Fálkinn - 03.02.1956, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Það var opið, galopið — og ég
yarð ofsareiður og starði á hann.
Ég sá augað mjög vel — það var
allt blekbiátt með ljótri himnu
yfir, svo að skjálfti fór um mig,
gegnum merg og bein, þvi að ann-
að af manninum gat ég ekki séð.
Ég hafði alveg ósjálfrátt miðað
geislanum á bölvaðan ljóta stað-
inn.
Og hefi ég ekki þegar sagt yð-
ur, að það sem þér teljið vitfirr-
ingu, er ekki annað en óvenjuleg
skerpa skilningarvita minna? Nú
jæja, ég hefi sagt yður að eyru
min heyrðu ofur lágt hljóð, líkt
og maður mundi heyra í úri, ef
það væri vafið inn í ull. Ég þekki
þetta hljóð mætavel. Það var
hjartsláttur gamla mannsins sem
ég heyrði. Og við það ágerðist
ofsinn í mér, alveg eins og her-
manninum vex þor við trumbu-
sláttinn.
En þrátt fyrir þetta hélt ég í
hemilinn á mér og stóð kyrr. Það
var rétt svo að ég þorði að draga
andann. Ég reyndi hve óbifanlega
ég gæti látið geislana falla á
gammsaugað. En á meðan ágerð-
ist þetta bölvað hljóð frá hjart-
anu í honum. Það sló hraðar og
hraðar og hærra og hærra með
hverri sekúndu. Gamli maðurinn
hlýtur að hafa verið ógurlega
hræddur. Það sló hærra, segi ég,
með hverju augnabliki! Takið vel
eftir orðum mínum: ég hefi þegar
sagt yður að ég væri taugaveikl-
aður — það er ég líka. Og nú, á
dauðastund næturinnar, nú þegar
hin ömurlega kyrrð hvíldi yfir öllu
húsinu, æsti þetta einkennilega
hljóð mig og gerði mig svo hrædd-
an, að ég gat ekki við neitt ráðið.
Samt stóð ég svona nokkrar mín-
útur ennþá, og hreyfði mig ekki.
En hjartaslögin urðu alltaf sterk-
ari og sterkari. Ég hélt að hjartað
í honum mundi springa. Og svo
gagntók ný skelfing mig: ná-
granni okkar mundi kannske
vakna við þennan hávaða. Nú var
stund gamla mannsins komin!
Með gjallandi ópi opnaði ég ljós-
kerið alveg og ruddist inn í her-
bergið. Hann hljóðaði einu sinni
— aðeins einu sinni! I einu vet-
fangi dró ég hann fram á gólf og
lagði þykka sængina ofan á hann.
Svo brosti ég ánægjulega yfir af-
reki mínu, hve vel það hefði tek-
ist, en í margar mínútur heyrði
ég hjartað í honum slá. En ég
setti það ekki fyrir mig — það
gat ekki heyrst. gegnum þilið. Og
loksins þagnaði hljóðið. Gamli
maðurinn var dauður. Ég dró
sængina ofan af honum og skoð-
aði líkið. Já, hann var steindauð-
ur. Ég tók hendinni í hjartastað
og studdi lengi á. Hjai’tað sló
ekki. Hann var steindauður. Nú
mundi augað í honum aldrei hrella
mig framar.
Ef þér haldið ennþá að ég sé
brjálaður, hættið þér að halda
það þegar ég hefi skýrt yður frá
hve forsjáll og gætinn ég var þeg-
ar ég faldi líkið. Nóttin bliknaði
og ég flýtti mér, en fór hljótt
að öllu. Fyrst brytjaði ég líkið.
Skar hausinn og útlimina af því.
Svo tók ég þrjár fjalir upp úr
gólfinu og lagði stykkin milli
gólfa. Síðan kom ég gólfborðun-
um fyrir, svo fallega að ekkert
mannlegt auga — ekki einu sinni
hans — hefði getað séð nokknr
verksummerki á því. Hvergi
þurfti að hreinsa bletti — hvergi
blóðsletta. Ég var of leikinn til
þess að gera þess háttar skyssur.
Allt var runnið niður úr bað-
kerinu.
Klukkan var orðin fjögur þeg-
ar ég hafði lokið öllu þessu, og
enn var dimmt eins og um mið-
nætti. Þegar klukkan sló, barði
einhver á útihurðina. Ég fór til
dyra að ljúka upp, og var hinn
roggnasti — hvað þurfti ég að
óttast núna? Þrír menn komu inn.
Þeir kynntu sig mjög hæversk-
lega, sem starfsmenn lögreglunn-
ar. Nágranninn hafði heyrt óp
um nóttina. Grunur hafði vaknað
um, að ódæðisverk hefði verið
framið og lögreglunni gert aðvart
og þessir þrír verið sendir til að
rannsaka málið.
Ég brosti — því hvað hafði ég
að óttast? Ég bauð gestina vel-
komna. Ópið, sagði ég —- kom
frá sjálfum mér, ég hafði haft
martröð og vaknað með hljóðum.
Gamla manninn minntist ég laus-
lega á — 'hann hafði brugðið sér
út í sveit. Ég fór með gestina
mína um allt húsið. Ég bað þá
um að rannsaka allt ... vandlega.
Loks fór ég með þá inn í svefn-
herbergið hans. Ég sýndi þeim
fjársjóðina hans, sem allir voru
óhreyfðir. Ég var svo öruggur og
hróðugur að ég dró stól inn í her-
bergið og bauð þeim að setjast
og hvíla sig þarna inni eftir alla
fyrirhöfnina. Ég var orðinn svo
fífldjarfur, að ég setti stólinn
minn beint yfir staðinn, sem ég
hafði falið iíkið á.
