Fálkinn - 27.01.1956, Blaðsíða 11

FALKINN
11
Miifirisstreð
nótt
ÞRIÐJA GREIN
LITLA SAGAN.
Hdrviss með sigur
FRÚ WOOD dreymdi liræðilegan
draum eina nóttina. Hún sá manninn
— sinn á harða hlaupum á veSreiða-
brautinni og hópur af hneggjandi
hestum elti hann. Hann bandaSi þeim
frá sór meS jrví aS fleygja í þá doll-
araseSium.
SeSlarnir fuku í allar áttir, en hest-
arnir voru samt aS ná i hann •—• og
í því aS þeir voru aS troða hann und-
ir rak frú Wood upp óp.
MaSurinn hennar gaf henni olnboga-
skot i rifjastykkiS.
„Vertu kyrr, Martlia," sagSi hann.
„Þú lætur svo illa — mér heyrist þú
hneggja eins og hestur."
Frú Wood tók um enniS á sér og
settist upp í rúminu.
„Nú er þetta afráðið," sagSi hún
einbeitt. „Ég geri þetta. Mig dreymdi
um þig og veSreiSahesta, John. Og
nú veit ég aS ef þú ferS á veSreiSar
framar og veSjar, þá fer ég frá þér.
Mér er alvara John.“
„Hægan, hægan, lambiS mitt, hæa-
an hægan.“ kumraSi John. Hann var
syfjaður.
Sannleikann í ljós: Daginn eftir fór
John aftur á veSreiSar. Hann iagSi
drjúga fúlgu á meri sem liét Sússana,
og hún varS svo rækilega siSust aS
þaS lá nærri aS hún yrSi fremst i
næsta hlaupinu á eftir.
MeSan jiessu fór fram kom maSur
sem Gliker liét í heimsókn til frú
Wood. Hann átti heima í íbúSinni
yfir þeim, og hann var einmana smá-
menni og hafSi samúS meS einmana
konu, frú Wood. Þetta var ekki í
fyrsta skipli sem hann heimsótti hana,
því aS hann átti oft tómstund, en vitan-
lega var ]>etta allt í mesta skikkelsi.
Martha Wood trúði Glinger fyrir
ýmsu, því að það var svo notaiegt
aS hafa einhvern til aS tala viS ....
og fyrst og fremst talaSi hún vitan-
lega um veSreiðarnar, þar sem maður-
inn hennar eyddi nærri öllum pen-
ingunum sínum.
„ÞaS er svo hræðilegt,“ kjökraSi
hún og helti matarsjerrí i lítið glas
handa Glinker, „hestar, hross og mer-
ar -— það er joaS eina sem John talar
um og liugsar um. Ég hefi ekki efni
á að kaupa sér sæmilega skó, þvi að
John eyðir öllu í veðmát. Hann fleygir
peningunum í allar áttir og afrækir
heimiliS. ÞaS væri réttast aS ég færi
frá honum.“
Hún hafði viðhaft þessi orð áður
en nú herti Glinlcer upp hugann og
sagði: „Góða Martha — láttu verða af
því! Skildu viS hann og gifstu svo
mér!“
„Ertu .... crtu að biðja ffiín,
Glinker?" sagði Martha og saup hvelj-
ur.
„Já,“ sagði Glinker. „Ég fer úr bæn-
um á þriðjudaginn. Ég ætla vestur,
ég hefi fengiS vinnu þar hjá námufé-
lagi. Og ég vildi óska aS þú kæmir
meS mér, því að .... ég er svo brenn-
andi ástfanginn af þér .... ja, þú
veist þaS, Martlia! Ó, hvað ég yrði
sæll ef þú vildir skilja við letiblóðiS
iiann Jolin."
„Ég skal athuga málið,“ svaraði hún.
„Gefðu mér umhugsunarfrest til mánu-
dags — gullið mitt.“
John Wood brosti útundir eyru þeg-
ar liann kom heim um kvöldiS.
„Martlia,“ sagði hann, „við eruni
dottin i lukkupottinn. Nú er öllum
okkar áhyggjum lokið — innan
skamms syndum við í peningum.“
Hún starði á hann. „HvaS áttu við
John. ÆtlarSu þá aS liætta að veSja?“
„Já,“ sagði .Tohn, „ég steinhætti ....
