Fálkinn - 17.02.1956, Side 9
FÁLKINN
9
i lnig að hvorki herra Martin eða
l)le.sstið frúin mnndn taka mér illa
upp 'þótt ég kænvi í dag.
— Nei, alls ekki, svaraði Alix, —
ég vona að það verði ganvan í veisl-
unni!
— Já, nvaður vonar það, sagði lvann
blátt áfranv. — Það er ganvan að fá
að éta eins og maður getur í sig látið
og vita að nvaður þarf ekki að borga
fyrir það. Hann er rausnarlegur, óð-
alseigandinn, þegar hann vill það við
ltafa. En nvér datt í hug að hitta yður
og spyrja hvort ég eigi að gera eitt-
Itvað við blónvin áðttr en þér farið
i ferðalagið. Vitið þér ekki, svona
hér unv bil, hvenær þér komið aftur?
— Ég ætla ekki í neitt ferðalag!
Georg góndi á lvana.
— Ha, ætlið þér ekki til London
á morgun?
— Nei. Hver lvefir logið þvi i yður,
Georg?
— Ég hitti nvanninn yðar hérna
siiður á vegi í gær. Hann sagði að
þið ætluðuð bæði til London á morg-
un, og að hann vissi ekki hvenær þið
munduð koma aftur.
— — Hvaða bull er þetta, sagði
Alix og hló, — þér hljótið að hafa
nvisskilið hann!
Og unv leið fór hún að velta því
fvrir sér, lvvað vakað lvefði fyrir Ger-
ald nveð þvi að leiða ganvla nvanninn
í villu. Fara til London! Hún hafði
alls ckki httgsað sér að fara til I.on-
don framar.
— Ég lveft andstyggð á London,
sagði lvún allt i einu, lvvöss.
— Jæja, sagði Georg, — ég hefi þá
misskilið lvann og þó fannst nvér ótví-
rætt að hann segði þetta. Mér þykir
vænt unv að þér verðið kyrr hérna.
Mér er lika lítið gefið unv allt óða-
gotið nú á dögum, og London hefi
ég engar mætur á. Ég lvefi aldrei þurft
að fara þangað. Svo er líka langtum
of mikið af bílunv, og fólk senv ein-
lvvern tínva hefir eignast bíl getur
aldrei totlað nokkurs staðar. Hann
lverra Anves, sem átti þetta lvús, var
einstakur nvyndarmaður og gæðablóð
þangað ti! hann keypti sér bílinn. Og
undir eins og lvann lvafði átt hann
cinn nvánuð, seldi hann húsið, eftir
að hafa kostað til þess stórfé, fyrir
vatnsleiðslu i öll svefnherbergin, raf-
magnsljós og þess háttar. Þessa pen-
inga fáið þér aldrei aftur, herra Anves,
sagði ég við hann. En lvann sagði við
nvig að tvö þúsund skyldi hann fá,
ekki eyri nvinna. Og lvann fékk pen-
ingana, sá skolli!
— Hann fékk þrjú þúsund, sagði
Alix brosandi.
— Tvö þúsund, svaraði Georg, —
það var verðið sem þeir konvu sér
sarnan unv.
— Nei, það voru þrjú þúsund, sagði
Alix.
— Kvenfólk hefir eklcert vit á
kaupnvennsku, sagði Georg og sat við
sinn keip. — Ætlið þér að segja vnér
að lverra Ames hafi verið svo bíræf-
inn að heinvta þrjú þúsund af yður
fyrir húsið?
— Havvn heinvtaði það ekki af nvér,
lieldur af manninum nvínum.
Georg fór að dútla við blómin.
— Húsið kostaði tvö þúsund, sagði
liann þrár.
