Fálkinn - 13.01.1956, Side 13

FÁLKINN
13
— Ég skal vísa yður til vegar, hélt Kit
áfram. — Og svo fer ég aftur inn í húsið. Og
það gerið þér líka þegar þér hafið borið her-
mennina ofurliði. Og þegar við höfum komið
þessum óvinum inni í húsinu fyrir kattarnef,
förum við beina leið út í snekkjuna.
— En tundurspillirinn?
— Hann hefir fengið fyrirmæli um að skjóta
því aðeins, að við stefnum til hafs, en við för-
um meðfram ströndinni inn í Irlandssund.
— Mér þykir þér vita mikið, sagði Dubocq
tortryggnislega.
— Vitanlega. Ég hefi ekki verið í húsinu
hjá leiðtoganum í marga mánuði fyrir ekki
neitt.
— Hjá þessum andskotans Paternoster?
spurði Ftakkinn og beit á vörina.
— Já,' einmitt hjá þessum andskotans Pat-
ernoster, svaraði Kit.
ÞEIR voru komnir að lystihúsinu, en nú var
úr vöndu að ráða fyrir Kit: hann hefði þurft
að vera á þremur stöðum í einu. Fyrst og
fremst hefði hann þurft að ljúka við að gera
sprengjurnar óvirkar, og svo hefði hann þurft
að gera liðsforingjunum í verðinum aðvart.
Hann varð að láta sprengjurnar eiga sig, fyrst
um sinn. Hann hafði gert tvær þeirra óvirkar
og það varðaði mestu, því að með þessum
tveimur var hægt að sprengja brúna yfir sík-
ið, ef einhver reyndi að gera atlögu að aðal-
innganginum. Nú var að sinna hinu tvennu.
Hann ætlaði að fara með Dubocq svo langt
norður eftir, að hann yrði svo fjarri varðlín-
unni, að mennirnir hans kæmust ekki til her-
mannanna næstu tíu mínúturnar, en á meðan
ætlaði hann að gera varðliðsforingjanum að-
vart. Það athugaverðasta við þetta áform var,
að Dubocq gat séð hvar svik voru í tafli, en
hann varð nú að hætta á þetta samt. Auk
þess var Dubocq ekki kunnugur þarna á staðn-
um, og vissi ekki heldur hvað hermönnunum
hafði verið skipað niður.
Þeir gengu áfram góða stund og loks lagði
hann Dubocq síðustu lífsreglurnar. Það var
líkast og Dubocq grunaði eitthvað, og grunur
hafði líka vaknað hjá þeim, sem næstur hon-
um gekk að völdum, en það var þrælslegur
Pólverji. En Kit talaði svo vél fyrir máli sinu,
að þeir féllust á það sem hann sagði, og svo
skildi hann við þá.
Hann læddist varlega inn á milli trjánna
og hélt sig alltaf þar, sem skuggsýnast var,
því að nú var komið tunglsljós. Allt í einu
heyrði hann þrusk og greip til skammbyss-
unnar. Hann skimaði kringum sig, en gat eng-
an séð. Nú heyrði hann þyt. Eitthvað flaug
rétt framhjá eyranu á honum og lenti í trjá-
bolnum og stóð fast þar.
Hvar er Jón gamli?
Kit fleygði sér flötum. Einhver sem kastaði
hnífum, og kunni lagið á því. En það var of
hættulegt að fara að skjóta eitthvað út í loft-
ið, — þá mundu hermennirnir koma vaðandi
og kannske menn Dubocqs lika, en á það þorði
hann ekki að hætta.
Þess vegna skreið hann eins og mús inn
á milli trjánna, í þá áttina, sem hnífurinn
hafði komið úr, en fór þó í stóran boga, því
að hann vildi helst komast aftan að þessum
dulda óvini sínum. Og það tókst. Hann kom
auga á manninn, sem lá á maganum bak við
runna. Þessi maður fór að mjaka sér áfram
á maganum og Kit elti hann. Allt í einu brak-
aði í kvisti, sem brotnaði og maðurinn leit við.
Hann kom auga á Kit og spratt upp. Kit varð
ekki seinni að komast á fætur og nú sá hann
annan hníf blika á lofti. Þarna voru engin
tré nærri, svo að Kit vatt sér bak við stóran
stein og kúrði þar, til þess að verða síður
fyrir hnífnum.
En maðurinn kastaði ekki hnífnum, hann
hélt honum á lofti og kom til Kits, og það
glampaði á hnífinn í tunglsljósinu. Hann fór
hægt gegnum kjarrið, sem var á milli þeirra,
en allt í einu missti hann fótana og datt kylli-
flatur, og áður en Kit fékk tíma til að standa
upp og ráðast á hann, heyrði hann að mað-
urinn braust um á hæl og hnakka. Svo varð
allt hljótt og Kit heyrði síðan bliða rödd innan
úr kjarrinu:
— Hjálpið mér burt frá þessu líki. Það er
svoddan ólykt af þvi.
Mínútu síðar stóðu þeir Kit Paternoster og
George Bitchfield saman og horfðu á lík ó-
vinarins.
— Það er furðulegt hve þetta fólk getur
verið heimskt, sagði George.
Hann tók í handlegginn á Kit og þeir gengu
saman upp brekkuna.
— Þú ert aðeins hundrað metra frá mark-
inu, sagði George.
— Hvernig ættir þú að vita hvar markið
er? svaraði Kit forviða.
— Góði vinur, svaraði George. — Ég hefi
ekki misst sjónar á þér síðasta hálftímann.
Og það var enginn vandi að elta þig.
— En ...
— Ég laumaðist hérna inn í skóginn, því
að ég heyrði orðasveim um, að eitthvað væri
að gerast. .
— Er það Dubocq sem þú átt við?
— Frakkinn? Ég er ekki svo frægur að
ég viti nafnið á honum, en ég veit að hann
er ekki aðeins bófi, heldur hreint og beint
úrþvætti. En ég slóst í hópinn með þeim, því
að þú veist að þar sem sjötiu og fimm eru
í hóp, tekur enginn eftir þótt þeir verði sjötíu
og sex, allra síst í myrkri. Og svo skildi ég
við þá aftur, þegar mér fannst mál til komið.
Þeir tóku ekki eftir að ég fór, og hnífakastar-
inn tók ekki heldur eftir því að ég elti hann.
Svona liggur nú í þessu.
— Hvar eru þeir núna?
— Þeir fylgja lævíslega áætluninni þinni
út í æsar. Þeir höfðu að vísu illan bifur á þér,
en þeir gengu að því vísu, að þessi nýdauði
vinur vor mundi stúta þér, til vonar og vara.
Þeir vildu hafa tryggingu fyrir því, að þú
gerðir ekki hermönnunum aðvart, og nú ætla
þeir að ráðast á þá, i staðinn fyrir að bíða
eftir að þeir ráðist á sig. Þeir vita, sem betur
fer, ekki, hve margir hermennirnir eru.
— Þetta var eiginlega slembilukka, sagði
Kit og brosti.
Þeir félagarnir voru komnir upp á ásinn,
og innan skamms hittu þeir liðsforingjann og
gerðu honum grein fyrir, hvernig ástatt væri.
— Þekkið þér nákvæmlega umhverfið
hérna? spurði hann Kit.
— Nei, en það geri ég, greip George fram
i. — Og ég skal taka að mér að fylgja yður
Framhald í næsta blaði.
FÁLIÍINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavik. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested.
HERBERTS prent.
Veiðiferðin!