Fálkinn - 17.02.1956, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
c

MICHELLE
r-
s
* FRAMH ALDSSAGA *
Gestgjafinn kinkaði kolli brosandi,
en þegar ihann sá Michelle tók Lucien
eftir að liann varð hissa, og honum
varð óglatt er liann hugsaði til þess
hvað gestgjafinn mundi halda. En
þegar húsmóðirin kom létti honum,
og hann tók hana á eintal, sagði henni
i stuttu máli hvað gerst hafði, og
bað hana um að talca Michelle að sér
og útvega henni skárri föt. Húsmóð-
irin var umhyggjusöm sál, með djúpri
fyrirlitningu á lævisi og klækjum
karimannanna, þegar ungar stúlkur
ættii i lilut, og liann vissi að hún
mundi gera það, sem i hennar valdi
stæði.
En það var enginn hægðarleikur
að fást við Michelle, sem var í eins
konar vimu og skjálfandi af hræðslu.
Hún hlýddi samt og fór með konunni
upp í vistlegt herbergi, og þegar hún
var orðin ein þar, þvoði hún af sér
rykið, eíns og henni hafði verið sagt,
og settist svo og beið. Hún hreyfði
hvorki legg né lið. Þetta var falleg-
asta herbergið sem hún hafði komið
í, en hún gat hvorki séð það né jnetið
það.
„Hvað skyldi hann gera?“ hugsaði
hún með sér. „Þegar hann kemur!“
Eftir langa bið heyrðist þunglama-
legt gönguiag húsfreyjunnar úti á
ganginum. Hún kom inn með tvo
kjóla, sem hún liafði fengið léða í
versluninni i þorpinu. Þeir voru
hvorki smekklegir né vandaðir, en
samt miklu betri en sá, sem Michelle
var í.
Eftir hálftíma kom frúin niður með
Michelle. Hún var komin i rauðköfl-
óttan kjól, sem var talsvert of stór,
en var þó notandi. Belti var á honum
svo að hægt var að draga úr víddinni.
Lucien leit upp og hrökk við. Hann
brosti. Það var ekki hindin hans sem
TE HANDA TVEIMUR. — Doris
Skinner, 4 ára telpa í London, fór í
dýragarðinn með foreldrum sínum.
Þar veittist henni sú ánægja og æra
að fá að drekka te með chimpansanum.
kom þarna, heidur lítil sveitastúlka
í sparifötunum sínum. En þegar hann
leit framan í hana gleymdi hann að
hlæja.
„Jæja, ungfrú min,“ sagði hann,
„nú skulum við borða. Þér hljótið
að vera orðin svöng.“
Það var komið fram yfir miðjan
dag og sól farin að lækka. Úti í garð-
inum hafði verið dúkað borð handa
hinum góða gesti, og það var góð lykt
af öllum kræsingunum, sem frúin bar
á borð. Michelie sat þögul og háttprúð
beint á móti Lucien. Hann bauð henni
á undan sér af réttunum, en henni
fórst óhönduglega, og maturinn bragð-
aðist henni ekki. Hún varð að kingja
hverjum bita tvisvar, um leið og hún
kæfði niðri í sér kvíðann og grátinn.
Lucien datt ekki neitt í hug til að
segja, en hann hafði engar áhyggjur
af þvi — þau höfðu talað svo litið
saman. Og honum fannst réttast að
gefa 'henni ráðrúm til að jafna sig
og venjast þessum nýju og óvæntu
kringumstæðum.
Svo fór að skyggja. Gestgjafinn
kom með tvö kerti í háum stjökum og
setti á borðið, og loginn blakti lítið
eitt i kvöldgolunni. Moldin angaði
eftir rigningarskúr og sýrenurnar
voru að springa út. Sterka lykt lagði
af túlípönunum í beðinu. Þetta var
yndislegt vorkvöld.
