Fálkinn - 13.01.1956, Page 6

6
FÁLKINN
GERÐAULEGUR KRABBI. — Við
suðurströnd Eng-lands, skammt frá
Southampton, er einkennilegt býli. —
Stórar tjarnir eru í ökrunum, og þær
liggja svo lágt að tjarnirnar fyllast af
sjó um flæði. „Áhöfnin" á býlinu eru
humar, krabbi og ýms önnur sjávar-
dýr, sem eigandinn elur upp í tjörn-
unum og selur svo veitingahúsum og
brytum stórskipanna, sem sigla frá
Southampton. — Hér eru tvær dætur
bóndansi, sem hafa náð í fallegan
„langust'- — tífættan krabba, sem ýms-
ir telja lostætari en bezta humar.
IIULIN FEGURÐ. — Skemmtiferða-
menn grípa í tómt ef þeir ætla sér
að skoða engilinn fagra á turni her-
togahallarinnar í Venezia núna. Það
er komin timburumgerð um engilinn,
því að verið er að hreinsa af honum
skítinn áður en hann verður gylltur
aftur fyrir vorið.
KÖLD ÍÞRÓTT. — Það hefir verið
kalt í Englandi í vetur og erfitt með
útiíþróttir. Á íþróttavöllunum sjást
viða glóðarker, handa íþróttamönn-
unum að orna sér við.
21 Lukkan
varpar akkerum
Framhaldssaga
eftir ALEX STUART,
írjig, var iþað? Um að ég hefði fariS
svo illa meS Dale?
— Nei! Tim roSnaSi enn meira. —
ÞaS var þess vegna, sem ég varS svo
reiSur aS ég barSi hann. Ég skamm-
ast mín fyrir sjálfan mig. Ég hefSi
átt aS sjá hvernig ástatt var fyrir
honum. Læknir má aldrei gera svona
skyssur — þaS er óafsakanlegt.
— ÞaS er skyssa sem flestir gera.
Fólk misskildi Dale líka, sagSi Lilly
beisk. — Tim, þú sagSir aS þú skildir.
En gerSir þú þaS? og gerir þú það
enn? GeturSu liugsaS þér hvernig er
aS vera gift manni sem ... ÞaS fór
hrollur um hana og hún sneri sér
undan. Hún var skjálfrödduS þegar
hún hélt áfram: — Þú sást Harper
Sheridan í kvöld. Hvernig lieldurSu
aS þaS hafi veriS, að vera gift bróSur
hans? GeturSu imyndaS þér hve
hræSilega ævi ég átti?
Tim svaraSi reiSur: — Nei. Og ég
vil ekki reyna aS imynda mér þaS
heldur. Ég þoli ekki aS hugsa til þess.
Ég vona aðeins aS þú verðir ham-
ingjusamari i hjúskapnum meS —
Nick.
Lilly varp öndinni. Hún tók báSum
höndum um borðstokkinn og hnúarnir
hvitnuSu.
LILLY OG TIM.
Tim einblíndi á bát sem fór hjá
og sá ekki svipbrigSin á andliti henn-
ar. Hann sá ekki aS þaS varS náfölt:
og glott lék um varirnar.
— ÞaS mundi ég- vafalaust verSa,
sagSi Lilly hægt. — Nicky er nógu
ríkur til þess, aS þaS gæti verið gott.
aS eiga hann fyrir mann. En þaS er
bara eitt til fyrirstöSu ...
Tim rankaSi við sér er þögnin kom.
— HvaS? sagSi hann hásum rómi, —
hvaS er aS? Þú ert ástfangin af hon-
um? Þú ætlar aS giftast honum?
iSegSu mér þaS eins og þaS er, og þá
skal ég láta þig í friSi. Án þess aS vita
fyllilcga hvaS hann gerSi, tók hann
i báðar axlir hennar svo að hún varS:
aS horfa á hann. Nú? sagði hann
aftur.
