Fálkinn - 03.02.1956, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
★ Tískumjjndit* ★
LITLA SAGAN.
Heitdsto éshin hennar
A-Ð var ekkert merkilegt né mikil-
fenglegt við daglega starfið henn-
ar Millie. Þúsuridir ungra stúlkna,
sem eiga heima og starfa í New York,
stunda nákvæmlega sömu vinnu.
Hún fór á fætur í býtið á hverjum
morgni og með hraðbrautinni inn i
borgina, hékk allan daginn yfir iivers-
dagslegu viðfangsefnunum á skrif-
stofunni og fór heim aftur síðdegis
í troðfullri lest. Á kvöldin sá hún
stundum kvikmynd. Og það kom fyrir
að hún fór út að dansa ... en meira
komst hún ekki yfir.
Segi maður að Millie hafi verið
óánægð er það mjög varlega að orði
komist. Framtíð hennar var alls ekki
björt. Allir ungu mennirnir, sem iiún
þekkti, voru jafn fátækir og 'hún. Hún
vissi, að ef hún giftist einhverjum
þeirra, mundi ævi hennar verða lík
þvi sem hún var.
Litlar líkur voru til þess að hún
kynntist ríkum og glæsilegum ung-
um manni, sem legði hjartað og veskið
sitt fyrir fætur hennar. En samt var
hana alltaf að dreyma um þennan
þægilega möguieika.
Þegar bún sat við ritvélina dreynuii
liana þennan draum. Hana dreymdi
hann þegar hún var að frímerkja
bréfin, dreymdi hann þegar hún var
að ieggja í skakkt umslag, og von-
aði að draumurinn mundi rætast. Hún
óskaði sér fallegrar loðkápu, stofu-
stúlku og íbúðar i Park Avenue, mill-
jónamæringastrætinu ...
Ekki gat hún hugsað sér neitt dá-
samlegra en íhúð í Park Avenue. Vit-
anlega átti bún helst að vera hátt
yfir götu, í skýjakljúf og með góðri
útsýn í allar áttir, og þar átti meðai
annars að vera fallegt herbergi með
silkifóðruðum húsgögnum og silki-
svæflum, cins og hún hafði séð í
kvikmynd.
Millie var orðin 23 ára og i þann
veginn að verða vonlaus um að
draumurinn rnundi rætast — þegar
hún -hitti George. Hún hitti bann á
dansstað á Broadway, og ef satt skal
segja var bún ekki sérlega hrifin af
honum fyrst í stað.
George var talsvert eldri en binir
piltarnir sem Mille þekkti. Hún gat
sér til að bann væri kominn að fer-
tugu. Fötin voru vel sauniuð en ekki
glæsileg, og hann var tæplega cins
málskrafsmikill og hinir. Fyrsta
kvöldið dansaði hann hvað eftir ann-
að við Millie, og þegar leið að mið-
nætti bauðst hann til að fylgja 'henni
lieim.
Millie var á báðum áttum — en af
þvi að engir aðrir höfðu boðist þakk-
aði luin fyrir. Henni var hálfflökurt
í bílnum við hliðina á honum. Hann
var svo fátalaður, reyndi ekki að vera
fyndinn, og Millie var í vandræðum
með bvað bún ætti að segja.
Heldur en ekki neitt spurði hún
livar iiánn ælti heima.
„í Park Avenue,“ svaraði hann ofur
blátt áfram.
Og á því augnabliki lá við að Millie
fengi yfirlið.
„Hafið þér íbúð þar?“
„Já,“ svaraði George. „Hvers vcgna
spyrjið þér að þvi?“
„Æ, ekki svo sem af neinu ... mig
langaði bara tii að vita það.“ sagði
Millie.
Hún sagði fátt það sem eftir var
leiðarinnar. En þó gat hún að minnsta
kosti látið orð falla um að það væri
•framsýni í því að eiga peninga í hanka
nú á dögum, og bjartað í hcnni berti
á sér þegar hún heyrði svar Georges:
„Alveg rétt. Ég á líka peninga á
banka.“
Næstu viku hittust George og Millie
nærri því á hverju kvöldi. Hann bauð
henni í leikbús, náttklúbba og dýrustu
kvikmyndahúsin á Broadway. Hann
gaf henni undir fótinn hægt og varlega
og þegar vikan var liðin bað hann
hennar.
