Fálkinn - 21.05.1954, Blaðsíða 11
FÁLKINN
11
FRAMHALDSGREIN. ( 2 )
CAROL
og konurnar hans
BREFASMYGLUN.
Zizi hafði ekki
hugmynd um hvar
Carol var niðurkom-
inn fyrr en gamall
vinur fjölskyldunnar
sagði lienni að hann
væri í fangelsinu
í Horaitza. Bauðst
hann til að koma
til hans bréfi.
Móðir mín hafði
skrifað bréf á hverj-
um degi, án þess að
vita hvert hún gæti
sent þau. Þetta var i
sept. 1938. Sendimað-
urinn fór lil Horaitza
og var fjarverandi i
þrjá daga.
Þegar hann kom
aftur hafði hann sögu
að segja, sem eins
vel hefði getað verið
úr skáldsögu. Hann
liafði ekki hitt föður
minn, sem var lok-
aður inni í klaustri
nokkru, en hafði af-
hent bréfin bónda,
sem liafði afhent
þau munki einum í
klaustrinu, en hann
aflienti þau föður
mínum. Þessa leið
gat faðir minn sent
mömmu bréf.
Það fyrsta var skrifað skömmu eftir
að hann hafði vcrið tekinn fastur. í
öðru bréfinu, sem var dagsett 26. sept-
ember, skrifar hann að hann sé glað-
ur því að liann hafi fengið boð um að
hann muni frétta af konunni sinni.
Og í þriðja bréfinu, dagsettu fáum
dögum síðar, skrifar hann:
„Elsku barn, ég þrái svo mikiO aö
tala viö þig. Þaö er útlit fyrir aö
okkur veröi stíaö sundur þangaö
til striöinu lýkur. Fyrst neitaöi ég
aö ganga aö þessu, en ég átti ekki
annars úrkosta en aö fallast á þaö.
Undir eins og friöur kemur er ég
frjáls aftur. Þú og engin önnur ert
konan mín. Þetta er ekki oröagjálfur
heldur hátíölegur eiöur, sem ég hefi
svariö í eitt skipti fyrir öll. Ég
sver aö undir eins og friöur kemst
á skal ég koma til þín, og þá veröum
viö ulltaf saman. — E. S. Treystu
mér. Jafnvel þó aö þú lesir aö hjóna-
bandiö hafi veriö gert ógilt, skaltu
treysta mér ....... C ar ol.
Ég veit ekki hvort ógilding hjóna-
bandsins var hugmynd föður míns
sjálfs, eða hvort aðrir voru farnir að
leggja að honum. Ég dæmi ekki föður
minn — ég læt aðra um það. En ég
held að liann hafi látið bugast af erf-
iðum kringumstæðum.
ZIZI LÆTUR EKKI BUGAST.
Nokkru siðíar sendi María drottn-
ing Petala hershöfðingja til að tala
júlí 1938. Hún dó á sama ári.
um fyrir móður minni, en Zizi neit-
aði að veita honum viðtal, þvi að hún
þóttist viss um að hann væri kominn
í þeim erindum að fá hana til að fall-
ast á að lijónabandið yrði gert ógilt.
Annar sendimaður drottningarinnar
komst inn i húsið, sem móðir mín
bjó í, með valdi. Það var amerískur
ofursti af kanadiskum ættum, sem
hafði lent í Rúmeníu í stríðinu. Þetta
var heillandi maður og þrekmikill, og
hafði notað sér liylli drottningarinnar
til að ná mikilsvirðum samböndum og
verða sér úti um ýms sérleyfi. Hann
gerði sem hann gat til að telja mömmu
hughvarf, en árangurslaust.
Margir fleiri komu og af öllum við-
ræðunum varð það bert, að þess
var óskað að móðir mín féllist á að
ógilda hjónabandið. Henni var talin
trú um að þetta væri aðeins gert til
að blekkja þjóðina, og undir eins og
búið væri að auglýsa ógildinguna gætu
Carol og hún gerl það sem þeim sýnd-
ist.
í einu bréfinu lil föður míns minnt-
ist hún á hjónaskilnaðinn, en þá varð
hann æfur og skrifaði til baka:
„Þú vilt ekki fallast á aö ógilda
hjónabandiö, en þú ert fús til aö
undirskrifa dauöadóm okkar. Þú
dœmir mig til dauöa. Undir eins og
ég sé aö allt er úti, mun ég fyrir-
gefa mér. Þinn um alla eilífö.
Carol.
