Fálkinn - 02.12.1955, Page 10

8
FÁLKINN
*
THOMAS KERRY vildi ógjarna láta
ið sjálfsagt hvers vegna sonur yðar
Wakefield, þar sem hann hafði sjálfur
gengið á heimavistarskóla sem riks
manns sonur. Bíllinn hans var af ár-
gangi, sem að heita mátti var horfinn
af þjóðvegunum, og þess vegna vildi
hann ekki að Jack og félagar hans
sæju hann. Félagarnir mundu ef til vill
gantast að bílskrjóðnum, og það væri
ekki gaman fyrir Jack að hlusta á
það. Og svo hafði hann aldrei sagt
syni sínum hve fátækur hann var. —
Hann lagði bílnum fyrir handan járn-
brautarstöðina og gekk á stöðina, en
þangað var lest væntanleg með alla
gestina. í dag var sem sé foreldradag-
ur i Wakefield og margir mætir menn
komu i heimsókn í hinn gamla fræga
skóla, Thoma Kerry var ekki í þeirra
tölu, en hann átti vikufri og þráði,
meira en hann viidi kannast við, að
sjá Jack aftur.
Og nú gekk hann í hópinn sem beið,
til að láta sýnast að hann hefði komið
með lestinni. En gestirnir voru ekki
komnir ennþá, og allt í einu fann hann
að gripið var í liann. Það var Jack.
„Ertu kominn, pabbi? Hvenær
komstu — og hvernig? Þú hefir auð-
vitað komið í bil.“
Hann hafði ekki séð drenginn sinn
í liálft ár. Hann roðnaði af gleði þeg-
ar hann faðmaði drenginn að sér —
og til að leyna geðshræringunni sagði
hann: „Svei mér ef ég held ekki að
þú hafir stækkað síðan seinast, dreng-
ur minn.“
Hann svaraði ekki spurningunni um
bílinn, og þurfti þess heldur ekki, því
að það kom á daginn að félagi Jacks
var með honum. Þegar þeir komu út
úr mannþrönginni kynnti Jack kunn-
ingja sinn.
„Þetta er Henry Russel, pabbi.
Hann pabbi hans getur ekki komið
hingað i dag — hann er á þingi. Þú
hefir sjálfsagt heyrt getið um Philip
Russel — pabba lians Henrys?“
Nei, hann hafði ekki heyrt hans get-
ið. Hann þekkti svo fáa iðjuhölda eða
kaupsýslumenn. En hann lét ekki á
því bera. Hann var upp með sér af
þvi að vinur Jacks skyldi vera sonur
nafnkennds manns, en um leið sveið
hann er hann hugsaði til þess, að lians
eiginn sonur hélt ef til vill að faðir
hans væri maður með mönnum. Það
var rangt að láta hann vera í þeirri
trú, en ....
„Ég átti nú ekki auðvelt með að
komast að heiman heldur,“ sagði
hann. „Maður hefir í mörg horn að
líta. Og kannske verð ég að fara heim
strax í dag.“ Hann leit á klukkuna.
„Við verðum að flýta okkur í skólann,
Jack, ef ég á að ná i fund gömlu
nemendanna. Hann stendur sjálfsagt
ekki við nema klukkutíma, og á eft-
ir .... '
Hann tók eftir að kunningi Jacks
horfði á hann rannsóknaraugum ....
eða var það bara ímyndun? Hafði
þessi Henry Russel séð gegn um hann?
En hann var þó í nýjum fötum — sem
liann hafði keypt eingöngu vegna þess
að hann ætlaði hingað í dag. En dreng-
urinn gat varla verið svo góður mann-
þekkjari að ....
Við dyrnar að hátíðasal gamla skól-
ans, þar sem gömlu nemendurnir
höfðu safnast saman og voru að
heilsast, skildi hann við Jack og fé-
laga hans. Þeir ætluðu að hittast aft-
ur eftir hádegisverðinn. Og svo ætl-
uðu þeir að verða saman síðdegis.
Jack kom aftur eftir tvo tíma, heit-
ur og moldugur. Jakkakraginn hans
var rifinn og hálsbindið þvælt. Hann
„Og þú hefir stritað öll þessi ár, til þess að ég gæti fengið að ganga í
skóla . .. .“
Loksins sonur!
Thomas Kerry hafði byggt alla
tilveruna á lygi. Eina afsökun
hans var sú, að hann gerði það
vegna sonar síns.
reyndi að láta sem ekkert óvenjulegt
liefði borið við. Og Thomas Kerry,
sem hélt að drengurinn hefði verið í
venjulegum áflogum, vildi ekki spyrja
að óþörfu.
„Hvað er orðið af honum kunningja
þínum?“ spurði liann.
„Henry Russel .... æ, hann ....
hann var vitlaus, og ég gaf honum
utan undir. En heyrðu, pabbi, — fríið
byrjar eftir viku. Má ég ekki koma
heim til þín þá?“ Röddin var biðj-
andi.
„Ekki í sumar, Jack. Hefi ég ekki
sagt þér, að ég get ekki haft þig í
sumar? Ég er að hugsa um að kaupa
nýtt hús, og fyrr en það er gert ....“
Hann reyndi að láta ekki á neinu
bera.
Þeir gengu niður að sjó og settust
í grasið. Drengurinn tók í handlegginn
á honum.
„Ég hefi ekki verið heima hjá þér
síðan ég var níu ára, pabbi, hvorki
á jólunum né á surnrin."
Thomas Kerry fannst eins og hann
væri stunginn með nálum.