Alix lvirti ekki unv að sannfæra
lvann. Hún fór að öðru blómabeði og
týndi í stóran vönd af blómunv. Þeg-
ar lvivn nálgaðist lvúsið vvveð ilnvandi
blómvöndinn konv hún auga á eitt-
hvað brúnleitt, sevn lá í geil nvilli
Iveða. Hún nam staðar og tók það
upp, — það var nvinnisbók mannsins
lvennar. Ilún fletti fyrstu blöðununv
og lvafði .gavnan af. Hún lvafði frá
fvrstu tekið efitr þvi að þó að Gerald
væri laus í rásinni var hann gæddur
þeinv dyggðunv, senv lveita nákvævnni
og reglusenvi. Hann nvat vvvikits, að
vnaturinn kævvvi á borðið á réttuní
tínva, og gcrði sér nákvænva stunda-
töfiu fyrir daginn sevn fór í lvönd.
Hún blaðaði áfravn og rakst á þetta,
daginn 14. nvai: „Giftist Alix í Saint
Peters kl. 2.30.“
— Þetta er nú nveiri bullukelinn,
sagði Atix og blaðaði áfranv.
Miðvikudag 18. júni — nei, það er
einnvitt í dag!
Við þessa dagsetningu stóð skrifað
með lvinni snyrtilegu og settu ritlvönd
Geralds: „KI. 9 e. lv.“ Ekkert annað.
Hvað ætlaðist Gerald fyrir klukkan
rvíu? Atix hugsaði sig unv. Hún brosti,
er ihenni datt i lvug, að ef svona hefði
staðið í skáldsögu, vnundi dag-
bókin geyvvva einhverjar gífurlegar
uppljóstranir síðar. Að likindum
nvundi nafnið á lvinni konunni hafa
staðið þarna þá. En hún blaðaði
áfranv. Þar voru skrifaðar klukku-
stundir, fundir, leyndardónvsfullar
athugasemdir viðvíkjandi viðskipta-
vinuvn, en aðeins eitt konunafn —
hennar sjálfrar.
En þegar hún stakk nvinnisbókinni
í vasann og hélt áfranv vneð blónvin
sin, var henni sanvt órótt innanbrjósts.
Það sevn Dick Windford lvafði sagt
jvrengdi sér inn í hug lvennar, nærri
þvi eins og lvann lvefði staðið við
lvliðina á henni og endurtekið orðin:
„Þetta er ger-ókunnugur nvaður. Þú
veist engin deili á honum.“
Það var satt. Hvað vissi lvún eigin-
lega unv lvann, þegar öllu var á botn-
inn ivvolft? Gerald var að nvinnsta
kosti fjörutiu ára. Og á fjörutíu ára
lífsleið lvlavvt einhver kona að hafa
orðið á vegi lvans ...
Alix reyndi að lvrista þetta af sér.
Hún vvvátti ekki láta svona hugsanir
ná tökunv á sér. Hún lvafði annað vvvik-
ilsverðara að Ivugsa unv. Átti lvún áð
segja Gerald að Dick Windyford hefði
sínvað, eða á tti hún að þegja yfir
því?
Hún varð að gera ráð fyrir þeinv
nvöguleika að Gerald hefði kannske
rekist á Dick í þorpinu. En þá vnundi
lvann vafalaust segja henni frá því
undir eins og hann kænvi lveinv, svo
að hún þurfti ekki að lvafa áhyggjur
af þvi. En ef ekki — lvvað þá? Alix
var helst á þvi að réttast væri að
minnast ekki á það. Ef hún segði
Gerald frá þvi, nvundi hann vafalaust
stinga upp á að þau byðu Dick heinv.
Og þá nvundi hún neyðast til að segja
frá, að Dick lvefði sjálfur stungið upp
á að konva, og að hún lvefði fundið
sér átyllu til að afstýra því. Og ef
Gerald spyrði lvana svo hvers vegna
hún hefði gert það — hverju átti hún
þá að svara? Segja ivonunv draumana?
Þá nvundi hann bara hlæja — eða
það senv verra var: konvast að raun
unv að lviin tryði á draunva, en það
gerði lvann ekki sjálfur.
Loks afréð Alix, þó ekki væri iaust
við að hún blygðaðist sín fyrir það,
að þegja alveg unv þetta. Þetta var
í fyrsta sinn sem hún leyndi nvanninn
sinn nokkru, og henni varð lválf flök-
urt við þá tilhugsun.
