Fálkinn - 10.02.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
iíS, að ég hefði hvorki heyri né séð
neitt til hennar ...
Honum varð alli í einu litið á Luc-
ien, sem var orðinn þungbrýnn, og þá
varð 'honum orðfall.
En gámli maðurinn var kominn í
ham. „Farðu og íinndu hana!“ sagði
hann við son sinn. „Ætli luin sé ekki
í kompunni sinni?“
Gaston fór.
„Hún er alveg eins og móðir henn-
ar,“ sagði gamli maðurinn. „Reynir
að trylla hvern karlmann sem lnin
sér. Ég hefi tekið eftir að hún hefir
verið að gefa yður auga.“
Lucien kreppti hnefana. Hann stað-
næmdist við eldhúsgluggann og Ijorfði
út. Hvað átti hann að gera, Jjegar
Gaston kæmi með Michelle? Það var
aðeins eitt að gera — að fara með
hana með sér. Síðan ... já, isíðan
mundu altlaf verða einhver ráð. En
hérna mátti hún ekki vera stundinni
lengur.
Hann sá Gaston fara inn í húsið
og koma út aftur eftir nokkrar min-
útur. Hann gekk óvenjulega hrptt.
„Hún er farin!“ sagði hann, undir
eins og hann kom inn úr dyrúnum.
„Hún hefir farið með dótið sitt —
og líka öskjuna, sem hún fékk léða
til að geyma hárnálarnar sínar j.“
„Þá látum við taka liana fasta fyrir
þjófnað!" sagði Jean gamli trylltur af.
vonsku. Hann var jafnreiður þeim
báðum, Michelle og móður hennar.
sem einu sinni hafði sagt dálítið við
hann.sem hann gat ekki gleymt. „Hún
er auðvitað farin til bræðranna. Segðu
Pierre að.beita hestinum fyrir vagn-
inn.“
RIDDARAÖLD. — Strákarnir í Berlín
eru orðnir leiðir á að leika nútíma-
stríð með stálhjálmum og vélbyssum.
Nú eru þeir hermenn frá riddaraöld-
inni og ganga með sverð og í brynj-
um, sem þeir gera sér úr gömlum
niðursuðudósum.
'
HELLE
%
* N Ý FRAMH ALDSS AG A *
áL '
■ .v<S»s* ^
s .wW' •víSnS' ,v>í

„Fyrst ætla ég að fá að borga fyrir
mig — ég fer í kvöld,“ sagði Lucien.
Og undir eins og þeir höfðu gert
upp reikningana settist hann í bílinn.
Hann vissi hvar þorpið var, og datt
í hug að verða fyrstur þangað.
Lucien konist í þorpið, en hann
vissi ekki hvaða leið Michelle hafði
valið, og var hræddur um að hanii
væri kominn á undan henni eða að
gamli maðurinn og Gaston færu aðra
leið og yrðu fyrri til að finna liana.
Hann vissi ekkert hvað hann ætlaðist
eiginlega fyrir i þessu máli. Aðeins
vissi hann það að hann ætlaði að
finna hana undan hinum og bjarga
henni.
Hann ók ekki hratt en skimaði á
báða bóga, ef ske kynni að hann sæi
hana, og þegar hann var kominn rétt
að þorpinu sá hann tvo menn á þver-
götu á aðra hönd. Hann þekkti aðra
manneskjuna, hin var ræfilslega
klæddur maður.
Hann stöðvaði bilinn, fór út og
flýtti sér til þessara tveggja, sem tóku
ekki eftir að hann kom.
Miohelle þrýsti bakinu upp að trjá-
bol, og laufið á trénu huldi hana að
noklcru leyti, en maðurinn stóð og
baðaði öllum öngum og talaði hátt.