„Nei — en þú veist hve annríkt ég
á alltaf, og hve mikið ég verð að vera
á ferðalagi, drengurinn minn.“
„En geturðu þá að minnsta kosti
ekki orðið hérna þangað til á morg-
un, pabbi? Þá gætum við farið saman
í bílnum út í sveit.“
Thomas Kerry sá að liann neyddist
til að fara strax i dag. Til hvers hafði
hann verið að koma. Honum var of-
aukið þarna.“
Það var komið undir kvöld. Háif-
tími til sólarlags. Thomas Kerry hafði
kvatt son sinn og flýtti sér þangað
sem bíllinn var, fyrir handan járn-
brautarstöðina. Honum var þungt í
hug, er hann stóð þarna við gamla
skrjóðinn sinn. Hann formælti ævi
sinni og örlögum og vanhæfni sinni
í því að geta tekið breyttum lífskjör-
um eins og maður. Lif hans var lygi
— en neyðarlygi. Og það var ein-
göngu vegna Jacks, að líf lians hafði
orðið svona. En Jack mátti aldrei fá
að vita neitt ....
„Pabbi!“ Það var Jack sem var kom'
inn þarna. Og augnaráð hans var svo
spyrjandi og forviða, að Kerry gramd-
ist i svip.
„Er þetta bíllinn þinn, pabbi?“
„Já, og hann er ekki á marga fiska,“
hafði hann hugsað sér að segja, en
svo féllst honum hugur. Hann svaraði:
„Ég veðjaði við kunningja minn.
Hann veðjaði um að ég þyrði ekki að
fara i ferð á þessum skrjóð — og
hérna sérðu .... En hvers vegna ertu
kominn liingað, væni minn?“
„Mig langaði til að spyrja þig enn
einu sinni, hvort þú gætir ekki orð-
ið til morguns."
Thomas Kerry brosti. „Og þú mund-
ir ekki hafa neitt á móti að aka með
honum pabba þinum í gamla skrjóðn-
um?“
„Nei. Hvers vegna heldurðu það.
— Ég er viss um að að strákarnir
hlæja þegar ég segi þeim frá veðmál-
inu.“
Thomas Kerry andvarpaði.
Hann var kominn aftur til New
York. Sat í lélegu lierbergi í ódýrri
matsölu og hugleiddi hinar vafasömu
framtíðarhorfur. Tvennir voru tím-
arnir. Hann hafði verið rik'ur einu
sinni, heppinn sonur ríks manns —
þangað til svarti dagurinn kom i
kauphöllinni. Og um sama leyti sem
hann missti aleiguna hafði dauðinn
tckið konuna hans......Hann opnaði
skrifborðsskúffuna og tók upp ljós-
mynd — það var myndin af konunni
hans og litla drengnum þeirra. Síð-
ustu orð hennar voru um drenginn:
„Gerðu alit fyrir hann Jack. Hagur
þinn batnar vonandi aftur— gleymdu
ekki Jack!“ Þessi hvatning hafði ver-
ið óþörf. Hann notaði það lítið sem
hann átti eftir, til að koma drengn-
um í skóla, dýran skóla. Sama skól-
ann, sem hann hafði gengið i sjálf-
ur. Og siðan — það var meðan krepp-
an var verst — hafði hann gengið
skrifstofu af skrifstofu til að biðja
um vinnu. James Marriol, forstjóri
víxlastofnunarinnar miklu, hafði
loksins látið hann fá vinnu.
„Ég veit að þér hafið hæfileika til
þess sem meira er en venjuleg skrif-
arastaða," hafði hann sagt við Thom-
as Kerry, „en eins og stendur hefi
ég ekki annað betra að bjóða yður.
Ef þér viljið taka þetta undirtyllu-
starf þá er það velkomið — liver
veit nema eitthvað betra bjqðist síð-
ar.“
Thomas Kerry hafði nú unnið frá
morgni til kvölds í fimm löng ár —
en ennþá var hann undirtylla. Vesl-
ings Jack litli — liann brosti beiskju-
lega — Jack hélt að faðir hans stjórn-
aði sínu eigin fyrirtæki. Hann hafði
gert það einu sinni. En í fimm ár
hafði hann logið að syni sínnm —
hafði sagt honum falleg ævintýri af
velmegun og fallegu heimili .... sem
aldrei varð tilbúið.
En nú, — nú gat þetta ekki haldið
áfram svona lengur. Jack var orðinn
slór drengur, og það varð erfiðara og
erfiðara að segja honum ósatt, í surn-
ar átti drengurinn að vera hjá fjöl-
skyldu í Hudsonville. En síðan —
þegar drengurinn hefði lokið nám-
inu — hvað þá?
Thomas Kerry tók báðum höndum
fyrir andlitið. Hann hafði logið, log-
ið, logið. En það var Jacks vegna.
Hann hafði stritað og unnið yfirvinnu
til að afla sér tekna, þvi að það var
dýrt að hafa Jack í skólanum. Sjálf-
ur hafði hann ekki veitt sér neitt
þessi árin — skólinn i Wakefield
gekk fyrir öllu ,og Kerry hafði orðið
að hýrast i ódýrri matsölu. Hann ósk-
aði að ástæðurnar breyttust áður en
Jack kæmi heim.
Allt í einu datt honum i hug gam-
alt orðtak: Hjálpaðu þér sjálfur, þá
hjálpar guð þér og — vogun vinnur
og vogun tapar. Hann varð að voga
eitthvað — Jacks vegna. Hann hafði
forsómað það i öll þessi ár — að
reyna að komast betur af. Hann hafði
aldrei beðið um kauphækkun — af