Fálkinn - 06.01.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Lukkan
varpar akkerum
Framhaldssaga
cftir ALEX STUART.
færi til að klappa þér á höndina og
kyssa þig á kinnina á eftir.
— Langar þig til þess? Ég hélt ...
Tiin hló aftur. En það var engin
gleði í hlátrinum. — Já, þú hélst sjálf-
sagt rétt, góða vinkona mín. Þú og
ég erum vafalaust af trygglyndu gerð-
inni. Við eigum ekki heima í neinum
hetjuhlutverkum. Við erum ■— afsak-
aðu að ég segi það berum orðum —
einstakir bjálfar, og ættum að verða
ástfanginn livort af öðru, en hvorki
getum eða viljuin það. Heldurðu að
við gætum það, Anne, ef við legðum
okkur vel fram?
Anne hristi höfuðið. — Nei, það
held ég ekki. Við erum góðir vinir,
Tim. Við vinnum saman. í þínum
augum verð ég alltaf „systir Anne“
og í mínum augum ....
Hún hikaði og Tim endurtók: ....
I mínum augum — haltu áfram!
— í mínum augum verður þú alltaf
einn af bestu og hjálpsömustu mönn-
unum, sem ég hefi nokkurn tíma
kynnst, sagði Anne í einlægni.
Tim andvarpaði. — Góða nótt,
hlífðu mér við þessu. Bestu! Hjálp-
sömustu! Það er engin furða að mér
skuli aidrei hafa tekist að finna stúlku,
sem vill giftast mér, ef öllum finnst
eins og þér. Ég er svo „góður“. Hví-
lík bölvun! En nú skal ég sýna þér,
að i raun réttri er ég frumstæður
hellisbúi.
— Ertu það? Anne leit glettnislega
til hans. Þó að hún ætti erfiða þraut
i vændum, var hún uppveðruð og i
hátíðaskapi. Hún þurfti ekki að hafa
vonda samvisku út af Ben, og Tim
var — indæll. Honum mundi líklega
ekki falla vel að vera kallaður það,
heldur. En hellisbúi? Nei.
— Jú, það er ég, hélt Tim áfram.
Bifreiðin ók fram á hafnarbakkann.
Hann dró Anne að sér og sagði: ■—•
Þú skalt fá að sjá það áður en kvöld-
ið er liðið. Ég ætla að taka þá, sem ég
vil, og draga hana á hárinu! Biddu
og sjáðu til, Anne. Og úr þvi að við
erum að tala um það — þú ert líka
sæt, Anne mín. Mjög, mjög sæt, og
mér þykir vænt um að þekkja þig.
Gott og vel! Hann sleppti henni aft-
ur. — Ég þarf bara að borga mann-
inum þarna, og svo gerum við árás
á sjóræningjaskútuna!
LILLY ORÐLAUS.
í söniu svifum kom Rolls Royce-
liíllinn samsíða þeim, og Tim tók
Anne undir arminn og gekk að hon-
um. — Við verðum að óska til ham-
ingju með hljómleikana, sagði hann,
og Anne brá í brún er hún heyrði
beiskjuhreiminn i röddinni.
En að vörmu spori var hann orð-
inn sjálfum sér líkur aftur og óskaði
Lilly til hamingju með mörgum vel
völdum og innilegum orðum, og að
l>ví er virtist af heilum liug.
Henni þótti lofið gott, og meðan
Anne var að stama upp sínum ósk-
um, fannst henni að aldrei hefði Lilly
verið fallegri en nú.
— Þú ert engill, Tim, sagði Lilly.
— Þú segir alltaf eittlivað sem mér
þykir vænt um að heyra! En komdu
nú hérna, ég verð að kynna þig fyrir
herra Silva, sem hefir verið mér svo
góður. Hún kynnti þá og Anne líka,
og í augnablikinu var hún heimsdam-
an og listakonan með pálmann í hönd-
unum og vildi láta vini sína njóta
náðar sinnar.
Anne sá angistina í augum Tims
og vorkenndi honum. En hann brosti
til hennar og pataði höndunum út í
loftið, hún ályktaði að þetta væri hell-
isbúabrögð, sem hann ætlaði að nota
sér síðar.
Bíll Nicliolas ók fram og Lilly spurði
hvasst: — Systir Anne, hvar er liann
vinur yðar? Ég bauð honum sérstak-
lega. Er hann með Nicky?
