðsíða 8

8
F Á L K I N N
' Allan Vaughan Elston: ' "
Sek—§ýkn?
L- ~----------------------------
Hún var ekki mönnum sinn-
andi. Og hin fráleita bón henn-
ar til fylkisstjórans liætti ekki
úr skák. Hún fékk þetta svar:
„Eg get ekki náðað hann.
Maður, sem drepið hefir annan
mann verður að gjalda glæp-
inn með sínu eigin lífi.“
„En Richard er saklaus,“
kvernaði Villa, „liann hefir allt-
af verið mér svo góður.“
FylkisstjóHnn Idustaði þolin-
móður á veslings konuna, en
gat þó ekki varist þeirri hugs-
un að eiginlega kæmi ])að ekk-
ert málinu við að Richard Gran
liefði verið góður við konuna
eða húri elskaði hann. Það var
staðreynd að Gran hafði verið
dæmdur til dauða fyrir að
myrða Rolf Smith perlukaup-
mann og auk þess hafði liann
stolið frá honum 20 perlum.
Aftakan var ákveðin í dag-
renningu daginn eftir.
Fylkisstjórinn liafði einmitt
verið að lesa vitnaframburðina-
Sérstaklega liafði hann tekið
eftir framlnirði aðalvitnisins,
Dyrens verslnnarmanns-
,,Eina ráðið, sem ég get gefið
yður, er að tala við D}rren. Ef
þér getið sannfært hann um, að
maðurinn, sem hann sá myrða
Smith, hafi verið einhver ann-
ar en inaðurinn yðar, get ég
frestað aftökuni og máske náð-
að manninn yðar.“
Villa 'flýtti sér af stað. Tím-
inn var dýrmætur og liún vissi
ekki hvar Dyren var. Hún leit-
aði lians árangurslaust heima
en fann hann svo á hafnar-
knæpu. Henni féll ekki erind-
ið. Hvorttveggja var að hún sá
að hann var drukkinn og svo
hitt, að hann hafði einu sinni
verið ástfanginn af henni- Hún
vissi að hann gat aldrei fyrir-
gefið henni að hún hafði tekið
Richard fram yfir liann.
John Dyren sá liana undir
eins:
„Gott kvöld, Villa, komdu og
fáðu þér eitt glas með mér!“
„Nei, þökk. Eg vil ekki neitt.
Eg kem til að spyx-ja þig nokk-
urs.
„Lof mér að heyra, stúlkan
min.“
„Ertu viss um að það hafi
verið Ricliard, sem þú sást um
kvöldið ?
„Auðvitað.“ Þetta var svo
sem ekki umtals vert. Jolm tók
i liönd henni og liorfði á hana.
— Villa sá að þarna var ekki
neins að vænta. Um að gera að
komast sem fyrst út aftur. En
Jolin tók íastara um höndina:
„Hvað liggur þér á? Hinkraðu
svolítið við!“
„Nei, ég get það ekki! Eg
verð að fara. Slepptu mér!“
Villa skalf af reiði.
„Jæja, úr því að þú endilega
vilt það. En mundu að ef ég
get gert eittlivað fyrir þig þá
hara komdu.“ John Dyren stakk
hendinni í vasann og tók eitt-
livað upp, sem hann stakk í
liendina á henni.
„Flýttu þér nú stúlka min!“
Villa fór. Þegar hún var kom-
in út fór hún að athuga liverju
Jolin hefði stungið að henni.
Það var lykill. Villa þekkti hann
aftur. Hann liafði hoðið lienni
lxann áður. Lykilinn var að í-
búð lians og tilgangurinn var
sá að hún gæti komist inn til
lians hvenær sem væri á sól-
arhringnum. Villa grýtti lykl-
inum i götuna. Þessi hundingi
.... en hún Jiafði ekki tíma
til að hugsa um það. Hvað átti
hún að gera til að bjarga Ric-
liard? Fara til fylkisstjórans?
Nei, það stoðaði ekkert. Hvað
þá . . . . ?
Það var liðið á kvöld og ljós-
in slokknuðu hvert eftir ann-
að. Loks var aðeins ljós ó ein-
um stað. Það var í kirkjunni.
Presturinn? Þar var maður sem
gat hjálpað henni! Villa flýtti
sér þangað og liitti prestinn í
dyrunum.
