Fálkinn - 27.01.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
Michelle fór á fætur með sólinni.
Hún vaknaði áður en sólin var koniin
yfir sjóndeildarhringinn og lá um
stund í rúminu og hugsaði. Þessi
morgunn var ekki eins og aðrir morgn-
ar. Alll var öðruvísi. Og svo fór að
rifjast upp fyrir henni. Gcstur var
kominn á bæinn, maður sem var ólík-
ur öllum mönnum sem hún hafði séð
um ævina. Hún mundi út í æsar
hvernig hann leit út. Þó mundi hún
ougun best. Engin augu höfðu horft
svona á hana áður. Hún vissi að hún
átti ekki að horfast í augu við fólk,
að það var skylda hennar að þjóna
öðrum, þæg og þegjandi og þakka fyr-
ir að hún fékk húsnæði og gat Iifað
heiðarlegu lífi.
„Hvað heldurðu að mundi verða
um þig,“ Iiafði Jean frændi sagt við
hana er hann tók hana að sér, „ef
ég skyti ekki skjólshúsi yfir þig? Þú
yrðir að lifa á lauslæti ... mundu
að ég vil ekki vita af neinu þess háttar
í fari þínu! Þá rek ég þig strax.“
Jú, þann skelfingadag hafði hún
verið lionum innilega þakklát, og alla
tið síðan hafði hún stritað og lagt
sig í framkróka til að gera honum til
hæfis. Hann var spar á lofið, en stund-
nm heyrðist hann muldra, að lnin
gæti soðið mat, og að hreinlegt væri
hjá henni i eldhúsinu. Á jólunum fékk
hann henni nokkra seðla, og sagði
að hún mundi þurfa eitthvað af fatn-
aði. Þegar hann talaði við hana var
það oftast nær i sambandi við stjórn-
mál og slys, sem hann var að lesa
1 blöðunum. En liann var aldrei vond-
ur við han'a, og síðasta árið, eftir að
þreytan og ellin voru farnar að færa
sig upp á skaftið við hann, lá við að
henni félli vel við hann. Hann sat
oft i eldhúsinu, með blaðið og pipuna
sína, þegar hún var að vinna, og oft
las liann hátt fyrir hana, svo að hún
skyldi fá „einhverja menningu", sagði
hann.
En hún var hrædd við Gaston, son
hans. Gaston talaði nærri því aldrei
við hana. En 'hann horfði oft á hana.
og i augum lians var eittlivað, sem
minnti hana á það, sem hún sá hjá
Pierre, og þá fór hrollur um liana.
Að vissu leyti var Pierre skárri, þvi
að hann sagði berum orðum hvað
hann vildi, en Gaston horfði bara ...
Það kom fyrir á nóttinni að luir.
heyrði marra í stiganum i gamla hús-
inu, sem hún svaf í, og þá var hún
hrædd um að það væri Gaston, sem
væri að koma. >Þó að hann hefði aldrei
sagt það berum orðum, vissi hún að
honum fannst sjálfsagt að hún tæki
á móti honum þegar hann vildi. Hún
væri ekki of góð til þess, það dyttu
ckki af henni gullhringirnir, þó að
hún gerði það, og auk þess væri hún
skuldbundin honum fyrir allt sem
hún naut á heimilinu. Og Gaston var
farinn að gerast djarfari siðan Jean
gandi gat ekki fylgst eins vel með ...
Pierre var besta skinn. Pierre vildi
giftast henni, en hann hafði ekki efni
á að giftast fyrr cn hann hefði.dregið
dálítið saman, svo að hann gæti keypt
jarðarskika, og hann vildi ekki bíða
þangað til, sagði hann. En hún vildi
bíða. Hún var ekki vön að gera neinar
kröfur — heiini þótti vænt um að
Pierre vildi eiga hana, og hún hafði
alltaf gert sér Ijóst, að hún ætti að
lifa ævi sína við það strit, sem er
hlutskipti sveiiakonunnar. En hún
vildi helst ekki hugsa til þess.
Jean frændi las hátt fyrir hana úr
blöðunum. Og ef hún náði einhvern
tíma I blað sjálf, las bún um annað.
