Fálkinn - 03.02.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
HVER VAR BANAMAÐUR
sir Uarry Oakcs?
— Tengdasonurinn grunaöur.
BRONS-KANSLARINN. — í listasafn-
inu í Köln hefir þetta brons-höfuð
\erið til sýnis undanfarið, og er
myndin af Adenauer kanslara. Al-
menningur kallar myndina brons-
kanslarann, en svo sem kunnugt er
var Bismarck gamli kallaður járn-
kanslari. Kunnur þýskur myndhöggv-
ari, Rudolf Wulfertangem hefir gert
myndina.
kallaði gamli maðurinn á hann, og
hann varð að snúa við og láta segja
sér fyrir verkum og fékk skæting fyr-
ir að hann væri latur.
Michelle stóð kyrr í kompunni sinni,
eftir að ailar raddirnar voru þagn-
aðar. Hún stóð kyrr þangað til hún
lieyrði bljóð í hifreið og sá fallega
bílinn koma akandi liægt niðri á veg-
inum og aka fram hjá húsinu. Gaston
og Jean frændi kornu út á dyrapallinn
og skoðuðu bílinn, og hún heyrði
Jean frænda segja: „Var hún Michelie
með yður?“
,jNei,“ svaraði ókunni maðurinn,
„ég kom einmitt til að spyrja hvort
hún ætti frí núna. Ég lofaði henni að
hjóða henni í smáferð undir eins og
bíllinn væri kominn í lag.“
„Hún hefir annað að hugsa en að
aka i bil,“ sagði Jean gamli. „En
annars veit ég ekki hvar hún er. Ekki
hefir ihún þvegið upp og ekki hefir
luin búið um rúmin, og ekkert farin
að hugsa um miðdegismatinn.“
Nú færði hún sig frá glugganum.
Hún vildi ekki heyra meira.
Hvað átti hún að gera? Nú fór hún
að skilja á hverju hún ætti von. Jean
frændi og Gaston mundu segja það
sama um hana, sem þeir höfðu sagt
áður, og gesturinn, sem hafði talað
svo vingjarnlega við hana og horft
svo fallega til hennar og brosað til
hennar, mundi halda að hún væri
eins og þeir sögðu hana vera — og
ef hún sæi hann aftur, mundi augna-
ráð hans líklega verða sams konar
og hinna tveggja.
Hún fann nú til fulls, að hún gat
ekki afborið þetta. Ilún vissi líka, að
sú framtíð, sem hún hafði sætt sig
við sem sjálfsagða, áður en gcsturinn
kom, var óhugsandi. Hún vissi ekki
að hún elskaði hann — hana hefði
aldrei getað dreymt um að elska slík-
an mann, — en hún vissi að fyrirlitn-
ing hans var verri en dauðinn.
Hún leit út á hlaðið og sá að allir
voru komnir inn í lnisið. Þá tók hún
fram gamla, slitna strigatösku, fleygði
í hana dótinu sem hún átti og læddist
niður stigann. En í stað þess að fara
út um dyrnar smokraði hún sér út
um gluggann, þeim megin sem vissi
frá húsinú, læddist meðfram veggn-
um og svo bak við trén, þangað til
ekki var hægt að sjá til liennar frá
húsinu. Svo fór hún að hlaupa.
Hún vissi um einn stað, sem hún
mátti koma á, og jafnvel þó að hún
yrði einu sinni þakklát fyrir að kom-
ast þaðan, var þó skárra að vera þar
en hjá Jean frænda.
Eucien hlustaði forviða á dæluna
i gamla manninum í eldhúsinu.
„Nú skil ég allt,“ sagði hann. „Hún
er slæg eins og naðra, þessi dræsa.
Hún hélt að lnin hefði snúið á okkur,
að Gaston mundi giftast sér og hún
verða húsmóðir hérna! Önnur eins
ókind.“
„En hún er í ætt við yður,“ sagði
I.ucicn forviða.
„Maður miklast ekki af þeirri
frændsemi," rumdi í karlinum.
„Slæmt blóð!“ sagði Gaston.
„Mér er nær að Iiaida að það sé
þveröfugt,“ sagði Lucien í gáleysi.
„Ég á við — eftir útliti hennar að
dæma ...“
„Móðurarfur!“ sagði sá gamli. —-
Það var ekkert varið i móður hennar.