— Nei, svaraði Anne. — Hann er
.... Hún gat ekki staðist freisting-
una: — Hann er með unnustunni
sinni og foreldrum hennar. Þau eiga
heima hérna í Bombay.
— Ó! Lilly varð orðlaus. Loksins
sagði hún með silkimjúkri rödd: —
Góða min, ég kenni sárt í brjósti um
yður. Að hugsa sér að liann skyldi
geta verið svona falskur! Þessi lag-
legi, ungi maður. Ég vorkenni yður
innilega, systir.
— Það er óþarfi, frú Sheridan,
sagði Anne rólega. — Ég tek mér
þetta ekkert nærri? Ég var alls ekki
áslfangin af honum, skiljið þér. Ég
gat ekki orðið það. Og mér er ekki
vel ljóst hvernig stóð á, að þér liélduð
að ég væri það.
Hún dró sig í hlé, og aldrei þessu
vant gat Lilly ekkert sagt.
Nokkrum mínútum siðar fóru allii
gestirnir ofan í vélbátinn, sem átti
að flytja þá út í lúxussnekkju Silva.
Þegar um borð kom tók frú Silva
á móti gestunum af mikilli alúð. Hún
\ar grannvaxinn og sómdi sér vel i
hinum fagra „sari“ sínum og það sóp-
aði af henni, þar sem liún stóð ofan
við landganginn, með flauelssvartan
næturhimininn sem baktjald. Hún
harmaði mjög að hún hefði ekki get-
að komið á hljómleikana, vegna þess
að hún hefði verið að undirbúa sam-
kvæmið, en kvaðst hafa heyrt þá í
útvarpinu, og óskaði Lilly hjartan-
lega til hamingju með sigurinn.
— Hún er tónsnillingur sjálf, hvísl-
aði Tim að Anne. Það er heiður að
því að fá lof hjá Dosana Silva! Og
auk þeess er lnin dugandi lögfræð-
ingur og starfar hérna í Bombay. Hún
er óvenjulega hámenntuð og aðlað-
andi kona.
Anne elti húsmóðurina inn i skraut-
legan klefa, sem var notaður sem fata-
geymsla kvenna. Dosana Silva horfði
lengi á Iiana. — Þér eruð þá unga
stúlkan, sem ég hefi heyrt talað svo
mikið um — þér eruð systir Anne!
Mér er mikil ánægja að kynnast yð-
ur.
— Hafið þér — liafið þér heyrt
talað um mig? Það hlýtur að vera
misskilningur, frú Silva. Þér villist
á mér og einhverri annarri ....
— Nei, sagði frú Silva. — Ég vill-
ist ekki á yður, og nú — eftir að ég
hefi kynnst yður — geri ég það þvi
siður. Hún tók Anne undir arminn
og leiddi hana upp á þilfarið og hélt
áfram að tala, svo að Anne gleymdi
að vera feimin.
Lystisnekkjan lét í haf undir eins
og síðustu gestirnir voru komnir um
borð, og litla hljómsveitin á milli-
þilfarinu fór að spila.
Hvítklæddir þjónar báru drykki og
smárétti milli gestanna. Anne fannst
þetta allt vera nýtískuútgáfa af aust-
urlensku ævintýri. Það var svo ger-
ólikt öllu, sem hún hafði séð áður,
að henni fannst, að hana vera að
dreyma.
Henni var ekki einu sinni nein raun
að því að sjá Lilly — sem var miðdep-
ill fagnaðarins allan tímann — liafa
Nicholas og Tim næsta sér. Þetta var
liennar samkvæmi — hennar mikla
kvöld, og Anne, sem hafði verið svo
gagntekin af pianóleik hennar um
kvöldið, öfundaði hana ekki.
Hún sat úti í horni á þilfarinu og
lét goluna frá sjónum svala heitu and-
litinu, meðan hún horfði á ljósin i
Bombay fjarlægjast smátt og smátt.
Hún heyrði dinnna, loðna rödd I.illy
yfir raddir hinna, og svo gjaílandann
i frú Charleston, sem alltaf var að
tala um bridge en við og við tók
hin hljómfagra rödd Dosana Silva
fram í:
Þetta var óraunverulegt en um leið
undarlega friðsamlegt og er hún sá
Nicholas beygja sig niður að fagnandi
andlitinu á Lilly þá fannst henni það
ekki skipta máli lengur.
Það þýddi ekkert að laka sér það
nærri hugsaði hún með sér. Nicholas
hafði valið og liann hafði kannske
valið rétt — fyrir sitt leyti.