það er að segja, ég ætla að veðja á
morgun líka. En svo hætti ég. Ég
liefi frétt að á morgun hleypur hestur
sem heitir Rassabassi og hann vinnur,
svo framarlega sem hann verður ekki
fyrir eldingu. Hann getur ekki tapað.
Eigandinn sagði mér það sjálfur."
Mörthu lá við yfirliði en John hélt
áfram:
„Og heyrðu, Martha. Nú hefi ég
veðjað öllu vikukaupinu mínu á hest-
■inn en IpaS er of lítið, svo að ég tók
út ])að sem var í sparisjóðsbókinni
og húsbóndinn lánaði mér 50 doll-
ara. Við græSum stórfé, skaltu sanna,
])ví að ég hefi veðjað tveim þúsund-
um á Rassabassa.“
Og nú rotleið yfir Mörthu.......
Hún rankaði við sér morguninn
eftir. Þá var John farinn út. Og hálf-
tima siðar, þegar Glinker hringdi, var
Martha ráðin.
„Gtinker! Ég skil við hann John og
fer með þér,“ sagði hún.
Þegar John kom heim um kvöldið
hafði hún tekið saman reyturnar og
var ferðbúin. Hún sá strax aS maður-
inn hennar var óvenju langleitur.
„Svo hesturinn vann þá ekki,“ sagði
hún hæðnislega.
„Nei, liann varð síðastur,“ muldraði
John. Hann fór inn í svefnlierbergið
án þess að lita til hægri eða vinstri,
og Martha elti hann. Hún ætlaði að
segja honum eins varlega og hún gæti,
að hann hefði tapaS i hjónabandsveS-
reiSunum lika. En þegar hún kom inn
í herbergið sá hún að fát kom á John
og hann roðnaði og flýtti sér að fela
eitthvað, sem hann hafði tekið upp
úr skúffu.
John hafði verið að ná í skammbyss-
una sína.
Etfir fimm mínútur var Martha kom-
in upp til Glinkers.
„Þetta verður vist ckki hægt, samt,
Glinker," sagði hún. „Ég get ekki far-
ið frá honum Jóni núna .... það er
ógerningur. Hann er alveg aS sleppa
sér. Ég sá hann taka upp skammbyss-
una sína, en sem betur fór náði ég
í liana og faldi hana. Hann getur ekki
fargað sér í bili .... en ef ég fer frá
bonum þá drepur hann sig. Þess vegna
verð ég að vera hjá honum. Ég vona
að þú skiljir þetta, Glinker ....“
„Já,“ muldraði hann. „Ég skil. —
Vcrtu sæl, Martha."
Morguninn eftir þegar Martha vakn-
aði sat .Tohn á rúmstólnum.
„Hvað gerðirðu við skammbyssuna
mína, Martha?" sagði hann. „ITún var
hérna í gærkvöldi, cn nú er hún horf-
in.“
„Ég tók hana, John,“ sagði hún.
Röddin var mjúk og alúðleg. „Ég tók
hana til að afstýra því að þú gerðir
fjarstæðu. Við reynum aS vinna upp
þetta sem þú hefir tapað.“
.Tohn varð allur eitt bros. „Já, það
finnst mér einmitt lika. Þess vegna
vcrð ég að fá skammbyssuna strax.
Ég fæ tvo dollara út á hana hjá veð-
lánaranum, og svo er ég liárviss um
að vinna í 3. hlaupinu á veðreiSunum
i dag....“
Fólkið tíndist nú sem óðast upp úr
klefum sínum, en engan ugg var að sjá
meðal þess. Margir fóru iítið klædd-
ir, en liins vegar tóku ýmsir með sér
hina undarlegustu hluti, sem þeir
höfðu fest tryggð við.
Skipshöfnin byrjaði að losa björg-
unarbátana, þeir voru sextán, auk
fjögurra báta úr þöndum striga, sem
hægt var að grípa til.
