Fálkinn - 06.01.1956, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
*<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<-<<<<<<<'
j\
J\
j\
J\
j\
j \
< ^
j \
> ^
j<
j\
J \
GLEÐILEGT NÝÁR! ^
Þökk fyrir viðskiptin á liðna árinu.
J\
J\
J \
J\
%i Siili (13erteláen &J1 C^o., h.j.
«««« ««««« <««< <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<*
A
J\
J\
J s.
J\
J<
J\
J\
J\
;\
;\
J\
J \
J<
J\
;\
A
> V
Óskum öllum viðskiptavinum vorum
GLEÐILEGS NÝÁRS!
Verzlunin Björn Kristjánsson
<<<<<<<-<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<-<■<< < <<«■<< <<«<•<
*>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>V^^
j\
j \
j\
j\
;\
A
; s.
A
>:
j\
j\
í:
j\
j\
j\
j \
j\
GLEÐILEGT NÝÁR!
Skipaútgerð ríkisins
' t
N<< <<< <<<<<<<<<<< <<<-<<<^<~<-<^ <<<<«< << « <<<<<<“^
>-» -> -> >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> > > ■> >»-»-»-»» > > >> >-»•»
J\
J\
J\
J\
J\
J\
J\
J\
J\
J\
J\
J\
J\
J\
J\
J\
J\
GLEÐILEGT NÝÁR! ^
Þökk fyrir viSskiptin á liSna árinu.
Heildverslun Ásgeirs Sigurðssonar
Yerslunin EDINBORG
\'
'r
'r
>r
'r
'r
'r
'r
'C
'r
\r
sr
'r
' r
'r
'r
'r
'r
'r
'r
'r
< «« «<«« <<<<<<<<<<<<<<<<< <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Jóna var feröbúin þegar Iiún kom
i morgunmatinn, en hún varð hissa
er hún sá að frændi hennar og Marta
voru hæði í ferðafötum.'
„Nú verðið þið Róbert að sjá um
sjúklingana mína,“ sagði Hinrik
frændi. „Við Marta ætlum að fá okk-
ur frí.“
„Ég get ekki orðið liérna,“ sagði
Jóna.
„Vitanlega verðurðu að vera kyrr,“
sagði Marta, „frændi þinn þarf hvíld-
ar við. Hann hefir reynt of mikið á
sig.“
Jóna tók eftir að djúpar hrukkur
voru undir augunum á lionum og hann
var þreytulegur.
„Hve lengi ætlið þið að verða í
burtu?“
„í rnánuð," sagði frændi.
Þetta var erfitt viðfangs. Hún hafði
lofað Katli að verða ekki lengur en
tvær vikur, en hún mátti ekki bregð-
ast frænda. Hann hafði gengið henni
i föður stað — nei, hún gat ekki brugð-
ist honum.
Jóna og Robert urðu ein eftir með
tíkina. Jóna skrifaði Katli á hverju
kvöldi, en liann svaraði ekki bréfun-
um.
Það var einn morgun í byrjun
þriðju vikunnar. Jóna fór niður í
eldhúsið til að hita kaffið, en þegar
hún opnaði eldhúsdyrnar lagði á móti
henni lykt af kaffi og steiktum eggj-
um. Robert stóð við eldavélina mcð
svuntu Mörtu.
„Stjörnurnar segja að við eigum að
borða morgunmatinn saman í dag,“
sagði hann. „Ég lofaði frænda yðar
að reyna að láta yður ekki leiðast —
en ég hefi haft svo mikið að gera,
að ég liefi orðið að vanrækja yður.“
„Það þykir mér gott, þér liafið sjálf-
sagt lofað frænda öllu fögru til að
geta orðið hérna. Það hlýtur nú að
vera einhver meinloka í ykkur báðum,
að við eigum saman. Og ég vil helst
fá að borða morgunmatinn ein.“ Hún
iðraðist istrax eftir þetta. Hvernig
gat lienni dottið í hug að segja þetta?