HNEFAHÖGG.
Anne leit upp er hár og herða-
breiður maður kom og settist í stól-
inn við ldiðina á henni. Þarna var
svo skuggsýnt að ekki var hægt að
sjá andlit hans greinilega en henni
fannst andlitið vera nokkuð rudda-
legt.Það lagði af honum viskílykt og
hún færði sig ójálfrátt undan.
— Þér farið yður rólega? Hreim-
urinn var amerískur og hún var
nú sannfærð um að maðurinn væri
ekki farþegi frá „Sinbad“, heldur ein-
hver aðvífandi.
— Já, svaraði hún stutt. — Mér
þykir gott að vera i næði.
•— Af h verju stafar það? Hann gægð-
ist betur framan í hana. — Þér, sem
eruð svo lagleg. Skemmtið þér yður
ekki?
— Jú, þökk fyrir. Ég skemmti mér
ágætlega.
— Maður skyldi ekki halda það.
Hann var með glas í hendinni og lyfti
því nú glottandi. — Skál fyrir yður!
Skál stúlkunnar, sem vill fá að vera
i friði. Þér eruð sannarlega sjaldgæft
fyrirbrigði af kventegundinni. Drekk-
ið þér ekki?
— Nei, þökk fyrir.
MEÐ FULLA KÖRFU. — Burðarmenn
á grænmetistorginu í London háðu
nýlega samkeppni. Attu þeir að hlaupa
með grænmetiskörfur á höfðinu, en
ljósmyndarar frá sjónvarpinu tóku
myndir af öllu saman. Til þess að
gera myndirnar fallegri höfðu burð-
armennirnir sett ungar stúlkur í körf-
urnar í stað kálhausa.
— Hvað er nú þetta? sagði liann og
tæmdi glasið. — Sagði ég að þér vær-
uð sjaldgæf? Þér eruð óvenjuleg —
fágæt!
Anne þagði og vonaði að hann hypj-
aði sig á burt, en hann sat sem fast-
ast og liorfði út á sjóinn. —Það kem-
ur þoka. Hann benti.
— Já. Anne leit þangað sem hann
benti.
Svo varð þögn aftur. Dillandi hlát-
ur Lilly hljómaði yfir allt. Ameríku-
maðurinn kipptist við. — Þes’si kven-
maður! Ég fæ velgju er ég heyri i
henni. Þekkið þér hana?
— Já. Og ég held að ...
— Já, livað finnst yður? Ilún er ...
er ... er ... Hann bölvaði og Anne
reis upp til hálfs í stólnum. En hann
þrýsti henni niður í sætið aftur. —
Þér megið ekki vera svona tilfinninga-
næm. Hún er djöfull! Ég skal sanna
yður það ... þér skuluð nú sjá til.
Heyrið þér — ég þekki hana miklu
belur en þér gerið. Sjáið þér nú ... !
Hann staulaðist á fætur, og slagaði
að hópnum, sem stóð kringum Lilly.
Og hann hirti ekkert um að lækka
róminn þegar hann sagði: — Lilly
•— þekkirðu mig?
Lilly leit við og kom auga á hann.
Hún varð náföl. — Nei, ég ...
— Jæja, þú gerir það ekki. Þá hef-
urðu slæmt minni. En þú liefir varla
gleymt Dale, veslingnum sem var svo
fáfróður að giftast þér? Aumingja
bjánanum, sem reyndi að drekka sig
í hel af því að þú fórst svo svívirði-
lega með hann — og sem framdi
sjálfsmorð í bílnum í staðinn, af bvi
að hann var svo vitlaus eftir þér en þú
lékst hann svo grátt. Honum hefiröu
varla gleymt?
Silva og Charleston komu nú hlaup-
andi.
— Nei, Sheridan, þér verðið að gera
svo vel að ... byrjaði Silva.
Ameríkumaðurinn lét sem hann sæi
þá ekki. Hann livorki heyrði eða sá,
en hélt áfram að láta ókvæðisorðin
dynja á Lilly, en það var Tim, sem
varð fyrstur til að kinsa hann. Hnef-
inn á honum hitti Amerikumanninn
undir hökuna, og þessi raumur hneig
niður á þilfarið eins og sprungin
gúmmíblaðra.
Lilly sagði lágt: — Þökk fyrir, Tim.
Ég ... Ilún liorfði á Tim eins og hún
hefði aldrei séð hann áður. Augu