Lögreglumennirnir voru á-
nægðir. Framkoma mín hafði
sannfært þá. Mér leið prýðilega
vel. Þeir sátu lengi og voru að
tala um ýms launungarmál, og ég
gaf orð í belg og var hinn kátasti.
En þegar frá leið varð mér óglatt
og óskaði að þeir færu að hypja
sig. Mig verkjaði í höfuðið og fékk
klukknahljóm fyrir eyrun, — en
lögreglumennirnir sátu áfram og
töluðu saman. Klukknahljómur-
inn fyrir eyrunum á mér ágerð-
ist alltaf og varð skýrari. Ég tal-
aði sem mest ég gat til þess að
losna við þessa óþægindakennd,
en hún hélt áfram — þangað til
mér loksins varð ljóst, að þetta
hljóð stafaði ekki frá eyrunum á
mér ...
Það er enginn vafi á því, að ég
hefi náfölnað — en ég lét dæluna
ganga, enn betur en áður og var
háværari. En hljóðið varð að
sama skapi hærra — og hvað gat
ég gert? Þetta var lágt, hratt
hljóð, alveg eins og í úri, sem er
vafið inn í ull. Ég tók andann á
lofti — en lögreglumennirnir
heyrðu það ekki. Ég talaði enn
hraðar og með meiri áfergju, en
hljóðið varð sterkara. Ég stóð
upp og hélt hrókaræður og bað-
aði út öllum öngum, en alltaf
ágerðist hljóðið. Hvers vegna
fóru þeir ekki? Stundum þramm-
aði ég um gólfið eins og ég væri
bálvondur — en hljóðið varð
sterkara. Hvað átti ég að gera?
Ég froðufelldi, bölvaði. Greip í
stólinn, sem ég 'hafði setið á og
hrinti honum eftir gólfinu, en
hljóðið óx. Yarð hærra og hærra.
Mennirnir töluðu mjög vinsam-
lega saman, og þeir brostu. Var
hugsanlegt. að þeir heyrðu þetta
ekki. Drottinn minn! Nei — nei!
Þeir heyrðu það ekki. En þeir
sátu og höfðu gaman áf hve
hræddur ég var. Svona hugsaði
ég og hugsaði. En allt var betra
en þessi hræðilegi kvíði. Ég þoldi
ekki að horfa á falsbrosið á þeim
lengur. Ég fann að ég varð að
æpa — eða deyja. Og nú aftur —
heyrið þið: hærra . .. hærra!
,,Þorparar!“ öskari ég. „Verið
ekki með þessa uppgerð lengur!
Ég játa á mig afbrotið ... Rífið
upp gólfborðin . . . hérna . . . það
er bölvað hjartað í honum, sem
heldur áfram að slá!“
Sophia Loren
Stúlhan frd tik
-K
Sophia Coren
sem ógtft móðir
★
í Stokkhólmi og Osló voru
haldnar „italskar kvikmynda-
vikur“ skömrau fyrir jólin, og
í tilefni af þvi Iieimsóttu ýmsar
frægar ítalskar leikkonur og
leikstjórar þessar borgir. Þar á
meSal Sophia Loren og Silvana
Pampanini.
Sophia er á hraðri framabrauí
og virðist vera að skjóta hinum
frægu Silvönum og Ginu aftur
fyrir sig. Síðasta myndin, sem
hún hefir leikið heitir „Stúlkan
frá Árbæ“. Þar er luin ung
stúlka, sem verður ástfangin af
smyglara. Þau eignast barn sain-
an, en þegar það er komið i
heiminn yfirgefur smyglarinn
hana. Hún reynir að ná honum
til sin aftur, en árangurslaust.
Þá blossar hatrið upp í henni
og liún kærir hann fyrir lögregl-
unni. Hann er handtekinn og fær
margra ára fangelsisdóm.
Svo líða tvö ár. Hún vinnur
i niðursuðugerð og sonur hcnnar
er fallegt barn. Einn daginn
fréttir hún að smyglarinn hafi
strokið úr fangelsinu og muni
ætla sér að hefna sín á þeim,
sem ljóstruðu upp um liann.
Nokkrum dögum síðar hverfur
drengurinn hennar. Hún lieldur
að honum hafi verið rænt, en
það kemur á daginn að Iiann er
drukknaður. Þegar faðir hans
fréttir þetta fær bann samvisku-
bit og iðrast og gefur sig sjálf-
ur lögreglunni á vald og biður
um að fá að vera viðstaddur út-
för drengsins. Lýkur þannig
sögunni. Auk Sophiu Loren leika
í myndinni Gerhard Oury og
Lise Bourdin, en Mario Soldati
er leikstjóri.
PAMPANINI
í „Austurlandahraðlestin“.
Beatrix er lagleg kennslukona
í St. Dora-þorpi uppi í fjöllum
í Ítalíu. Hana dreymir fögur æv-
intýri, en eina samband hennar
við umheiminn er það, að standa
i glugganum og horfa á austur-
landahraðlestina, sem fer um
dalinn tvisvar á dag. En á að-
fangadagskvöld gerast tiðindi —
snjóflóð fellur og veldur þvi að
hraðlestin tefst í þorpinu í tvo
sólarhringa.
Nú ber margt við. Skritnir far-
þegar koma sér fyrir i þorpinu
og halda jól. Einn þeirra er
Jacques blaðamaður, sem verður
bráðástfanginn af Beatrix og hún
af honum. En svo kemur hún á
símstöðina og sér auglýsingu:
„Þjófurinn Jean Tribot er stadd-
ur í St. Dora. Afstýrið því að
hann komist þaðan!“ Beatrix
bregður við. — Þannig byrjar
myndin og Silvana Pampanini
leikur Beatrix og Heiiri Vidal
Jacques.