„Hvað skyldi hann ætla að gera
við ungu stúlkuna," sagði frúin við
manninn sinn. „Hann gerir þetta
auðvitað i bestu meiningu en ...
„Nei, ég trúi ekki neinu misjöfnu
um hann!“ sagði gestgjafinn. „Það
geri ég ekki. Þetta er heiðursmaður.
Stakur fyrirmyndarpiltur þegar hann
var ungur. Nei, 'hann gerir þetta í
bestu meiningu, en hvað á hann að
gera? Hún er of lagleg til að vera í
París án þess að litið sé eftir henni.
Ættum við að stinga upp á að lnin
yrði hérna ..
„Ungfrú!" sagði Lucien upp úr eins
manns hljóði. „Þér drelckið ekki neitt.
Þér hafið ekki snert vínglasið. Þetta
er gott vín. Smakkið þér á.“
Hún tók glasið og dreypti á því og
vinið yljaði henni. Hann horfði á
hana. Bjarminn féll á andlit hennar
og gerði það svo ungt, svo örvænt-
ingarfuilt, svo saklaust og svo fallegt
að liann komst við. Aldrei hafði hann
setið við borð, með svona fallegt and-
iit á móti sér.
„Þér eruð hrædd ennþá, ungfrú,"
sagði liann, og nú var röddin iág og
mjúk. „Mér þykir það leitt. Ég hélt
að þér væruð ekkert hrædd við mig.
Þér sögðuð það einu sinni. Hvað hefi
ég gert — hvers vegna eruð þér
hrædd?“
Hún leit hægt upp og liorfði á hann.
Og nú sá hún aftur í augum lians það
sama, sem liafði glatt hana svo mikið
i nokkra daga.
„Ég ... ég ... ég ...“ byrjaði hún
en gat ekki fundið nein orð.
„Mér dettur í hug,“ sagði Lucien
og gerði sér von um að ef til vill gæti
hún sjálf ráðið fram úr vándanum,
„hvort það sé ekki neitt sérstakt, sem
yður langar til að taka yður fyrir
hendur. Til dæmis að læra eitthvað.“
Hann þagnaði. Hann hafði séð að
augun í lienni stækkuðu, séð að ljós
kviknaði í þeim — ekki endurvarp
frá kertaljósunum heldur innra ljós.
Og allt í einu skildi hann.
„Mikil hörmung!“ sagði hann.
„Hvað datt yður í hug?“
Hún roðnaði og varð niðurlút. En
nú var andlitið orðið öðruvisi. Nú
var það fagra komið í hug henni
aftur. Nú var hún ekki lengur fátæka
stúikan.
Lucien andaði djúpt. Það sem hon-
um hafði dottið í hug opnaði honum
nýja útsýn.
Nu kom húsfreyjan að borðinu,
hægt og hikandi. Það gat auðvitað
hugsast, að herra Colbert hefði ein-
hver önnur áform en hún hélt, svo
að best var að fara varlega og móðga
hann ekki eða þvinga liann til að
koma upp um sig. Hún varð að vera
klók og varfærin ...
„Ungfrú,“ sagði Lucien, sem tók
ckki eftir að húsfreyjan var á næslu
grösum.
Michelle leit upp. Nú horfði hún
beint í augun á honum, eins og hún
hafði gert fyrr.
En húsfreyjan tók eftir. Hún sá að
andlit Michelle varð viðkvæmt og
mjúkt um leið og siðasta angistin og
iiræðslan livarf af því. Hún sá það,
sem þessar tvær manneskjur höfðu
ekki skilið ennþá. Húsfreyjan hafði
einu sinni verið ung og ástfangin.
Hún sneri frá og fór burt.
Auðvitað varð hún að tala við hann,
liugsaði hún með sér. Hann mátti ekki
spilla framtíð ungu stúlkunnar, þó
að hann væri ástfanginn af henni. En
þetta var ekki rétti tíminn tii þess.
