Fálkinn - 13.01.1956, Blaðsíða 7
FÁLKINN
7
Anne stóð ein í myrkrinu og grét
i hljóði. Það Jjýddi ckki að taka sér
þetta nærri, sagði hún við sjálfa sig,
en henni var engin liuggun að því.
Hvers vegna hafði hún orðið ástfangin
at' Nicholas Frazer þegar hún liafði
ekki annað en sorg og sársauka af
jjvi? Skólatelpuást — barnsleg til-
beiðsla — sem hefði átt að vera liðin
hjá fyrir löngu, en í staðinn hafði hún
farið vaxandi og var nú að bera hana
ofurliði.
Hvað var það í fari Nicliolas sem
— í augum hennar — gerði hann öðm
vísi en aðra menn? Hún gat hugsað
lil flysjungsháttar Bens Farrells án
]jess að ihenni sárnaði, en að missa
Nicholas fannst henni svo hræðilega
sárt. Tilhugsunin ein, um að hann
giftist Lilly Sheridan, var eins og hníf-
stunga í brjóstið á henni og táraflóðið
kom aftur. Með hryggu hjarta hug-
leiddi hún livort þau mundu giftast
i Ástralíu eða biða þangað til Lilly
kæmi til London aftur. Þá yrði gift-
ingin stórviðburður í heimsborg-
inni ...
— Ó, Nicliolas, Nicholas ... hvísl-
aði Anne mót stjörnunum og gróf
andlitið í skjálfandi höndunum.
Svo jafnaði hún sig aftur. Þurrk-
aði sér um augun og bjóst til að fara.
Hún átti að vinna á morgun og best
að fara sem fyrst að hátta. Hún kom
fram úr skugganum og gekk beint á
Nicholas Frazer.
Hann sagði forviða: — Þú heldur
þig hérna. Ég hefi verið að leita að
þér hátt og lágt.
— Var það? Það setti nð henni
liræðslu og hún sneri sér undan og
hljóp frá 'honum. — Ég — ég — af-
sakaðu, en .... Ég ætlaði að fara
að hátta. Ég er þreytt og ....
Hann greip í handlegginn á henni
og sagði: — Anne, þú hefir grátið!
Hvað gengur að þér, barn? Er það
út af þessum þorpara, Farrel, sem
þú varst að gráta? Ef svo er þá skal
ég mölva hvert bein í skrokknum á
honum.
— Æ, nei! Hann skiptir engu máli
fyrir mig — og hefir aldrei gert.
Þunginn i svarinu var fyllilega
sannfærandi. Nicholas linaði á tak-
inu um handlegginn á henni. — Hvað
gengur þá að þér? Segðu mér það.
Hönd lians færðist nær tárvotri kinn
hennar. Þegar hann reyndi að stilla
sig. Hún mátti ekki láta hann verða
þcss vísari hvernig í öllu lægi — mátti
ekki láta hann vita hvílikar kvalir
luin hafði liðið út af honum. Hann
ætlaði að giftast Lilly Sheridan ...
Metnaðurinn hjálpaði henni. Hún
leit beint í augun á honum. — Þetta
er ekkert. Ég er bara þreytt, Nicholas.
Ég verð að fara að sofa.
— Já, ég hefi heyrt það. Hann var
ergilegur. — Geturðu ekki lofað mér
að tala við þig i fimm minútur, Anne?
Ég þarf nauðsynlega að tala við þig,
um alvarlegt mál.
Um trúlofunina sina, hugsaði Anne
með sér. En lnin treysti sér ekki til
að hlusta á það í kvöld. Kannske á
morgun — á morgun yrði það ekki
eins sárt, eða hún gæti að minnsta
kosti betur harkað af sér þá. Hún leit
framan i hann með augun full af tár-
um.
Nicholas færði sig nær henni. —
Hvað gengur að þér, Anne, elskan
min? Treystir þú mér ekki? Þú varst
alltaf vön að ....
Hún rökk undan eins og hann hefði
barið hana. — Þú kallaðir mig —
elskan mín?
— Já, er nokkuð athugavert við það
úr þvi að ég luigsa alltaf þánnig til
þin?
•—• Hugsar til mín? En hvernig get-
urðu það — þegar þú . . . . ? Nú þyrmdi
yfir hana og hún fór að gráta.
— Þegar ég — hvað? spurði Nic-
holas. Hann faðmaði hana að sér. —
Þegar ég elska þig? Gefur það mér
ekki rétt til að segja „elskan mín“ og
til að hugga þig, þegar illa liggur á
þér? Eða að minnsta kosti reyna að
hugga þig. Annc, ég má til að segja
þér það — ég verð að spyrja þig —
ég þoli ekki þessa óvissu lengur. Ég
elska þig svo heitt.
— Elskar þú mig? Anne átti bágt
með að trúa sínum eigin cyrum. —
F.n ég hélt ....
— Þú hefir ímyndað þér eitthvað,
já. Eitthvað líkt og ég ímyndaði mér
um þig og þriðja stýrimann.