Um fólk, sem var að lerðast úti i
veröldinni og upplifði skemmtilega
hluti og lifði. Pierre hafði boðið henni
á kvikmynd nokkrum sinnum, og á
eftir hafði hún lifað margar vikur í
þeirri veröld, sem kvikmyndin gerð-
ist i. Þegar hún var Jireytt og henni
fannst lífið svo tilgangslaust, flýði
hún inn í þann heim, og leitaði hugg-
unar þar.
Og maðurinn sem nú var gestkom-
andi var úr þeim heimi. Það sá hún.
Hún hafði tekið betur eftir J>ví en
Jean frændi og Gaslon, hve fallega
maðurinn var klæddur, hve háttprúð-
ur hann var og hve ... yndislegur.
En það var nú ekki þetta, sem hún
var að hugsa um er hún var vöknuð
um morguninn, heldur hitt, hve vin-
gjarnlega hann hafði talað við liana.
Hann hafði spurt hana hvort hana
langaði ekki til að aka í bílnum hans,
]>egar hann væri orðinn ferðafær.
Hvort hún væri bílveik? Hún hafði
ekki getað svarað, lnin gat ekki sagt
honum að hún hefði aldrei ekið í bíl
á ævi sinni. Þegar móðir hennar var
dáin höfðu þau gengið á eftir vagn-
inum með kistunni, heitan dag i jó-
reyk, einhvern tíma fyrir löngu. Eftir
að kistan var látin síga ofan í gröf-
ina Var öll gleði lifsins horfin méð
henni. Mamma og hún höfðu vefið
svo Tikar ...
En að aka í bíl ... hún lá og var
að hugleiða hvernig það mundi ýera.
Allt í einu mundi hún að bíllinn hans
stóð einhvers staðar niðri á vegi i
trjágöngunum, og nú vatt hún sér
fram úr rúminu i snatri, vafði hárið
saman i hnakkahnút og fór í fötin.
Það var svo snemmt ennþá, að enginn
mundi sakna hennar þó að lnin yrði
hálftima i burtu, og nú flýtti liún
sér niður á veg, létt i spori.
Mikil dögg var á jörðu. En hvað
var gaman að hlaupa svona og vita
að maður átti að fá að sjá fallegan
bil!
Þarna stóð hann. Það var ekki orð-
ið fullbjart þarna inni í trjágöngunum
ennj)á, en hún sá bilinn samt álengd-
ar fjær. Hann var langur, með
straumlínulagi. Það gljáði á hann. Hún
gekk hringinn í kringum hann þegar
hún var komin að honum. Strauk
hendinni um hreyfilhlifarnar og hugs-
aði til þess að hreyfillinn þarna undir
gæti malað eins og værukær köttur,
])egar hann væri settur í gang. Hún
gægðist gegnum rúðuna og horfði á
allan umbúnaðinn inni. Billinn sem
hún hafði séð á kvikmyndinni hafði
ekki verið með litum. Aldrei hefði
hún trúað, að nokkur bíll gæti verið
svona fallegur. Fallegri að innan en
nokkur stofa sem hún hafði séð.
Allt í einu hrökk hún við. Hún
hafði verið svo niðursokkin i að skoða
bílinn, að hún hafði ekki lieyrt fóta-
tak á veginum. En nú stóð hann fyrir
framan hana, maðurinn sem átti bil-
inn.
„Góðan daginn, ungfrú góði“ sagði
hann glaðlega. „Ég er eins mikill
morgunhani eins og þér, sjáið þér.“
„Góðan dag,“ hvíslaði hún skömm-
ustuleg, eins og hún hefði verið stað-
in að ódæði.
„Þér eruð að skoða bilinn, sé ég,“
hélt hann áfram. „Haldið þér að þér
þorið að koma upp i hann?“
Nú greip hana aftur sama tilfinning-
in sem kvöldið áður. Það var líkast
og augu hans og hennar ættu saman.
Lucien fann að hann gat ekki sagt:
neitt meira. Hann hafði séð hana
ganga kringum bílinn og gægjast inn
um rúðuna. Og alltaf hafði hún verið
jafn hrædd og feimnisleg. Hún var til
með að taka til fótanna þá og þegar
og hlaupa á burt. En hann vildi ekki
að liún færi. Hann vildi að hún yrði
kyrr, svo að hann gæti horft á hana..
