Fálkinn - 07.03.1952, Page 12

12
FÁLKINN
ANTHONY MORTON: 6.
Leikið á lögregluna
\ Npennandi framhaldssagfa nm gflæpi og: ástir
en hann skyldi svei mér vara sig betur fram-
vegis. Svo minntist hann ekki meira á mót-
lætið, en spurði Mannering hvort hann hefði
verið heppinn í veðreiðaveðmálum undanfarið.
— Eg var á Tanamount í gær, sagði Mann-
ering. — Eg tvöfaldaði á Portiu. En eigin-
lega kom ég til þess að tala við yður um gim-
steinana, lávarður.
Fyrir þrjátíu árum hafði þáverandi Hugo
Fauntley verið skrifari hjá veðreiðamangara
í Greenwich, en veltan hjá honum fór aldrei
fram úr hundrað pundum. Með einstakri at-
orku og framtaki hafði hann mjakast upp á
við i kaupsýsluheiminum, en hann hafði ekki
gleymt æskuárunum og gat ekki skilið hvernig
Mannering gat látið sér standa á sama um
hvort hann tapaði eða vann. Það var þetta,
sem hann dáðist mest af honum fyrir og
þreyttist aldrei á að minnast á það. — Þekk-
ið þér Mannering? hafði hann fyrir sið að
spyrja kunningja sína. — Þér ættuð að kynn-
ast honum. Komið þér á grímudansleikinn
hennar dóttur minnar í næstu viku. Hann
Mannering verður þar.
Og Mannering sagði oft við sjálfan sig, að
betri auglýsingastjóra en Fauntley lávarð
gæti hann ekki hugsað sér.
— Gimsteina? spurði lávarðurinn.
Mannering kinkaði kolli og bauð honum
sigarettu.
— Já, ég hefi heyrt að Lubitz-demantarnir
verði boðnir til sölu eftir eina eða tvær vikur.
— Lúbitz-demantarnir? Augun ljómuðu í
lávarðinum. — Heyrið þér, Mannering. Það
væri einstakt að Lubitz-demantarnir og Gab-
riennesteinarnir væru á sömu hendi! Eruð þér
viss um þetta?
— Svo viss að ég hefi afráðið að kaupa þá,
sagði Mannering.
Það var auðséð að lávarðinum þótti miður.
— Já, auðvitað, sagði hann. — Eg gleymdi
alveg að þér eruð safnari sjálfur. Jæja, en ef
þér náið í Lubitz-demantana þá eruð þér hepp-
inn, það verð ég að segja.
— En, sagði Mannering og dró seiminn, —
mig langar meira að eignast Gembolt-safir-
ana, og mér datt í hug ....
Hann þagnaði þegar hann sá svip lávarð-
arins. Fauntley vissi að Gembolt-safírarnir
voru til sölu á uppboði, sem átti að halda hjá
Garton daginn eftir. Hann var kaupandi að
þeim og hafði þóttst viss um að ná í þessa
steina — fannst eins og hann væri með þá í
vasanum. Hann taldi að hann mundi geta náð
í þá fyrir fimm eða sex þúsund, en ef fleiri
yrðu um boðið var öðru máli að gegna.
— Mér datt í hug, hélt Mannering áfram,
— að ef þér vilduð láta vera að bjóða í Gem-
bolt-safírana, þá skyldi ég aftur á móti út-
vega yður Lubitz-demantana.
— Eruð þér fáanlegur til þess? Það er á-
gætt, Mannering, ágætt! Eg skal ekki hugsa
um Gembolt-safírana. Þér skuluð fá þá.
Mannering tók hatt sinn og hanska af skrif-
borði lávarðsins og tók brosandi í höndina á
honum. Ef lávarðinn hefði grunað hvað fólst
bak við þetta bros, hefði hann tæplega verið
eins alúðlegur og hann var.
Jimmy Randall hélt sig mest í Somerset,
og þegar hann kom til London við og við, var
erindið venjulega að tala við Tobby Plender.
Og í þetta skipti var það John Mannering,
sem þeir töluðu um, en andinn í samtalinu
var ekki eins mæddur og venjulega. Þetta
var að morgni dags þann 9. júlí, sama daginn
sem grímudansleikur Fauntley lávarðar átti
að verða í Five Arts Hall í Kensington.
— Hann hlýtur að hafa verið heppinn upp
á síðkastið og nú eltir hann heppnina í blindni,
sagði Plender. — Það er ekki eingöngu í veð-
reiðunum, sem hann er heppinn. Hann kvað
hafa grætt talsvert í spilum, í Denverklúbbn-
um og ýmsum einkaklúbbum. Og svo kvað
hann líka vera farinn að braska með hlutabréf
og hafa grætt á Klobber-demantabréfunum.
— Hann getur með öðrum orðum hafa auk-
ið þessi fimm þúsund sín upp í fimmtíu, og
þá ætti hann ekki að vera í hættu, sagði
Randall.
— Það er ekki ómögulegt, sagði Plender
og hló. — Ef þú þarft lán, Jimmy, þá reynum
við John Mannering.
— Við skulum fá okkur glas og skála fyrir
honum, sagði Randall. — Eg hugsa að ef
Maríu Overndon byðist hann núna mundi hún
ekki hugsa sig um tvisvar.
Einn af þeim fyrstu sem þeir hittu er þeir
komu í Carltonklúbbinn var John Mannei’ing.
Hann kom til þeirra, í besta skapi að vanda
og bauð þeim að borðinu til sín. Og brátt
voru allir í besta skapi.