Ekkert! Hún kom að norðan, hvaðan
veit enginn, en André varð vitlaus
eftir henni, og snoppufríð var hún
líka, það verð ég að játa,“ bætti hann
við drumbslega.
„Það er ennþá augljósara á strákun-
um en á henni Michelle," sagði Gaston.
„Við viljum ekki þekkja ])á. Við tók-
um við Michelle í gustukarskyni, og
])etta er þakklætið.“
„Ég skil þetta ekki almennilega,"
sagði Lucien.
Gamli maðurinn fór að skýra hon-
um nánar frá. Það var alveg ótrúlegt
live mörg fjandsamleg svívirðingarorð
liann hafði á takteinum ])egar hann
var reiður. André hafði verið mesti
myndarmaður þangað til hann kvænt-
ist. En svo hafði hann flutt langt
í burt og komist í vist á bæ, og loks
orðið aumingi af slarkinu. Konan
hans hafði látið sér standa á sama
um hann, luin lagði lag sitt við aðra
karlmenn — „með brókarsótt eins og
Michellc“! Hann smjattaði á orðinu
brókarsótt — honum var alltaf hefnd
i að segja það, þótt konan sem hann
r.otaði það um væri dáin.
En svo dó André, og ekkjan hafði
fengið eins konar rétt ti! að verða
áfram i þorpinu, sem hún hafði verið
i mcð krakkana þrjá. Og það kom
brátt á daginn að sama upplagið var
i krökkunum og í henni sjálfri. Eng-
inn gat treyst þeim. Þau lugu og
slálu. Loks liafði það elsta vcrið tekið
og sctt i tukthúsið. Þá urðu þau að
flytja úr þorpinu og settusl nii að í
þorpi, aðeins milu þarna frá, — þar
átti André ættingja, sem þau treystu
að mundu hjálpa þeim. Þeir höfðu
látið hana fá eitthvað að gera, svo að
hún hafði eitthvað ofan í sig og yngri
strákinn, að éta. En eftir nokkur ár
kom eldri strákurinn aftur, og hélt
áfram uppteknum hætti. Ilann hafði
flúið aftur, því að sterkur grunur
féll á hann um að hann hefði drepið
pilt, sem hafði staðið hann að þjófn-
aði. Og síðan hafði ekki til hans
spurst. Skönnnu siðar dó konan, og
])á kom á daginn hvilíkt úrhrak yngri
strákurinn var. Hann hafði lagt lag
sitt við kvensnift sem enginn þekkti,
farið að búa með lienni í húsinu, sem
móðir lians hafði verið í, og lifað með
henni í hneykslanlegi'i sambúð.
Jean hafði bjargað Michelle úr þess-
um voða. En það hefði verið réttara
að lnin hefði fengið að dúsa þar.
„Hér á heimilinu liefir hún gerl
SIR HAH'RY OAKES var hataði mað-
urinn á Bahamaeyjum. Hann vissi
ekki aura sinna tal, en giskað á að
hann muni hafa átt 200 milljón doll-
ara virði. Hann átti í sifelldum úti-
slöðum við nágranna sína. Hann var
orðinn 08 ára.
En 13. júní fannst hann myrtur í
rúmi sínu heima i lúxusíbúð sinni i
Nassau. Ekkert af vinnufólkinu var
heima, eini maðurinn i húsinu, auk
hans var Harold Christie vinur hans.
I-Iann ‘liafði sofið þegar morðið var
framið, og uppgötvaði það ekki fyrr
en kl. 7 um morguninn, er liann kom
inn lil að vekja húsbóndann.
Sir Harry lá á bakið í rúminu og
bak við eyrað voru þrjú sár. Lögregl-
an gat ekki séð hvers konar morðvopn
hafði verið notað, en því hefir verið
fylgt vel eftir, því að sárin voru 'hálfs
þumlungs djúp. Oakes hafði verið
dauður í 3—5 tíma þegar hann fannst.
Mikill reykur var í herberginu og dýn-
an hálfbrunnin.
Landshöfðinginn á Bahama bað um
aðstoð lögreglunnar i Miami, og morð-
fræðingarnir Melchen og Barker komu
til Nassau sama kvöldið. Harold
Christie sagði þeim málávöxtu. Hann
sagði þeim að frú Oakes og börn
hennar fjögur væru í Bandarikjunum,
en sjálfur hefði hann gist hjá sir
Harry og hjálpað lionum við bókhald.
lvvöldið áður hafði sir Harry haft
dálítið samkvæmi heima hjá sér. Gest-
irnir fóru um kl. 12, en á eftir höfðu
þeir sir Harry og Christie drukkið
nokkur glös, meðan þjónarnir voru
að taka til i stofunum. Kl. 1 fóru
þjónarnir heim i svefnkofa sína en
þeir sir Harry huðu hvor öðrum góða
nótt og' fóru að hátta.
