Fálkinn - 06.01.1956, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
RETILL var að mála gluggakistuna
þegar Jóna kom inn. Hún stóð um
stund með símskeytið í hendinni og
horfði á hann. Hún sárkveið fyrir að
segja honum frá þessu, en lijá því varð
ekki komist. Simskeytið var frá Hinrik
frænda. Hann vantaði skrifstofu-
stúlku og hjúkriinarkonu þegar i stað.
Hjúkrunarkonan lians liafði orðið veik.
Hinrik Værdal frændi hennar, starf-
aði sem læknir í Furuvik.
„Ég verð að fara, Ketill,“ sagði hún
formálalaust.
„Góðan daginn, elskan. — Hvað
varstu að segja?“ Hann sneri sér að
henni.
„Ég verð að fara heim, Ketill, hann
H.inrik frændi þarf á mér að halda.“
„Á j)ér að halda . . . svei . . . hann
vill stia okkur sundur, ég hefi lengi
fundið þetta á mér. Ég fann undir eins
á honum, að honum er lítið um mig.“
„Hvaða bull er þetta, Ketill. Hann
þarf hjúkrunarkonu á lækningastofuna
hjá sér, já, og skrifstofustúlku. Hann
er eini læknirinn í bænum, eins og þú
veist, og verður að liafa aðstoð. Stúlk-
an sem hann hafði er veik.“
„Hann hefði þá eins vel getað beðið
mig að hjálpa sér,“ sagði Ketill ólund-
arlega.
„Það er hjúkrunar- og skrifstofu-
slúlka, sem hann vantar, en ekki að-
stoðarlæknir."
Ketill var nýútskrifaður læknir.
„Hann er bara að reyna að skilja
okkur, segi ég,“ hélt Ketill áfram. „Og
það á ég hundskrattanum að þakka.í'
,yPila er enginn hundskratti — hún
er af frægri ætt. Ekki getur hún gert
að því að hjúkrunarkonan varð veik.“
„Tíkarræflinum er illa við mig, og
þess vegna er frænda þínum illa við
mig líka. Hann álitur að ég misþyrmi
börnum og kvenfólki.“
„Vertu nú ekki að þessu, Ketill. Þið
þekkist alls ekki neitt ennþá. Og hlust-
aðu nú á mig. Ég ólst upp hjá Hinrik
frænda og Mörtu. Þau hafa verið mér
eins og faðir og móðir. Og nú þarfnast
þau mín, og þá verð ég að hjálpa
þeim.“
„Þú ert varla skuldbundin þeim þó
að þau tækju þig að sér þegar þú varst
lítil. Það er meira en nóg til af hjúkr-
unarkonum — gleymdu ekki að þú ert
trúlofuð mér.“
„Við skulum ekki fara að rífast —
ég verð að lijálpa frænda — ég finn
það, en ég skal ekki verða lengi, —
ekki nema 2—3 vikur.“
„Jæja, farðu Þá! Ég sé, að þér
er annara um lækninisstörf frænda
þins en um mig.“
„Nei,“ hrópaði hún með tárin i aug-
unum. ,„ þú getur ekki skilið, hvernig
þetta horfir við frá rnínu sjónarmiði?"
Ilún færði sig nær honum. „Kysstu
mig, Ketill!“
Hann lagði frá sér pensilinn, tók ut-
an um hana og kyssti hana, en ekki
með sömu mýkt og hita og liann var
vanur.
Þessi stofa átti að verða ibúðin
þeirra með tímanum. Þau höfðu feng-
ið hana með þvi skilyrði að þau skinn-
uðu hana upp.
Þegar Jóna fór heim í lierbergið sitt
var hún að hugsa um fyrstu samfundi
þeirra Ketils. Hann var að læra lækn-
isfræði og hún var hjúkrunarnemi,
sem var að halda upp á afmælið sitt.
Ketill kom þangað. Það atvikaðist svo
að hann fylgdi henni heim, og svo var
tunglsljós þetta kvöld þegar þau gengu
gegnum skemmtigarðinn. Hún sagði
honum að faðir sinn hefði verið lækn-
ir, en hún mundi ekkert eftir honum.
Hann dó þegar hún var barn að aldri,
og hún sagði honum enn fremur að
hún hefði alist upp hjá frænda sín-
um. Og hann sagði henni sitt livað
af sínum högum. Foreldrar hans voru
fátækir, hann varð að vinna fyrir nám:
sínu sjálfur.
Næstu vikurnar hittust þau á hverju
kvöldi. Það var líka tunglsljós kvöldið,
sem hann sagði: „Úr því að þú ert
læknisdóttir gætirðu kannske liugsað
þér að verða lækniskona?"