„Æ, getið þér ekki hjálpað
mér,‘ kjökraði hún. „Rjargið
þér manninum mínum!“
„Eg er á leiðinni til hans
núna,“ svaraði presturinn vin-
gjarnlega. „Eg ætla að vera lijá
lionum í alla nótt og kenna
lionum að liræðast ekki dauð-
ann.“
„En hann má ekki deyja,“
kjökraði Villa.
„Það fer eins og Guð vill,
barnið mitt!“
„Get ég þá ekkert gert?
„Biðjið fyrir sálu lians.“
Presturinn rétti út höndina og
blessaði liana.
Svo liélt liann áfram, stutt-
stígur, og von bráðar var þessi
litli granni guð'sþjónn horfinn
henni sjónum ........
Villa fór inn í kirkjuna og
upp að altarinu, og þar féll
hún á hné. Á allarinu stóðu
fjórir látúnsstjakar. En ekki
voru kerti í neinum þeirra.
Villa vissi að ljós átti að loga
á altarinu þegar biðist var fyr-
ir. Hvar átti hún að fá kerti?
Hún átti engin kerti lieima og
verslanirnar voru lokaðar. Lyk-
illinn -— John! Ilenni datt nokk
uð í hug. Hún vissi nokkurn-
veginn hvar lykillinn liafði
dotlið, og ef enginn hefði fund-
ið hann í millitíðinni ætlaði
hún að nota liann til að komast
inn í ibúðina hjá Jolin Dyren.
Hún liugleiddi livað það
væri heppilegt, að leiðin upp
til lierbergja Jolms lá gegnum
búðina.
Innan stundar var hún kom-
in þangað. Hún þreifaði fyrir
sér til að finna straumrofann.
Augnabliki siðar var alhjarl í
búðinni. Villa leitaði fyrir inn-
an búðarborðið, þar sem hún
hélt að kertin væru. Þar var
allt í einum hrærigraut og Villa
komst að þeirri niðurstöðu að
hún vrði að leita um alla húð-
ina, ef lienni ætti að takast að
finna kertin. En þá rakst hún
á sterka öskju undir búðar-
borðinu. í lienni fann liliu
nokkur kerti. Á hillunni lijá
öskjunni fann hún nokkur
kerti, sem voru sködduð í ann-
an endann, og Villa taldi rétt-
ara að taka þau en óskemmdu
kertin. Hún lagði peninga á
búðarborðið og fór.
Villa hafði legið á bæn um
stund, fyrir framan altarið.
Kertin voru að verða útbrunn-
inn og farið að birta af degi.
Svona fann presturinn liana
fyrir framan nær útbrunnin
kertin þegar hann kom aftur.
Allt i einu tók hann eftir ]>ví
að það slokknaði ó einu kert-
inu án þess að það væri út-
brunnið. Og nú slokknaði ó
öðru — og einu enn. Ilann fór
að altarinu og tók einn kerlis-
stúfinn úr stjakanum.
„IJvar hefir þú fengið þessi
kerti, barnið gott?“ spurði prest-
urinn.
„Eg keypti þau hjá Dyren.“
„Jæja. Á liann meira af þess-
um kertum?“
„Já, en ég tók ekki nema
fjögur.“
„Littu á,“ sagði presturinn og
sýndi henni perlu.
„Perlurnar?“ sagði Villa og
tók öndina á Iofti.
„Já, einmitt!" Hann tók hina
kertaslúfana og tók perlu úr
hverjum þeirra.
I einu velfangi skildi liann
hvernig í öllu lá. John Dyren
liafði myrt Rolf Smith og stol-
ið perlunum. En liann hafði
falið þær á þann hátt að hann
bræddi þær inn i kertin. Og
svo hafði hann borið ljúgvitni
gegn Richard Gran.
„Perlurnar!" endurtók Villa
undrandi.
IJönd gamla prestsins skalf,
er hann hélt perlunum í lófan-
um.
„Perlur náðarinnar, barnið
gott. Bæn þín hefir verið lieyrð

FRÁ PALESTÍNU. — Nýlega ók brynvann bifreið frá R. A.F. inn
í líkfylgd Gyðingaí TelAviv. Var henni velt á hliðina og lcom þá
til átalca milli lögreglunnar og Gyðinganna. 33 særðust. Myndin
sýnir hvernig umhorfs var á staðnum eftir hin hatrömu átök. —