Fálkinn - 17.02.1956, Page 8

8
FÁLKINN
*Jseja,-vertu blessuð!
Blcssaður, elskan!
Alix Martin hallaði sér fram á
grindina í garðhliðinu og mændi á
cftir manninum, sem hvarf á leið inn
i bæinn.
Hann livarf algcrlega sjónum í
beygjunni á veginum, en Alix stóð
kyrr samt og fitlaði við lokk úr fagra,
jarpa hárinu, sem hafði slæðst niður
á andlitið. Dreymandi augu hennar
voru fjarræn.
Alix Martin var alls ekki fríð, í
raunínni ekki einu sinni lagleg. En
andlit hennar, andlit konu sem hafði
lifað fegurstu æskuárin, hafði fcngið
á sig ljóma og mjúkan blæ, svo að
fyrrverandi samstarfsmenn hennar á
skrifstofunni mundu naumast hafa
þekkt hana aftur. Ungfrú Alix King
hafði verið háttvís í framkomu, siða-
föst, einbeitt, fast að því hvöss, en tví-
mætalaust duglég og athafnasöm.
Hún liafði gengið í strangan skóta.
í fimmtán ár, frá því að hún var
átján og þangað til hún var orðin
futlra þrjátíu og þriggja ára, hafði
hún unnið fyrir sér sem hraðritari og
auk þess alið önn fyrir óverkfærri
móður sinni í sjö ár. Svo að það var
baráttan fyrir tilverunni sem hafði
gert mjúku drættina í barnsandliti
hennar harða. Þó hafði rómantískur
])áttur verið í ævi hennar þessi árin.
Það var Dick Windyford sem átti hlut
að honum, skrifstofumaður hjá sama
fyrirtækinu. Alix var gædd kvenlegum
tiifinningum, og tiún hafði ávaltt ver-
ið sér þess meðvitandi að hann væri
ástfanginn af henni, þó að aldrei léti
hún það á sér sjá. Þau höfðu verið
góðir kunningjar, en heldur ekki
meira. Kaup Dicks hrökk ekki nema
til þess að greiða námskostnað yngri
bróður tians, og eins og sakir stóðu
gat hann ekki hugsað til þess að gift-
ast, fjárhagsins vegna.
iSíðar liafði hún fengið tausn frá
daglega stritinu á mjög óvæntan hátt.
Fjarlægur ættingi lirökk upp af og
liafði arfleitt Alix að nokkrum þús-
und sterlingspundum, svo mörgum að
hún gat lifað af vöxtunum. Þetta þýddi
frjálsræði, líf, sjálfstæða tilveru. Nú
var óþarfi fyrir hana og Dick að bíða
lengur.
En þá brást Dick við á mjög óvænt-
an hátt: Hann hafði aldrei tatað um
ástir við hana, og nú var svo að sjá
sem hann ættaði sér alts ekki að gera
það. Hann forðaðist tiana, varð ön-
ugur og fáskiptinn. Alix skildi þegar
hvernig i öllu lá. Hún var orðin
efnuð og Dick var svo næmgeðja og
hafði svo mikla sjáifsvirðingu að hann
þóttist ekki geta beðið hennar. Og
henni varð enn hlýrra til lians fyrir
það og hugleiddi oft hvort hún ætti
ekki að stíga fyrsta skrefið sjálf. En
þá bar aftur óvænt atvik að höndum.
Hún kynntist Gerald Martin hjá.
vinafólki sínu. Hann varð ofsatega
ástfanginn af henni, og innan viku
voru þau trúlofuð. Alix hafði haldið
að hún væri ekki í þeirra hóp, sem
verða ástfangnir við fyrstu kynni, en
tilfinningar hennar hrifu hana mcð
því afli sem hún varð að lúta lægra
haldi fyrir.
Án þess að vilja það liafði hún líka
l)itt á réttu leiðina til að vekja til-
finningar Dicks. Hann liafði komið
til hennar, dapur og gramur og stam-
andi:
— Þetta er ger-ókunnugur maður.
Þú veist engin deili á honum.
— Ég veit að ég elska hann.