Hann var áhæð við Michelle og grann-
ur eins og hún, en þá var upptalið
það, sem líkt var með þeim. Hann
var ekkert likur 'henni í andliti, en
svipaður Gaston. Andlitsdrættirnir
voru dálítið skarpari og andlitið ill-
mannlegra. Fötin fóru honum illa og
var helst að sjá, að hann hefði sofið
í þeim margar nætur. Röddin var gróf
og ógeðsleg og orðin i samræmi við
röddina.
„... þér finnst það vitanlega sæm-
andi að koma aftur núna, þegar þú
hefir orðið þér til minnkunar," sagði
hann. „Nú er hægt að nota okkur. En
fyrr ekki. Þá varst þú of fín til að ...“
Svo jós hann yfir hana svívirðing-
unum en hún stóð grafkyrr, virtist
aðeins þrýsta sér fastar og fastar upp
að trjábolnum, eins og hún vildi
hverfa inn í hann. Hnúarnir á liönd-
unum, sem hún hélt um töskuna, voru
hvítir.
Nú heyrðu þau fótatak Luciens og
litu upp. Michelle rak upp langt, lágt
vein.
Maðurinn hjá henni gaut augunum
til hennar. Svo Ieit hann á Lucien,
virti fyrir sér fötin hans og sá bílinn
niðri á veginum.
„Ef það er hún, sem þér eruð að
leita að,“ sagði hann og benti með
fingrinum á Michelle, „skal ég sjá um
að hún komist ekki undan.“
„Já, ég var að leita að hennd,“ sagði
Lucien.
„Ég gat liugsað mér það — að hún
hafj gert eitthvað fyrir sér. Þér mun-
uð vera maðurinn frá París, sem hefir
verið hjá Chatou. Segið mér hvað hún
hcfir gert, þá skal ég ...“
„Hver eruð þér?“ spurði Lucien.
Michcle leit ckki á hann en starði
niður á fætur sér. Hann vissi ekki
hvað hún var að hugsa, en sá að hún
var i örvæntingu.
„Hver ég er?“ sagði maðurinn, og
lést verða hissa. „Ég er bróðir henn-
ar. Hún hefir ekki þótst getað notað
mig hingað til, en nú, eftir að hún
er komin í bölvun, kemur hún og
ætlast til að ég taki hana upp á mína
arma.“
„Að því er ég best veit hefir hún
ekki gert neitt fyrir sér,“ sagði Lucicn
stuttur i spuna. „Chatou gamli sakar
hana um að hafa haft á burt með sér
gamla öskju, eða 'hvað það nú var,
og ég kom til að aðvara hana um, að
hann og Gaston eru á leiðinni til að
sækja ihana.“
Michele horfði á hann og nú var
hún svo hrædd að hún skalf frá hvirfli
til iija.
„Jæja, þú hefir þá stolið ...“ byrj-
aði bróðirinn.
„Já, ef hægt er að kalla það þjófnað
oð taka öskju, sem ekki er eyris virði,“
sagði Lucien, og reiðin sauð í honum
svo að hann átti bágt með að stilla
sig. „Hvor bræðra hennar eruð þér?
Sá eldri eða sá yngri?“
„Sá yngri,“ svaraði maðurinn. „Ég
er heiðarlegur maður. Eg hefi aldrei
verið í fangelsi. En hún — hún er
eins og Louis, hún ...“
Miohelle hafði opnað töskuna sina
og dótið sem í henni var datt niður
á götuna. Þar lá lítil askja úr silfri,
sem var orðið svart. Bróðir hennar
greip hana.
„Silfur!“ sagði hann. „Ja-há, þú
ert þá byrjuð, sé ég. Hefir þú eitthvað
fleira þarna?“ Hann fór að gramsa
í dótinu hennar, en Lucien stöðvaði
hann.
„Látið þetta vera!“ sagði hann.
„Michelle hefir engu stolið, og þessi
dós er ekki nema fárra franka virði
— ef þá að hægt er að ná af henni
sortanum. Að saka manneskju fyrir
þjófnað út af svona smámunum ...