Hún bar upp spurningu áður en
hún svaraði:
„Eigum við að búa í Park Avenue
ef við giftumst?"
Hann varð forviða. „Já, vitanlega
gerum við það.“
„Það er yndislegt. Þá segi ég já,
George!"
Þau giftust nokkrum dögum síðar.
Millie hefði helst kosið að bíða dálítið
til að njóta trúlofunarstandsins, en
George var bráðlátur. Hann varð sér
úti um öll skiiríki og sagði að nú væri
best að Jjúka þessu af.
Millie var iiálf vonsvikin þegar hún
fór í ráðhúsið með honum. Hún hafði
gert sér von um kirkjubrúðkaup i
stórum stil — en aðalatriðið var nú
samt að hún klófesti hann áður en
einhver önnur yrði til þess.
Manima Millie grét talsvert þegar
dóttirin var að yfirgefa heimilið, en
Millie grét ekkert. Hún þóttist hafa
himin liöndum tekið að geta snúið
bakinu við örbirgðinni. Nu tók við
líf í dýrðlegum fagnaði í sjálfri
milljónamæringagötunni ...
Ur móðurhúsinu fengu George og
Millie sér ieigubíl. Þau óku inn í
borgina og svo út hið breiða ríkis-
mannastræti Park Avenue, þar sem
peningalykt er af hverju húsi. Millie
fannst bún vera mesta gæfumanneskja
í heimi, því að nú hafði draumurinn
rætst — lieitasta óskin bennar bafði
gengið eftir!
Anddyrið á stóra húsinu, sem þau
riámu staðar við, var alveg eins og
hún hafði hugsað sér það. Breið
marmaraþrep og gildar steinsúlur og
þak yfir innganginum, dyraverðir i
einkennisbúningum, sem bneigðu sig
... allt eins og best varð á kosið.
Hún hafði mikinn hjartslátt þegar
þau fóru inn í lyftuna.
• George þrýsti á hnapp.
Og Millie varð agndofa af skelfingu
þegar lnin sá að lyftan fór ekki upp
heldur niður í kjallarann.
George var allur eitt bros.
„Ertu ekki hamingjusöm, elskan
mín? Jú, þú hlýtur að vcra það ...
Þú getur verið viss um að þær cru
margar, sem öfunda Jjig. Það eru ekki
allar ungar stúlkur, sem giftast manni
sem hefir fasta húsvarðarstöðu og
meira að segja þrjú hundruð dollara
í banka ...“
Herra Abraham er sjö dætra faðir,
og nú er konan lians lögst á sæng í
áttunda skipti. Abraham er fullur
eftirvæntingar, nú vonar hann fast-
lega að barnið verði drengur. Þegar
allt er afstaðið er honum hleypt inn
til konunnar sinnar og luin tekur á
móti bonum með þessum orðum:
— Jæja,' Eiríkur. Þetta er jafn
ógert sem áður!
BÆTIÐ ÖRLÍTIÐ VIÐ HÆÐINA. —
Þessi guli flókahattur er með upp-
standandi fjaðraskrauti þar sem barð-
ið og kollurinn koma saman. Hann
er ætlaður smávöxnum konum og
gerður þannig að þær sýnist hærri.
DRAGTIN FRÁ JAQUES FATH er
líka alvcg ný tíska, bæði ermastúk-
urnar sem slá sér vel út framan við
spælinn á ermum, sjalið sem lagt er
um hálsinn. Pilsið er mjög þröngt og
jakkinn einhnepptur. Dragtin er beige
og ermarnar fóðraðar með dökkbrúnu.
NÝ BAKLÍNA. — Þessi baklina er al-
veg ný frá hausttískunni. Það er
Madeleine de Raneh sem sýnir hana.
Þessi jakki með stífum, beinum línum
er úr tweed, er hnepptur á bakinu
og einnig spællinn er hnepptur að
aftan. Pilsið er með þeim allra
þrengstu.
FALLEG LÍTIL KJUSA. — Claude
St. Cyrs hattur sem er úr svörtu efni
er prýddur að framan og aftan með
fjöðrum. Hann er fallegur rammi um
andlitið. Ef til væri dálítill afgangur
af kvöldkjólnum væri mjög auðvclt
að búa til svona hatt.