Fálkinn - 10.02.1956, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
Kveifpegsa
prjónuð slétt, en munsturprjónuð að ofan
LITLA SAGAN.
Sli rétto
HANN hafði hitt liana í Austurstra-ti
mörg kvöld i röð. Hafði ávarpað hana
líka, og tnin ails ekki verið afundin.
Og sjálfur var hann engan veginu
óframfœrinn. Hann vissi vel að hon-
um var lagið að heilla kvenfólk. Van-
inn gefur listina, stendur þar. Páll
frá Vík, eða Víkur-Palli, sem 'liann
var kallaður hafði einkum lagt sig
eftir rosknum piparmeyjum og ekkj-
um, og á þann hátt gat hann iifað
áhyggjulausu lífi, að minnsta kosti
meðan „heimanmundu rinn“ cntist.
Þær voru elcki nema fáar sem höfðu
kært hann. Þær skömmuðst sín nefni-
lega fyrir að láta ættingja og vini
frétta að þær hefðu verið svona óltn-
ar í að giftast, eftir að vera komnar
á ráðsettan atdur. Og því liafði Víkur-
Palli líka treyst.
Hann vissi að vísu að sumar höfðu
farið til lögreglunnar. En honum var
sú list lagin að breyta útliti og nafni,
svo að ennþá lék hann iausum liala.
Stundum þótti honum vissast að
hverfa úr höfuðstaðnum. — í augna-
blikinu liét hann .Tósep Árnason og
hafði iilað hárið svart og var með
svolitið yfirskegg.
En nú var hann áhugasamur, að
maður segi ekki ástfanginn. Amor
hafði hitt hann i fyrsta skipti. Hún
hét Ólafía Hjálmars, hafði hún sagt.
Og hún var aðeins tuttugu og fimtn.
Sjáifur var hann fimmtiu, en hann
iiélt sér vel, hafði honum skilist á
henni. í þetta skiitti var engin undir-
'liyggja í leiknum af hans hálfu. Nú
hafði hann fundið þá réttu. Þá sem
ltann gæti varið gegn freistingunum
og gefið hjarta sitt. Hann gat haldið
áfram atvinnunni fyrir því. Á henni
áttu þau að lifa. En skiljanlega málti
Itún ekki vita það.
Ólafia hafði sent sagt alls ekki verið
afundin, og þau höfðu haft stefnu-
mót nokkrunt sinnunt, en aldrei hafði
hann fengið að káfa á henni. Hún
var sjálfsagt einstaklega siðprúð, þó
hún væri stundum að ráfa i Austur-
s'træti á kvöldin. Hann fékk ekki
VATNS-iSVIPFLUGA. — Þetta leik-
fang, sem kemur frá Bandaríkjunum
er stóll á tveimur flotholtum og með
koptaskrúfu. Þegar vélbátur dregur
tækið efitr vatninu tekst það á loft,
og skrúfan heldur því uppi.
einu sinni að fylgja henni lieim. En
í gær Iiafði hann ioksins dirfst að
biðja hennar og þau höfðu orðið ásátt
liin að giftast einhvern næstu daga.
Og hann munaði ekkert um að gift-
ast, því að hann hafði aldrei gifst
undir nafninu, sem hann gekk undir
núna.
Annars hafði 'liún verið ósköp for-
vitin og spurt hann um ailt milli
himins og jarðar, og i ástarvímunni
liafði hann ef til vill sagt henni meira
en hollt var — ef ske kynni að ein-
hvern tíma slettist upp í vinskapinn.
Líklega var hún afbrýðisöm, vesling-
urinn! — í kvöld hafði hann lofað
að koma heim til góðrar vinkonu
liennar á Gunnarsbraut. Hún ætlaði
að halda trúlofunargildi fyrir þau,
og hafði boðið fjórum öðrum vinkon-
um Ólafíu. Hann vissi að Ólafia var
lirifin af honum og langaði til að sýna
vinkonunum hann. Og hann vissi
sjálfur að hann var kvennagull.
Herra Jósep Árnason fór í spari-
fötin og hringdi bjöllunni ú Gunn-
arsbraut á tilskildum tima um kvöld-
ið. Ólafía kom sjátf til dyra og bauð
lionum inn. Blessunin sú arna! Hann
skoðaði sig vel í speglinum frammi
i ganginum — líklega voru þær hver
annarri laglegri, þessar fimm. Og
svo opnaði Ólafía stofudyrnar og ýtti
honum inn á undan sér.
Jósep Árnason svimaði! Þarna inni
i stofunni spruttu upp — eins og
samkvæmt skipun — finun aldraðar
konur og koma hlaupandi á móti
honum. Ilann gat ekki betur séð en
liann þekkti þær allar finim. Og allar
æptu: „Þökk fyrir síðast!" Hann
reyndi auðvitað að komast hið bráð-
asta 'burt úr þessum félagsskap, e.n
Ólafía tók fast i öxlina á honum og
sýndi honum merki, og nú svimaði
hann enn meira. En hann losnaði við
að taka nokkra ákvörðun um það
sjálfur hvort hann ætti að berja kven-
lögregluþjón og fimm kerlingar í rot,
því að nú tóku tveir lögregluþjónar
á honum. Þeir höfðu staðið bak við
dyrnar.
Trúlofunargildið hefir ekki verið
haldið enn, því að Jósep Árnason hefir
liaft annað að hugsa.
Veik og mjó barnsrödd svarar i
símanum: — Hajjó!