— Hvernig getur þú vitað það —
eftir eina viku?
— Það eru ekki allir sem þurfa
etlcfu ár til að sannfærast um að þeim
litist vel á stúlku, sagði Alix með
þjósti.
Hann hvítnaði í framan.
— Mér hefir litist vel á ])ig siðan
ég sá þig fyrst. Ég hélt að þér væri
lilýtt 'til mín.
Alix sagði eins og satt var: — Það
liélt ég líka, — en það stafaði af því
að ég vissi ekki hvað ást var.
Og nú espaðist Dick aftur. Hann
bað, grátbændi, já, tiann liótaði líka
— hafði í hótunum um að hefna sín
á manninum, sem hafði orðið honum
Þrándur í Götu. Alix varð forviða að
sjá þann eld sem brann undir yfir-
borðinu hjá þessum stitlingarmanni,
scm l)ún hélt að hún þekkti út í æsar.
Hugur hennar hvarflaði að þessu
samtali núna, þennan sólskinsmorg-
un, er hún hallaði sér fram á grind-
ina i garðshliðinu. Hún liafði verið
gift einn mánuð og fannst allt teika
í lyndi. En núna, er þessi maður sem
var henni meira virði en allt annað,
hvarf .henni sjónum dálitla stund, bar
skugga óttans á hamingju hcnnar. Og
upphaf þessa ótta var hjá Dick
Windyford.
Síðan hún giftist hafði hana dreymt
sama drauminn þrivegis. Atburðirnir
gerðust í mismunandi umhverfi, en
])að voru alttaf sönm atburðirnir.
Hún sá manninn sinn liggja dauðan
og Dick Windyford vera að stumra
yfir honum, og hún gerði sér ljóst
að það hefði verið hann, sem greiddi
honum banahöggið.
En svo hryllilegt sem þetta var þótti
lienni þó annað verra — það var til-
finningin sem kom yfir hana þegar
hún vaknaði, því að í drauminum
hafði henni fundist allt vera eðlilegt
og sjálfsagt: Hún, Alix Martin, fagn-
aði því að maðurinn hennar skyldi.
vera dauður. Hún rétti þakklát fram
hendurnar til morðingjans, stundum
þakkaði liún honum. Draumurinn
cndaði atltaf eins: hún lá í faðmi
Dicks Windyfords.
Hún liafði aldrei minnst á þessa
drauma við manninn sinn, en þeir
angruðu hana meira en hún vildi kann
ast við. Var þetta aðvörun — var verið
að vara hana við Dick Windyford?
Alix vaknaði af þessum hugleiðing-
um við hringingu inni í liúsinu, sim-
inn. Hún fór inn, svaraði, og altt í
einu hrökk hún við og varð að styðja
sig við þilið:
— Hvernig þá?
Alix? Ég ætlaði varla að þekkja þig.
Þetta er Dick!
— Ó, sagði Alix, — ó! Hvar — hvar
ertu núna?
— Á „Travelters Arms“, eða kannske
])að ekki svo? Eða þú þekkir kennske
ekki kaffihúsið hérna í þorpinu? Ég
hefi nokkurra daga teyfi — ligg hérna
við og er að veiða. Ertu ekki til i að
ég komi og heimsæki ungu tijónin
eitthvert kvöldið?
— Dick, sagði Alix þurrlega, —
þú mátt ekki koma!
Nú varð þögn um stund, svo kom
rödd Dicks aftur, og var nú talsvert
öðru vísi en áður:
— Eg bið afsökunar, sagði hann. —
Auðvitað á ég ekki að koma og trufla
ykkur.
Alix var fljót að taka fram í. Það
hlaut að verka kynlega á hann, það
var undarlegt. Taugarnar voru sjálf-
sagt í ólagi.
— Ég meina — það stendur svo-
leiðis á að við erum bundin í kvötd,
sagði hún og reyndi að tala sem eðti-
iegast. — Gætir þú ekki — getur þú
ckki borðað miðdegisverð hjá okkur
á morgun?
En Dick liafði tekið eftir að röddin
var ekki sérlega innileg.