Nú kom gestgjafinn og tók af borð-
inu og bar fram kaffi, þetta dýra,
ekta kaffi, sem hann notaði ekki nema
handa úrvaisgestunum sínum.
Töfrarnir voru horfnir. Þau sögðu
ekkert og litu hvorugt á annað. En
liegar þau stóðu upp frá borðinu,
gekk Lucien til Miclielle til þess að
færa stólinn hennar til, og þá snerti
liann við handleggnum á 'henni, scm
stóð fram úr köflóttu hálferminni,
brúnn og ber.
Og nú horfðust þau í augu aftur.
Gestgjafinn, sem hafði hellt i boll-
ann, dró sig þegjandi i hlé.
„Miohelle!“ sagði Lucien. „Mic-
helle!“
Hún gekk hægt út í garðinn.
Hann sá að titringur fór um var-
irnar á henni. Svo lokaði liann aug-
unum. Michelle, sagði hann aftur, og
nú greip hann utan um hana. Hún
veitti enga mótspyrnu. Hún var óvirk,
sæl og hrædd í einu — undursamleg
tilfinning.
Hann þrýsti henni að sér og kyssti
liana á kinnina. Svo sleppti hann
henni aftur.
Þegar hún leit upp og fór að hugsa
um hvað hefði skeð, sá hún að hann
stóð nokkur skret' frá henni. Hanu
horfði ekki á hana. Hann starði út í
myrkrið.
Svo sneri liann sér að henni. „Mic-
helle,“ sagði liann. „Viltu verða kon-
an mín?“
Hún horfði bara á hann. Orðin sem
hann hafði sagt voru feiknstafir. Þau
voru marklaus i hennar eyrum, en
það var meining í augriaráði hans.
Augnaráð hans og raddhreimurinn
höfðu gert veröld hennar bjarta.
„Þú svarar ekki,“ sagði Lucien.
„Michelle, ég held að þú elskir
mig ...“
Hún leit undan þvi að hún las svo
mikið úr augum hans. „Ég er fús til
að gera það sem þér viljið,“ svaraði
hún.
Lucien hló, lágan gleðihlátur. „Líttu
ó mig, Michelle."
Hún leit upp og hann tók í hönd
hennar og hélt fast í hana. En hún
kveinkaði sér ekki við það.
„Elskar þú mig, Michelle?" sagði
hann.
„Ég held það,“ svaraði hún. „Eg
— ég — þér eruð svo ólíkur öllum
öðrum, herra ...“
„Ég heiti Lucien," sagði hann.
Hún svaraði ekki.
„Segðu: „Ég lield ég clski þig,
Lucien!“ skipaði hann.
„Ég lield ég elski þig, Lucien!"
cndurtók hún auðsveip.
„Og þú vilt giftast mér?“
Augu liennar sortnuðu snögglega
og hann sá kvíðann koma fram.
„Æ, nei, nei, herra!“ sagði hún,
„það er ekki hægt.“
„Hvers vegna?“ spurði hanrj,
„Hvers vegna? Þú ert ekki gift!“
„Nei,“ svaraði liún. „Það er ég
ekki. Ég átti að giftast honum
Pierre.“
„Hefirðu lieitið faonum eiginorði.
Ég meina: Eruð þið trúlofuð?“
„Nei,“ svaraði hún. „En það stóð
til að við giftumst ...“
„Þú elskar hann ekki?“
„Æ, nei!“ Það var i fyrsta skipti
sem hann liafði heyrt festu i rödd
hennar.
„Hvers vegna geturðu þá ekki gifst
inér?“
„Skiljið þér ekki, herra, að ég er
Þessi gráskeggur, sem blæs í gamalt
franskt veiðihorn, er ekki á dýraveið-
um, heldur starfar hjá bogmanna-
klúbb í Englandi, og gefur merki með
horninu, þegar byrja skal að skjóta.