Fálkinn - 17.02.1956, Síða 11
FÁLKINN
11
★ Tískumyifdír ★
___________________i
LITLA SAGAN.
Jii fyrir peninpif
T EIÐSÖGUMAÐURINN stóð við
landganginn. Eins og hershöfð-
ingi stöðvaði hann ferðamannahópinn,
sem var að ryðjast í land.
Útlendingarnir urðu forviða á orða-
flaumnum, sem rann upp úr honum.
Og þegar lögregluþjónninn á hafnar-
bakkanum fullvissaði þá um, að Luigi
væri áreiðanlegasti leiðsögumaðurinn
i bænum, þyrptust þeir inn í bílinn
iians og hann fylltist á svipstundu.
Luigi leiðsögumaður hafði frá
mörgu að segja. „Frá þessari eyju eru
ýmsir mestu herforingjar Evrópu
ættaðir. Og í þessum dal barðist mesta
hetja vorrar aldar, Pepino, með tutt-
ugu manns gegn sex hundruð Þjóð-
verjum. — Þarna uppi i skarðinu til
vinstri barðist Pepino einn við fimm-
tíu svartstakka frá Mussolini. Og
Pepino synti yfir ána, sem við kom-
um á rétt bráðum, — synti með hand-
járn um úlnliðina, en komst lifandi
yfir um, með finnn kúlur í skrokkn-
um.“
Ferðafólkið brosti að hinum lifandi
lýsingum Luigis á þessum þjóðfræga
Pepino, og gömul dama gat ekki setið
á sér að spyrja: „Hvað gerir hann
núna, þessi Pepino. Núna þegar alls
staðar er friður?" Luigi yppti öxlum
íbygginn. „Hann Pepino? Hann kann
sjálfsagt ekki við friðinn. En einhvern
veginn verður maðurinn að lifa. Hann
hefir ekki sést hér um slóðir í síðustu
tvö ár.“
Luigi hélt áfram að segja frá hetj-
um og hófum, frá hrottalegum atburð-
uin og blóðliefndum, og sumar sög-
urnar voru svo mergjaðar að ferða-
fólkið fékk hroll.
Loks var bifreiðin komin svo langt,
að Luigi sagði, að nú yrði að snúa
við, því að ekki yrði komist iengra.
Það tók dálitla stund að snúa bílnum,
en i sama vetfangi og bílstjórinn ætl-
aðl að auka ferðina, þusti hópur
vopnaðra manna niður á veginn. Luigi
fölnaði, augun urðu starandi af skelf ■
ingu — á sömu stundu vissi ferða-
fólkið hver þarna var kominn. Það
var enginn vafi á iþvi — þetta var
Pepino sjálfur, og þessir tuttugu liðs-
menn hans með honum. Og nú gerð-
ust mörg tíðindi í senn.
Ferðafólkið sá að Luigi varð ösku-
grár í framan, það heyrði óskiljan-
legan orðaflaum og sá að Luigi vatt
sér út úr bílnum og réð til atlögu
gegn hinum skrautbúna ræningjafor-
inga, Pepino.
iÞað sem nú gerðist skynjuðu ferða-
mennirnir eins og draum. — Luigi
og Pepino voru að berjast, og Luigi
bar sigur af hólmi og notaði svo ræn-
ingjaforingjann sem skjöld gegn liðs-
mönnum hans og byssum þeirra. Og
hámarkið var það, að Luigi dró Pepino
inn í bifreiðina, bílstjórinn brunaði
af stað, beint á bófana, sem komust
með naumindum undan.
Og þegar kom niður á aðalveginn
losnaði um málbcinið á Pepino. „Eng-
inn matur, vopnuð lögregla á hverri
hundaþúfu, en hjá okkur ekkert nema
skotfæralausar byssur, hungruð börn
og keilingar, sem hóta að fara frá
manni.“
Ferðafólkið varð rólegra er það
iieyrði þetta og fór nú að taka myndir
ai' þessari yfirhuguðu hetju, sem sat
þarna buguð og skælandi og grátbændi
Luigi um að ofurselja sig ekki lög-
reglunni. Luigi var líka með tárin í
augunum, og nú sneri hann sér lil
ferðafólksins. „Ég var ekki eins hug-
rakkur og þið hélduð, því að þegar
enginn þeirra skaut skildi ég að
Pepino og hans menn óttu engin skot-
færi, og þess vegna gátu þeir ekki
verið hættulegir. Auk þess er Pepino
ekki í fullu fjöri, vegna þess að hann
liefir soltið, og svo er konan hans
skass. —■ Mig langar mest til að lofa
iionum að sleppa, því að þetta er dug-
legur bóndi.“
Pepino velti vöngum. „Þú ert ekki
verður þess að tala um konuna mína.
hún er besta kona í heimi. En hvar
get ég fengið peninga til að kaupa
mér eina bejju og útsæði?“
Luigi yppti öxlum. „Spurðu mig
ekki að þvi — spurðu heldur ...“
Luigi þagði og horfði spyrjandi á
ferðafólkið.
Það var farið að vorkenna hetjunni
Pepino. Og það hafði upplifað merki-
legan atburð, fengið mikið fyrir pen-
ingana, svo að einhver stakk upp á
að aura saman peningum til að gera
góðan lýðræðissinna úr Pepino. Og
það var gert.
Ferðafólkið kvaddi Luigi, þakklótt
í huga, og leiðsögumaðurinn fékk
ríkuiegan skilding fyrir hetjudáðina.