— Er hann Samúel Snorrason
heima ?
— Hann Samúel? Ne-ei — á ég að
skila nokkru?
— Segðu að hann Gunnar Grímsson
hafi hringt.
— G-gunnar. Hvernig á að stafa
það?
— G-u-n-n-a-r G-r-í-m-s-s-o-n ...
Þögn. Löng þögn. Svo kemur: —
Hvernig á að skrifa G ...?
Skáldið hefir vcrið fengið til að
halda fyrirlestur í Menningarfélaginu
Morgunroðinn i Furuvik. Eftir að fyr-
irlestrinum er lokið kennir skáldið
niður i salinn og fer að tala við fólk-
ið.
— Vel á minnst; segir hann við rit-
arann i félaginu. — Ég tók cftir að
liann Jón Sveinsson gekk út í miðj-
um fyrirlestrinum. Hann hefir von-
andi ekki orðið veikur?
— Nei, nei, svarar ritarinn án þess
að liugsa sig um. Þér skuluð ekki hafa
áhyggjur út af þvi. Hann gengur nefni-
lcga í svefni.
Efni: 250 gr. af ljósgráu fínu þrí-
þættu garni. Prjónar nr. 2 og 2%.
Stærð: Uppskriftin hljóðar upp á
stærð nr. 42. Brjóstvidd 88 cm,
sídd 50 cm.
Sýnishorn: 35 lykkjur á prjóna nr.
2Va eiga að gera 10 cm.
Skammstöfun: 1 = lykkja, pr. =
prjónn.
Bakið:
Fitjið upp 128 1. og prjónið 7 cm.
1 1. slétt og 1 brugðin (stroffprjón)
á prjóna nr. 2. Á siðasta prjóninum
er aukið jafnt út þannig að 148 1.
verði á prjóninum.
Takið síðan prjóna nr. 2% og prjón-
ið slélt. Aukið síðan út 1 1. í hvorri
h.lið með tveggja cm. millibili fimrn
sinnum. Þegar komnir eru 30 cm. er
fellt af fyrir handveg ö, 4, 3, 3, 2 1.
Þegar handvegurinn er orðinn 19 cm.
á lengd er fellt af öxlinni í finun um-
ferðum, fyrst 12 1. síðan 8 1. í senn.
Lykkjurnar, sem eftir eru, geymist
á öryggisnælu eða prjóni.
Framstykkið:
Prjónað á sama hátt og bakið þar
til komið cr að handveginum. Sami
lykkjufjöldi er felldur af og á bak-
inu og um leið er byrjað á munstur-
prjóninu á brugðna prjóninum.
Munstrið:
Prjónið 8 prjóna garðaprjón.
!). pr.: 6 >br., 2 sléttar a' 7 br., 2. sl.
* endurtakið frá * til * prjóninn á
cnda.
10. pr.: sléttur.
11. pr.: eins og 9. pr.
12. pr.: 5 sl. * í næstu 1. er prjónaður
hnútur þannig: prjónið 5 sinnum i
sömu 1., fyrst 1 sl., svo 1 br., 1. sl., 1
br., 1 sl. Síðan er fækkað um nýju
lykkjurnar aftur með þvi að draga
hverja yfir aðra þar til einungis 1
1. er eftir. Prjónið síðan 8 I. sl. * end-
urtakið frá * lil * prjóninn á enda.
13. pr.: eins og 9. prjónn.
14. pr.: slétt prjón.
15. pr.: eins og 9. pr.
16., 17., 18., 19. og 20. pr. garða-
prjón.
Endurtakið frá 9. pr. til 20. þvi að
þeir mynda munstrið, þar til fram-
stykkið hefir náð fullri lengd. Þegar
það er 44 cm. eru 22 1. fyrir miðju
hálsmálinu látnar á öryggisnál og
hvor öxl prjónuð fyrir sig. Um leið
eru 2 1. við liálsmálið teknar saman
á öðrum hverjum prjóni, þangað til
44 1. eru eftir, þá er prjónað beint
áfram uns handvegurinn er 20 cm.
Öxlin cr felld af eins og á bakinu.
Ermin:
Fitjið iipp 90 1. og prjónið 2Vi crn.
slétt cða fitprjón (1 sl., 1 br.) á prjóna
nr. 2. Á síðasta prjóninum er aukið
út með jöfnu millibili þannig að 100
1, séu á prjóninum. Prjónið síðan yfir
á prjóna nr. 2Vi og byrjið á munstr-
inu. Aukið út 1 1. hvorum megin
þrisvar sinnum með 1 cm. millibili.
Þegar crmin er orðin 10 cm. á lengd
eru felldar af G I. hvorum megin og
síðan 1 1. í byrjun hvers prjóns þar
til hallinn er 3 cm. Síðan eru felldar
af 2 I. í byrjun hvers prjóns uns hall-
inn cr 1G cm. Siðan er fellt af.
Frágangur:
Pressið alla hluta peýsunnar gæti-
lega (þó ekki brugðninguna að neð-
an) og látið þá síðan þorna. Saumið
peysuna saman að undantekinni
vinstri öxl sem biður uns búið er að
prjóna renninginn í hálsmálið.
Hálsmálið: Takið upp 102 I. í háls-
inn að meðtöldum lykkjunum sem
geymdar eru á prjónum og prjónið
8 prjóna slétt eða fitprjón. Fellið af
og gangið vel frá endunum. Festið
síðan rennilás í axlarsauminn.