Lögrcglumennirnir frá Miami felldu
fljótlega grun á einn mann. Það var
franskur greifi, 37 ára, Marie Alfred
Fouquereau, sem hafði gifst Nancy,
dóttur sir Harrys, árið áður. Þetta
var þriðja lijónaband greifans og sir
Harry hafði verið mjög mótfallinn
ráðahagnum, því að slæmt orð fór
af Frakkanum og hann talinn ævin-
týramaður og flagari. En sir Harrv
hafði gert ráðstafanir til að tengda-
sonurinn skyldi ekki njóta góðs af
auði hans. Þeim hafði sinnast og ekki
talað orð saman í marga mánuði.
Um þær mundir sem sir Harry var
myrtur rak franski greifinn hænsna-
hú skammt fyrir utan Nassau. Þegar
hann frétli um morðið sagði hann
kaldranalega: „Það var svei mér tími
lil kominn að einliver dræpi hann!“
Melchen og Barker fóru út i hænsna-
búið og spurðu greifann hvort honum
væri kunnugt um morðið. Greifinn
margt illt af sér,“ sagði Gaston. „Hún
ihefir reynt til við Pierre, það veit
ég, en Pierre þekkir hvernig hún er
innrætt, og að hún er engin kona
handa heiðarlegum manni. En hún
hefir aðeins ætlað að leika sér að
Pierre, meðan liún beið færis að
reyna lil við mig. Hún mun liafa hald-
Framhald í næsta hlaði.
sagðist hafa frétt um það, en nánari
atvik af því vissi hann ekki.
„Hvar voruð þér milli klukkan 3
og 5 morðnúttina?“
„I rúminu mínu,“ svaraði greifinn.
En lögreglumennirnir tóku eftir að
líkhárin á annarri liendi hans voru
sviðin, og yfirskeggið á hoiuim virtist
lika hafa komið nærri eldi. Hvort
greifinn vildi gefa skýringu á því?
Og hera fram sannanir fyrir hvar
hann hefði verið á umræddum tima?
Greifinn var fús til þess. Nokkrir vin-
ir hans höfðu verið heima hjá honum
um kvöldið. Það voru greifi frá
Mauritius, tvær frúr, báðar giftar
enskum flugmönnum og loks ung leik-
kona. Kona greifans var í Bandaríkj-
unum með móður sinni. Gestirnir
höfðu verið úti á flötinni við húsið
og iþar hafði greifinn hengt upp fjórar
kertaluktir og þá liafði hann sviðnað.
Kringum klukkan 12 um kvöldið hafði
hann ekið frúnum inn til Nassau, og
þegar hann kom aftur sátu leikkonan
og Mauritius-greifinn enn, en fóru
heim skömmu síðar.
Þó að ])essi skýring væri sennileg
var greifinn tekinn fastur og i októ-
ber 1943 kom 'hann fyrir rétt, sakað-
ur um morð. Réttarhöldin stóðu í 22
daga. Verjandanum tókst að sannfæra
kviðdóminn um að greifinn væri sak-
laus. En sa-mt var honum skipað að
verða á burt frá Balianiaeyjum ásamt
konu sinni. Áður en hann fór bað
liann um að láta prófa sig með lyga-
mæli (detektor) og stóðst liann þá
raun vel. Hann skildi við konu sina
nokkrum árum síðar, og undanfarin
ár hefir hann verið tíður gestur á bað-
stöðum og reynt að klófesta fimmtu
konuna.
Ekki hefir enn orðið uppvíst um
morðingja sir Harry. En það þykir
víst að franski greifinn hafi ekki myrt
harn.
REIKISTJARNA. — Miroslawa Nac-
hodska, 23 ára skautadís, tékknesk,
sem var í flokki er sýndi skáutalist í
Wien á heimsmeistaramótinu í febr-
úar í fyrra, strauk úr hópnum og
ætlar að freista gæfunnar í Ameríku.
— Tollarinn skoðaði skautana hennar
vandlega þegar hún var að koma í
land í Bandaríkjunum.