Fálkinn - 03.02.1956, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
í Englandi 1952.
höfum verið þar á hverju sumri frá
því að drengirnir voru litlir og þeir
vinna hvaða verk sem er. Þeir fara á
fætur klukkan sex á morgnana og
hœtta ekki fyrr en vinnufólkið. Og
auðvitað fá þeir kaup eins og aðrir.
Þessa peninga fá þeir sjálfir, ég set
þá ekki i banka. Þeir nota þá sem
vasapeninga þann tímann sem þeir
eru í skólanum og enginn þeirra iiefir
sólundað iþeim. Það er svo skrítið:
maður fer toetur með peningana, sem
maður hefir eitthvað fyrir að eign-
ast.
GAGNKVÆMT UPPELDI.
Nú ihefi ég aðeins talað um mitt
cigið uppeldishlutverk. Það væri
rangt að hlaupa yfir þáu uppeldis-
áhrif, sem drengirnir hafa haft á mig.
Jafnvel sá yngsti hefir sýnt, að hann
kann að leiðbeina föður sínum. Ég
man einu sinni, að ég hafði afþakkað
toeimboð til Bob Hope. Meðan ég var
að lesa blaðið kom Lin til min og
settist hjá mér með bók, en hann las
ekki i henni. Loks sagði hann: —
Pabbi, finnst þér ekki að ýmislegt
smávegis, sem við gerum eða gerum
ekki, geti verið þýðingarmikið fyrir
aðra?
— Eins og lil dæmis hvað?
— Miðdegisveislur.
— Þú veist að mér er illa við allár
veislur.
— Viltu þá iieldur særa fólk?
— Hvern tii dæmis?
— Vitanlega hann Bob Hope.
Ég ætiaði að fara að svara, að Bob
væri besti vinur minn en svo að það
særði toann þó að ég kæmi ekki, en
Lin sat við sinn keip. Og þegar ég
hugsaði betur um þetta sá ég fram á
að kannske þætti Bob þetta miður.
Ég spurði Lin hvað ég æt'ti þá að
gera, og hann sagði mér • að biðja
fyrirgefningar.
— En hvað á ég að segja, Lin? Ég
verð að lilgreina ástæðu fyrir því
að ég kem ekki.
Lin hugsaði sig lengi um og sagði
svo: — Þú getur sagt honum að þú
hafir verið svo saddur þetta kvöld.
Ég gerði það, og við Bob vorum
jafngóðir vinir sem áður.
Auðvitað hafa drengirnir alið hver
annan upp. Þeir segja hver öðrum
til syndanna og þeir fljúgast á og erta
hver annan. En þeir hafa lært að
þola ertni.
Við Dixie vorum yfirleitt sammála
um uppeldi drengja'nna, en eitt bar
þó á milli. Hún sagði að ég væri of
hirðulaus um hvernig þeir væru lil
fara. Það var kannske satt, og ég var
ekki til fyrirmyndar þar. Ég kann
alltaf best við mig í flúnelsbuxum,
peysu og indíánaskóm.
SIMONE SILVA ÆTLAÐI AÐ VERÐA
NUNNA!
Enska leikmærin Simone Silva
hneykslaði söfnuðinn á kvikmyndahá-
tíðinni i Gannes með því að láta taka
myndir af sér strípaðri, en upp úr
þessu hafði hún þó ráðningarsamning
við amerískt félag. Hún hefir slæmt
orð á sér siðan, en ekki er vitað hvort
leikhæfilei'karnir eru jafn slæmir. Hún
segist hafa látið taka af sér myndirn-
ar til þess að allir gætu séð að hún
sé ekki verr sköpuð en Jane Russcl,
og segir að það sé ekki nema gott að
vera frægur að endemum. „Það er
það, sem þarf til að verða leikkona,“
segir hún og bætir þvi við að baráttan
fyrir þessu hnossi geti verið óheiðar-
leg. En svo fáist líka mikið i aðra
tiönd.
Þessi unga dama ólst upp í klaustri
og hafði ætlað sér að verða nunna.
En þegar hún kom til Rivierans árið
1950, nýgift stöndugum enskum kaup-
sýslumanrii datt henni i hug að það
gæti verið gaman að vera leikkona.
Og hún fór að búa sig undir þetta með
þvi að láta sjá sig í fjörunni í bikini-
baðfötum og meira þurfti ekki til:
Ijósmyndararnir eltu hana á röndum.
Meðal þeirra sem veittu henni athygli
var amerískur kvikmyndaframleið-
andi. Vegna þess hve dökk lnin
er á hörund bauð Iiann henni að leika
lilutverk suðrænnar stúlku i lcvik-
mynd. — Simone er fædd í Egypta-
landi, faðir hennar er franskur. En
hjónabönd hennar hafa gert hana að
griskum, tyrkneskum og enskum ríkis-
borgara, svo að eiginlega mætti kalla
hana „Litla alþjóðasamtoandið".
— Ungfrú Petersen liefir gifst rönt-
genlækni, er mér sagt.
— Já, hann er sá fyrsti, sem hefir
séð nokkuð i lienni.
Bing Crosby og Bob Hope á golfvelli
þess að ég geng eftir því að dreng-
irnir komi heim á tilsettum tíma þeg-
ar þeir fara út að skennnta sér. En ég
sinni því ekki. Ég skil ekkert i for-
cldrum, sem láta syni sina og dætur
hanga á skemmtunum fram undir
morgun.
Mesta skyssan sem ég liefi gcrl sem
faðir, var sú að gefa Gary bíl þegar
hann byrjaði í háskólanum. Hann var
vanur ströngum reglum á heimavistar-
skólanum og ekki nógu þroskaður til
að njóta frelsis, sem ábyrgð fylgdi.
Afleiðingin var sú, að liann var sí-
bílandi frá morgni til kvölds og ván-
rækti bæði lestur og fyrirlestra.
Rektor lét mig vita að pilturinn næði
ekki prófi það árið. Þá tók Dixie til
sinna ráða. Hún sagði mér að sækja
bilinn og læsa liann inni í skúr. Og
svo skrirfaði hún syni sínum bréf.
Og Gary má eiga að hann lét sér þetta
að kenningu verða. Öllum til undr-
unar náði hann prófinu.
Allir drengirnir ern glaðlyndir og
taka hvorki lifið eða sjálfa sig alvar-
lega. Ég hefi ekki heldur hvatt þá til
þess. Þeim liefir aldrei verið bannað
að hlæja og gleltast heima. En eitl
hefi ég aldrei gert að gamni mínu
með: peninga. Ég á við að drengirnir
verði vinnusamir og geti bjargað sér
sjálfir. Peningarnir sem þeir hafa
eignast fyrir að syngja á grammófón-
plötur eða koma fram i sjónvarpi.
cru lagðir á sjóð á nafn Iivers iun
sig.
Vinnan á búgarðinum vegur á móti
þessari söng- og sýnistarfsemi. Við
Crosby-fólkið. Fremst eru
Bing og Lindsay. Bak við frá v.: Tvíburarnir Philip og Dennis, frú Dixie og Cary.