það er hraksmánarlegt.“
Maðurinn rétti úr sér. Hann starðí
dólgslega á Lucien og smám saman
færðist Ijótt glott á andlitið á honum.
„Þér ætlið að bjarga þessu fyrir
hana, skilst mér. Það ætti ekki að
verða dýrt. Ég skal sjá til þess.“
Hann deplaði augunum og Lucien
skildi hvað hann átti við. Hann skildi
líka, að það var þýðingarlaust að reyna
að gera manninum skiljanlegt, að
hann liefði ekkert óheiðarlegt í huga.
„Já, ég ætla að hjálpa henni," sagði
hann. „Að því er mér virðist á hún
ekki neinn annan að, sem vill hjálpa
henni.
„Sögðuð þér að Chatou gamli væri
á leiðinni hingað til að kæra hana
fyrir þjófnað? Þá er best að þér sjáið
til þess að hún komist á burt og að
gamli maðurinn sjái hana ekki l'ramar,
því að annars lætur hann sig ekki.“
Lucien sneri sér að Michelle. „Vilj-
ið þér koma með mér, ungfrú? Ég
skal sjá um að yður verði ekki gert
neitt illt, en ég vil ógjarna hugsa
til þess hvað komið gæti fyrir yður
ef þér yrðuð áfram hérna.“
„Flýttu þér, stelpa!“ sagði bróðir
hennar. „Tindu saman dótið þitt —
ég skal sjá um dósina — og reyndu
að komast á burt. Skilurðu ekki að
þú hefir dottið í lukkupottinn?"
En Lucien rétti fram höndina og tók
dósina. Hann opnaði liana og hristi
ur henni nokkrar hárnálar og tvær
hárspennur, og stakk henni í vasann.
„Þér hafið ekki svarað mér, ung-
frú,“ sagði liann. „Viljið þér trúa mér
fyrir yður?“
„Já, herra,“ sagði hún svo lágt að
varla heyrðist.
Lucien sncri sér að bróður hennar.
„Er nokkur annar vegur, sem hægt
er að fara inn í þorpið, en þessi?“
spurði hann.
„Nei. En við getum komist að biln-
um og á burt áður en gamli Jean og
Gaston koma.“
Michelle hafði beygt sig og var að
tina saman dótið.
Þeir biðu. Bróður hennar datt ekki
í hug að hjálpa lienni, og Lucien
skildist að hún mundi fara hjá scr
ef hann byði henni hjálp.
„Hún er eina systir min,“ sagði
maðurinn. „Farið þér vel með hana.“
Lucien leit á hann en hann glotti
bara.
Þau fóru að bílnum þegar Michelle
var tilbúin.
„Hvað ætlið þér að gera við dósina,
herra minn?“ spurði bróðirinn, sem
þrammaði við hliðina á honum slett-
ingslegur í göngulagi og kampakátur.
„Skila eigandanum henni," svaraði
Lucien.
„Eruð þér brjálaður? Sá gamli
gengur af göflunum og fer að lióta
lögreglu. Það er miklu einfaldara að
láta mig taka við henni.“
„Einmitt það,“ svaraði Lucine þurr-
lega. „En ég er ekki viss um, að hún
komist í réttar hendur ef ég geri það.“
Maðurinn sneyptist ekki vitund við
þetta en bara hló. „Maður getur ekki
að þvi gert þó að maður sé fátækur,“
GLÖÐ STÚLKA. — Þegar „Queen
Elizabeth“ kom til Englands frá Ame-
ríku nokkru fyrir jól, mun Pat Hull,
21 árs ensk stúlka, hafa verið glöðust
allra farþeganna. Þegar hún fór vest-
ur var hún alveg heyrnarlaus, en
læknum fyrir vestan tókst að gera
á henni uppskurð og gefa henni fulla
heyrn aftur. Þess vegna er auðskilið
að gleðin ljómar úr augunum á henni.