Þegar hún lveyrði að Gerald var að
kovna heinv, rétt fyrir hádegisverðinn,
flýtti hún sér út i eldhúsið og iét
sevn hún væri önnunv kafin við nvat-
inn, til þess að láta ekki bera á þvi
lvve órótt henni var.
Húvf sá þegar, að Gerald tvafði ekki
hitt Dick Windyford. Henni létti við
Jvað, en þótti það þó nviðivr í aðra
röndina. Nú varð hún að búa yfir
leyndarvvváli sinu áfravn.
Það var ekki fyrr en eftir fljót-
étinn vnálsverð, er þau voru sest inn
i dagstofuna, þar senv nvilt loft nveð
blónvailnv streynvdi inn uvn opna
gluggana, að Alix nvundi eftir vninnis-
bókinni.
— Hérna er dálítið, sevvv þú hefir
ætiað að nota sevn blömaáburð, sagði
hún og fleygði kverinu til hans.
— Hefi ég nvisst hana i blóvna-
beðið?
— Já. Og nú veit ég öll Jvín leyndar-
nvál.
— Ég er sýkn, sagði Gerald og
lvristi höfuðið.
— Hvernig skýrir þú þennan fund,
klukkan niu í kvöld?
— Nú, það, ja... Það konv á lvann,
en svo brosti lvann eins og honunv
dytti eitthvað skevnnvtiiegt í hug.
— Ég ætla að hitta ljómandi fallega
stúlkiv, Alix. Hún er nveð jarpt hár
og blá augu, og talsvert lík þér.
— Ég skil þig ekki, sagði Alix, og
lést vera byrst, — þú ætlar að reyna
að snúa þig út úr þessu?
— Nei, engan veginn. Það minnir
mig bara á að ég Jvarf að framkalia
filnvu í kvöld, og að Jvú verður að
lvjálpa vnér.
Gerald gerði nvikið af myndatök-
uvn. Hann ivafði nokkuð gavnalt tæki
en nveð ágætri linsu, og lvann fram-
kailaði jafnan nvyndirnar sinar sjálf-
ur í skonsu i kjallaranmn, sem hann
lvafði gert divnnva.
— Og það ætlar ]vú að gera stund-
víslega klukkan níu? sagði Aiix ert-
andi.
Gerald virtist þykkjast við.
— Heyrðu, góða vnín, sagði hann
með dálitluvn grenvjuhreinv, — nvaður
verður að ætla lvverju verki sinn
tinva, annars fer allt i ólestri.
Alix sat þegjandi nokkrar minútur
og horfði á vnann sinn, senv hallaði
sér aftur i stólnunv, andlitið sást skýrt
því að dinnnt var á bak við. Ailt í
einu greip hana tryllingsleg hræðsla
— það var ónvögulegt að segja hvaðan
hún var sprottin, en áður en Alix
gat við sig ráðið hrópaði hún:
— Ó, Gerald, bara að ég vissi dá-
litið vvveira unv Jvig!
Hann sneri sér undrandi að lvenni:
— Æ, góða Alix, þú veist allt uvn
nvig. Ég hcfi sagt Jvér frá barnæsku
nvinni í Northunvberland og veru
nvinni i Suður-Afriku, og frá siðustu
tíu árununv í Kanada, þar senv ég
konvst i álnir.
— .Tá, frá braskinu, sagði Alix
fyrirlitlega.
Nú hló Gerald.
— Ég slcil ekki lvvað þú átt við —
ástavnál. Alltaf erivð Jvið konurnar
sjálfunv ykkar likar. Þið lvafið ekkert
ganvan af neinu nenva persónuiegum
atburðunv.
Alix var þurr i kverkunum og taut-
aði loðvnælt:
— Já, eittlvvað 'hlýtur að hafa konv-
ið fyrir þig — ástabrall. Ég á við —
ef ég lvefði bara vitað ...
Svo varð þögn fáeinar mínútur.