— Þakka þér fyrir, sagði hann jafn
l)áttvíslega og áður, — en ég er á
förum. Það kennir undir þvi hvenær
kunninginn sem ég er með, vill fara
heim. Vertu sæl, Atix. Svo varð ])ögn
sem snöggvast en þá bætti hann við
í allt öðrum tón: — Til hamingju,
Atix!
Alix sleit sambandinu. Henni létti.
Hann niá ekki koma liingað, taut-
aði hún í sífellu. Hann má ekki koma
liingað! Mikið flón er ég! Að vera að
æsa mig svona. Hvað sem öðru tíður
þykir mér vænt að hann kemur ekki.
Hún setti upp barðastóran strá-
hatt og fór út í garðinn aftur. Stóð
kyrr um stund og horfði á nafnið
sem stóð skorið í tré yfir ])liðinu:
Villa Næturgalinn.
— Er það ekki fatlegt nafn? hafði
hún sagt við Gerald einhvern tíma
áður en þau giftust. En hann hafði
hlegið að henni.
— Blessað malbiksbarnið, sagði
bann hlýtega, — ég er hræddur um
að þú hafir atdrei l)eyrt í næturgala.
Og mér þykir vænt um að þú skulir
ckki hafa gert það. Næturgalinn syng-
ur aðeins fyrir þá sem unnast. Við
heyrum hann vafalaust á hverju
kvöldi hérna fyrir utan húsið.
Og það kom roði i kinnarnar á Alix
er hún minntist allra þeirra skipta
sem hún hafði heyrt til næturgalans.
Það var Geratd sem hafði komist
yfir húsið. Hann hafði komið móður
og másandi til Alix. Nú l)efði hann
fundið þeirra Paradís, óviðjafnanleg-
an gimstein, besta hús aldarinnar! Og
Alix varð jafn hrifin þegar hún sá
húsið. Það var að vísu afskekkt —
þrír kílómetrar til næsta bæjar, en
húsið siálft var dásamlegt, í gamat-
dags stíl en með nýtísku fyrirkomu-
lagi inni, baði og heitu vatni, raf-
tjósi, síma, svo að hún samþykkti
undir eins fegins l)endi. En svo kom
allt í einu babb í bátinn: Eigandinn
vildi ekki leigja húsið — aðeins selja
það.
Að vísu hafði Gerald Martin góðar
tekjur, en eignir hans voru festar i
öðru. Ifann gat ekki lagt fram nema
þúsund pund. Eigandinn heimtaði
þrjú. E'n Alix, sem var heilluð af
húsinu, hljóp undir bagga. Það var
vandalaust að koma eign hennar í
peninga, því að hún var í auðseldum
verðbréfum. Það varð að samkomu-
lagi að hún legði helminginn af eign
sinni í húsakaupin. Þá var „Nætur-
galinn“ orðinn þeirra eign, og Alix
hafði aldrei iðrast eftir þau kaup. Að
vísu þótti vinnukonunum húsið af-
skekkt um of, þau höfðu enga fengið
ennþá en Alix, sem fyrrum hafði haft
skömm á öllum innanhússtörfum,
þótti nú gaman að matreiðslunni og
að sjá um húsið.
Garðurinn var blómum vafinn, gam-
all n>aður úr þorpinu kon) tvisvar í
viku og annaðist hann. Þegar Alix
kom fyrir húshornið sá hún sér til
furðu að gamli maðurinn var að reyta
arfa í einu beðinu. Henni þótti það
skrítið því að hann var vanur að
koma á mánudögum og föstudögum,
en í dag var miðvikudagur.
—• Eruð þér hérna, Georg? spurði
hún er hún kom til hans.
Gamli maðurinn rétti úr sér og
skríkti og bar höndina upp að derinu
á ævagamalli húfu:
— Mér datt í hug að þér munduð
verða hissa. En það er það, sjáið þér,
að óðalseigandinn ætlar að halda
veislu á föstudaginn, og þá datt mér
Agaiha Chrisiic:
Nweturgnlinn
★
Saga af glæp
— Hvað er að heyra röddina í þér,