Fálkinn - 13.01.1956, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
qilNNE —£3Mj5ÆRlÐ
Lögreglusaga eftir: RALPH INCHBALD __
15
en hægt er að segja með orðum. En Loraine
brosti áfram og sagði við mig:
— Ég gefst upp fyrir yður, Stroode major,
eða kannske heldur fyrir ungu stúlkunni, sem
er að koma þama.
Angela varð steinhissa þegar hún sá okkur
þarna, og góndi á okkur á víxl.
— Það var þá Kilroy lávarður, sem var á
undan okkur í göngunum, sagði hún.
— Alveg rétt, ungfrú, það var ég. Ég hefði
kannske átt að bíða þangað til þið voruð bú-
in, en ég þurfti að ganga frá ýmsu.
— Það er engin ástæða til að hafa neinar
umræður hér, tók ég fram í. — Þér eruð
tekinn fastur, Kilroy lávarður, og þér verðið
hengdur.
— Mér er það ljóst, svaraði hann rólega. —
Hérna er skammbyssan mín. Ég hefi sem sagt
gefist upp .
Það var engin ástæða til að bíða lengur,
svo að við héldum burt úr svefnherberginu
og niður stigann. Gunne gekk fyrstur og
leiddu lögreglumennirnir tveir hann á milli
sín, svo Angela og síðast ég og Loraine. Þegar
við vorum komin hálfa leið niður stigann dró
allan mátt úr Gunne, hann kiknaði í hnjálið-
unum og höfuðið seig niður á bringu. Ég lái
ekki lögreglumönnunum að þeir héldu að hann
væri að fá yfirlið og slepptu handleggjunum
á honum, því að ég hélt það sama. En á einni
sekúndu var hann sprottirm á fætur og þaut
eins og örskot fram ganginn.
— Stöðvið hann! Stöðvið hann! hrópaði ég.
Ég renndi ekki grun i hvað hann ætlaðist
fyrir, en vissi að enginn möguleiki var á að
hann gæti komist undan. Það var svo skugg-
sýnt þarna að ég átti bágt með að sjá hann,
og gangurinn greindist í tvennt og ég vissi
ekki hvora leiðina hann hafði farið. En innan
skamms sá ég hann aftur. Tunglsbirtan féll
á hann inn um einn gluggann, og þar var hann
bograndi við hliðina á skáp. Og þegar ég
beindi vasaljósinu á hann sá ég að hann skrúf-
aði eitthvað með heilbrigðu hendinni og hljóp
að glugganum.
Hann varð of seinn á sér og það varð ég
líka. Allt í einu rann upp fyrir mér hvað hann
hefði verið að gera og ég ætlaði að hlaupa á
eftir honum, en einhver hönd hélt mér aftur.
Gunne var að bisa við að opna gluggann, en
tókst ekki að gera það með annarri hendinni.
Og nú skeði það. Ögurleg sprenging ætlaði
að æra okkur. Veggirnir riðuðu, gólfið gekk
í öldum og múrsteinar og timbur hrundi yfir
okkur. Það var líkast og allt húsið hefði
sprungið í loft upp. Meira man ég ekki ...
EN KIT og Brocklesdowne höfðu ekki setið
auðum höndum meðan þessu fór fram.
— Við verðum að finna sprengjurnar í sík-
isbotninum og gera þær óvirkar, sagði Kit.
— Hvernig eigum við að fara að þvi? sagði
Brocklesdowne.
— Það er ofur einfalt mál. Útvegaðu mér
vatnsstígvél og virklippur. Ég ætla að klippa
sundur leiðslurnar, svo að hann geti ekki sett
rafstraum á sprengjurnar.
Lögreglumaður var sendur til að ná í vatns-
stígvél og klippur, og nú skildu þeir. Brockles-
downe fór niður að vikinni til að líta eftir
skemmtisnekkjunni, lögreglustjórinn hélt vörð
á miðsvæðinu og Kit læddist niður í síkið,
svo að enginn sá.
Lögreglan hafði lýst öllu svo vel fyrir hon-
um, að honum varð vandalaust að komast
áfram, og það var svo dimmt að hann gat
laumast yfir brúna án þess að nokkur sæi.
Það reyndist auðvelt að ná sprengjunum und-
ir brúnni úr sambandi, því að hann fann leiðsl-
una undir eins. Erfiðara var með sprengjurnar
neðst á brúarstöplunum, því að hann varð að
fara ofan í síkið til þess að komast að þeim.
Hann óð út í síkið, og fyrst í stað var vatn-
ið ekki nema í hné, en síkið var djúpt í miðj-
unni og hann óttaðist að verða að synda til
þess að komast út að stöplunum. En eftir að
hafa vaðið nokkur skref rak hann fótinn í
eitthvað. Það var undirstaðan undir öðrum
stöplinum, og nú steig hann upp á hana og fór
að leita að sprengjunni. Loks fann hann hana
og var í þann veginn að taka hana úr sambandi
þegar haVin heyrði í bát, sem kom nær. Og
bátur á þessum tíma sólarhringsins gat ekki
þýtt annað en óvin. Þess vegna faldi hann sig
eins vel og hann gat bak við stöpulinn.
Báturinn færðist nær og Kit sá að stór og
sterklegur maður, snöggklæddur, stjakaði
honum áfram. Hann virtist vera að flýta sér,
og undir þessum kringumstæðum var það
ekki góðs viti, að óvinir væru að flýta sér.