Hinrik frændi og Marta höfðu að-
eins hitt Ketil lauslega. Þau voru á
Værdals læknis. Hann sagði mér
hvernig þér lituð út, svo að ég er viss
um, að ég hefi kysst rétta stúlku. Látið
þér mig taka koffortið yðar.“
„Eruð þér aðstoðarlæknir frænda?"
spurði Jóna undrandi.
„Já, ég get '.eins vei sagt yður það
strax. Frændi yðar hefir afráðið um
framtíð okkar.“
Jóna horfði undrandi á þennan þel-
dökka, sólbrennda mann, með hattinn
á skakk.
„Frændi yðar er sannfærður um,
Þnð
er
sbráð
bókahátiðinni, scm haldin var fyrir
hjúkrunarnemana. Og þar var Ketill
líka. Hann hafði þá lokið prófi sínu
fyrir skemmstu. Og þar var Píla iíka,
þetta uppáhald Hinriks frænda og
Mörtu, en þegar Ketill ætlaði að klappa
henni urraði hún og fitjaði upp á trýn-
ið. Hvernig sem á þvi stóð féll Pílu
ekki við Ketil. Og Hinrik frændi tók
eftir þessu. Þarna á hátíðinni sagði
Jóna þeim Hinrik og Mörtu frá því að
hún væri trúlofuð Katli. En þá sagði
Hinrilc frændi alvarlegur: „Maður sem
Pílu líst ekki á, er ekki rétti maðurinn
banda þér, Jóna,“ þvi að vitanlega
þóttist Hinrik viss um, að Píla væri
gáfaðasti hundurinn i veröldinni og
meiri mannþekkjari en nokkur tvífætl-
ingur.
Jóna sat i brautarvagninum og var
að hugleiða hvernig hún skyldi lýsa
þvi fyrir frænda, hve duglegur Ketill
væri, og þá gæti farið svo, að frændi
reyndi að fá hann fyrir aðstoðarlækni.
Og þá gætu frændi og Marta fengið sér
frí og átt náðuga daga, en það liöfðu
þau aldrei átt á ævinni.
Ketill hafði oft tæpt á því, að hann
gæti hugsað sér að frændi hennar
kæmi með þessa uppástungu, og Jóna
sagðist ætla að minnast á það við liann.
En hún vildi heldur að frændi ætti
frumkvæðið að því sjálfur.
Leiðin var ekki löng. Jóna lioppaði
út úr vagninum þegar hann nam stað-
ar, og bjóst við að frændi mundi koma
og faðma hana að sér. En í staðinn
kom ungur maður og faðmaði hana —
maður sem hún kannaðist ekki við.
Hann var meira að segja svo ósvífinn
að reka henni rembingskoss. Þetta
gerðist í einni svipan, en þegar liann
sleppti tökunum á henni var luin ekki
sein á sér að reka honum löðrung.
„Þökk fyrir,“ sagði ungi maðurinn.
„Ég' heiti Robert Morgan og er lækn-
ir — aðstoðarlæknir frænda yðar,
að það sé skráð i stjörnunum að við
eigum að verða hjón,“ hélt Morgan
læknir áfram.
Jóna hafði gleymt að Hinrik frændi
iiafði lent á rangri hillu. Þegar sem
mest var að gera i bænum, og liann
hafði haft erilsaman dag, var hann
vanur að andvarpa: „Vitanlega hefði
ég átt að verða stjörnuspámaður. Það
er miklu skemmtilegra að athuga
stjörnurnar en að fást við bólgna
háiskirtla og fleiður.“
„Mig gildir alveg einu um stjörn-
urnar,“ sagði hún. — Nú datt henni
Ketill í hug, og hún þóttist sjá að eitt-
livað væri til í því, sem Ketill sagði,
að gamli maðurinn væri að reyna að
stía þeim sundur.
Hún settist sem iengst frá honum í
bifreiðinni og kreisti varirnar sam-
an. Ég fer heim á morgun, liugsaði
hún með sér. Frændi hennar hafði
gabbað hana, hann hafði ekki minnst
einu orði á aðstoðarlækninn. Og
Þegar Pílu leist ekki á Ketil leist
gamla manninum ekki á liann held-
ur. Og nú hafði hann fundið mann
handa henni. Hinrik frændi hafði ies-
ið í stjörnunum, að þau áttu saman,
jjessi tvö. Hvílíkt endemis buíl!
Frændi og Marta kona hans stóðu á
dyrapallinum og tóku á móti þeim.