Móðir min varð nú alveg afhuga
hjónaskilnaðinum en talaði við mála-
Carol reikull í ráði
I I ! '7~,'T1
María Rúmenadrottning að koma af hressingarhæli í
Dresden í
flutningsmenn föður míns, sem sögðu
að hjónabandið væri i alla staði lög-
mætt. Um þetta leyti var 75 daga fang-
elsinu að Ijúka, og það var tilkynnt
að faðir minn ætti að fara til Jassy í
fararbroddi hersveitar sinnar og verða
við messu í dómkirkjunni. Mamma af-
réð að fara i kirkju.
Hún stóð i þrönginni og sá mann
sinn ganga fram hjá. Hann var veiklu-
legur og ekki varð séð að hann tæki
eftir henni. En um kvöldið reyndi
hann að komast inn í hús ömmu minn-
ar, þar sem mamma var. Samkvæmt
skipun drottningarinnar hafði vörð-
ur verið settur um húsið, svo að faðir
minn varð frá að hverfa.
Maríu drottningu og föður mínum
lenti saman í svakalegri rimmu, en
loks fékk hann leyfi til að heimsækja
mömmu. Tveir menn frá hirðinni voru
sendir með honum og biðu við dyrnar
meðan þau voru að tala saman.
REYNT AÐ MÚTA.
Nokkrum dögum siðar lieimsótti
Coanda hershöfðingi móður mina.
Hann hafði verið vinur afa míns, Lam-
brino hershöfðingja. Hann sagði að
það væri skylda hennar, ef hún vildi
lieita góður ættjarðarvinur að fallast
á að hjónabandið yrði gert ógilt. Og
hann gaf í skyn að hún gæti átt von
á „stórri upphæð í gulli“ ef hún féllist
á það.
Mamma svaraði að hún þættist viss
um að Carol elskaði hana eins heitt
og hún elskaði hann, og að luin væri
ekki ginkeypt fyrir gulli. Það eina
sem hún óskaði væri að fá mann sinn
aftúr.
Um jólin fékk hún bréf og tvær
bækur frá föður mínum.
Hann skrifaði um hve raunamædd-
ur hann væri og hve heitt hann elsk-
aði hana. En hann gerði ekki tilraun
til að hitta liana. Eða — kannske
liefir hann reynt það en drottningin
liindrað það?
Móðir mín hefir sagt sögur af mér
frá þvi ég var lítill.
Ég var vanur að spyrja: — Hvenær
kemur pabbi og heimsækir okkur? Og
mamma varð alltaf að finna nýjar og
nýjar afsakanir og viðbárur og búa
til ótal sögur til þess að gefa skýr-
ingu á hvers vegna hann kæmi ekki.
Þegar ég var orðin átta ára skildist
mér að það væri amma mín, María
drottning seem ætti sökina á því að
pabbi kom aldrei. Hún hafði stíað
pabba og mömmu sundur. Ég sagði
við mömmu: — Ég ætla að reyna að ná
i hárið á ömmu og halda í það meðaii
þú ferð eitthvað langt i burt með
hann pabba!
En víkjum nú aftur að þvi þegar
ég fæddist. Um það ieyti var svo
strangur vörður hafður um lieimili
mömmu, að hún beið heilsutjón af
því. Það var ekki aðeins að föður
minum væri varnað að koma, heldur
fannst mömmu að njósnir væru hafð-
ar um sig, eins og hún væri hættuleg
konungdæminu. Henni fannst hún
vera umkringd af óvinum, liún var
mædd og beygð og oft hvarflaði það
að hcnni að réttast væri að hætta að
spyrna á móti.
Væri ekki réttara að fallast á að
hjónabandið yrði gert ógilt?
LEYNILEGT STEFNUMÓT.
En stundum gerðist þó eitthvað,
sem varð til þess að auka lienni bjart-
sýni. Einu sinni hafði hún afráðið að
fara frá Jassy til Bukarest til að reyna
að hitta manninn sinn. Hún fór á
stöðina til að kaupa járnbrautarfar-
miða, en þar var þvi svarað að yfir-
völdunum væri bannað að selja lienni
farmiða. Hún leitaði ásjár lijá Carol
og hann útvegaði lienni samstundis
fararleyfi.
Ferðin til Bukarest hafði ævintýra-
legt atvik í för með sér. í annað sinn
varð hinn konunglegi eiginmaður
liennar að dulbúa sig til þess að fá
tækifæri til að hitta hana.
Eitt kvöldið eftir að dimmt var orð-
ið kom ókunnug kona i húsið sem
móðir mín dvaldist i í Bukarest. Hún
var með bréf frá Carol og liann grát-
hændi hana um að hitta sig. Tilgreind-
ur var staður og stund, sem þau gætu
hitst á. Það var hjá klæðskera.
Framhald á bls. 14.
Zizi Lambrino með málaflutning'smanni sínum fyrir rétti í París, þar sem
hún reyndi að fá leiðréttingu mála sinna.