Hún fór að fjarlægja sig bilnum.
„Eruð þér að flýta yður?“ spurði
hann og tók lykilinn upp úr vasan-
um. „Viljið þér ekki skoða bílinn
betur? Þetta er alls ekki lélegur bill,
þó að ég segi sjálfur frá.
Hún hikaði, en nú stóð hurðin op-
in, og hún gat ekki stillt sig um að
beygja sig inn í bílinn og þukla á
sætunum.
„Reynið þér hvernig er að sitja í
honum,“ sagði hann og lét hana fara
inn.
Nú varð alveg liljóð. Hann fann að
titringur fór um hana, og mundi
hvernig hún hafði flúið frá Pierre
kvöldið áður, og hann vorkenndi
henni og sleppti henni strax.
„Ég ætlaði ekki að liræða yður,“
sagði hann. „Ég vissi ekki að þér
voruð hrædd við mig.“
Hún leit hægt upp og horfði á hann.
„Ég er ekki hrædd við yður,“ sagði
hún. „Nei, ég er ekkert hrædd við
yður. En nú verð ég að fara ... ég
vcrð að byrja.“
„Á vinnunni?“ spurði hann bros-
andi. „Þá er kannske best að þér
hlaupið. En gleymið ekki, að við
verðum að prófa bílinn, þegar hann
er kominn i lag. — Úr þvi að þér eruð
ekki hrædd við mig.“
Hann sá votta fyrir roða í útiteknu
andlitinu, og hann brosti. Eitthvað
sem líktist brosi lék um varir hennar
til svars, i svo sem eina sekúndu, svo
sneri hún sér frá honum og hljóp
fram veginn, jafn hratt og léttilega
og hann hafði búist við, að hún gæti
hlaupið.
Hann kveikti sér í vindlingi og
settist á aurbrettið þegar lhin var
horfin. Það var dásamlega hljótt
kringum hann þarna. Hann hafði
vaknað snemma og dottið í hug að
fara og athuga, hvort nokkuð hefði
orðið að bílnum um nóttina. Og það
hafði verið dásamlegt að koma út í
svalt morgunloftið, finna anganina af
grasinu og heyra fuglana syngja.
Hvað þetta var ólíkt Rivieranum.
Og þegar hann hugsaði um það betur,
var það svo ólikt bústaðnum hans
fyrir utan París líka. Hann stóð að
vísu góðan spöl frá aðalveginum milli
Paris og Versailles, en dynurinn af
umferðinni heyrðist þó 'heim til hans,
og líka var hægt að lieyra til járn-
brautarlestanna i fjarska.
Eiginlega átti maður að setjast að
á svona stað, þegar maður vildi hvíla
sig. Hitta gerólíkar manneskjur þeim,
sem maður umgekkst venjulega, fólk,
sem stóð alveg á sama um það, sem
manni þótti mest um vert sjálfum,
fólk sem talaði ekki um listir og
vísindi og stjórnmál og kjaftasögur,
og sem ekki þráði skemmtanir.
Hann lét hugann reika víða í bláina
morgunloftsins, og allt í einu var
hann farinn að hugsa um Miohellc.
Á vissan hátt hafði bann látið töfrast
af ihénni. Þegar ég kem heim, hugs-
aði hann með sér, mun ég minnast
hennar sem eins af þvi fegursta, sem
Framhald í næsta blaði.
STÆRSTA KJARNORKUSKIPIÐ *
KEMUR HEIM ÚR LANGRI FERÐ ★
Ameríski kafbáturinn Nautilius er nýkominn heim úr langri ferð, og þá var
ýmsum fyrirmönnum Bandaríkjanna boðið í dagsferð með hinu ævintýralega
skipi. — Hérna sjást þeir við stjórntækin Charles Thomas flotamálaráðherra
(í miðið), James Holloway varaaðmíráll (til vinstri) og Lewis Strauss, for-
maður amerísku kjarnorkunefndarinnar.
I