— Kiukkutíma síðar var Luigi að taka
á móti nýjum ferðamannahóp. Lög-
regluþjónninn sagði, að hann væri
tvimælalaust áreiðanlegasti leiðsögu-
maðurinn ó staðnum — þeir sem færu
með honum fengju alltaf mikið fy-rir
peningana. Og á eftir fór þessi vörð-
ur laganna í símann og hringdi til
Pepino vinar síns, til að segja honum
að þeir yrðu að endurtaka sýninguna
fyrir sólarlagið.
Ali Patrick
Framhald af bls. 5.
Sviss. Hann og móðir bans fundust
hvergi. Sjahinn lét Amid bróður sinn
snúa sér til frönsku stjórnarinnar og
biðja hana um að leita ríkiserfingj-
ann uppi og afhenda hann persneska
sendiróðinu í París. í skýrslunni var
þess getið til, að prinsinn liefði verið
numinn burt nauðugur.
Amid var stórorður við mennina
fjóra, á leiðinni inn í borgina. Þeir
voru „sporinmdar“ sjahsins en höfðu
ekki getað fundið litla prinsinn. En
það var enginn hægðarleikur.
Viku eftir að Ali Patrick byrjaði
i skólanum bað hann innilega um að
fá að vera hjá móður sinni. Það var
ekki leyft strax en tvívegis hafði
drengurinn stolist heim til móður
sinnar og var þá afráðið að hann fengi
að búa hjá henni á gistihúsinu fyrst
um sinn, en vera i skólanum á dag-
inn. Fjórum dögum siðar fékk skólinn
læknisvottorð uin að drengurinn
væri veikur, og eftir það sást liann
ekki í skólanum. Þremur döguin eftir
skrópavottorðið hvarf hann með móð-
ur sinni og Christian hálfbróður sín-
um. Ókunnug kona var með þeim.
Þau sögðust ætla út að ganga en gátu
þess að þau mundu kannske koma
heim i seinna lagi, ]iví að þau væru
boðin í kaffi. Þetta var sunnudaginn
20. rnars.
Mánudag bað anima prinsins, sem
alltaf hafði verið með þeim, um
hótelreikninginn og borgaði hann og
lét allan farangur döttur sinnar í tösk-
FERÐAFRAKKI úr svart- og brún-
merluðu efni frá Jacques Griffe. Tak-
ið eftir tvískiptu vasalokunum sem
halda áfram upp undir hendur eins
og auki. Líningin í hálsinn er einnig
óvanaleg.
urnar. Svo fór hún. Skömmu áður
hafði hún verið hringd upp í síma
frá Frakklandi. Hún sagði að dóttir
sín hefði farið með Ali Patrick til
Geneve, til þess að láta sérfræðing
líta á hann.
Þegar skólastjóri prinsins kom á
gistihúsið daginn eftir var fuglinn
floginn. Nú komst allt í uppnám. Lög-
reglan var beðin að skerast í leikinn,
og við rannsókn kom i ljós að enginn
Ali prins hafði komið til Geneve. En
ýmislegt þótti benda á að ríkiserfingi
Persa og móðir lians væru komin inn
fyrir landamæri Frakklands.
Lögreglan varð þess visari að
Christiane Reza-Gholesky, drengir
hennar og vinkona höfðu farið tit
Montreaux með lestinni og þaðan i
bíl til Geneve. En ekki tókst að sjá
livort þau hefðu farið yfir landamær-
in i bíl eða lest. Þótti liklegt að ein-
liver í Saone-héraðinu liefði undir-
búið flóttann, og ókunna konan liefði
verið gerð út af honum.
EFTIRLEITIN.
Rannsókn á hvarfinu var haldið
áfram sleitulaust. íbúð 'Cholesky var
vitanlega rannsökuð og ýms sumar-
hús, sem frú Cholesky hafði leigt.
Ein vinafjölskylda Cholesky varð líka
fyrir húsrannsókn og yfirheyrslum,
SPORTKLÆÐNAÐUR. — í raun og
veru er þetta ekki dragt heldur tví-
skiptur kjóll með viðeigandi sjali sem
er nýjasta tíska á öllum tímum dags.
Þessi er frá Manguim, úr gulgrænu
ullarefni. Leðurbelti í mittið.
en ekkert kom í tjós. Hvorugt fannst,
prinsinn eða móðir hans. Það var
eins og að leita að saumnál i hey-
hlöðu.
En vinir Christiane studdu liana
drengilega. — Við vitum ekkert um
hana, sögðu þeir er þeir voru spurðir
— en það cr rétt af henni að gera
það, sem inin heldur að drengnum
sé fyrir bestu. Við vitum hvaða kvalir
hún hefir þolað i Teheran. Hjóna-
band hennar var óslitin keðja von-
brigða og auðmýkingar, og henni er
ekki láandi þó að hún reyni að gera
tilveruna vistlegri, fyrir drengina og
sjálfa sig.
En sjahinn hafði tíka sín vandamál.
Það virðast engar ihorfur á að hin
friða drottning hans, Soraya, geti
eignast barn, en af fyrra lijónabandi
sinu og hinnar egypsku Fuadsdóttur
á hann eingöngu dætur. Þess vegna
er Ali Patrick ómótmælanlcga erfingi
að „Páfuglshásætinu“. Að visu á
sjahinn fleiri bræður, en þeir eru
altir liálfbræður hans, en faðir Ali
Patricks var albróðir sjahsins. Það
getur hins vegar tiugsast að sjahinum
snúist hugur og að einhver liálfbræðr-
anna taki ríki eftir hann. Þeir heita
Golam, Abdul, Achmad, Mahmud og
Amid Reza. *