Kit teygði fram báðar hendur og kippti í bát-
inn.
Það munaði minnstu að maðurinn í bátnum
dytti, en honum tókst að standa og nú reyndi
hann að ná til Kits með stjakanum og kippa
honum ofan í síkið. En Kit kippti í stjakann
á móti, og maðurinn missti hann. I sama bili
kom tunglið fram í skýjarofi, og nú var það
Kit, sem lá við að missti jafnvægið, svo mjög
brá honum. Því að þetta andlit þekkti hann
— þennan mann hafði hann hitt á stríðsár-
unum. Hann hét Armand Dubocq, og að því
er Kit vissi best var 'hann viðbjóðslegasta út-
gáfa af mannkyninu.
HVAÐ var hann að gera hér? Kit reyndi að
gera sér grein fyrir því, en það tókst ekki.
Hvenær hafði hann komið? Það hlaut að vera
Gunne, sem hafði gert boð eftir honum, það
hlaut að vera þessi maður, sem Gunne hafði
símað til og talað við, þegar samtalið endaði
með orðunum: — Sjáðu um að þeir verði
sendir undir eins. Dubocq var með öðrum orð-
um í björgunarleiðangri.
Nú var um að gera að leika vel, hugsaði
Kit með sér. Ekki átti hann hægt með að fara
að spyrja hann. Ef til vill hefði hann getað
neytt hann til að gefa einhverjar upplýsingar,
með valdi, en það gat hlotist hávaði af því,
og hávaða vildi hann fyrir hvern mun forðast.
Þess vegna klappaði hann Dubocq á öxlina
og hvíslaði:
— Vertu rólegur, kunningi!
Dubocq gekk í gildruna og fór að a£saka
að hann hefði farið mannavilt, en hann hefði
fengið ákveðnar fyrirskipanir, sem hann yrði
að hlýða. Hann átti að halda vörð á þessum
stað í síkinu, en hafði ekki vitað betur en að
hann ætti að vera þar einn. Annars hafði ekki
verið getið, í boðunum sem hann fékk.
— Þessu var breytt á síðustu stundu, sagði
Kit. — Og ég hafði ekki önnur ráð til að ná
í yður, en að sitja fyrir yður hérna. Það hefði
getað verið hættulegt að kalla til yðar ofan af
bakkanum.
— En því ekki að bíða mín við leynigöngin
niður að víkinni?
Kit reyndi að láta ekki bera á hve honum
brá í brún við þessar upplýsingar. Hann fór
út í bátinn og stjakaði honum til baka. Með
þessari spurningu hafði Dubocq ráðið fyrir
hann gátu, sem hann hafði lengi verið að
glíma við. En nú kom nýr vandi. Hafði Dubocq
komið einn? Eða hve marga menn hafði hann
með sér? Höfðu þeir verið settir í land úr
snekkjunni? En tundurbáturinn? Hvað um
hann?
— Spurðu mig ekki, sagði Kit rólegur. —■ Ég
sagði að þetta væri eina leiðin. Héðan í frá er
það ég sem ræð. Hvar eru mennirnir yðar?
— I kjarrinu bak við lystihúsið.
— Það er gott. Hvers konar voprwhafa þeir?
— Ekki annað en skammbyssur. Við héld-
um að ....
— Alveg rétt. Hin vopnin eru inni í húsinu,
en það er einmitt það, sem veldur erfiðleik-
unum.
Franski bófinn yppti öxlum. Kit stjakaði
bátnum upp með norðvesturhliðinni á húsinu
og hljóp í land. Dubocq kom á eftir, og svo
urðu þeir samferða inn í kjarrið og stefndu
á lystihúsið. Þar voru skuggaverur á sveimi
-— mennirnir, sem Dubocq hafði sent þangað.
— Vitið þér að leynigöngin eru inn í húsið
úr lystihúsinu? spurði Kit.
— Nei, það hafði ég ekki hugmynd um.
— Og um þau göng hafa nokkrir óvinir
laumast inn í húsið. Og í skóginum þarna norð-
ur frá hefir verið settur hervörður?
— Hve fjölmennur? spurði Dubocq.
Kit leit kringum sig og reyndi að telja
skuggana. Hve margir voru þeir. Fimmtíu?
Sextíu? Það var ekki vert að segja frá því
að hermennirnir væru hundrað.
— Fimmtíu, svaraði hann
— Þá höfum við yfirhöndina, því að við er-
um sjötíu og fimm.
— En þeir hafa riffla, og nú getum við ekki
náð í vopn í húsinu, því að þeir hafa nóg að
hugsa þar, við óvinina, sem hafa komist inn.
Og það er gagnslaust að berjast við riffla með
skammbyssum.
— Eins og ég skilji það ekki. Hvað skipið
þér mér þá?
— Farið með liðið yðar inn í skóginn, og
reynið að koma hermönnunum í uppnám. Þeir
bíða nefnilega eftir merki um að ráðast að
húsinu og ætla þá að nota leynigöngin. Það
er hugsanlegt, að merkið verði ekki gefið, en
undir öllum kringumstæðum verðið þér að
sjá um að hermennirnir geti ekki svarað því.
Skiljið þér mig?
Frakkinn kinkaði kolli.