Fálkinn - 06.01.1956, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
bráðar, en á meðan gat ég notað tækifærið
og læðst upp stigann.
Ég komst upp án þess að rekast á nokkurn
mann, og sá að hurðin að svefnherbergi Gun-
ne stóð í hálfa gátt. Ég stóð kyrr og hlustaði
um stund, en heyrði ekkert hljóð, svo að ég
ýtti hurðinni varlega upp og fór inn í svefn-
herbergið. Þar var engin sál, en á gólfinu
voru tvær opnar ferðatöskur, skúffurnar í
skápnum voru dregnar út til hálfs og föt og
nærfatnaður lá á stólnum á víð og dreif. En
það sem vakti mest athygli mína var skjala-
skápur, sem múraður var inn í vegginn, en
venjuleg skáphurð hafði verið notuð til að
fela þennan skáp. Gljáandi stálhurðin stóð
opin og á hillunum sá ég glitra og glampa í
ýmislegt.
Ég fór nær og starði eins og naut á nývirki.
Ég er enginn sérfræðingur, en ekki var um
að villast að þarna voru gimsteinar fyrir þús-
undir á þúsundir ofan af sterlingspundum.
Slípaðir og óslípaðir demantar, perlúr og
perlufestar, rúbínar, smaragðar og hvað þeir
nú heita allir þessir gimsteinar, sem glitruðu
þarna á svörtu flauelinu. Ég varð að stinga
hendinni inn í skápinn og þukla á þessu, til að
sannfærast um að mig væri ekki að dreyma.
Og steinarnir voru ósviknir. Ég hefði getað
stungið nokkrum handfyllum mínum í vasana
og haft nóg fyrir mig að leggja alla mína ævi
og meira en það.
En ég fékk ekki færi á að standa þarna
lengi í þeim hugleiðingum. Allt í einu hrökk
ég við. Ég heyrði að hurð var lokað niðri í
húsinu, og svo var gengið hratt upp stigasin.
Nú voru gáð ráð dýr. Ég sá að ég var orðinn
of seinn til þess að komast út úr herberginu
og svipaðist nú um eftir felustað. Ég sá ekki
annan en skáp, sem stóð öðru megin við
dyrnar.
ÉG var að enda við að troða mér bak við skáp-
inn er fótatakið staðnæmdist fyrir utan dyrn-
ar.Ég gægðist varlega fram og sá þá í kjaft-
inn á skammbyssu, sem stefndi beint á mig
úr dyrunum. Ég sá ekki hver á henni hélt, en
heyrði rödd, sem ég kannaðist við:
—■ Komið þér fram úr skúmaskotinu,
Stroode major, því að ég veit hvar þér eruð.
Við svona tækifæri má maður ekki draga
andann svona djúpt, og ekki heldur missa vasa-
klútinn sinn í stiganum.
Ég bölvaði sjálfum mér í hljóði. — Þetta
var ekki í fyrsta sinnið, sem ég missti vasa-
klút. Ég heyrði að Richardo Gunne hló, en
ég kom ekki fram. Ég varð að vinna tíma og
hugsa ráð mitt.
— Komið þér ekki? sagði Gunne. — Ann-
ars skiptir það engu máli, því að þér eruð á
3.L
um

Hvar er prinsinn?
mínu valdi, og ég held að þetta sé rétta augna-
blikið til að ....
— Til að .... át ég eftir með öndina í
hálsinum, en svo bölvaði ég, því að það var
þetta sem hann hafði biðið eftir. Nú hafði ég
komið upp um mig — nú vissi hann að þetta
var ég, sem þarna var, en ekki einhver annar.
— Til að láta yður verða fyrirrennara yðar
samferða. Þér munið eftir einkaritaranum,
sem ég hafði einu sinni.
— Ég get huggað yður á því, að hann var
ekki dauður þegar hann fannst.