Þau áttu heima í gömlu, skemmtilegu
húsi, og þar hafði Hinrik lækninga-
stofuna sina. Pila hoppaði eins og
gúmmíbolti kringum liana. Þegar Jóna
fann hendur frænda sins á herðunum
á sér, gleymdi hún hve iúalega hon-
um liafði farist við hana.
„Gaman að sjá þig aftur,“ sagði
liann, „þú verður fallegri og alúðlegri
með hverjum deginum. Gamla herberg-
ið þitt er alveg eins og þú skildir við
það.“
„Afsakið að ég ónáða,“ sagði Robert,
„en hún frú Simpson gamla þarf
sprautu. Ég lofaði hcnni að koma ti!
hennar er ég hefði sótt ungfrú Vær-
dal á stöðina. Það væri gott ef hún
vildi koma með mér — ég þarf á
lijálp að haldaV
„Vitanlega fer Jóna líka,“ sagði
frændi liennar, „aumingja frú Simp-
son, hún liggur frúmföst núna.“
„Ég vil helst vera kyrr og tala við
ykkur,“ sagði Jóna, „ég hefi svo margt
að segja ykkur um liann Ketil.“
„Ketil! — sagði frændi hennar og
yggldi sig, „liann er sjálfsagt eini mað-
urinn sem þú getur talað uin. Bréfin
bín snúast um eintóman Ketil.“
„Hinrik," sagði frúin, „það er ekki
nema eðlilegt að Jóna vilji tala um
manninn, sem hún ætlar að giftast."
„Þú kannt að hafa rétt fyrir þér,“
sagði frændi, „en farðu nú með hon-
um Róbert, Jóna, þú gerir mér greiða
með þvi.“
Ilún komst ekki undan því. Og aftur
settist hún eins langt frá honum eins
og hún komst, i bilnum.
„Frændi yðar er sannfærður um,
að við eigum að verða hjón,“ byrjaði
hann aftur. „Hann hefir lesið það í
stjörnunum."
„Já, ég er búin að heyra það,“ sagði
Jóna.
„Ég fer að halda að hann hafi rétt
fyrir sér — er ekki sólarlagið fallegt?“
Hún þagði.
„Ég skal aka yður hvert sem þér
viljið —- segið þér bara til.“
„Ég hélt að frú Simpson væri veik.“
„Það er rétt, en ég vitjaði um hana
áður en ég fór á stöðina að sækja yð-
ur> En ég vil verða við óskum frænda
yðar. Hann hefir beðið mig um að
vera yður til skemmtunar.“
„Jæja, svo að það er þá hann, sem
hefur undirbúið þennan skopleik —
en þér þurfið ekki að liugsa um að
skemmta mér — ég fer heim strax á
morgun.“
„Stjörnurnar hafa sagt frænda yðar,
að Ketill sé ekki rétti maðurinn handa
yður.“
Jóna stokkroðnaði. Hvernig gat
frænda hennar dottið í hug að tala um
Ketil við þennan unga sjálfbyrging?
„Það var heppilegt fyrir mig að ég
skyldi sækja um starfið hjá honum
þann 12. apríl. Það var nefnilega besti
dagurinn, sem frændi yðar gat hitt á,
sögðu stjörnurnar. Og svo komst hann
að því að þér og ég erum fædd undir
sömu stjörnu.“
„En hvað þetta er spennandi," sagði
Jóna fyrirlitlega. „Ég hefi aldrei heyrt
svona mikið stjörnuþvaður.“
„Þess vegna varð hann að láta okk-
ur hittast. Og þegar búið er að koma
okkur saman, sjá stjörnurnar um það
sem á vantar.“
„Svo að þér þurfið þá ekki að hafa
fyrir neinu.“
„Jú, kannske —.“ Hann stöðvaði
bifreiðina. „Það er eitthvað einkemn-
legt við vorið.“
„Ég lield ég hafi heyrt eitthvað i ])á
átt fyrr. Gerið svo vel að aka mér
heim.“ Hún kreisti saman varirnar,
því að hún bjóst við að hann mundi
gerast svo djarfur að kyssa hana aftur.
En hann gerði það ekki. Hann lét
bilinn renna af stað aftur. En óneitan-
lega urðu þetta vonbrigði fyrir hana.
Gat það hugsast, að undir niðri lang-
aði hana til að hann kyssti hana?
Hún skildi ekki sjálfa sig. Það er Ket-
ill, sem ég elska, hugsaði hún með sér
— á morgun fer ég heim til hans. Ég
vil ekki verða hérna degi lengur en
ég þarf. En — það yrði kannske ekki
létt að fara frá Robert Morgan. Henni
féll víst betur við hann en lnin vildi
kannast við.