— Þú hefir gert allt sem þú gast
til að komast upp á milli okkar, Tim?’
sagði Lilly ásakandi. Nú kom ertni-
hreimurinn aftur og það var glampi
i augunum.
— Nú, og hvað svo?
— Þú játar það? En hvers vegna
gerðir þú það? GerSirðu það vegna
þess að þú ert ástfanginn af mér
sjálfur?
— Margt hefði nú ólíklegra skeð,
sagði hann þurrlega.
— En þér fcllur illa við mig . ..
— Skiptir það nokkru máli? Ég
get ekki annað cn elskað þig samt.
Get ekki stillt mig um að þrá að:
kyssa þig. Hann dró djúpt andann
og tók fastar um axlirnar á henni.
— Ég er ekki að þínu skapi, Lilly.
Er það?
Hún hreyfði sig ekki. — Ég hélt
ekki að bú værir það, fyrr en ég sá
])ig vera að stumra yfir Harper í
kvöld með svipnum, sem var á þér
þá. Ég hafði alltaf haldið að þú værir
svo rólegur og hægur.
— Fannst þér kannske að ég mundi
vera of vænn og ljúfur? sagði Tim.
— Fannst þér það vera ákæra?
— Er það kannske ekki, þegar það
kennir frá þér?
— Æ, nei. Virkilega góðir menn
eru sjaldgæfir — og það er sjaldgæft
að sjá karlmann verja heiður konu, nú
á dögum. Mér — mér þótti vænt um
það. Mér þykir vænt um að einhver
taki svari minu — að þú tókst svari
mínu. Svo brosti hún allt í einu. —-
Ég hefi aldrei hitt verulega góðan
mann fyrr, Tim.
Hann þagði. Horfði á andlitið á
henni. Honum var runnin rciðin, og
röddin var lág og titrandi er hann
spurði: — Lilly, ert þú ástfangin af
Nick?
— Ástfangin af Nick? Hún hristi
höfuðiS. — Nei, ég hélt að ég væri
það, Tim. Ég hefi haldiS það í mörg
ár. Ég hafði einsett mér að giftast
honum. Þess vegna fékk ég mér far
á „Sinbad“ þegar ég frétti að hann
ætlaði að sigla með því skipi. Ég
hafði einsett mér að ná í hann aftur.
Ég get vel játað — fyrir þér, en eng-
um öðrum — að auður Nicks var það,
sem ýtti mest undir mig. Ég er svo
þreytt, svo hræðilega þreytt á því að
verða að vinna fyrir mér — þreytt
á þessum löngu hljómleikaferðum —
þreytt á að eiga hvergi heima. Get-
urðu ímyndað þér hyernig það er,
þetta glæsilega líf, sem svo margir
öfunda mig af? Langir timar í æfingar
og alltaf sifelldur kvíði fyrir því, að
ég spili ekki eins vel í ár og ég gerði
i fyrra — og hafa alla búslóðina sína
í ferðatöskunum. Ferðast mcð flug-
vél, járnbraut eða skipi — ferðast
og ferðast en komast aldrei á leiðar-
enda! Einvera og vonleysi, sem
ómögulegt er að flýja frá. Og hjóna-
handið misheppnaðist svo hrapalega
að mig — mig fór að dreyma um Nick.
Hann var maður sem ég gat gifst. Ég
varð að hitta hann aftur.
Hún þagnaði og Tim spurði: — Já,
og þegar þú hittir hann aftur ... ?
— Ég varð fyrir vonbrigðum —
hræðilegum vonbrigðum. Nicky er
ástfanginn af litlu, fölu stilltu hjúkr-
unarkonunni. Hann veit það cf til vill
ekki, en hann er það! Hún hló þurra-
hlátri. — En ég hefi talið honum trú
um að hún sé hrifin af þriðja stýri-
manni, þessum laglega pilti. Það var
illa gert af mér. En nú er ég orðin
þreytt að berjast um mann, sem stend-
ur alveg á sama um mig —■ þó að
ég hafi ekki gert mér það ljóst fyrr
en nú. Ilún strauk kinnina á Tim
með vísifingrinum. — Það varst þú,
sem gerðir mér þaS ljóst, Tim.