Gerald hnykiaði brúnirnar. Ráðaleys-
issvipur konv á andlitið. Þegar lvann
tók til nváls aftur var lvann alvarleg-
ur, en alls ekki ástúðlegur eins og
fyrir stuttri stundu.
— Heldurðu að það væri lvyggilegt
af Jvér, Alix — að fara að rifja upp
ganvlar Bláskeggssögur? Vist hefi ég
hitt konur uvvv ævina, ég neita ]vvi
ekki. En ég segi þér satt, að engin
þeirra hefir verið nvér nokkurs virði.
Röddin var svo alvarleg að Alix
gerði sig ánægða vneð svarið.
— Ertu nú ánægð, Alix? spurði
lvann brosandi. Svo starði hann á
lvana og forvitni brá fyrir i augunum.
— Hvernig stendur á að þér dettur
svona i hug i kvötd?
Alix stóð upp og fór að ganga unv
gólf.
— Ég — ég veit ekki, sagði hún.
— Mér Ivefir verið svo órótt í allan
dag.
— Það er einkennilegt, sagði Ger-
ald lágrónva, cins og lvann væri að
tala við sjálfan sig. — Mjög einkenni-
legt.
— Hvers vegna er það einkenni-
legt?
— Æ, góða, vertu ckki svona æst.
Ég átti við að það væri einkennilegt,
vegna þess að þú ert svo róleg og þýð
að jafnaði.
Alix reyndi að brosa.
— Það er eins og gert lvafi verið
allsherjar sanvsæri til að konva vnér
i vont skap í dag, sagði lvún. — Meira
að segja lvafði lvann Georg ganvli
fengið þá flugu að við ætluðum til
London í dag. Hann sagði að þú hefðir
sagt sér það.
—- Hvar hittirðu hann? spurði Ger-
ald sætsúr.
— Hann kovvv lvingað til að vinna
í dag í staðinn fyrir að konva á föstu-
daginn.
— Bölvaður karl-asninn! sagði
Gerald heiftarlega.
Alix starði forviða á lvann. Andlitið
var afmyndað af bræði, hún hafði
aldrei séð lvann svona reiðan. Þegav
Ivann tók eftir hve lvissa hún varð,
reyndi lvann að lvenvja skapsmunina.
— Jú, víst er lvann asni, sagði hann
nvaldandi í nvóann.
— Ilvað sagðirðu við hann — úr
því að honum datt þetta í hug?
— Ég? Eg lvefi ekkert sagt. Að
nvinnsta kosti — jú, það er rétt, nú
man ég það! Ég nvinntist víst eitthvað
á London og á nvorgun, og það er
svo að sjá sem lvann lvafi haldið að það
væri alvara. Eða þá að lvann lvefir
ekki gripið það senv ég sagði. Sagðir
þú honunv ekki að þetta væri vit-
leysa?
Hann beið svarsins vvveð eftirvænt-
ingu.
— Jú, vitanlega. En þú veist að
þegar gamalnvenni eins og hann lvafa
tckið eitthvað í sig — þá er þeinv ekki
uvn þokandi.
Og svo sagði lvún Gerald hve þrár
hann hefði vcrið þegar þau minntust
á kaupverðið á lvúsinu. Gerald þagði
unv stund, en svo sagði lvann hægt:
— Anves féllst á tvö þúsund út í
hönd og afganginn nveð afborgununv.
Það er líklega af þvi, senv nviskiln-
ingurinn stafar.
— Já, það er sennilegt, sagði Alix,
Skövvvnvu síðar leit hún á khvkkuna
og benti á lvana: — Jæja, nú verðuvvv
við vist að fara vviður í kjallara, Ger-
ald. Klukkan er orðin fivvvnv mínútur
yfir.
KynJegt bros færðist yfir andlit
Geralds.
— Ég lvefi breytt áætlun, sagði
lvann rólega, — ég ætla ekki að franv-
kalla nvyndirnar í kvöld.
Það er nvargt einkennilegt við konu-
sálina. Þegar Alix fór að hátta þetta
nviðvikudagskvöld var friður og ró
i huga lvennar. Hanvingja hennar, sem
Framhald í næsta blaði.