— Mig .... Anne starði á hann.
mállaus af undrun.
Nicholas sagði blitt: — Manstu fyr-
ir nokkrum árum, þegar þú varst lít-
il, og sagðist allt af ætla að verða
konan mín, þegar þú yrðir stór?
— Já, en ég var óviti þá Ég .... ég
— Dettur þér í hug að ég hefði gifst
nokkurri manneskju án þess að segja
þér frá þvi fyrst? Hann þrýsti henni
að sér. — Anne, ég elska þig! Ég hefi
elskað þig lengi ,og ég vil enn að þú
verðir konan mín. Ég hefi ekkert
breytst.
Þetta gat ekki verið satt. Það hlaut
að vera draumur. En varir lians voru
þó enginn draumur. Kossinn hans var
heitur og hjarta hennar titraði. Hún
hjúfraði sig að honum, en tárin runnu
niður kinnarnar.
— Tilfinningar mínar til þin, Anne,
eru öðru vísi en til nokkurrar ann-
arrar konu. Ég elska þig heitar en ég
hefi nokkurn tima elskað áður. Ég
vil að þú trúir þessu — um aldur og
ævi.
— Nicholas, ég hélt .... Hún gat
ckki haldið áfram.
— Ég hélt alls konar flónsku Hka,
sagði Nicholas. — Ég þóttist viss um,
að þú værir orðin ástfangin af Ben
Farrel. Það var ekki fyrr en Tim
Lane sagði mér hvað gerst hefði á
veitingastaðnum í kvöld, og hvernig
þú hefðir tekið ])ví, sem mér fór að
skiljast að kannske liefði mér skjátl-
ast. Reyndu að skilja mig, elskan min.
Ég er afbrýðisamur, en ég reyndi að
vera réttlátur. Við faðir þinn töluð-
um saman um margt áður en hann dó.
Ég sagði honum að mig langaði til að
giftast þér, en hann var hyggnari mað-
ur en ég er — hann sagði að ég yrði
að gefa þér ráðrúm til að hitta aðra
og yngri menn og sjá meira af ver-
öldinni. Ég vildi gefa þér tækifæri
til þess, og ég vonaði að þessi ferð
mundi gefa okkur báðum svar við
spurningunni. Ég kom þessu svo hag-
anlega fyrir .... Ég vildi vera nærri
sjálfur, til þess að gripa þig þegar
rétti timinn væri kominn. En ....
það kom bros á þungbúið andlitið.
— Það munaði minnstu að ég missti
þig — var það ckki?
— Það var ckki vegna Ben, sagði
Anne.
— Varst þú afbrýðisöm lika? spurði
hann.
— Já, hvernig átti ég að vera ann-
að. Anne roðnaði í framan. — Ég
hélt að þú værir ástfanginn af Lilly
Sheridan enn þá.
— Lilly? Hann hnyklaði brúnirnar.
— Ég var ástfanginn af henni einu
sinni — fyrir löngu — við vorum
trúlofuð, áður en ég vissi að þú varst
til, barnið mitt. Og ég skal fúslega
játa, að það kom dálítið fát á mig
þegar ég hitti hana hérna um borð.
Það var líkast og að hitta anda frá
fortíðinni. En allt var aðeins endur-
minningar. Veruleikinn var allur ann-
ar en æskudraumarnir gömlu. Það
varst þú ein, sem ég vildi eiga — þú
ein, sem ég elskaði. Hann lyfti hend-
inni og strauk henni um kinnarnar.
— En ég var hræðilega afbrýðisamur,
og þegar ég sá að þú varst svo mikið
með Farrel. hljóp gikkur i mig. Ég
vnrð fokreiður og vildi ckki láta þig
get þér til um, hvernig ástatt væri
um mig. Allt af þangað til i fyrra-
kvöld, að við sátum saman á báta-
þilfarinu. Ég — ég gerði tilraun til
að biðia þín þá. en þú gættir svo vel
að halda mér í fjarlægð. að ég dró
rangar ályktanir af því. Ég liefi allt-
af verið hræddur um, að ég væri full
gamall handa þér, og ég vildi ógjarna
standa í vegi fvrir þér, ef þú vildir
mig ekki. En nú hefi ég hugsað þetta
betur og .... Hann studdi tveimur
fingrum undir hökuna á henni og
lyfti andlitinu á henni upp að nmnn-
inum á sér. Þegar hann kyssti hana
sagði hann alvarlegur: — Ég vil ekki
að þú forðist mig lengur, elskan min,
og þú liefir ekki ennþá svarað mér.
Viltu giftast mér?
— Ó, Nieholas, elsku, besti Nichol-
as, það er heitasta ósk mín — liún er
alvcg eins heit og þegar ég var tólf
ára. Þú hefir ekki verið einn um að
bíða. Anne tók um hálsinn á honum.
— Ég varð fullveðja fyrir þremur ár-
um.
— Já, ég veit það. En hann faðir
þinn þurfti á þér að halda, og faðir
rninn þurfti á mér að halda. Við höf-
um látið mikinn tíma fara i súginn.
en nú skulum við bæta okkur það
upp. Hvenær eigum við að giftast?