Um þessar mundir var Mannering talinn
mjög ríkur maður. Inneign hans í ákveðnum
banka var að vísu ekki mikil, en allir vissu
að hann skipti við marga banka. Enginn sér-
stakur miðlari hafði stórfeld viðskipti með
höndum fyrir hann, en hann verslaði við
marga miðlara. Sama var að segja um gim-
steinakaup hans, hann verslaði við ýmsa, þar
á meðal Fauntley lávarð, sagði fólk.
1 raun réttri var eign Mannerings aðeins
eitt þúsund og fimmtíu pund. Aðrar eignir átti
hann ekki, aðrar en vonina um að Lorna
Fauntley mundi taka honum ef hann bæði
hennar.
Enginn vissi eða dreymdi um, að bráðum
mundi Baróninn koma fram á sjónarsviðið.
Og enn síður renndi nokkurn grun í, að Barón-
inn var enginn annar en John Mannering.
VI. FYRSTA BRÁÐIN.
William Bristow sakamálafulltrúi, útlima-
stór maður í meðallagi hár, á besta aldri. —
Hann hafði gengt starfinu í tuttugu og fimm
ár, að undanteknum fjórum árum, sem hann
var í Flandern, og var farinn að hærast. Gráu
hárin yfir gagnaugunum ollu því að hann
sýndist eldri en hann var. En hann var tein-
réttur í bakið og handleggjavöðvarnir stinnir
eins og stál, og það var glettni í augunum á
honum. Bristow var talsverður heimspeking-
ur, ekkert gat raskað ró hans. Ihyglin var
besta einkenni hans og hennar vegna var
hann alltaf fenginn til þess að eiga við erfið-
ustu og flóknustu viðfangsefnin.
Nú var það eiginlega ekki flókið, þetta við-
fangsefni, sem hann var að eiga við í dag,
fyrri hluta dags í ágúst 1936. En hann var
ergilegur yfir þvi, vegna þess að hann hafði
engan frið fyrir ekkjugreifafrúnni af Kenton.
Einu sinni á hverjum klukkutíma, að undan-
skildum þessum átta tímum sem hún mun hafa
sofið, hafði hún símað til Scotland Yard og
spurt eftir smargaðanálinni sinni, sem var
talin sjö hundruð og fimmtíu sterlingspunda
virði. Hún skyldi hætta að masa ef lögreglan
gæti haft upp á nálinni í dag, sagði hún. Og
þess vegna var Bristow nú á leiðinni niður í
Mile End Road í Limehouse.
Þessi þjófnaður hafði verið sniðuglega
framinn. Greifafrúin hafði haldið dansleik fyr-
ir dóttur sína, sem var komin á giftingar-
aldur, en í miðjum dansi slokknaði ljósið. —
Þegar kveikt var aftur saknaði greifafrúin
smaragðanálarinnar sinnar. Hún haf ði hrópað
upp og allt samkvæmið komst í uppnám.
Stigi hafði verið reistur upp að glugga í
íbúð greifafrúarinnar á Portland Square 7.
Þetta benti á innbrot. Þjónn sem hafði staðið
nálægt aðalstraumrofanum fyrir íbúðina,
hafði verið sleginn í rot. En við yfirheyrsluna
sem fram fór yfir öllu heimafólki og gestun-
um, kom það á daginn, að enginn kannaðist
við að hafa kveikt á ljósunum aftur. Þjófur-
inn hlaut því að hafa gert það sjálfur. Og
það sýndi að hann var maður, sem hafði
sterkar taugar.
Nú voru þrír dagar liðnir síðan þjófnaður-
inn var framinn, en þá simaði Levy Schmidt,
veðlánari í Mile End Road, og sagði að maður
nokkur hefði reynt að veðsetja smargðanál
hjá honum þá um morguninn. Veðlánastofa
Levy Schmidts var eins og venjulega gerist um
þess háttar stofnanir í þeim borgarhluta. —
Bristow kom inn í skuggalega daunilla kompu,
fulla af hálfslitnum fatnaði, klukkum, mál-
verkum og öðru slíku, sem fólk getur verið
án þegar á liggur.
— Ó, mister Bristow, þér verðið að afsaka.
Hvers vegna komið þér ekki inn í stofuna
mína, mister Bristow. Þessa leið, gerið þér svo
vel. Og varið þér yður á þrepinu þarna, mister
Bristow ....
Gamli Gyðiingurinn gráskeggjaði baðaði út
öllum öngum til að vera sem kurteisastur, og
benti honum inn í stofuna.
— Þrjú þrep niður, farið þér varlega, fyrir
alla muni. Mister Bristow, viljið þér ekki fá
yður sæti. Svo að þér komið þá sjálfur . . ?
— Jú, þetta er allt í lagi, Levy, sagði Bris-
tow. — Komið þér nú með þessa Kenton-nál!
— Ja, afsakið þér herra fulltrúi, það er
nú einmitt það, sem við þurfum áð tala um.
Gyðingurinn brokkaði að peningaskápnum í
horninu á stofunni. — Hann vildi fá tíu pund
fyrir hana, en ég hafði ekki svo mikið í pen-
ingum, og sagði honum að hann yrði að koma
aftur seinna, þegar meira væri komið í kass-
ann hjá mér. Eg sagði honum að hann skyldi
koma eftir svo sem tvo tíma, sagði Gyðingur-
inn. Maðurinn 'hafði fengið þrjú pund strax og
skilið nálina eftir.