— Ég? Hann skalf og þráin eftir
að faðma hana að sér varð ómótstæði-
leg. En hann stóSst freistinguna og
horfði biðjandi á hana. — í guðs bæn-
um, þú mátt ekki kvelja mig svona!
Þú veist að ég elska þig' — ætlarðu
að gera mig brjálaðan?
— Nei. Hún færði sig nær honum og
leit upp. — Þú ert skelfing tregur,
góði. Ég elska þig, Tim — ég hefi
ekki reynt að elska þig, en geri það
samt.
Tim sagði loðmæltur: — Hvað áttu
við?
— Ertu nógu brjálaður til að biðja
mig um að giftast þér, Tim? hvíslaSi
Lilly.
— Já, það veit sá sem allt veit!
ÞaS var fögnuður í röddinni. — Víst
er ég það! En mér finnst svo erfitt
að trúa því að þú segir þetta. Ég hefi
svo lítið að bjóða þér, ekki nema ...
Hann rétti fram hendurnar á móti
henni. — Ekki nema ástina, elskan
'mín ... eilífa ást mína.
— En það er liún sem ég vil, sagði
Lilly. Ilún tók báðum Iiöndum um
hálsinn á honum og varirnar voru
mjúkar er þær snertust. Þau stóðu
lengi í þéttum faðmlögum. Tim þrýsti
henni að sér eins og hann ætlaði aldrei
að sleppa henni aftur.
— Ég skal fá þig til aS elska mig,
muldraði hann. — Þó svo að það vcrði
það siðasta, sem ég geri i veröldinni.
— Tim, Tim, þú þarft þess ekki.
Ég elska þig — ég elska þig. Svo
losaði luin sig úr faðmlögunum og
það voru tár í augunum. Hún tók
höndina á honum og þrýsti henni að
vörum sér og sagði svo með djúpum
róm: — Þú ert góður, Tim — þú ert
of góður handa mér. Þú getur gefið
mér aftur trúna á sjálfa mig, gert m'ig
að betri manneskju og að betri iiióð-
ur fyrir Dale. Þegar þessari ferð er
lokið ... Hún horfði á hann með
gljáandi, tárvotum augum. — Við
skulum giftast og fara heim. Ég get
haldið hljómleika við og við, en þaS
á ekki að verða þaS mikilsverðasta í
lífi mínu lengur.
Tim tók um grannar herðar hennar.
— Aldrei hefði ég trúað aS þetta ætti
eftir að koma fyrir mig, sagði hann.
— MikiS flón er hann Nicky, — finnst
þér það ekki?
Lilly þrýsti andlitinu að brjósti
hans. — Kannske. ÞaS liggur við að
mér þyki vænt um það, en — við
verðum að koma honum á réttan kjöl
aftur, — og Anne litla hjálpar okkur
lil þess. Ég verð að biðja hana fyrir-
gefningar.
Tim tók fastar um hana. — Það er
alveg rétt, sagði hann. — Hún er allra
besta og geðslegasta slúlka.
ANNA í RAUNUM.
Anne hafði fundið sér afskckktan
krók á stjórnborða ó A-þilfarinu eftir
að hún kom um borð í „Sinbad“. Ein-
liverra hluta vegna var hún eirðarlaus
og vílandi. Þessi óvæntu lok á sam
kvæminu hjó Silva höfðu komið henni
1 uppnám. Allt kvöldið hafði hún verið
að stæla sig til aS taka mannlega
ó móti því sem koma skyldi: trúlof-
unaropinberun Nicholas og Lilly. En
ekkert gerðist, svo að hún kvaldist
enn af sórum efanum.
Nicholast hafði farið inn i vínstof-
una með Charleston, og liklega var
Lilly meS þeim. Tim var horfinn.