Hann flýtti sér út úr eldhúsinu án
þeess að segja orð — og kom ekki aft-
ur. Hún hafði ekkert gaman af matn-
um. Hann hafði lagt á borðið handa
tveinmr, — hann hafði ætlað að koma
henni á óvart með morgunmatinn.
Hún hafði -hagað sér illa.
Eftir þetta sá hún hann aðeins á
lækningastofunni. Hann kallaði hana
„systur" og umgekkst hana eins og
hann þekkti hana ekki. En það gerir
ekkert til, hugsaði hún með sér, —
það var Ketill sem liún elskaði. En
hvers vegna svaraði liann ekki bréf-
unum hennar? Var hann kannske
veikur?
Eitt kvöldið þegar siðasti sjúkling-
urinn var farinn, sagði Robert: „Hvort
sem yður fellur við mig eða ekki þá
farið þér nú í kápuna yðar og við
förum út og fáum okkur frískt loft
saman.“
Hún hlýddi ósjálfrátt. Og þau fóru
út í bílinn hans. Allt i einu námu þau
staðar við dálitla tjörn. Jóna hafði
verið þar margsinnis þegar hún var
krakki.
„Við skulum koma út hérna, sagði
hann, „hér er svo fallegt." Þau gengu.
út. „í kvöld segja stjörnurnar, að ég
eigi að biðja yðar.“
Hún svaraði engu. Þau settust á
gamlan bekk við tjörnina.
„Viljið þér giftast mér?“ spurði
íann.
„Var það þess vegna, sem þér dróg-
uð mig hingað? Þér hefðuð eins vel
getað sagt ]ietta á lækningastofunni.“
„Já, ]iað getur vel verið. En nú
hefi ég að minnsta kosti beðið yðar,
eins og liann frændi yðar ætlaðist
til.“
„Mér finnst Jjótt að þér skuluð nota
yður hjátrú gamals manns svona. Þér
gerið allt sem hann biður yður um,
eingöngu til þess að hann hafi yður
áfram, og svo ætlið þér auðvitað að
verða eftirmaður hans hérna.“
„Hvað sem þvi líður finnst mér þér
vera falleg,“ sagði hann og tók utan
um haria. Viðkvæmnin skein úr gráu
augunum á honum. Hún fékk hjart-
slátt. Svo vissi hún ekkert af sér fyrr
en þau voru farin að kyssast. Og hún
gleymdi alveg að lienni var illa við
hann.
„Ég heíd að hann frændi þinn hafi
rétt fyrir sér í þvi, að við eigum sam-
an,“ sagði hann. „Fyrst í stað hafði
ég enga trú á þessum stjörnuspám
lians, en nú er ég sannfærður um að
hann er afbrags stjörnuspekingur.“
Hún var smám saman farin að halda
þetta lika. Þessi maður hafði afar mik-
ið vald yfir henni, og þessar tilfinn-
ingar, sem hún var farin að verða
vör við, voru vafalaust eitthvað í ætt
við ást. En hún gat ekki gleymt þessu
gamla: „En það er Ketill, sem ég
elska.“
„Við skulum fara heim,“ sagði hún.
Röddin var óstyrk.
„Já, já,“ svaraði hann, „en þú hef-
ir ekki svarað mér ennþá, Jóna.
Sérðu ekki að hann frændi þinn er
sannspár?"
„Ég skil ekkert í neinu,“ tautaði
hún og gekk að bílnum. Hún var að
hugsa um Ketil. Hvernig mundi þetta
enda? Vitanlega var ]iað af þvi að
hún var einmana og þráði Ketil, sem
hún hafði látið kyssa sig, hugsaði
hún með sér. En að vörmu spori varð
hún að játa, að það var ekki satt.
Þegar þau stigu út úr bilnum heyrði
hún Pilu væla.
„Robert,“ sagði liún. „Það er vafa-
laust eitthvað að tíkinni.“
Robert hljóp og kom aftur með Pilu
í fanginu.