— Jæja, hafði hann málið? Það verður að
hafa það, en nú hefir hann ekki málið lengur.
Hvað átti ég að gera fleira til að reyna
að teygja tímann þangað til Angela og lög-
reglumennirnir kæmu inn í húsið, hugsaði ég
með mér. Og hvað var orðið af þeim? Hvers
vegna komu þau ekki?
Ég hafði lagst á magann bak við skápinn
og nú fikraði ég mér eftir gólfinu til að reyna
að komast undir rúmið. Mér tókst það loks-
ins, en það var enginn hægðarleikur, því að
rúmið var lágt. Og nú gægðist ég fram.
Ég sá ekki skammbyssuna í dyrunum, því
að nú stóð Gunne við arininn, aðeins örfá
skref frá mér, og miðaði skammbyssunni á
skápinn.
Hann hafði ekki komið auga á mig ennþá,
en þess mundi varla langt að bíða að hann
gerði það, og þá valt allt á því hvor okkar
yrði fyrri til að skjóta. Ég mundi að mér
hafði verið uppálagt að ná Gunne lifandi ef
þess væri nokkur kostur, svo að ég miðaði
lágt, en handleggurinn var í svo óþægilegum
stellingum að ég hitti ekki, og ég fékk ekki
ráðrúm til að skjóta aftur. Hann öskraði og
hoppaði yfir rúmið eins og tígrisdýr og lagð-
ist ofan á herðarnar á mér, sem stóðu út und-
an rúminu.
Hann fleygði skammbyssunni og lagðist of-
an á mig svo ég gat mig ekki hreyft mér fannst
hann ætla að kreista allt loft úr lungunum í
mér. Og nú dró hann fram stóran rýting, ég
sá glampa á blaðið er ljósið féll á það.
1 ÞESSUM svifum heyrðist þungt fótatak }
stiganum og ég taldi víst að Angela og lög-
reglumennirnr væru að koma. Gunne hikaði
og leit við, en ekki nema sekúndu. Svo reiddi
hann rýtinginn aftur, og ég lokaði augunum
og þóttist viss um, að síðasta stund mín væri
komin. En þá heyrðist skothvellur, rýtingur-
inn datt á gólfið og Gunne rak upp óp og
valt fram á gólfið. Mér létti og ég var fljótur
að opna augun. Þá sá ég að forhengið fyrir
glugganum hafði verið rifið frá og þarna stóð
maður með rjúkandi skammbyssu í hendinni.
Það var Loraine.
Nú komu lögreglumennirnir tveir inn í
dyrnar, en Loraine benti þeim að hverfa frá,
með svo miklum myndugleik að þeir stóðu
kyrrir, og þorðu ekki að koma inn. Loraine
gekk að Gunne, sem engdist á gólfinu og
sparkaði laust í hann með tánni. Gunne spratt
á fætur, hann var fölur sem nár og hélt ann-
arri hendinni um öxlina. Fingurnir voru rauð-
ir af blóði.
— Vængskotinn, sagði Loraine og sneri sér
að mér. — Ég vona að þér hafið ekki særst?
Ég hristi höfuðið og hann benti lögreglu-
mönnunum.
—Þetta munu vera einhverjir af lögreglu-
mönnunum, sem eru eins og mý á mykjuskán
hérna allt í kring, sagði hann. — Ætli þeir
vilji ekki taka þennan særða vin okkar að
sér.
Lögreglumennirnir tóku Gunne, en Lora-
ine leit á peningaskápinn og sagði brosandi:
— Það er hagsýni að ráðstafa eignum sín-
um svona. Mjög viturlegt, Richardo. En þetta
er sjálfsagt ekki aleigan, mestu muntu hafa
komið fyrir erlendis. 1 Ameríku til dæmis.
Það er leiðinlegt að þú skulir ekki geta notað
neitt af þessu.
Gunne leit á hann og svipurinn sagði meira,
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Árás sem mistókst.
#