— Undireins og þú getur náð í ein-
hverja stúlku í minn stað hérna um
borð .sagði Anne án þess að hika.
— Ég skal sjá um það undir eins,
sagði Nicholas ákafur eins og strák-
ur. — Svo framarlega sem það stend-
ui i mannlegu valdi skal stúlka verða
til taks í Ástralíu til að hlaupa í
skarðið fyrir þig. Ég skal undirbúa
það i fyrramálið. Ó, Anne, ég.elska
þig. En nú cr vist best að fara að
hátta, svo að þú getir fengið dálítinn
svefn eftir þessa erfiðu daga. Og
á morgun er nýr dagur — og hinn
daginn — margir nýir dagar. Héðan
í frá er það alltaf á morgun hjá okk-
ur, aldrei neitt i gær.
— Já, hvíslaði Anne mjúkt. f gær
er liðin tið. Og mér þykir vænt um
það Nicholas.
— Mér líka. Hann brosti til hennar.
— Ef þig langar til að vita það, þá
ert þú eina konan, sem ég hefi kysst
í þessari ferð. Ég liélt að 'þú hefðir
gaman af að vita það, úr þvi að þú
hefir gert þér svona rangar liugmynd-
ir um mig. Hann bauð henni arminn.
— Eigum við að fara?
í>au gengu saman niður af þilfar-
inu.
DAGINN eftir fékk Lilly loksins tæki-
færi til að biðja Anne fyrirgefningar
Hún gerði það í sjúkrastofunni, ]>ar
sem hún sat og hélt í höndina á Dale.
Og luin ljómaði af ánægju yfir sinni
eigin hamingju.
Dale hlustaði og starði á þær,
og Olga og Leni, sem báðar hlustuðu
á niðurlag samtalsins voru báðar mál-
lausar af undrun.
Anne tók afsökuninni mcð vcnju-
légri ró.
— Mér þykir vænt um að ég skyldi
fá tækifæri til að segja þetta, sagði
Lilly brosandi. — Dale, nýi pabbinn
þinn er byrjaður að láta mig taka
sinnaskiptum. En þetta er alvara mín,
Anne. Ég vona að við getum orðið
góðir vinir.
— Já, frú Sheridan! Anne tók i
framrétta liöndina.
-—- Vinir minir kalla mig „Lilly",
sagði hún vingjarnlega. — Mig lang-
ar til að þú gerir það líka.
— Það þykir mér vænt um að mega.
sagði Anne brosandi. — Þegar ég er
ekki i cinkennisbúningnum.
Lilly baðaði út höndunum. — Þú
ert i sannleika merkileg manneskja,
Anne. Þú ert trúlofuð og ætlar að
giftast einum af ríkustu mönnunum
i Englandi og þó heldurðu áfram að
vinna, eins og ekkert hefði í skorist.
Ég held að Nicky hafi verið heppinn.
Dale spurði, þegar luin var farin:
— Heyrðu, Anne. En það satt að þú
ætlir að giftast honum Nick frænda?
— Já, tók Leni fram í. — Og ég
missi duglegustu stúlkuna, sem ég
hefi nokkurn tima haft
— Þá verður hún „Anne frænka“,
er það ekki? sagði drengurinn — Og
Lane læknir verður pabbi minn. Ég
Iield að .... Hann brosti glettinn.
— Ég held að það verði ágætt.
Anne fór upp á báta-þilfarið. Þar
beið Nicholas.
— Ó, Anne! Rödd hans var hlý. —
Ekki veit ég hvað ég liefi til þess
unnið að eiga að fá þig.
Anne bauð honum munninn. —
Sjálfskipaði verndari minn, hvíslaði
hún.
Þau hlógu bæði en Nicholas sagði
einbeittur:
— Nei, nú er ég ekki sjálfskipað-
ur lengur.
— Þá er það ég, scm hefi skipað
þig, hvíslaði Anne. — Frá í dag og
um alla eilífð.
Nicholas sagði: — Við höldum brúð-
kaupið i Sidney. Hvernig líst þér á
það, elskan?
Anne hafði hjúfrað sig að honum
en Nicholas heyrði hana hvísla „já“.
Ben Farrel stóð uppi á stjórnpall-
inum og horfði á þau. Það var ekki
laust við að honum rynni beiskja í
hug er hann snerti á hringnum, sem
hann hafði í vasanum.
iÞað hafði ekki verið neinn hægð-
arleikur að fá Gisele til að skila hon-
um aftur, en .... Hann andvarpaði.
Hann var frjáls maður og nú stóð
veröldin honum opin — það var
stúlka í Mebourne, scm liann hafði
hitt í fyrri ferðinni .... Ben fór að
blístra brúðkaupslagið úr „Lohengr-
in“ — lágt. Heppnismaður þessi
Frazer.
ENDIR.
Nú sltal ég gefa honum lækningu
v ið að liggja hérna í letinni,