Um borð í skipinu voru 2207 manns,
en bátarnir tóku ekki nema 1178. Um
það vissu farþegarnir ekki og aSeins
fáir af skipshöfninni. Flestir hefðu
líka.kært sig kollótta, þótt þeim hefði
verið það ljóst, á þessu stigi málsins.
Þetta skip var ósökkvandi. „GuS sjálf-
ur gæti ekki sökkt því, þótt hann
vildi," sagði einn skipsmannanna, er
það lét úr höfn i Southampton.
Þegar farið var að skipa fólkinu
i bátana, kom í ijós, að ýmsir töldu
sig öruggari um borð i Titanic en á
bátkænu þarna úti á Atlantshafi og
vildu ekki fara. Hljómsveitin um borð
lék ennþá létt lög og sló á strengi
værukærðar meðal fólksins. Suma bát-
ana tókst ekki að manna til fulls, en
þröng varð um aðra, og smátt og smátt
varð farþegum almcnnt ljóst, að um
lifið gæti veriS að tefla og gott að
komast í björgunarbátana. Sú regla
var þvi víðast upp tekin, að láta kon-
ur og börn ganga fyrir, en leyfa karl-
mönnunum síðar að fara, þar sem
rúm væri. Skortur á góðum sjómönn-
i’in tafði mjög fyrir því að bátunum
yrði komið á flot, því að i mörg horn
var að líta hjá áhöfninni, og auk ])ess
hafði nokkrum skipverjum verið fal-
ið að stjórna hverjum björgunarháti.
Ringulreiðin fór því vaxandi, og all-
margt kvenna og barna varð eftir.
Sumt að eigin ósk, en flest vegna
skipulagsleysis. Einkum urðu konur
og born á þriðja farrými afskipt.
Það er enn í minnum haft, hve mis-
jafnlega menn brugðust við skilnaði
við maka sína. Sumar konur eftirlétu
öðrum sæti sín í hátunum og ákváðu
að láta eitt yfir sig og maka sína
ganga. Nokkrir karhnenn munu hins-
vegar jafnvel hafa komist i bátana i
dulargervi kvenna.
AS lokum var aðeins eftir rúm fyr-
47 manns, cn um 1600 manns um
borð. Um þessi sæti var barist, en þar
voru tika færSar fórnir. Ungfrú Evans
rýrndi þar t. d. fyrir giftri konu, sem
átti börn heima, en gekk sjálf í dauð-
ann. Og svona mætti lengi telja. Á
slíkum stundum er drýgð mörg hetju-
dáðin, þótt margir missi stjórn á sjálf-
um sér.
Loks leysti skipstjórinn skipshöfn-
ina frá skyldustörfum. Lokastundin
nálgaðist. Titanic var að sökkva. Hver
varð að bjarga sér sem hest gegndi.
Fimmtán ungþjónar af fyrsta farrými
gripu tækifærið og fóru að reykja.
Þeir virtust hinir glöðustu vegna þcss,
að nú skipti sér enginn af því, hvort
þeir reyktu eða ekki.
Uppi á þilfari var ihljómsveitin far-
in að leika „Hærra minn guð til þin.“
meðan Titanic seig niður í djúpið. í
björgunarbátunum, sem voru skammt
undan, horfði fólkið á hina hrikalegu
atburði i þögulli angist.
Enginn veit hver afdrif skipstjór-
ans urðu. Sumir halda því fram, að
hann hafi skotið sig, en allt bendir til
þess að það sé rangt, og einn þeirra,
sem af komst, kvaðst hafa séð hann
i sjónum með barn á handleggnum
rétt eftir að skipið sökk.
Titanic-slysið varð niönnum að
ýmsu mikill lærdómur, en dýrkeyptur
að vísu. ÁSur hafði það ekki tíðkast
á farþegaskipum að hafa björgunar-
báta fyrir alla, en það breyttist nú
skyndilega. Mjög var lika á næstu ár-
um deilt um forréttindi farþega á
fyrsta farrými, þegar slikir atburðir
gerðust. Með Titanic fórust aðeins
fjórar af 143 konum á fyrsta farrými
(þrjár kusu að verða kyrrá um borð),
cn 81 af 179 konum á þriðja farrými.
Eitt barn af 29 á fyrsta og öðru far-
Framhald á bls. 14.