„Já, það var satt. Hann frændi sagði
að liún mundi fara að gjóta bráðum,"
sagði Jóna.
Það er best að ég fari með hana
inn í eldhús, sagði Róbert og fór inn.
Allt í einu hrökk Jóna við. Hún
heyrði rödd, sem hún þekkti vel.
„Jæja, Jóna — það liggur þá svona
í þessu.“ Hún leit við. Ketill kom á
móti henni. „Hér var enginn til að
opna svo að ég hefi verið að ráfa
hérna i kring og beðið eftir að ein-
liver kæmi.“
Hún hljóp á móti lionum með út-
breiddan faðminn, en Ketill ýtti hennt
frá sér. „Ég skil allt,“ sagði hann.
„Ivomdu með mér inn,“ sagði Jóna
vandræðalega, „þú verður að heilsa
.... lieilsa ....
„Þeim, sem þú fórst til. Gott og
vel, það getur verið gaman að heyra
hvað þið hafið að segja.“
Robert sat í eldhúsinu og tikin lá
við fætur hans.
„Ketill, þetta er .... þetta er ....,“
stamaði Jóna.
„Við höfum ekki hitst áður,“ sagði
Robert og stóð upp, „en ég geri ráð
fyrir að það sé hinn margumtalaði
unnusti Jónu.“
Píla þefaði af skóm Ketils og urr-
aði. Ketill horfði niður á gólfið, hon-
um gramdist við tíkina og langaði til
að sparka í hana. Jóna rak upp hljóð.
Róbert sá að alvara var á ferðum.
Það liefði getað farið illa fyrir Pílu,
ef hann hefði ekki kreppt hnefann og
rekið hann i hægri öxlina á Katli.
Ketill datt aftur á bak út í hornið
við eldavélina.
„Þetta skuluð þér fá borgað,"
rumdi í Katli um leið og hann stóð
upp. „Ég heiti Ketill Dale, ég er trú-
lofaður Jónu, og við ætlum að giftast
innan skamms.“
„Ég er ekki viss um að nokkuð
verði úr þvi,“ sagði Jóna, um leið og
hún tók af sér trúlofunarhringinn.
„Karlmenn, sem geta hugsað sér að
sparka í hunda, gætu liaft til að sparka
í kvenfólk líka.“
„Jóna!“ Ketill horfði á hana biðj-
andi og náfölur, „ég var kannske dá-
litið vanstilltur, — ég — ég —“
„Þú ert fæddur undir ólieppilegri
stjörnu,“ tók hún fram í. „Gerðu nú
svo vel að fara, Ketill. Hinrik frændi
var alls ekkert flón, að treysta Pílu,
og sá kann nú að spá í stjörnurnar.“
Hún brosti til Roberts.
Ketill góndi á þau á vixl. Hann sá
að hann hafði tapað. Og svo fór hann
án þess að segja eitt einasta orð.
Þegar dyrnar höfðu lokast eftir
honum dró Róbert Jónu að sér.
„Ég hugsa að hann frændi þinn verði
mikið hróðugur þegar hann fréttir,
að við erum trúlofuð. Mér bregst ekki
að hann segir, að hann liafi lent á
rangri liillu.“
SUNNUDAGSFRIÐUR.
Lögreglustjórinn i mexikanska bæn-
um Marietta hefir, í samvinnu við alla
dómára i grenndinni, hafið sókn gegn
unglingum, sem brjóta umferðaregl-
urnar. Þeir liafa komið sér saman um
að refsa unglingunum fyrst og fremst
með þvi, að skylda þá til að ganga á
sunnudagsskóla í hverri viku þrjá
mánuði í röð. Þeir sem dæmdir eru
fá skírteini um leið, og það á sunnu-
dagsskólastjórinn að stimpla í hvert
sinn, svo að trygging fáist fyrir að
enginn skrópi undan refsingunni.